– Ποια πορεία πρέπει να ακολουθηθεί σύμφωνα με τη θρησκεία μας;
– Τις τελευταίες μέρες, υπάρχουν και συζητήσεις σχετικά με τη διαμονή κοριτσιών και αγοριών στο ίδιο σπίτι. Είναι σωστό να εξετάζουμε αυτό το θέμα στην ίδια κατηγορία με την αστυνομία ηθών;
– Πώς μπορεί να εξηγηθεί η αποστολή του κράτους να επιβάλλει ηθικούς κανόνες, σε συνδυασμό με την αρχή της μη παρεμβάσεως στην ιδιωτική ζωή;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Δεν είναι σωστό να εντάσσουμε τις πράξεις ενός κοσμικού κράτους στο πλαίσιο των ισλαμικών κανόνων.
Εμείς
“Τι λέει η θρησκεία μας γι’ αυτό;”
Ας απαντήσουμε στην ερώτηση:
Ό,τι συμβαίνει μέσα σε ένα σπίτι, εφόσον πληρούνται οι νόμιμες προϋποθέσεις, εμπίπτει στην προστασία της ιδιωτικής ζωής.
Εάν υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με τρομοκρατία, παρανομία κ.λπ., μπορεί να γίνει αναγκαστική είσοδος σε κατοικία.
Ένα σπίτι όπου ένα ζευγάρι που δεν είναι παντρεμένο μένει μόνο του δεν είναι νόμιμο σπίτι, μπαίνουν μέσα και χωρίζουν το ζευγάρι.
Πιο συγκεκριμένα:
Η επιβολή του καλού και η αποτροπή του κακού είναι κοινωνική υποχρέωση. Μέρος της κοινωνίας, αναλαμβάνοντας αυτό το καθήκον, απαλλάσσει ολόκληρη την κοινωνία από την ευθύνη. Ωστόσο, αν ολόκληρη η κοινωνία εγκαταλείψει αυτό το καθήκον, τότε όλοι οι μουσουλμάνοι φέρουν την ευθύνη. Επομένως, κάθε μουσουλμάνος, ανάλογα με την κατάσταση, τις συνθήκες και το περιβάλλον, μπορεί να έχει διαφορετικές υποχρεώσεις. Για παράδειγμα, οι δυνάμεις ασφαλείας και οι υπεύθυνοι πρέπει να δρουν με τα χέρια τους, οι κάτοχοι γνώσεων με συμβουλές, και οι υπόλοιποι, δυσαρεστημένοι με την κατάσταση, να εκφράζουν την ανησυχία τους με την καρδιά τους.
Πράγματι, το Κοράνι αναφέρει:
«Πρέπει να υπάρξει ανάμεσά σας μια κοινότητα που να καλεί στο καλό, να προτρέπει στην αρετή και να αποτρέπει από το κακό».
(Αλ-ι Ιμράν 104)
«Εσείς είστε η καλύτερη κοινότητα που έχει αναδειχθεί για την ανθρωπότητα. Εσείς προστατεύετε το καλό και αποτρέπετε το κακό, και πιστεύετε στον Αλλάχ.»
(Αλ-ι Ιμράν 110)
«Οι άνδρες και οι γυναίκες, όλοι οι πιστοί, είναι προστάτες ο ένας του άλλου. Προτρέπουν το καλό και αποτρέπουν το κακό, τελούν την προσευχή, δίνουν την ελεημοσύνη και υπακούουν στον Αλλάχ και στον Απόστολό Του. Αυτούς ο Αλλάχ θα συγχωρήσει με τη χάρη Του. Διότι ο Αλλάχ είναι ο Υπέρτατος, ο Κύριος της κρίσης και της σοφίας.»
(Αλ-Τάουμπα, 71)
Η ευθύνη για την προστασία της κοινωνίας από την πνευματική και ηθική παρακμή, καθώς και για την επιλογή συγκεκριμένων ατόμων και οργανώσεων για την εκτέλεση αυτού του καθήκοντος, με σκοπό την προστασία των θρησκευτικών και κοσμικών συμφερόντων, ανήκει στην ισλαμική διακυβέρνηση. Το πεδίο εφαρμογής δεν περιορίζεται μόνο σε θρησκευτικά και ηθικά ζητήματα, αλλά καλύπτει όλες τις κρατικές υποθέσεις.
Πράγματι, ο Αλλάχ ο Παντοδύναμος λέει:
«Αυτοί, αν τους δώσουμε εξουσία στη γη, θα τελούν την προσευχή, θα δίνουν την ελεημοσύνη, θα διατάσσουν το καλό και θα αποτρέπουν το κακό. Και η τελική κρίση όλων των πραγμάτων ανήκει μόνο στον Αλλάχ.»
