– Υπάρχει σε κάθε συνείδηση ένα στοιχείο που οδηγεί σε έναν δημιουργό;
– Ποιες αλήθειες αποδέχεται η συνείδηση;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Κάθε άνθρωπος δημιουργήθηκε με ανάγκη για αμέτρητα πράγματα, από τον ήλιο για τα μάτια του, τον αέρα για τους πνεύμονές του, τη γη για τα πόδια του, και δεν έχει τη δύναμη να δημιουργήσει κανένα από αυτά. Γι’ αυτό…
αναζητώντας ένα σημείο στήριξης και ένα σημείο βοήθειας
είναι υποχρεωμένος.
Αυτή η άριστη ικανοποίηση των αναγκών που υπερβαίνουν κατά πολύ τις ανθρώπινες δυνατότητες, στρέφει κάθε συνείδηση προς τον Θεό.
Ο Μπεντιουζζαμάν Χαζретλέρι εκφράζει αυτή την ιδιότητα της συνείδησης ως εξής:
«…Σε κάθε συνείδηση, από την άποψη της στήριξης και της βοήθειας, ανοίγονται δύο μικρά παράθυρα προς το θρόνο της ευσπλαχνίας του Παντοδύναμου και Ελεήμονος, και μπορεί κανείς να κοιτάζει προς αυτόν ανά πάσα στιγμή.»
(βλ. Λόγια, Τριάντα Τρίτο Λόγο, Τριανταπρώτο Παράθυρο)
Υπάρχουν ορισμένες αλήθειες που γίνονται αποδεκτές από κάθε συνείδηση. Ας απαριθμήσουμε μερικές από αυτές:
– Αυτός ο κόσμος δεν με γνωρίζει ούτε με αναγνωρίζει. Είμαι πλασμένος να έχω ανάγκη από τα πάντα, και τα πάντα έρχονται να με βοηθήσουν. Και πάλι, είμαι απείρως ανήμπορος, αλλά τα πάντα με βοηθούν.
– Σε αυτόν τον κόσμο της ύπαρξης, σε κάθε πλάσμα έχουν ανατεθεί ορισμένα καθήκοντα, και δεν γνωρίζουν ούτε μπορούν να κάνουν τίποτα πέρα από αυτά.
– Δεν με έκαναν η μητέρα και ο πατέρας μου· κι εκείνοι, όπως κι εγώ, έγιναν, δημιουργήθηκαν.
– Υπάρχει κάποιος που ρυθμίζει τα όργανά μου μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, και την ψυχή μου μέχρι την παραμικρή ευαισθησία.
– Σ’ αυτόν τον κόσμο, τίποτα δεν είναι άχρηστο, άχρηστο ή άσκοπο. Το σώμα μου υπάγεται κι αυτόν τον κανόνα. Άρα, πρέπει να έχω κι εγώ κάποιο ρόλο.
– Σε αυτόν τον κόσμο, κανείς δεν όρισε μόνος του το καθήκον του, επομένως, εγώ, ως άνθρωπος, δεν μπορώ να αποφασίσω μόνος μου τι πρέπει να κάνω για τον Κύριό μου, πώς να τον λατρεύω και πώς να ευχαριστώ για τις ευλογίες του.
Αυτές οι αλήθειες, τις οποίες η κάθε συνείδηση θα αποδεχτεί, διδάσκουν τον άνθρωπο φωνάζοντας του τις εξής αλήθειες:
– Εσύ είσαι δούλος του Θεού.
– Εσύ είσαι ένα πλάσμα που έχει ανατραφεί με την καθοδήγηση του Κυρίου των κόσμων.
– Έχεις την υποχρέωση να γνωρίσεις τον Δημιουργό σου και να ζήσεις μια ζωή που θα Τον ευχαριστεί.
– Στην ουσία της δημιουργίας σου έχει εμφυτευθεί η αγάπη για την ομορφιά, η γοητεία για την τελειότητα, η λατρεία για την ευεργεσία. Δεν μπορείς να αντιταχθείς σε αυτή τη φύση.
– Στον κόσμο όλα είναι όμορφα και εσύ είσαι ο ωραιότερος καρπός αυτού του κόσμου της ομορφιάς. Όπως αγαπάς τον εαυτό σου, έτσι αγαπάς και τα όντα που σε υπηρετούν. Να αγαπάς εκείνον που χάρισε αυτές τις ομορφιές σε αυτούς που αγαπάς, είναι η πιο σημαντική υποχρέωση της ανθρωπιάς σου.
– Πάλι εσύ, που αγαπάς και εκτιμάς κάθε τέλειο έργο. Δεν σου ταιριάζει να αγαπάς τον κατασκευαστή του λύχνου και να αμελείς τον δημιουργό του ήλιου. Δεν μπορείς να χειροκροτείς αυτούς που φτιάχνουν αγάλματα από πέτρα και να αγνοείς, να μην αναγνωρίζεις την δύναμη και την σοφία εκείνου που σε δημιούργησε από μια σταγόνα νερό.
