Υπάρχει κάποια ένσταση στο να προσεύχεται κανείς για το καλό όλων των πιστών και των απίστων; Επιτρέπεται να προσεύχεται κανείς για την ψυχή ενός μη μουσουλμάνου;

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την προσευχή για το καλό όλων των πιστών και των απίστων; (σύμφωνα με τη σουνιτική σχολή Σαφίι)

Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,

Στους απίστους

Δεν επιτρέπεται να προσεύχεται.

Διότι με τις βλασφημίες τους αρνούνται τον Θεό. Ωστόσο, επιτρέπεται να προσευχόμαστε για όλους τους πιστούς. Επιτρέπεται να προσευχόμαστε για τη μετάνοια των ζωντανών απίστων.

Ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) για έναν συγγενή του που πέθανε ως άπιστος.

“Αν ο Αλλάχ δεν το απαγορεύσει, θα ζητήσω συγχώρεση γι’ αυτόν.”

(βλ. Κουρτουμπί, ερμηνεία του 113ου στίχου της Σούρας Αλ-Τάουμπα)

Τότε αποκαλύφθηκε το ακόλουθο ιερό εδάφιο:

«Αφού αποδειχθεί ότι είναι καταδικασμένοι στην κόλαση, δεν αρμόζει στον Προφήτη και στους πιστούς να ζητούν συγχώρεση για τους ειδωλολάτρες, ακόμα κι αν είναι συγγενείς.»

(Αλ-Τάουμπα, 9/113)

Ο Αμπντουλλάχ ιμπν Ουμπέι ιμπν Σελλούλ, ένας από τους υποκριτές, είχε τελεστεί η νεκρώσιμη προσευχή του από τον ίδιο τον Προφήτη (σ.α.β.). (Κουρτουμπί, VNI/218) (Παρότι γνώριζε τους υποκριτές, πολιτικά δεν τους ξεχώριζε από τους πιστούς). Σχετικά με αυτό, ήρθε και το εξής ιερό στίχο:

«Μην προσεύχεσαι ποτέ για κανέναν από αυτούς που πέθαναν! Μην στέκεσαι ούτε στον τάφο του. Γιατί αυτοί αρνήθηκαν τον Αλλάχ και τον Απόστολό του…»

(Αλ-Τάουμπα, 9/84)

Λέγεται ότι και το ακόλουθο εδάφιο αναφέρεται στο ίδιο θέμα:

«Είτε ζητήσεις συγχώρεση γι’ αυτούς είτε όχι, δεν έχει σημασία. Ακόμα κι αν ζητήσεις συγχώρεση γι’ αυτούς εβδομήντα φορές, ο Αλλάχ ποτέ δεν θα τους συγχωρήσει. Αυτό οφείλεται στο ότι αρνήθηκαν τον Αλλάχ και τον Απόστολό Του. Ο Αλλάχ δεν καθοδηγεί τους ασεβείς.»

(Αλ-Τάουμπα, 9/80)

Απέναντι σε αυτές τις πηγές, ο Ιμάμης Καραφί της Μαδχάμπι Μαλήκ, ειδικά, εξέτασε το ζήτημα με κάθε λεπτομέρεια και συνοψίζοντας:

«Η προσευχή για τη συγχώρεση του άπιστου είναι βλασφημία (ο προσευχόμενος γίνεται άπιστος). Διότι, αφού το Κοράνι με πολλούς στίχους αναφέρει κατηγορηματικά ότι ο Θεός δεν θα συγχωρήσει τους ειδωλολάτρες και ότι οι άπιστοι θα παραμείνουν αιώνια στην κόλαση, το να ζητάς κάτι τέτοιο είναι σαν να διαψεύδεις τον Θεό και σαν να…»

«Κύριε! Εσύ λες έτσι, αλλά ο συγχωρών είναι καλύτερος.»

Αυτό σημαίνει βλασφημία. Επίσης, το να ζητάς συγχώρεση για όλους τους πιστούς είναι απαγορευμένο. Διότι, σύμφωνα με αυθεντικά χαντίθ, οι αμαρτωλοί πιστοί θα παραμείνουν στην κόλαση, έστω και για ένα διάστημα.

(Για περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος, βλ. Karafi, el-Furük, IV/259 κ.ε.)

Αυτή η άποψη

Χαναφίτες

και θεωρείται κάπως βαρύ και

«Το να προσεύχεσαι για τη συγχώρεση ενός απίστου είναι βλασφημία, ενώ το να προσεύχεσαι για τη συγχώρεση όλων των αμαρτιών όλων των πιστών δεν είναι απαγορευμένο».

