Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η πρώτη πηγή του Ισλαμικού Δικαίου
Κοράνι
, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην έννοια της δικαιοσύνης. Σε όλες τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων
η απονομή και η διανομή της δικαιοσύνης έχουν διαταχθεί
(4/58, 135, 5/8, 42, 7/29, 181, 16/90, 76, 42/15, 60/8, 49/9),
αυτής της ζυγαριάς της δικαιοσύνης
Αναφέρεται ότι έχει αποκαλυφθεί από τον Θεό.
(21/47, 57/25),
εκείνοι που επιβάλλουν τη δικαιοσύνη (εκείνοι που παίρνουν το μέρος της δικαιοσύνης) επαινούνται
(3/18, 21)
Επιπλέον, η έννοια της δικαιοσύνης, με τις λέξεις adl (عدل), αναφέρεται 24 φορές, kıst (قسط) 23 φορές, mizan (ميزان) 14 φορές, και η φράση “κυβερνώ με δικαιοσύνη” (kada bi’l-hakk) 21 φορές.
Κακό τέλος για όσους παρεκκλίνουν από τη δικαιοσύνη.
(21/1, 2/124, 258, 5/45, 6/21, 129, 135, 7/44, 9/109, 11/18, 100-102, 12/23, 14/27, 39/47, 42/39, 46/10)
αναφέρεται στα εδάφια.
Η μεγάλη δίκη (μαχκεμετούλ-κυμπρά), η οποία θα λάβει χώρα μετά την ανάσταση από τον θάνατο, θα διεξαχθεί από τον ίδιο τον Θεό και η δικαιοσύνη θα αποδοθεί ταχύτατα.
(2/202, 3/19,159, 5/4, 6/165, 7/167, 13/41, 14/51, 24/39, 40/17),
στίχοι που αναφέρουν ότι η τιμωρία θα επιβληθεί δίκαια και μετά από δίκη
(7/167, 40/20)
υπάρχουν. Αυτές οι εξηγήσεις και περιγραφές είναι εξηγήσεις από τις οποίες οι σύντροφοι του Προφήτη, που διαμόρφωσαν το σύστημα του δικαίου της δίκης, ωφελήθηκαν πολύ.
Επίσης, καλό και επαρκές αριθμό.
της εκπαίδευσης νομικών
σύμφωνα με το εδάφιο που δηλώνει ότι είναι καθήκον για την κοινωνία
(9/122)
αυτό το καθήκον
υποχρέωση που αρκεί να εκπληρωθεί από έναν ή μερικούς
έχει χαρακτηριστεί ως.
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν) και οι χαλίφες του, εκτός από τα άλλα καθήκοντα και λειτουργίες τους, άσκησαν και το λειτούργημα του δικαστή.
, σύμφωνα με τις παραδόσεις, συνήθιζαν να εκδίδουν αποφάσεις σε μία μόνο συνεδρίαση, χωρίς να τις αναβάλλουν για άλλη φορά.
Σύμφωνα με τη θεωρία του Ισλαμικού Δικαίου:
Εάν υπάρχουν λόγοι για την έκδοση απόφασης, ο δικαστής δεν μπορεί να αναβάλει την έκδοση της απόφασης. Δηλαδή, δεν μπορεί να καθυστερήσει την υπόθεση χωρίς δικαιολογία και δεν μπορεί να διακόψει τη δίκη, εκτός από τις αργίες και τις περιόδους ανάπαυσης.
Ο δικαστής είναι το θεμελιώδες στοιχείο της δικαστικής λειτουργίας.
Η αμέλεια του δικαστή (και η καθυστέρηση της απονομής δικαιοσύνης) κλονίζει την εμπιστοσύνη στο δίκαιο. Αυτό είναι ένα μεγάλο κακό.
Γι’ αυτόν τον λόγο
καθυστέρηση της δικαιοσύνης
Η κακοποίηση αυτή καθαυτή συνιστά έγκλημα και αδίκημα κατά την κρίση του δικαστή.
Ο δικαστής ευθύνεται για την αποζημίωση εάν προκάλεσε ζημία.
