Γιατί οι Χριστιανοί, παρόλο που μαθαίνουν από τις δικές τους πηγές πόσο διαστρεβλωμένη είναι η θρησκεία τους, εξακολουθούν να παραμένουν Χριστιανοί; Σαν να φωνάζουν οι αλήθειες “είμαι εδώ”, κι όμως αυτοί εξακολουθούν να πιστεύουν στον καθολικισμό, τον προτεσταντισμό κ.λπ.;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
«Εμείς δημιουργήσαμε για την κόλαση δαίμονες και ανθρώπους, που έχουν καρδιές, αλλά δεν καταλαβαίνουν με αυτές, έχουν μάτια, αλλά δεν βλέπουν με αυτά, έχουν αυτιά, αλλά δεν ακούν με αυτά. Είναι σαν ζώα, μάλιστα, ακόμα πιο ανόητοι από αυτά. Αυτοί είναι οι αληθινοί αμελείς.»
(Αλ-Α’ράφ, 7/179)
Σε αυτό το τελευταίο εδάφιο, ο Θεός δηλώνει ότι έχει δημιουργήσει πολλούς δαίμονες και ανθρώπους για την κόλαση. Αυτοί είναι εκείνοι για τους οποίους ο Θεός γνώριζε ότι θα γίνονταν άπιστοι.
Ο Θεός Παντοδύναμος είπε γι’ αυτά:
“οι καρδιές τους δεν καταλαβαίνουν, τα μάτια τους δεν βλέπουν και τα αυτιά τους δεν ακούν”
Δηλώνουν ότι είναι… Στην πραγματικότητα, αυτοί δεν είναι υλικά τυφλοί, κωφοί και άλαλοι, αλλά εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται, δεν βλέπουν και δεν κατανοούν όσα θα τους ωφελήσουν στον κόσμο τούτο και στον άλλο. Διότι, όπως αυτά τα αισθητήρια όργανα είναι μέσα για την κατανόηση της πραγματικότητας των υλικών πραγμάτων, έτσι είναι και μέσα για τη γνώση των πνευματικών πραγμάτων και την επίτευξη της σωτηρίας. Εκείνοι που τα χρησιμοποιούν μόνο για υλικές ανάγκες, όπως αναφέρει και το ιερό στίχο, δεν φτάνουν στο επίπεδο της ανθρωπιάς, αλλά παραμένουν στο επίπεδο των ζώων. Μάλιστα, επειδή δεν αξιοποιούν τις ικανότητές τους, είναι κατώτεροι και από τα ζώα που δεν διαθέτουν αυτές τις ικανότητες.
Και αυτοί είναι οι αληθινοί αμελείς. Αυτοί είναι οι ορισμοί της αμέλειας. Διότι έχουν εγκέφαλο και καρδιά, αλλά δεν έχουν συνείδηση. Έχουν μαρτυρήσει εναντίον των εαυτών τους, αλλά δεν γνωρίζουν την ουσία τους, δεν αισθάνονται, δεν δίνουν σημασία στη διαθήκη και την υποχρέωση που είναι εγγεγραμμένη στη φύση τους. Δεν αισθάνονται ούτε με την εσωτερική τους παρατήρηση, με την εσωτερική τους προσοχή, που ονομάζεται φιχ-ι νεφσί, ούτε με τη μαρτυρία των στίχων, του βιβλίου και των αληθινών λόγων που τους διαβάζονται, και που τους φτάνουν στα μάτια και στα αυτιά τους. Υπάρχει σώμα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται συνείδηση.
Θρησκεία,
μια ψευδαίσθηση;
Το βιβλίο,
Θεωρούν την θεία ομιλία ως ψυχαγωγία, ως μουσική. Δεν αντιλαμβάνονται την λεπτή διαφορά ανάμεσα στα θεία και τα κοσμικά, δεν ξέρουν ποιον υπηρέτησαν, σε τι ή σε ποιον θα προσκυνήσουν. Οι καρδιές τους κυνηγούν κενές επιθυμίες, τα μάτια τους σχήματα και εικόνες, τα αυτιά τους άχρηστους ήχους, ονόματα δίχως νόημα. Αυτοί που τους έδωσαν καρδιά, μάτια, αυτιά, που τους δημιούργησαν και τους έδεσαν με την θεία διαθήκη από την αρχή της δημιουργίας,
Σεμί (αυτός που ακούει), Μπασίρ (αυτός που βλέπει)
και αποδίδουν διάφορες μορφές πολυθεϊσμού στον ανυπέρβλητο Θεό, δεν Τον θυμούνται από αμέλεια, και αν Τον θυμούνται, Τον θυμούνται με ονόματα, ιδιότητες και χαρακτηριστικά που δεν αρμόζουν στην αγνή δόξα Του.
Κάντε κλικ εδώ για να λάβετε επιπλέον πληροφορίες σχετικά με το θέμα:
Πώς εξαπατώνται οι άνθρωποι σε θέματα πίστης;…
Μια συζήτηση περί πίστης και απιστίας…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
