–
Υπάρχει αλήθεια πίσω από την αναφορά στην υπόθεση Βακβακίγιε, δηλαδή το δέντρο Βακβάκ, κατά την Οθωμανική περίοδο;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Βακ’αί Βακβακίγιε
η ουσία του λεγόμενου φαινομένου,
Η Υπόθεση Τσινάρ
είναι γνωστό ως.
Η Υπόθεση Τσινάρ
Είναι το όνομα που δόθηκε στην εξέγερση των γενιτσάρων και των σιπαχίδων στην Κωνσταντινούπολη το 1656, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μωάμεθ Δ’.
Από τις αρχές του 17ου αιώνα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισήλθε σε μια περίοδο διοικητικής αναταραχής. Αυτή η κατάσταση επιδεινώθηκε ιδιαίτερα μετά την εποχή του Μουράτ Δ’, καθώς ο Σουλτάνος Μωάμεθ Δ’, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο σε παιδική ηλικία, δεν μπόρεσε να ελέγξει τη διοίκηση του κράτους, με αποτέλεσμα οι βαλιδέ σουλτάνες και οι εσωτερικοί αξιωματούχοι να αποκτήσουν επιρροή στο παλάτι. Ο ανταγωνισμός και η διαμάχη μεταξύ των κρατικών αξιωματούχων έφτασαν στο αποκορύφωμά τους.
Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν επιτεύχθηκε επιτυχία στον πόλεμο που συνεχιζόταν με τους Βενετούς στο Αιγαίο Πέλαγος λόγω της εκστρατείας στην Κρήτη, και μάλιστα τα Στενά του Τσανάκκαλε τέθηκαν υπό πολιορκία.
Επιπλέον, η οικονομική κατάσταση της αυτοκρατορίας δεν ήταν καλή. Το κράτος, αδυνατώντας να πληρώσει τους μισθούς των στρατιωτών στην ώρα τους, αναγκάστηκε να τους δώσει υποτιμημένα, κακοκομμένα και χάλκινα (με μεγάλη περιεκτικότητα σε χαλκό) νομίσματα, γεγονός που προκάλεσε δυσαρέσκεια στους στρατιώτες και διαμάχες με τους εμπόρους.
Σε αυτό το πλαίσιο, ορισμένοι γενίτσαροι που επέστρεψαν από τον πόλεμο στην Κρήτη και δεν είχαν λάβει τους μισθούς τους για εννέα δόσεις
σύμφωνα με την αφήγηση του Μιρ Χουσεΐν Μπέη, ο οποίος υπηρέτησε ως θησαυροφύλακας και γραμματέας του κράτους, και κατόπιν υποκίνησης ορισμένων εξεχόντων και διακεκριμένων ατόμων που είχαν υποστεί αδικία.
(βλ. Ναΐμά, VI, 141)
Πήγαν στην Πύλη του Αγά και υπέβαλαν καταγγελία. Ωστόσο, επειδή ο Κουλ Κετχυντάς Οσμάν Αγάς δεν τους άκουσε, πήγαν στους στρατώνες των γενιτσάρων και συνεργάστηκαν με άλλους γενίτσαρους που ήταν δυσαρεστημένοι με την κατάσταση.
Εν τω μεταξύ, οι σπαχήδες, οι οποίοι δεν είχαν λάβει τις απολαβές τους, έφτασαν στην πλατεία Ετμεϊντάν, όπου βρίσκονταν οι στρατώνες των γενιτσάρων, και
2 Μαρτίου 1656
Την Παρασκευή ενώθηκαν μαζί τους. Τελικά, ο Χεζαρπάρε Αχμέτ Πασάς απομακρύνθηκε από την εσωτερική μεχτερχάνα, δηλαδή απολύθηκε από τα καθήκοντά του.
Ο Σπαχής Μεχτέρ Χασάν Αγάς, ο Σαμλή Μεχμέτ Αγάς, ο Καρακάς Μεχμέτ, ο οποίος απολύθηκε από το Βοεβοδλίκι του Γαλατά.
…και μερικοί άλλοι σαν αυτούς, πήραν το μέρος των νταήδων,
«Θέλουμε να γίνει σύγκληση του συμβουλίου αύριο το πρωί.»
και έστειλαν μήνυμα στο παλάτι.
Παρά την αντικατάσταση ορισμένων αρχηγών των σωμάτων ασφαλείας που θεωρήθηκαν ένοχοι για αυτή τη στάση και την αποστολή μηνυμάτων στους αντάρτες να εγκαταλείψουν τα αιτήματά τους, οι τυράννοι επέμειναν στις απαιτήσεις τους.
Την Κυριακή 4 Μαρτίου, οι στασιαστές πέρασαν από την πλατεία Etmeydanı στην πλατεία Atmeydanı και την ίδια μέρα, ο Χουσαμζάδε, ο οποίος ήταν από τους ανθρώπους του Σεϊχιουλισλάμ και ήθελε να μεσολαβήσει σε αυτό το γεγονός,
Καρά Αμπντουλλάχ Αγάς
Τον σκότωσαν στην πλατεία. Στη συνέχεια, κάλεσαν ξανά τον σουλτάνο σε έκτακτο συμβούλιο. Ο Μωάμεθ Δ’, με τους βεζίρηδες, τους λογίους, τους πεζούς και τους ιππείς στρατιώτες, ήρθε στο περίπτερο του συντάγματος στο Σογούκτσεσμε για το έκτακτο συμβούλιο.