Ωστόσο, η δικαστική πλάνη αποτελεί πλημμέλημα κατά την άσκηση των καθηκόντων, για το οποίο ο δικαστής δεν ευθύνεται για τις ζημίες που προκλήθηκαν. Η αμέλεια των καθηκόντων του δικαστή, καθώς και η μη εκτέλεση της τελεσίδικης δικαστικής απόφασης (απόφαση), αποτελούν εγκλήματα που επισύρουν πειθαρχική ποινή για τον υπάλληλο που είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση, η οποία μπορεί να φτάσει μέχρι και την απόλυση (παύση) από την υπηρεσία.
Η ταχεία απονομή δικαιοσύνης,
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να λαμβάνονται εσφαλμένες αποφάσεις χωρίς να διεξάγεται η απαραίτητη έρευνα. Διότι αυτό δεν τερματίζει τη διαφωνία. Η απόφαση που ανατρέπεται από την έφεση απαιτεί νέα δίκη, με αποτέλεσμα να διαρκεί περισσότερο. Επομένως, εάν η βιαστική απόφαση χωρίς επαρκή έρευνα βασίζεται σε πρόθεση, μπορεί και πάλι να θεωρηθεί αμέλεια καθήκοντος. Δεν μπορεί να θυσιαστεί η αναζήτηση της αλήθειας για χάρη της ταχύτητας.
Ο δικαστής έχει επίσης την εξουσία να αποτρέπει υπερασπιστικές πρακτικές που παρατείνουν αδικαιολόγητα τη δίκη.
Ο δικαστής που αδικαιολόγητα καθυστερεί την εκτέλεση ενός δικαιώματος, καταγγέλλεται στις αρμόδιες αρχές από όσους υφίστανται ζημία από αυτή την πράξη. Οι καταγγελίες αυτές εξετάζονται από τις αρμόδιες αρχές και, εάν είναι απαραίτητο, διενεργείται έρευνα. Ωστόσο, λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα για να μην απασχολούνται οι δικαστές με αβάσιμες καταγγελίες.
Η απομάκρυνση του δικαστή από τον Χαλίφη Ομάρ, επειδή αμέλησε τα καθήκοντά του, έχει χρησιμεύσει ως παράδειγμα και έχει εφαρμοστεί σε όλη την ισλαμική ιστορία.
Επομένως, η παραγραφή στο δίκαιο
“χρόνος παραγραφής που αποφέρει κέρδος”
και
“μειωτική παραγραφή”
Η ισλαμική νομοθεσία δεν αναγνωρίζει την παραγραφή, η οποία εξετάζεται σε δύο μέρη: την απώλεια δικαιώματος και την απόκτηση περιουσίας. Δηλαδή, η παρέλευση του χρόνου δεν μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια ενός δικαιώματος ή στην απόκτηση μιας περιουσίας. Και στις δύο περιπτώσεις, το δικαίωμα του πραγματικού ιδιοκτήτη καταργείται. Γι’ αυτό, στην ισλαμική νομοθεσία…
“Το δίκαιο δεν χάνεται με το πέρασμα του χρόνου.”
Έχει θεσπιστεί ο γενικός κανόνας. Ωστόσο, μετά την παρέλευση ορισμένου χρονικού διαστήματος, η εκδίκαση της υπόθεσης απαγορεύεται, προκειμένου να διασφαλιστεί η νομική ασφάλεια, χωρίς να θίγεται η ουσία του δικαιώματος.
Σύμφωνα με τους Χαναφίτες, η παραγραφή,
Η παραγραφή, που βασίζεται σε τεκμήριο αθωότητας, θεωρείται εμπόδιο στην εκδίκαση της υπόθεσης. Η περίοδος αυτή είναι συνήθως δεκαπέντε χρόνια, αλλά μπορεί να διαφέρει ανάλογα με το αντικείμενο της υπόθεσης.
Μαλικίτες
από
“Όποιος κατέχει κάτι για δέκα χρόνια, το αποκτά.”
Βασιζόμενοι στο χαντίθ, λένε ότι όποιος κατέχει κάτι αναμφισβήτητα και το διαχειρίζεται σαν να είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, γίνεται ο νόμιμος ιδιοκτήτης αυτού του πράγματος.
Χρόνος,
είναι το φάρμακο για πολλούς πόνους και θλίψεις.