λέγεται. Ο Ιμπν Αμπιντίν το εξηγεί ως εξής:

“Το πρόβλημα έγκειται στο εξής: Γνωρίζουμε από τον λόγο του Θεού ότι δεν θα ανακαλέσει την υπόσχεσή Του. Αλλά μήπως δεν θα ανακαλέσει και την απειλή Του (την υπόσχεση Του να τιμωρήσει); Ο Καραφί και οι οπαδοί του, θεωρώντας ότι ο Θεός δεν θα ανακαλέσει ούτε την απειλή Του, σκέφτηκαν ότι αν ο Θεός δηλώνει ότι θα ρίξει τους άπιστους στην κόλαση και ότι θα παραμείνουν εκεί αιώνια, το να ζητάς το αντίθετο ισοδυναμεί με κατηγορία του Θεού για ατέλεια και με αμφισβήτηση Του, πράγμα που αποτελεί απιστία. Ο Χαναφί Ιμπν Εμίρ ελ Χατζ [θάνατος 879 (1474) βλ. Μου’τζεμ’ου-Μουελλιφίν, XI/274] σκέφτηκε με τον ίδιο τρόπο όσον αφορά την προσευχή για τους άπιστους, ενώ υπήρξε πιο ανεκτικός όσον αφορά την προσευχή για όλους τους πιστούς. Και αυτό είναι το σωστό.” [βλ. Ιμπν Αμπιντίν (Αμίρα), I/351, (Αίγυπτος), I/523]

Σύμφωνα με αυτό, το να προσεύχεται κανείς για κάποιον που πέθανε ως άπιστος είναι βλασφημία.

Ωστόσο, δεν έχουμε το δικαίωμα να θεωρούμε άπιστους εκείνους που δεν εκφράζουν ανοιχτά (μπεβάχ) την απιστία τους, στιγματίζοντάς τους με την αμαρτία τους. Για παράδειγμα, αν κάποιος πιστεύει στην ενότητα του Θεού, στην προφητεία του Μωάμεθ (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) και στο σύνολο του Κορανίου, δεν έχουμε το δικαίωμα να τον θεωρήσουμε άπιστο, ακόμα κι αν είναι τόσο σκληρός όσο ο Χατζάτζ. Αλλά αν δεν πιστεύει σε αυτά ή τα περιφρονεί, δεν έχουμε το δικαίωμα να τον θεωρήσουμε πιστό.

Αυτή είναι η κατάσταση για τους άπιστους που έχουν πεθάνει.

Επικρατεί η άποψη ότι επιτρέπεται να προσευχόμαστε για να βρουν τον σωστό δρόμο οι άπιστοι που είναι εν ζωή. Διότι ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη σε αυτόν) την ημέρα του Οχούτ, όταν τα ευλογημένα δόντια του έσπασαν και το πρόσωπό του τραυματίστηκε, προσευχήθηκε για τους ειδωλολάτρες:

«Κύριε, συγχώρεσε τον λαό μου, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν.»

είχαν προσευχηθεί έτσι. Ο Ιμπν Αμπάς είπε:

«Οι πιστοί προσεύχονταν για τους συγγενείς τους που είχαν πεθάνει άπιστοι. Ήρθε το εδάφιο (Τευμπέ 113) που το απαγόρευε, και σταμάτησαν να προσεύχονται γι’ αυτούς. Αλλά αυτό το εδάφιο δεν απαγόρευε να προσεύχονται για τους άπιστους που ήταν ζωντανοί.»

είπε

(Ερμηνεία του 113ου στίχου της Σούρας Τάουμπα από τον Κουρτούμπι)

Ωστόσο, σύμφωνα με την αφήγηση του Μπουχάρι, τα λόγια αυτά του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) στο Οχούντ δεν αποτελούν δική του προσευχή. Εκείνος είπε:

“Ένας προφήτης είχε τραυματιστεί και στο παρελθόν και είχε πει το ίδιο.”

είπε με το στυλ του

(βλ. Μπουχάρι, Μαγαζί; Μουσλίμ, Τζιχάντ 103)

Υπάρχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να προσευχόμαστε ούτε καν για έναν ζωντανό άπιστο, λέγοντας:

(Κουρτουμπί, VNI/278)

Ακόμη κι έτσι όμως, εφόσον ο λόγος ενός προηγούμενου προφήτη ισχύει για εμάς, εκτός αν έχει καταργηθεί από τη δική μας σαρία (Αλλάχ ο Παντοδύναμος γνωρίζει), δεν θα έπρεπε να υπάρχει πρόβλημα να προσευχόμαστε για τη σωτηρία ενός άπιστου εν ζωή. Διότι η σωτηρία του δεν είναι αδύνατη, και ο Αλλάχ δεν είπε ότι οι άπιστοι δεν μπορούν να γίνουν πιστοί όσο ζουν, ώστε η επιθυμία μας να σημαίνει επιμονή σε κάτι που ο Αλλάχ (ο Παντοδύναμος) έχει πει ότι είναι αδύνατο.

Με χαιρετισμούς και ευχές…

Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις