– Υπήρχε άραγε στον ισλαμικό στρατό, την εποχή του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν), ένα στρατιωτικό σύστημα, οργάνωση και μέθοδος όπως το σημερινό;
– Υπήρχε κάποια οργάνωση, πειθαρχία, όπως για παράδειγμα το δεκαδικό σύστημα στο κράτος των Χιονγκ-νου, ή κάποια άλλη μορφή διαχωρισμού καθηκόντων, τακτική κλπ;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Πριν από το Ισλάμ, στην Αραβία δεν υπήρχε τακτικός και μόνιμος στρατός με τη σύγχρονη έννοια. Σε περίπτωση πολέμου μεταξύ των φυλών, όλοι οι άνδρες που μπορούσαν να χειριστούν όπλα συμμετείχαν στη μάχη. Οι Άραβες, πεζοί ή ιππείς, πολεμούσαν με κλασικά όπλα όπως σπαθιά, ασπίδες, τόξα και δόρατα. Την αρχηγία (κυαδέα) ασκούσε ο αρχηγός της φυλής. Το λάβαρο ή η σημαία (λιβά, ράγιε) της φυλής το έφερε ο αρχηγός της φυλής ή ο αντιπρόσωπός του.
Η ίδρυση του ισλαμικού στρατού,
Αρχίζει με την άδεια για τζιχάντ εναντίον των ειδωλολατρών της Μέκκας μετά τη μετανάστευση στη Μεδίνα.
Ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) οργάνωνε τον στρατό με συγκεκριμένη δομή, έστω και αν αυτό περιοριζόταν σε πολεμικές καταστάσεις, προμήθευε όπλα σε όσους δεν είχαν και λάμβανε μέτρα για την εκπαίδευση των συντρόφων του σε πολεμικές τεχνικές. Όταν προέκυπτε πολεμική κατάσταση, ο ίδιος ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) επέλεγε προσωπικά όσους θα εντάσσονταν στον στρατό.
(Αμπντούλ Χάι αλ-Κεττάνι, I, 384-385),
καταχωρούν τα ονόματά τους
(Μπουχάρι, Τζιχάντ, 181; Μουσλίμ, Χατζ, 74)
και διέτασσε να γίνουν οι προετοιμασίες και να γίνει η συγκέντρωση.
Οι Σαχάμπι συγκεντρώνονταν σε ένα στρατόπεδο έξω από την πόλη, με τα όπλα, τα άλογα, τα εφόδια και τον υπόλοιπο εξοπλισμό τους. Η διαταγή επιστράτευσης μεταβιβαζόταν στις φυλές που κατοικούσαν έξω από τη Μεδίνα μέσω των αρχηγών των φυλών.
Σε κανονικές συνθήκες, η συμμετοχή των στρατιωτών γινόταν εθελοντικά, ανάλογα με τις ανάγκες. Ωστόσο, σε περιπτώσεις που απαιτούσαν γενική επιστράτευση, όπως η Εκστρατεία του Τεμπούκ, όλοι οι σύντροφοι του Προφήτη (ειρήνη σε αυτόν) που ήταν ικανοί να πολεμήσουν θεωρούνταν έτοιμοι στρατιώτες, εκτός από τους ανάπηρους, όσους είχαν λάβει άδεια από τον Προφήτη (ειρήνη σε αυτόν) ή όσους είχαν αφεθεί πίσω από αυτόν.
Όσοι συμμετείχαν στον πόλεμο λάμβαναν μερίδιο από τα λάφυρα και, όταν ο πόλεμος τελείωνε, επέστρεφαν στις οικογένειές τους και συνέχιζαν τις δουλειές τους.
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) προσπαθούσε να προετοιμάσει τους στρατιώτες του για τη μάχη πριν και κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, τόνιζε τη σημασία της τοξοβολίας και της ιππασίας, και όταν αποχαιρετούσε τους διοικητές του, τους ενημέρωνε για το πώς να συμπεριφέρονται απέναντι στους στρατιώτες τους και τον εχθρό.