Οι στασιαστές, με επικεφαλής τον Σιπαχή Μεχτέρ Χασάν Αγά, εξέθεσαν προφορικά τα παράπονά τους στον σουλτάνο. Αναφέρθηκαν εκτενώς στις ζημιές και τις καταστροφές που προκάλεσαν οι Βενετοί στην Κρήτη, στην καταβολή υποτιμημένων νομισμάτων στους στρατιώτες, στις καθυστερήσεις των μισθών και στις διαφθορές των αξιωματούχων και των ευνοουμένων.
Τελικά, κατονόμασαν περίπου τριάντα αξιωματούχους από το Ενδερούν και το Μπιρούν, οι οποίοι ήταν η αιτία όλων αυτών των προβλημάτων, και ζήτησαν να τους αποκεφαλίσουν.
Ο ρικαπ καϊμακάμης, ο οποίος βρισκόταν δίπλα στον Σουλτάνο και μόλις είχε διοριστεί νέος βεζίρης.
Μουσταφά Πασάς ο Ζουρνατζής
Πρότεινε να κατασχεθούν οι περιουσίες αυτών των ανθρώπων και να εκδιωχθούν, αλλά δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα.
Των ανταρτών,
“Θέλουμε και εσένα, ιδιοφυΐα.”
Μετά τα λόγια αυτά, επικράτησε σιγή και τελικά, με το αυτοκρατορικό διάταγμα του σουλτάνου, πρώτα
Ο επικεφαλής του Νταρüσσαάδε, Μπεχράμ Αγάς, ο επικεφαλής της Πύλης, ο Βόσνιος Τσαλίκ Αχμέτ Αγάς και ο Ιμπραχίμ Αγάς.
δολοφονήθηκαν με τη μεσολάβηση του αρχικηπουρού και τα πτώματά τους βγάλθηκαν από το παλάτι και παραδόθηκαν στους επαναστάτες.
Στις επόμενες ημέρες, περίπου τριάντα πολιτικοί, τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό του παλατιού, συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν επί τόπου.
Τα πτώματά τους κρεμάστηκαν από τους στασιαστές στις πλαγιές των πλατάνων στην πλατεία Σουλταναχμέτ.
Εξαιτίας αυτού, αυτό το γεγονός στην οθωμανική ιστορία
«Η Υπόθεση Τσινάρ»
ονομάστηκε. Επίσης, αυτό το τοπίο, επειδή τα φρούτα του έμοιαζαν με δέντρο σε σχήμα ανθρώπου, στην ιστορία μας
«Τα γεγονότα του Βακβακίγιε»
έγινε επίσης γνωστός με το όνομα.
Στο τέλος της εξέγερσης, έγιναν αλλαγές στις θέσεις του Σανταρέτ και του Μεσιχάτ, καθώς και σε άλλα τμήματα, σύμφωνα με τις επιθυμίες των τυράννων.
Τέλος
8 Μαρτίου 1656
Την ημέρα εκείνη, οι μισθοί των σπαχήδων εκταμιεύτηκαν σε κουρούσια. Οι στασιαστές διαλύθηκαν με τον όρο ότι όσοι από αυτούς που ήθελαν να εκτελεστούν δεν είχαν ακόμη συλληφθεί, θα σφαγιάζονταν αργότερα, και έτσι η εξέγερση έληξε.
Πηγές:
– Καρατσελεμπιζάδε Αμπντουλαζίζ Εφέντι, Ζέιλ-ι Ραβζάτου’λ-εμπράρ, Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης, ΤΥ, αρ. 2635, σελ. 462 κ.ε.
– Μεχμέτ Χαλίφ, Ταρίχ-ι Γιλμάνι, Κωνσταντινούπολη 1340, σελ. 36 κ.ε.
– Βετζιχί Χουσεΐν, Ιστορία, Βιβλιοθήκη Σουλεϊμανιέ, Χαμιδιέ, αρ. 917, φύλλο 47β;
– Αμπντουρραχμάν Αμπντί Πασά, Βεκαγί’ναμε, Παλάτι Τοπκαπί, Βιβλιοθήκη Κουγιουσλάρ, αρ. 915, φ. 26β κ.ε.
– Ναϊμά, Ιστορία, VI, 139-155;
– Σιλαχδάρ, Ιστορία, Ι, 26-30;
– Χάμμερ (Ατά Μπέη), Χ, 251-255;
– Αχμέτ Ρεφίκ, Η Εποχή των Γυναικών Σουλτάνων, Κωνσταντινούπολη 1923, IV, 198-211;
– Uzunçarşılı, Οθωμανική Ιστορία, III, 290-292;
– Δανισμάνδ, Χρονολογία, ΙΙΙ, 420-421;
– Ερεμύα Τσελεμπί Κιομουρτζιγιάν, «Η Υπόθεση Τσινάρ» (εκδ. Χραντ Δ. Αντρεασιάν – Φαχρί Τσ. Ντεριν), Περιοδικό του Ινστιτούτου της Κωνσταντινούπολης, τχ. 3, Κωνσταντινούπολη 1957, σ. 57-65;
– Ρεσάτ Εκρέμ Κοτσού, «Το περιστατικό του Τσινάρ», Ιστάνμπουλ, Α, VII, 3920-3921.
(βλ. TDV Ισλαμική Εγκυκλοπαίδεια, λήμμα Çınar Vak’ası).
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