– Και εσύ, θεωρείς χρέος συνείδησης να ευχαριστείς για την παραμικρή καλοσύνη. Πώς γίνεται να ευχαριστείς εκατό φορές αυτόν που σου χάρισε ένα ζευγάρι παπούτσια, και να μην ευχαριστείς αυτόν που σου έδωσε τα πόδια; Πώς γίνεται να ευχαριστείς τον οπτικό και να είσαι αδιάφορος απέναντι σ’ αυτόν που σου έδωσε τα μάτια; Είναι άραγε ο νους σου, η μνήμη σου, η ψυχή και η καρδιά σου, που κουβαλούν όλα αυτά, απλά πράγματα που δεν αξίζουν ευχαριστία; Και ο νους σου, και η καρδιά σου, και η συνείδησή σου, βεβαιώνουν ότι αυτό δεν είναι και δεν μπορεί να είναι έτσι. Άρα, δεν μπορείς να αντιτίθεσαι στη λογική σου, ούτε να κλείνεις τα αυτιά σου στη φωνή της συνείδησής σου.
«Ο ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται την ιδιοκτησία του όπως επιθυμεί.»
Λαμβάνοντας υπόψη την αλήθεια αυτή, το να μην παραπονιέσαι για τις δοκιμασίες και τις συμφορές που σε βρίσκουν, αλλά να ακολουθείς το δρόμο της αποδοχής, είναι μια σημαντική απαίτηση της υπακοής.
Υποταγή στη μοίρα
Επίσης, η ακόλουθη διαπίστωση των ερμηνευτών είναι εξαιρετική:
«Λατρεία είναι να κάνεις αυτό που ευαρεστεί τον Θεό, ενώ υπακοή είναι να είσαι ευχαριστημένος με αυτό που κάνει ο Θεός.»
Αυτός που γνωρίζει τέτοιες αλήθειες, και μάλιστα τις ενσωματώνει στη ζωή του, φτάνει στο μυστικό της υπακοής, φέρει την τιμή να είναι υπηρέτης και περνά όλη του τη ζωή με αυτή τη συνείδηση.
Το να ισχυρίζεται κανείς το αντίθετο, μπορεί να εξηγηθεί μόνο με φαραωνική αλαζονεία. Ακόμη και ο Φαραώ, που ισχυριζόταν ότι κατέχει τον Νείλο, δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι κατέχει τις θάλασσες, τους ωκεανούς, τα δάση, τα αστέρια. Επομένως, το να θεωρεί κανείς αυτά τα πράγματα ως ανήκοντα σε κανέναν, ή ως έργο της φύσης, ή ως τυχαία γεγονότα, αποτελεί ένα άλλο παράδειγμα φαραωνικής αλαζονείας.
Στην πραγματικότητα, όλες οι δεισιδαιμονίες συγκλίνουν σε ένα σημείο:
«Ο άνθρωπος είναι ελεύθερο και ανεύθυνο ον, δεν είναι υπηρέτης, δεν οφείλει να υπακούει σε εντολές, μπορεί να ζήσει τη ζωή του όπως επιθυμεί. Ο άνθρωπος ανήκει στον εαυτό του, δεν είναι δημιούργημα κάποιου άλλου.»
Αντίθετα, ο άνθρωπος υπακούει με ευλάβεια σε όλους τους νόμους που ο Παντοδύναμος Θεός έχει θεσπίσει σε αυτό το σύμπαν:
«Δεν είμαι ελεύθερος; Θέλω να ζήσω δίχως αέρα;»
δεν μπορεί.
«Γιατί να μείνω δεμένος στη γη; Θέλω να ταξιδέψω στους ουρανούς.»
δεν μπορεί.
«Θέλω να παραμείνω για πάντα νέος, να μην γεράσω ποτέ.»
δεν μπορεί.
Και τέλος,
«Αυτός ο κόσμος μού άρεσε πολύ, δεν θέλω να φύγω από εδώ.»
δεν μπορεί.
Επιδεικνύει τη μέγιστη δυνατή ευαισθησία στη χρήση κάθε οργάνου του σύμφωνα με τον σκοπό της δημιουργίας του. Σ’ αυτό το σημείο, δεν γίνεται λόγος για ελευθερία.
Εν ολίγοις, πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος, που υπακούει κατά γράμμα στους νόμους του σύμπαντος και υποτάσσεται απόλυτα στην τάξη του σώματός του, να θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο και ανεξάρτητο να υπακούει ή όχι στις εντολές του Θεού, ο οποίος δημιούργησε τον ίδιο και το σύμπαν;
Σε αυτή την κατάσταση.
Φαραώ, Αντίχριστος, Νεβρώδ
Πώς γίνεται να θαυμάζεις τέτοιους ανθρώπους δίχως να σκέφτεσαι το τέλος που θα έχουν;
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
