Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Όπως ο Θεός συγχωρεί τους αμαρτωλούς υπηρέτες Του, έτσι και οι πιστοί οφείλουν να συγχωρούν ο ένας τον άλλον. Η καλλιέργεια μίσους και έχθρας προς τους άλλους δεν είναι συμπεριφορά που αρμόζει σε έναν πιστό. Διότι ο Προφήτης (σ.α.σ.) συγχώρησε ακόμα και εκείνους που τον ταλαιπώρησαν στη Μέκκα, και εκείνους που πολέμησαν εναντίον του στις μάχες του Μπεντρ, του Οχούντ και του Χαντέκ, επιδιώκοντας να καταστρέψουν το Ισλάμ, όταν αργότερα ασπάστηκαν το Ισλάμ.
Ο Παντοδύναμος Θεός:
«Η καλή κουβέντα και η συγχώρεση είναι καλύτερες από μια ελεημοσύνη που ακολουθείται από ταλαιπωρία. Ο Αλλάχ είναι πλούσιος,
(Δεν έχει ανάγκη από τίποτα)
Είναι ήπιος/πράος.
(Αυτός που είναι ευγενικός με τα δημιουργήματά του)
.”
(Αλ-Μπακάρα, 2:263)
λέγοντας, αναφέρεται στην αρετή της συγχώρεσης. Επίσης, λέει:
”
(Ω Αγγελιοφόρε)
«Ακολούθησε την οδό της συγχώρεσης, πρόσταξε το καλό και μην δίνεις σημασία στους αμαθείς».
(Αλ-Α’ράφ, 7/199)
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) είπε σχετικά:
“Προσπαθήστε όσο το δυνατόν να μειώσετε τις ποινές των μουσουλμάνων. Αν υπάρχει τρόπος να τους αφήσετε ελεύθερους, αφήστε τους. Είναι καλύτερα ο αρχηγός του κράτους να κάνει λάθος σε μια αμνηστία παρά να κάνει λάθος σε μια τιμωρία.”
(Αχμάντ ιμπν Χανμπάλ, V, 160)
Στην εποχή της εμφάνισης του Ισλάμ, οι άνθρωποι της εποχής της Τζαχιλίγια είχαν την τάση να τιμωρούν αυστηρά όποιον διέπραττε κάποιο έγκλημα. Η συγχώρεση δινόταν μόνο σε ανώτατους αρχηγούς φυλών και συγγενείς. Όλοι οι υπόλοιποι υφίσταντο αναπόφευκτα τιμωρία. Το Κοράνι, ωστόσο, συνιστά τη συγχώρεση του ενόχου σε περιπτώσεις προσωπικής βλάβης.
(Αλ-Ιμράν, 3/124; Μάιδα, 5/13)
παρατηρείται.
«Το να τον συγχωρήσετε είναι πιο κοντά στην ευσέβεια.»
(Αλ-Μπακάρα, 3/237)
Έτσι, η συγχώρεση, πέρα από το να αποτελεί υποχρέωση της ισλαμικής αδελφότητας, θα συμβάλει στην ανάπτυξη του αισθήματος ευγνωμοσύνης μεταξύ των μουσουλμάνων και θα προετοιμάσει το έδαφος για να προσεγγίζουν οι πιστοί ο ένας τον άλλον με αισθήματα ευχαριστίας. Πράγματι, το άτομο που, αν και έχει την εξουσία και το δικαίωμα να τιμωρήσει, επιλέγει το δρόμο της συγχώρεσης, πάντοτε τυγχάνει της εκτίμησης της κοινωνίας. Αυτό αποτελεί εκδήλωση της ισλαμικής ηθικής. Η συγχώρεση του ενόχου δεν είναι ποτέ αδικία. Διότι ο Κύριος, όπως δηλώνει, μπορεί να συγχωρήσει κάθε σφάλμα και αμαρτία, εκτός από την απιστία και την πολυθεΐα, αν το θελήσει:
«Ο Αλλάχ δεν συγχωρεί την αποδοχή συντρόφων Του, αλλά συγχωρεί ό,τι άλλο θέλει σε όποιον θέλει.»
(Νίσα, 4/48)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
