Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Σε μια σχετική ιστοσελίδα αναφέρεται: «Στο σχόλιο του Ταχταβί αναφέρεται: “Υπάρχει ομοφωνία (ιτζμά) μεταξύ όλων των μελετητών ότι πρέπει να γίνει η αποπληρωμή των προσευχών που δεν έχουν εκτελεστεί. Είναι πολύ λάθος να λέμε ότι δεν γίνεται αποπληρωμή των προσευχών. Διότι υπάρχει ομοφωνία (ιτζμά) επί αυτού του θέματος.”» Η πληροφορία αυτή είναι σωστή.
Ωστόσο, η μετάφραση που δίνεται εδώ είναι εσφαλμένη. Διότι η αρχική αραβική έκφραση είναι , που σημαίνει . Θεωρούμε ότι αναφέρεται στη σουνιτική σχολή Χαναφί. Εάν αναφερόταν σε όλες τις σχολές, θα χρησιμοποιούνταν η πληθυντική μορφή .
Πράγματι, ο Σουρουνμπιλάλι, ο οποίος είναι ο συγγραφέας του κειμένου της εξήγησης του Ταχταβί, συμπεριέλαβε τις ακόλουθες απόψεις:
Άρα δεν έχει καμία αξίωση εδώ.
– Φαίνεται ότι ο Ταχταβίος, σε αυτό το θέμα, μιμήθηκε και ακολούθησε τον Σουρουνμπιλάλι.
– Στο “ed-Dürrü’l-muhtar/er-Reddu’l-Muhtar” αναφέρεται η άποψη του Ιμάμ Μωχάμμεντ σχετικά με το θέμα, αλλά αυτό το ζήτημα αναφέρεται μόνο σε σχέση με τη νηστεία.
«Αν κάποιος διατάξει με διαθήκη την καταβολή της αποζημίωσης για την νηστεία, τότε οπωσδήποτε κρίνεται επιτρεπτό. Διότι αυτό είναι αποδεδειγμένο/σταθερό με στίχους και χαντίθ. Αν όμως δεν το διατάξει με διαθήκη και οι κληρονόμοι του το καταβάλουν, τότε ο Ιμάμ Μουχάμμαντ είπε: …»
– Ο Ιμάμης Μωχάμμετ χρησιμοποίησε την ίδια φράση που είπε για την εξιλέωση της νηστείας χωρίς διαθήκη και για την εξιλέωση της προσευχής με διαθήκη. Διότι, όπως δεν υπάρχει ρητή διάταξη για την καταβολή της εξιλέωσης της νηστείας από τους κληρονόμους όταν δεν υπάρχει διαθήκη, έτσι δεν υπάρχει και ρητή διάταξη για την εξιλέωση της προσευχής, ακόμα και αν υπάρχει διαθήκη.
Αυτές οι δηλώσεις του Ιμπν Αμπιντί δείχνουν επίσης ότι δεν υπάρχει κανένα στίχο ή χαντίθ σχετικά με την παράλειψη της προσευχής.
-Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρείχαν οι καθηγητές μας που ασχολούνται με ειδική έρευνα επί του θέματος, εκτός από τη δήλωση που παρατίθεται από το έργο του Ιμάμ Μουχάμμεντ, δεν έχει καταγραφεί καμία ερμηνεία από κανέναν ιμάμη ή μουτζαχίντ σχετικά με το ότι η οφειλή προσευχής μπορεί να εξοφληθεί με λύτρα.
Επιπλέον, σε έρευνα που έγινε σε πολλαπλά χειρόγραφα αντίγραφα του εν λόγω έργου του Ιμάμη Μωάμεθ, το οποίο δεν έχει ακόμη εκδοθεί, δεν βρέθηκε η εν λόγω φράση.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι και οι δύο πράξεις λατρείας είναι σωματικές και, επιπλέον, η προσευχή είναι πιο σημαντική από τη νηστεία, έχουν συμπεριλάβει την οφειλή προσευχής στην απόφαση για την οφειλή νηστείας, συνιστώντας προληπτικά την καταβολή λύτρων σε έναν φτωχό για κάθε οφειλή προσευχής και θεωρώντας το ως μια καλή (επιθυμητή) πράξη.
Ωστόσο, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι με αυτόν τον τρόπο εξοφλούνται οι προσευχές που οφείλει κάποιος. Πράγματι, η καταγραφή της δήλωσης που αποδίδεται στον Ιμάμη Μωάμεθ το αποδεικνύει.
Αλλά ως αποτέλεσμα της ευχαρίστησης των φτωχών
Ο συγγραφέας του Durer, ο οποίος αναφέρει το χαντίθ με αυτή την έννοια, δηλώνει ότι το χαντίθ αυτό αναφέρεται από τον Nesai.
Η αφήγηση που μετέδωσε ο Νεσαΐ από τον Ιμπν Αμπάς έχει ως εξής:
– Ο Ζεϋλαί ανέφερε ότι αυτή η αφήγηση αποδίδεται στον Ιμπν Αμπάς, δηλαδή είναι δικά του λόγια.
– Ο Μουχάσι, ο Αμπντουλαζίζ αλ-Φιντζανί, έχει δηλώσει ότι η (αποκλεισμένη) αφήγηση του Νεσαΐ είναι αυθεντική. (βλ. Νεσαμπουρ-ράγιε, τεύχος/4. Ταλίκ)
– Ωστόσο, ο Μπεϋχάκι, σε ένα χαντίθ που αναφέρει από τον Ιμπν Αμπάς, μιλάει μόνο για τη νηστεία και όχι για την προσευχή. Παρ’ όλα αυτά, ο Μπεϋχάκι επισημαίνει και την αδυναμία αυτού του χαντίθ.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
