Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
– Η προίκα έχει καταντήσει σήμερα ένα κακό έθιμο που καταστρέφει την πλευρά του γαμπρού. Τα ζευγάρια που παντρεύονται ξεκινούν τη ζωή τους με χρέη, εξαιτίας του μεγάλου ποσού της προίκας που αναγκάζονται να δώσουν. Αυτά τα χρέη, που γίνονται κατά τη διάρκεια της αρραβωνιαστικής περιόδου, συνεχίζονται μέχρι και τον 3ο, ακόμα και τον 5ο χρόνο του γάμου, με αποτέλεσμα να περνούν τις μέρες που θα έπρεπε να είναι οι πιο ευτυχισμένες της ζωής τους, μέσα σε ανησυχία και ταλαιπωρία από τα χρέη. Αυτό θέτει υπό αμφισβήτηση τη νομιμότητα της προίκας και αποδεικνύει ότι δεν είναι σωστό να την εξομοιώνουμε με το μειρ (μείρ: δώρο του γαμπρού στη νύφη).
Ευχαριστώ τον προσεκτικό και ερευνητικό αναγνώστη μου. Πιστεύω ότι έχει ασχοληθεί με ένα πολύ ζωτικό θέμα και έχει αναπτύξει μια συλλογιστική που μπορεί να θεωρηθεί επιστημονική.
Πράγματι, σήμερα, εξαιτίας του προικώματος, πολλοί νέοι αναγκάζονται να ξενιτευτούν και να ξεκινήσουν τη ζωή με μεγάλα χρέη. Αυτό, βέβαια, δεν είναι μια συμπεριφορά που μπορεί να εξηγηθεί με λογική και σύνεση. Ακόμα και η πλευρά της νύφης, αν είναι συνειδητοποιημένη, δεν θα το δεχόταν. Κανένας πατέρας δεν θέλει να στείλει την κόρη του σε ένα φτωχό και χρεωμένο σπίτι. Ωστόσο, σε ορισμένες περιοχές της Ανατολίας έχει επικρατήσει ένα εξαιρετικά παράλογο έθιμο:
– Η κόρη του τάδε πουλήθηκε για … λίρες. Άρα, ήταν κόρη μιας πολύ αξιότιμης και ισχυρής οικογένειας.
Δηλαδή, η τιμή και η αξιοπρέπεια της κοπέλας μετριούνται με τα χρήματα που δίνονται για αυτήν· όσο περισσότερα χρήματα δίνονται, τόσο μεγαλύτερη θεωρείται η αξιοπρέπειά της. Αναμφίβολα, οι πατέρες που επηρεάζονται από αυτήν την αντίληψη, δεν μπορούν να δώσουν τις κόρες τους με ευκολία, ακόμα κι αν το επιθυμούν. Διότι σε αυτήν την περίπτωση, θα υπάρξει μια εκτίμηση που θα εκφράζει την έλλειψη τιμής και αξίας της κοπέλας.
Αυτή η εσφαλμένη εκτίμηση, βεβαίως, δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία. Η καλή ποιότητα και η αξία σε σχέση με την τιμή αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης στην αγορά προβάτων και αιγών. Για τον άνθρωπο, και ιδιαίτερα για τη γυναίκα, το μέτρο της αξίας είναι η αφοσίωσή της στο Ισλάμ, η ευσέβειά της, η επιδεξιότητά της στις οικιακές εργασίες και η κοινωνική υπόληψη και τιμή της οικογένειάς της.
Θέτω υπόψη σας τα ακόλουθα δύο σημεία:
1. Η προίκα είναι μια νόμιμη ανταμοιβή.
Το ανώτατο ή κατώτατο όριο αυτού του ποσού δεν καθορίζεται από τη θρησκεία. Αντίθετα, δίνεται σύμφωνα με τα έθιμα που καθορίζει το εκάστοτε περιβάλλον.
2. Αυτή η προίκα ανήκει εξ ολοκλήρου στην κόρη.
Δεν μπορεί να ξοδέψει χρήματα ούτε ο πατέρας της, χωρίς την άδεια της κόρης. Ακόμη και το αν θα ληφθούν αυτά τα χρήματα, πόσα θα δοθούν προκαταβολικά και πόσα μετά το γάμο, αν θα δοθεί προίκα ή όχι, τα καθορίζει εξ ολοκλήρου η κόρη ή ο αντιπρόσωπός της. Οι γονείς, δηλαδή ο κηδεμόνας της κόρης, δεν μπορούν να υποβάλουν αίτημα που να αντιβαίνει στην επιθυμία της κόρης.
Είναι η προίκα, την οποία προσπαθώ να περιγράψω με αυτά τα δύο άρθρα, κεφαλή (τίτλος) ή όχι;
Σε αυτό το σημείο υπάρχει διαφωνία. Εάν οι σημερινοί τίτλοι είναι μετονομασμένοι γαμήλιοι δωρεοί, δηλαδή δίνονται και λαμβάνονται εξ ονόματος της κόρης, γνωρίζοντας ότι αποτελούν νόμιμο δικαίωμά της και όχι του πατέρα της, τότε δεν είναι δυνατόν να πούμε ότι είναι αμαρτία. Ωστόσο, μπορεί να ειπωθεί ότι δεν είναι σωστό να ζητάει η πλευρά του γαμπρού ποσό που δεν μπορεί να αντέξει. Διότι ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) είπε:
“Το καλύτερο δώρο γάμου είναι το εύκολο (το μικρό).”
(al-Jami’ al-Saghir, II/241)
Αυτό που δικαιούται το κορίτσι και σήμερα
“τίτλος”
που αποτέλεσε αντικείμενο εσφαλμένης άσκησης με την ονομασία
μεχρί
Δεν είναι απαραίτητο να καταργηθεί εντελώς, αλλά να απαλλαγεί από την υπερβολική μορφή που καταστρέφει την πλευρά του αγοριού.
-Εξάλλου, η πλήρης κατάργηση του δικαιώματος της προίκας (χωρίς τη συγκατάθεση της κοπέλας) δεν είναι δυνατή ούτε από άποψη Σαρία.-
Αν καταργούνταν το έθιμο της προίκας, πόσοι άνθρωποι θα υπήρχαν στην Ανατολία μας,
«Στη Σουλεϊμανιέ παντρεύονται, στο Σουλταναχμέτ χωρίζουν»
Είναι πολύ πιθανό να υποστούν τις συνέπειες της υπόσχεσής τους. Ο φόβος του προικώου είναι αυτός που τους κρατάει κάτω από την ίδια στέγη και αποτρέπει τη διάλυση του νοικοκυριού τους. Μπορεί να ληφθεί προίκα σε βαθμό που να μην καταστρέφει τα μέρη και να μην κλονίζει την οικονομική τους κατάσταση.
Φυσικά, το ποσό που αναφέρω ως “χρήματα κεφαλιού” είναι το ποσό που περιλαμβάνεται στον ορισμό του “μεχρ”.
Διαφορετικά, τα χρήματα που λαμβάνουν ο πατέρας ή οι συγγενείς της κοπέλας ως προίκα και δεν ξοδεύουν ούτε μια δεκάρα για εκείνην, δεν αποτελούν ισλαμική συνήθεια και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το μεχίρ (γαμήλιο δώρο).
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Εάν η γυναίκα δεν έχει λάβει την προίκα της, μπορεί να την ζητήσει από τον σύζυγό της;
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
