– Θέλουμε να λέμε την αλήθεια, από ειλικρίνεια. Γι’ αυτό λέμε στους ανθρώπους τα ελαττώματά τους κατά πρόσωπο. “Ας πληγωθεί η καρδιά του! Εγώ πρέπει να είμαι ρεαλιστής και ειλικρινής και να του πω το ελάττωμά του, το λάθος του.” Με αυτή τη νοοτροπία λέμε στους ανθρώπους τα ελαττώματά τους, τα λάθη τους. Γι’ αυτό τους στεναχωρούμε και πληγώνουμε τις καρδιές τους.
– Πού έγκειται η εσφαλμένη αντίληψη αυτής της νοοτροπίας;
– Υπάρχουν στίχοι από το Κοράνι ή χαντίθ που να αποδεικνύουν το λάθος αυτού του τρόπου σκέψης;
– Ποια, λοιπόν, θα πρέπει να είναι η σωστή σκέψη και συμπεριφορά;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
– Δεν είναι σωστό να επισημαίνεις τα ελαττώματα.
Δεν λέγονται όλα στο όνομα της ειλικρίνειας.
«Ό,τι λες πρέπει να είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι σωστό να λες κάθε αλήθεια.»
πρέπει να τηρείται η αρχή.
Στο Ισλάμ, κατ’ αρχήν, οι ατέλειες κρύβονται και δεν αποκαλύπτονται.
Στο Κοράνι
-Εκτός από τον Αμπού Λαχάμπ-
Είναι σημαντικό μάθημα για εμάς να μην αναφέρουμε τα ονόματα των απίστων και να μην εκθέτουμε τα ελαττώματά τους.
Μερικά από αυτά:
“Δεν τον/την κατηγορώ κρυφά, θα του/της το έλεγα και κατά πρόσωπο…”
χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως: «Είναι αμαρτία να μιλάς πίσω από την πλάτη κάποιου, αλλά όχι να του το πεις κατά πρόσωπο». Ωστόσο, το να πληγώνεις άσκοπα την καρδιά κάποιου είναι επίσης αμαρτία.
Εκτός από το να λέμε αλήθειες που είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε, όπως σε μια μαρτυρία, δεν είναι σωστό να λέμε τα ελαττώματα ενός ατόμου κατά πρόσωπο.
Σε ένα ιερό χαντίθ αναφέρεται:
«Έπειτα θα εμφανιστεί ένα έθνος που θα δίνει μαρτυρίες, ενώ δεν θα τους ζητηθεί να μαρτυρήσουν. Θα δίνουν υποσχέσεις, αλλά δεν θα τις τηρούν. Θα προδίδουν, και δεν θα είναι αξιόπιστοι. Η παχυσαρκία θα εξαπλωθεί ανάμεσά τους.»
(Μπουχάρι, Σαχάδαιτ, 9, Φεντάιλ, 1; Μουσλίμ, Φεντάιλ 210, 214; Τιρμίζι, Φίτεν, 45, Σαχάδαιτ, 56)
Εδώ, δεν έγινε δεκτό να σηκωθεί κάποιος που δεν είχε κληθεί ως μάρτυρας και να καταθέσει.
Ωστόσο,
«Να σας πω ποιος είναι ο καλύτερος μάρτυρας; Εκείνος που πάει και δίνει μαρτυρία, παρόλο που δεν του ζητήθηκε.»
(Μουσλίμ, Φενταΐλ, 19/1719)
Σε ένα χαντίθ, επαινείται εκείνος που δίνει μαρτυρία, παρόλο που δεν του ζητήθηκε να το κάνει.
Οι πιο σημαντικές ερμηνείες των μελετητών σχετικά με αυτά τα δύο χαντίθ είναι οι εξής:
α)
Το χαντίθ που καταδικάζει την κατάθεση μαρτυρίας, όταν αυτή δεν ζητήθηκε.
με σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων
είναι η σχετική μαρτυρία.
«Η καλύτερη μαρτυρία είναι εκείνη που δίνεται χωρίς να ζητηθεί».
το μέρος όπου επαινέθηκε
Με το δίκιο του Θεού.
είναι το σχετικό.