Τα χρόνια που περνούν προκαλούν την αμβλυνση των συναισθημάτων, την εξασθένιση των αναμνήσεων, την επούλωση των πληγών και την καταπράυνση του πόνου.
Ο χρόνος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην καταπράυνση και επίλυση των διαφωνιών. Η μακροχρόνια απουσία απαίτησης από έναν πιστωτή, εφόσον δεν οφείλεται σε δικαιολογημένη αιτία, μπορεί να υποδηλώνει ότι η οφειλή έχει εξοφληθεί, ότι ο πιστωτής έχει παραιτηθεί από το δικαίωμά του ή ότι δεν υφίσταται τέτοιο δικαίωμα. Η μη λήψη υπόψη αυτών των ενδεχομένων μετά από μακρύ χρονικό διάστημα οδηγεί σε μεγαλύτερες διαμάχες. Ο οφειλέτης, έχοντας εξοφλήσει το χρέος του, μπορεί να έχει καταστρέψει τα αποδεικτικά στοιχεία, θεωρώντας τα περιττά μετά από τόσο καιρό. Επίσης, μπορεί να μην έχει πλέον τη δυνατότητα να εξασφαλίσει άλλα αποδεικτικά μέσα. Στην περίπτωση αυτή, η ένσταση του οφειλέτη περί παραγραφής μπορεί να είναι δίκαιη και ωφέλιμη.
Από την άλλη πλευρά,
Εάν η πόρτα της διεκδίκησης δικαιωμάτων παραμείνει ανοιχτή επ’ αόριστον, χωρίς να ορίζεται συγκεκριμένη προθεσμία για την διεκδίκηση του δικαιώματος, τότε αυτό το δικαίωμα μπορεί να καταχραστεί και να οδηγήσει σε δικαστικές διαμάχες που θα διαρκέσουν γενιές. Αυτή η κατάσταση θα κλονίσει την κοινωνική τάξη και την έννομη ασφάλεια.
Η έννοια της παραγραφής στις νομικές υποθέσεις είναι μια έννοια που προέκυψε από τέτοιες σκέψεις.
Αν η παραγραφή έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια ενός προσωπικού ή εμπράγματου δικαιώματος, ονομάζεται αποσβεστική παραγραφή. Αν, αντίθετα, οδηγεί στην απόκτηση ή την επίτευξη ενός δικαιώματος, ονομάζεται κτητική παραγραφή.
Σε άλλους τομείς του δικαίου, η παραγραφή που καθιστά απαραίτητη την μη άσκηση αγωγής, στην ποινική δίκη συνεπάγεται τόσο την κατάργηση της ποινικής σχέσης όσο και, εφόσον η σχέση αυτή καταλήξει σε οριστική απόφαση και δημιουργηθεί σχέση εκτέλεσης, την κατάργηση και αυτής της σχέσης. Στην πρώτη από αυτές αναφέρεται…
“παραγραφή της αγωγής”
, και στο δεύτερο
“παραγραφή ποινής”
λέγεται.
Η παραγραφή είναι θεσμός με μακρά ιστορία. Στην αρχαία Ελλάδα, θεωρούνταν αρχή, με εξαίρεση ορισμένα εγκλήματα, ότι σε μια υπόθεση που δεν εκδικάζονταν εντός ορισμένου χρονικού διαστήματος, η παραγραφή θα είχε αποτρεπτικό αποτέλεσμα λόγω των δυσκολιών και των κινδύνων στην απόκτηση αποδεικτικών στοιχείων.
Στο ρωμαϊκό δίκαιο, η παραγραφή εμφανίστηκε ως ένας θεσμός που διασφαλίζει ότι οι δίκες δεν θα διαρκούν υπερβολικά πολύ.
Πηγές:
– Συλλογή Ισλαμικού-Οθωμανικού Δικαίου, Αχμέτ Ακγündüz, Διγιαρμπακίρ, 1986.
– Η παράλειψη καθήκοντος του δικαστή στο τουρκικό δίκαιο, Mustafa Avcı, Hukuk Dünyası, Απρίλιος–Ιούνιος 2004, σελ. 74 κ.ε.
– Η Παραγραφή στις Αστικές και Ποινικές Υποθέσεις Σύμφωνα με το Ισλαμικό Δίκαιο, Περιοδικό Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης, 2005, τεύχος 11.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
