Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των δογμάτων του Ισλάμ και των δογμάτων του Χριστιανισμού.
Διότι οι ισλαμικές σέκτες συμφωνούν στις θεμελιώδεις διατάξεις που αφορούν την πίστη και τη λατρεία. Αντίθετα, οι χριστιανικές σέκτες έχουν καταδικάσει η μία την άλλη ως άπιστες και πλανεμένες, με αποτέλεσμα η καθεμιά να έχει πάρει τη μορφή μιας ανεξάρτητης θρησκείας. Μεταξύ τους έχουν διεξαχθεί πόλεμοι που διήρκεσαν χρόνια.
Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των ισλαμικών και των χριστιανικών δογμάτων έγκειται στον τρόπο με τον οποίο προέκυψαν αυτά τα δόγματα.
Παρατηρούμε ότι οι ισλαμικές αιρέσεις τροφοδοτούνται από τρεις κύριες πηγές:
Πρώτον, το Κοράνι.
Οι διάφορες θρησκευτικές αιρέσεις προέκυψαν από τις διαφορετικές ερμηνείες των εδαφίων του Κορανίου που είναι ανοιχτά σε ερμηνεία.
Στον Χριστιανισμό, δεν υπάρχει ένα μόνο Ευαγγέλιο. Ο αριθμός των Ευαγγελίων έφτανε τα εβδομήντα, και μόνο με τη Σύνοδο της Νίκαιας μπόρεσε να μειωθεί σε τέσσερα. Η εμφάνιση αιρέσεων, που προέκυψαν από τα διάφορα Ευαγγέλια, ως ξεχωριστές θρησκείες ήταν αναπόφευκτη.
Η δεύτερη πηγή είναι το Χαντίθ.
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) έκανε ο ίδιος ιερονομικά διατάγματα, και αυτά τα διατάγματα αποτέλεσαν σημαντική πηγή για τους ιμάμηδες των διαφόρων σχολών σκέψης. Αντίθετα, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο Ιησούς Χριστός (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) έκανε ιερονομικά διατάγματα επί του Ευαγγελίου.
Η τρίτη πηγή είναι οι ερμηνείες που έκαναν οι σύντροφοι του Προφήτη.
Ορισμένες από αυτές τις ερμηνείες έγιναν ενόσω ο Αγγελιοφόρος του Θεού ήταν εν ζωή και έτυχαν της αποδοχής του. Με την άδεια που έδωσε ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) στους σοφούς της κοινότητας των συντρόφων του να ερμηνεύουν, έγιναν πολλές ερμηνείες από τους συντρόφους. Αυτές αποτελούν την τρίτη σημαντική πηγή για τις σχολές σκέψης.
Οι ιμάμηδες των διαφόρων θρησκευτικών σχολών εξέδωσαν νομικές γνώμες σε ορισμένα νέα ζητήματα, για τα οποία δεν υπήρχε σαφής διάταξη στις τρεις αυτές πηγές. Αυτά, ωστόσο, αποτελούν μόνο το δέκα τοις εκατό της Σαρία.
Στον Χριστιανισμό, δεν υπάρχει νομολογία που να βασίζεται στους αποστόλους. Επομένως, οι ιερείς στερήθηκαν τις τρεις προαναφερθείσες πηγές και μπόρεσαν να εκφράζουν αυθαίρετες και υποκειμενικές απόψεις σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες, υποθέσεις, και μερικές φορές τα δικά τους συμφέροντα, με αποτέλεσμα να προκύψουν αντιφατικές αιρέσεις.
Ο χριστιανισμός έχει χρησιμοποιηθεί από πνευματικούς ηγέτες ως μέσο καταπίεσης και κυριαρχίας.