Ο Προφήτης μας (ειρήνη σ’ αυτόν), ο οποίος ανέθεσε σε ορισμένους συντρόφους του να μάθουν την κατασκευή πολεμικών μηχανημάτων που χρησιμοποιούνταν σε πολιορκίες φρουρίων και χρησιμοποίησε καταπέλτες στην πολιορκία της Ταΐφ, εφάρμοσε την τακτική του αμυντικού πολέμου σκάβοντας τάφρους με τη συμβουλή του Σαλμάν του Πέρση στη Μάχη του Χαντέκ.
Απαίτησε τη χρήση συγκεκριμένων χρωμάτων σε τουρμπάνια και ρούχα, ή συγκεκριμένων σημάτων, τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν κωδικά ονόματα και στολές κατά τη διάρκεια εκστρατειών και πολέμων.
(Αμπντούλ Χάι αλ-Κεττάνι, I, 499-501),
Έστελνε αναγνωριστικές ομάδες για να συλλέγουν πληροφορίες για τον εχθρό ή για να διασφαλίζουν την ασφάλεια των δρόμων, χρησιμοποιούσε οδηγούς και κατασκόπους, και όταν ήταν απαραίτητο, επωφελούνταν ακόμη και από άτομα που δεν ήταν ακόμη μουσουλμάνοι.
(Μπουχάρι, Μενάκιμπ αλ-Ανσάρ, 45)
Ο αρχηγός του στρατού που θα έβγαινε σε στρατιωτική εκστρατεία οριζόταν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σε περίπτωση που ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναλάμβανε την ηγεσία του στρατού, διόριζε τους υφισταμένους του διοικητές και λάμβανε όλα τα απαραίτητα μέτρα. Ήταν γνωστό ότι ο στρατός διαιρείτο κλασικά σε πέντε τμήματα:
πρωτοπόρος, οπισθοφύλακας, δεξιά πτέρυγα, αριστερή πτέρυγα
και ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων ήταν παρών
κέντρο.
Μέσα στον στρατό, υπάρχει ένα τμήμα που ασχολείται με την οργάνωση των τάξεων, την κατανομή των υπαρχουσών δυνάμεων και άλλες τεχνικές λεπτομέρειες.
βάζι’
και μία από τις αρμοδιότητές του ήταν να μεταβιβάζει τις διαταγές του αρχηγού του στρατού στους άλλους διοικητές των μονάδων. Αρχικά, ο ίδιος ο Αγγελιοφόρος του Θεού ασχολείτο με αυτό το έργο· ωστόσο, αναφέρεται ότι κατά την κατάκτηση της Μέκκας, ένας ειδικός αξιωματούχος είχε αναλάβει καθήκοντα εντός του στρατού.
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) αναλάμβανε προσωπικά την αρχηγία των στρατευμάτων που διοικούσε και διόριζε διοικητές για τις εκστρατείες στις οποίες δεν συμμετείχε.
Στην εποχή του Αποστόλου (ειρήνη σε αυτόν), όσοι συμμετείχαν σε πόλεμο λάμβαναν μόνο το μερίδιό τους από τα λάφυρα που είχαν αποκτηθεί στη μάχη, και δεν τους καταβαλλόταν επιπλέον αμοιβή.
Πηγές:
– Καθηγητής Δρ. Μουχάμμαντ Χαμιντουλλάχ, Οι Μάχες και τα Πεδία Μάχης του Προφήτη, μετάφραση Σαλήχ Τουγ, Εκδόσεις Γιαγμούρ, 4η έκδοση, Κωνσταντινούπολη 1991.
– Αμπντούλχαϊ αλ-Κεττάνι, Η Διοίκηση του Προφήτη: αλ-Τεράτιμπου’λ-ινταρίγιε (μτφρ. Αχμέτ Οζέλ), Κωνσταντινούπολη 2003, Ι, 373-393, 483-506.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