β)
Η ανεπιθύμητη και κατακριτέα μαρτυρία αναφέρεται γενικά σε κάποιον που, αν και δεν τον αφορά,
“αντιπρόσωπος χωρίς εξουσιοδότηση”
όπως η μαρτυρία κάποιου που πηγαίνει και καταθέτει. Γιατί αυτοί που επιθυμούν να δώσουν τέτοια μαρτυρία συνήθως
-όπως το να καταθέτουν υπέρ ή κατά του ατόμου για το οποίο μαρτυρούν-
εμφανίζονται με συγκεκριμένο σκοπό. Αυτό, λόγω της κακής τους πρόθεσης, αποτελεί κακή μαρτυρία.
«Η καλύτερη μαρτυρία είναι εκείνη που δίνεται χωρίς να ζητηθεί».
Εννοούμε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις. Για παράδειγμα, κάποιος έχει ένα δικαίωμα, αλλά δεν μπορεί να βρει μάρτυρα για να το αποδείξει.
Σε αυτή την περίπτωση, κάποιος που ξέρει από αυτά τα πράγματα θα πάει από μόνος του σε αυτόν τον άνθρωπο και…
“Μπορώ να μαρτυρήσω ότι αυτό το αγαθό είναι δικό σου.”
είναι μια μαρτυρία που εκτυλίσσεται με τη μορφή “είπε”.
(πρβλ. Ναουαουί, Σαρχου Μουσλίμ, 12/17; Ιμπν Χατζάρ, Φαθου’λ-μπαρί, 5/259-260)
Εν ολίγοις:
Η πιο αυθεντική παράδοση, που αναφέρεται τόσο από τον Μπουχάρι όσο και από τον Μουσλίμ, καταδικάζει εκείνον που πηγαίνει και καταθέτει μαρτυρία χωρίς να κληθεί, υποδεικνύοντας ότι ακόμη και στη μαρτυρία, η περιττή ομιλία δεν είναι σωστή. Μάλιστα, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές που αναφέρει ο Τιρμίζι, αυτό καταδικάζεται επειδή υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο μάρτυρας που έρχεται από μόνος του να είναι ψευδής.
(πρβλ. Τιρμίζι, ό.π.)
Τα ακόλουθα χαντίθια ρίχνουν επίσης φως στο θέμα μας:
«Ο μουσουλμάνος είναι αδελφός του μουσουλμάνου. Δεν τον προδίδει, δεν του λέει ψέματα και δεν τον εγκαταλείπει. Σε κάθε μουσουλμάνο, η τιμή, η περιουσία και το αίμα του άλλου μουσουλμάνου είναι ιερά. Η ευσέβεια βρίσκεται εδώ.»
Αρκεί για έναν άνθρωπο να θεωρείται κακός το να περιφρονεί και να υποτιμά τον μουσουλμάνο αδελφό του.
(Τιρμίζι, Μπιρρ 18)
«Ο μουσουλμάνος είναι αδελφός του μουσουλμάνου. Δεν τον καταπιέζει, δεν τον αδικεί, δεν τον παραδίδει στον εχθρό. Ο Θεός θα ικανοποιήσει τις ανάγκες εκείνου που ικανοποιεί τις ανάγκες του αδελφού του μουσουλμάνου. Και όποιος απαλλάξει έναν μουσουλμάνο από μια δυσκολία, ο Θεός θα τον απαλλάξει από μια από τις δυσκολίες της Ημέρας της Κρίσεως.»
Όποιος καλύπτει τις αμαρτίες και τις ελλείψεις ενός μουσουλμάνου, ο Θεός θα καλύψει τις αμαρτίες και τις ελλείψεις αυτού του ανθρώπου.
”
(Μπουχάρι, Μεζάлим 3; Μουσλίμ, Μπιρρ 58)
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Για να είμαι ειλικρινής, η αλήθεια πρέπει να λέγεται παντού;
– Ποια ήταν η μέθοδος κηρύγματος και νουθεσίας του Προφήτη μας;
– “Όποιος κατηγορήσει τον αδελφό του για μια αμαρτία, δεν θα πεθάνει προτού διαπράξει την ίδια αμαρτία…”
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