Ο Μπεντιουζζαμάν Χαζρετλέρι εξέφρασε αυτό το ζήτημα ως εξής:
Στα χέρια των κληρικών και των κυβερνητικών αξιωματούχων, ο Χριστιανισμός, και ιδιαίτερα η Καθολική Εκκλησία, είχε γίνει ένα όργανο καταπίεσης και τυραννίας. Οι κληρικοί διατηρούσαν την επιρροή τους στις μάζες με αυτό το μέσο. Και επειδή θεωρήθηκε ότι καταπνίγει τους πατριώτες που ξεσηκώνονταν στις κατώτερες τάξεις, τις οποίες αποκαλούσαν “αλήτες”, και τους φιλελεύθερους διανοούμενους που αντιδρούσαν στην τυραννία των κληρικών, και επειδή για σχεδόν τετρακόσια χρόνια στη Φραγκία θεωρήθηκε αιτία αναταραχών, διαταραχής της ανθρώπινης ηρεμίας και καταστροφής της κοινωνικής ζωής, η επίθεση εναντίον αυτής της θρησκείας δεν έγινε στο όνομα της αθεΐας, αλλά στο όνομα μιας άλλης χριστιανικής δόγματος.
Από την άλλη πλευρά, στο Ισλάμ
“Σκέψου, μετά πίστεψε”
η αλήθεια επικρατεί. Στον Χριστιανισμό, όμως,
“Θα πιστέψεις χωρίς να σκεφτείς, και μετά πάλι δε θα σκεφτείς.”
Επικρατεί η δεισιδαιμονία. Διότι στον Χριστιανισμό η θρησκεία αντιτίθεται στις επιταγές της λογικής. Μάλιστα, η σκέψη επί των θεμάτων πίστης θεωρείται βλασφημία. Η συμβουλή ενός χριστιανού πνευματικού ηγέτη είναι η εξής:
“Μην υιοθετείτε τη λογική ως οδηγό, διότι η θρησκεία είναι εντελώς αντίθετη στη λογική.”
Η ισλαμική θρησκεία επιτάσσει την αποδοχή οτιδήποτε με αποδείξεις και επιχειρήματα. Στους χριστιανούς, η ενασχόληση με αποδείξεις και επιχειρήματα θεωρείται περιττή. Όσοι ασχολούνται με αυτά, περιφρονούνται. Οι ιερείς, με τις υποθετικές και δεισιδαιμονικές διδασκαλίες τους, ποτέ δεν κατάφεραν να ικανοποιήσουν το νου ούτε να φέρουν γαλήνη στις συνειδήσεις. Απλώς εξαπάτησαν ένα μέρος του απλού λαού, που δεν είναι ικανό να διακρίνει την αλήθεια από τις δεισιδαιμονίες.
Ο Μπεντιουζζαμάν Χαζρέτλερι, στο έργο του με τίτλο Χουτμπέ-ι Σαμιγιέ, αναφέρει, κατ’ ουσίαν, τα εξής:
«Εμείς, οι μουσουλμάνοι, μαθητές του Κορανίου, ακολουθούμε την απόδειξη. Με το νου, τη σκέψη και την καρδιά μας εισερχόμαστε στις αλήθειες της πίστης. Δεν εγκαταλείπουμε την απόδειξη για να μιμηθούμε τους κληρικούς, όπως κάνουν ορισμένοι οπαδοί άλλων θρησκειών.»
ορίζει. Σε ένα άλλο έργο του, πάλι,
“Μην αφήνετε κάθε λόγο να εισχωρεί στην καρδιά σας. Αυτά που σας λέω, αφήστε τα να παραμείνουν στη σφαίρα της φαντασίας, δοκιμάστε τα. Αν αποδειχθούν χρυσάφι, τότε φυλάξτε τα στην καρδιά σας.”
διέταξε.
Όταν ερευνώνται οι αλήθειες που ortaya koyνται από τους μουτζαχίτ και τους μουρσίτ στο Ισλάμ, διαπιστώνεται ότι αυτές οι αλήθειες βασίζονται σε λογικά και παραδοσιακά αποδεικτικά στοιχεία.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
