Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Κάθε θέμα πρέπει να εξετάζεται μεμονωμένα. Το ένα είναι θεραπεία, το άλλο καταστροφή οργάνου. Το ένα είναι απαραίτητο, το άλλο είναι βαρβαρότητα.
Οι θρησκευτικές σχολές, που διαμορφώθηκαν με τη συλλογική γνώση και ευφυΐα πολυάριθμων και μεγάλων λογίων κατά τη διάρκεια της ιστορικής διαδικασίας, αναπτύχθηκαν και εδραιώθηκαν στην κοινωνία με την προτίμηση των μεγάλων λογίων που δρουν εντός της σχολής αυτής στις πιο εύστοχες από τις διάφορες επιστημονικές απόψεις που εκφράστηκαν εντός της ίδιας σχολής.
Με άλλα λόγια, σε οποιοδήποτε κλασικό έργο διαβάσετε, θα βρείτε τις μοναδικές επιστημονικές ιδέες και απόψεις του αξιόλογου επιστήμονα που το έγραψε. Αυτές οι ιδέες και απόψεις, ίσως να μην είναι αποδεκτές από την επικρατούσα άποψη.
Στην πραγματικότητα, δεν θεωρούμε σωστό να διαβάζουν τέτοια κλασικά έργα όσοι δεν ασχολούνται άμεσα με την επιστήμη. Διότι, αν δεν υπάρχει επαρκής προετοιμασία σε έναν επιστημονικό κλάδο, μπορεί να προκληθεί σύγχυση.
Ο σεβαστός μας ιμάμης, Ιμάμ Ματουρίди, αναφορικά με την άποψή του, λέει ότι, επειδή αυτοί αρνούνται την ύπαρξή τους, η εφαρμογή μιας τέτοιας πρακτικής για να τους αναγκάσει να αποδεχτούν την ύπαρξή τους, θα τους βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν την ύπαρξή τους.
Μπορεί κανείς να το εκλάβει αυτό ως μια αφύπνιση, όχι ως μια τιμωρία.
Ο άνθρωπος αποκτά γνώσεις για τα αντικείμενα που βρίσκονται έξω από τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις του.
Ο αισθητός κόσμος, ο κόσμος των αισθήσεων, γίνεται αντιληπτός, κατανοητός, μέσω των αισθητηρίων οργάνων. Έτσι αποκτάται η αναγκαία, βέβαιη γνώση. Σύμφωνα με τον Ματουρίδη, τα υγιή (συνετά) αισθητήρια όργανα είναι: (το μάτι που βλέπει), (το αυτί που ακούει), (η μύτη που μυρίζει), (το στόμα που γεύεται), (το δέρμα που αγγίζει).
Υπάρχουν οι απόψεις (τίποτα δεν υπάρχει), (τίποτα δεν μπορεί να γίνει γνωστό) και (όλα εξαρτώνται από την πίστη του ατόμου), οι οποίες απορρίπτουν την άποψη ότι οι αισθήσεις εκφράζουν ακριβείς πληροφορίες, καθώς και οι μέθοδοι που ακολουθούνται στις απαντήσεις που δίνονται σε αυτές.
Αυτοί που προβάλλουν τέτοιους ισχυρισμούς είναι αυτοί που τους διατυπώνουν.
Οι Ισλαμιστές θεολόγοι, με αφετηρία το συμπέρασμα ότι η άρνηση της ύπαρξης και της γνώσης οτιδήποτε θα απαιτούσε από τον άνθρωπο να αρνηθεί και τη δική του ύπαρξη, προτείνουν τις ακόλουθες τρεις μεθόδους για να τους πείσουν να αποδεχθούν την ύπαρξη της πραγματικότητας και της αντικειμενικής γνώσης σχετικά με την πραγματικότητα:
Αυτή η μέθοδος βασίζεται στην αντίληψη ότι η ύπαρξη της πραγματικότητας μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους Σοφιστές με το να τους βασανίζουν, να τους προκαλούν πόνο και να τους παίρνουν τα υπάρχοντά τους.
Ο Ματουρίδης λέει τα εξής:
Ο Φαχρεντίν Ραζί, επίσης, λέει ότι οι Σοφιστές πρέπει να υποφέρουν γι’ αυτή τη στάση τους και είπε τα εξής:
Για να φέρει τους σοφιστές σε αδιέξοδο και να τους αναγκάσει να αποδεχτούν την ύπαρξη της πραγματικότητας και της γνώσης γι’ αυτήν, χρησιμοποιήθηκε μια από τις σοφιστείες που σχετίζονται με τη γλώσσα. Ο Ματουρίδης χρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο ως εξής:
«Έχει γίνει ομόφωνη συμφωνία ότι δεν πρέπει να εμπλεκόμαστε σε διανοητικές συζητήσεις με όποιον διατυπώνει τέτοια αξίωση. Διότι, με την άρνησή του, στην πραγματικότητα αρνείται και την ίδια του την ύπαρξη.»
Η διαλεκτική συζήτηση (αντιπαράθεση) διεξάγεται επί της ουσίας είτε για την εσωτερική είτε για την εξωτερική ύπαρξη ενός πράγματος, ενώ ο συζητών δεν αποδέχεται ούτε την ύπαρξή του ούτε την ανυπαρξία του. Ωστόσο, χάριν αστεϊσμού, μπορεί να του ειπωθεί:
Αν το πει, η κατάσταση άρνησής του θα εξαφανιστεί. Αν το πει, τότε τουλάχιστον θα έχει αποδεχτεί την ύπαρξη μιας κατάστασης άρνησης και, εξαιτίας αυτής της κατάστασης, θα έχει διαψεύσει την απόρριψη των πληροφοριών που δίνουν οι αισθήσεις.”
Όταν εξετάζουμε τους Ισλαμικούς θεολόγους, βλέπουμε ότι αυτή η ομάδα των Σοφιστών αποτελείται από σκεπτικιστές που υιοθετούν μια αγνωστικιστική στάση, λέγοντας ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει γνωστό.
Οι Ισλαμιστές θεολόγοι απηύθυναν τις ίδιες κριτικές στην πρώτη ομάδα (τους μηδενιστές Σοφιστές) και απάντησαν με τις ίδιες μεθόδους.
Αυτοί που ανήκουν σε αυτή την ομάδα υποστηρίζουν τα εξής.
Οι κριτικές του Ματουρίδη επί του θέματος αυτού είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτες. Διότι οι κριτικές του Ματουρίδη, αφενός μεν υποδεικνύουν τους κινδύνους της σχετικοποίησης και υποκειμενοποίησης της αλήθειας, αφετέρου δε, την αδυνατότητα του πιστεύοντος να απορρίψει τη γνώση. Ο ίδιος λέει:
”
Επομένως, αυτή η πρακτική συνίσταται στο να κάνει κάποιος να νιώσει την παρουσία του σε κάποιον που τον αγνοεί, απορρίπτει την ύπαρξή του ή ακόμα και τα πάντα.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