(Χατζ, 41)
Σε ένα ιερό χαντίθ αναφέρεται: «Όποιος δει κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη θρησκεία μας, ας το διορθώσει με το χέρι του. Αν δεν μπορεί, ας το διορθώσει με τη γλώσσα του. Αν ούτε αυτό μπορεί, ας το απορρίψει με την καρδιά του. Αυτό είναι το πιο αδύναμο σημείο της πίστης.» (Μουσλίμ, Ιμάν 78)
Συνεπώς, σύμφωνα με το Κοράνι, τα Χαντίθ και τη συναίνεση των μελετητών, η επιβολή του καλού και η αποτροπή του κακού είναι υποχρέωση των μουσουλμάνων. Επιπλέον, αυτό εμπίπτει στην κατηγορία της νουθεσίας, η οποία αποτελεί μέρος της θρησκείας, και όποιος μπορεί να νουθετήσει, οφείλει να το κάνει. (βλ. Ναουαουί, ερ-Ρουχ Μουσλίμ, 2/22; βλ. Τζεσσάς, Αχκάμ αλ-Κοράν, 4/154)
Αυτά τα καθήκοντα και οι ευθύνες
Οργανισμός Χίσμπε
ονομάζεται. Είναι μία από τις υπηρεσίες που προσφέρθηκαν την εποχή του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν).
Εάν ιδρυθεί μια δομή, με την ονομασία αστυνομία ηθών ή με άλλη ονομασία, για να αναλάβει αυτό το καθήκον, θα πρέπει να τηρούνται τα ακόλουθα ζητήματα:
1. Τα επίπεδα της δικαιοδοσίας διαφέρουν.
Οι διατάξεις που αφορούν το υποχρεωτικό (φαρζ), το αναγκαίο (βατζίπ), το συνιστώμενο (συννέτ), το επιθυμητό (μουστεχάμπ) και τα αντίθετά τους, δηλαδή το απαγορευμένο (χαράμ), το αποτρεπτέο (τενζιχί) και το απορριπτέο (ταχρίμι μεκρούχ), έχουν διαφορετικούς βαθμούς μεταξύ τους. Πρέπει να τηρούνται και να ενεργούμε ανάλογα. Για παράδειγμα, η αντίδραση σε κάτι απαγορευμένο (χαράμ) δεν είναι και δεν πρέπει να είναι η ίδια με την αντίδραση σε κάτι που αντιβαίνει στο συνιστώμενο (συννέτ), ούτε και ο βαθμός αυτής της αντίδρασης.
Αν και οι αμαρτίες ομαδοποιούνται κάτω από το όνομα «αμαρτία», υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ των βαθμών τους. Για παράδειγμα, οι μεγάλες αμαρτίες, σε σύγκριση με την άρνηση, δεν έχουν μεγάλη αξία. Το ίδιο ισχύει και για τις μεγάλες και τις μικρές αμαρτίες. Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) δήλωσε με σαφήνεια ότι η διαφορά μεταξύ αυτών είναι παρόμοια με την υγεία και την ασθένεια. Απλές ασθένειες όπως η γρίπη και η κόπωση δεν θεωρούνται ασθένειες σε σύγκριση με χρόνιες ασθένειες όπως η λέπρα και η παράλυση. Πολλές ασθένειες κάνουν τους άλλους να ξεχάσουν. (Σαχ Βελιγιουλάχ Χουτζετουλλαχί’λ-μπαλίγα, 1/281)
2. Το όριο ευθύνης για την προσταγή του καλού και την αποτροπή του κακού.
Οι άνθρωποι διαφέρουν ως προς τον βαθμό της επιτέλεσης του καθήκοντος της προτροπής στο καλό και της αποτροπής του κακού. Κάποιοι το πράττουν με τα χέρια τους, άλλοι με τη γλώσσα τους, ενώ κάποιοι άλλοι αρκούνται στο να το απορρίπτουν με την καρδιά τους. Δεν είναι όλοι ικανοί να αλλάξουν το κακό με τα χέρια τους.
Σύμφωνα με αυτό, η ενεργή παρέμβαση για την επιβολή του καλού και την αποτροπή του κακού ανήκει αποκλειστικά στους ηγέτες και στους υπεύθυνους και εξουσιοδοτημένους από αυτούς. Η συμβουλή με λόγια ανήκει στους υπόλοιπους. (Merginani, Hidaye, 4/307)
3. Οι καταστάσεις που πρέπει να υπάρχουν στο προς αποτροπή συμβάν
α.
Για να είναι μια πράξη που πρέπει να αποτραπεί, πρέπει να είναι απολύτως απαγορευμένη.
β.
Δεν θα πρέπει να ανήκει στα θέματα που εμπίπτουν στη σφαίρα της νομολογίας. (Σουγιούτι, αλ-Εσμπάχ βεν-Νεζάιρ, 6/247)
γ.
Αυτό που πρέπει να αποτραπεί, πρέπει να αποτραπεί τη στιγμή που συμβαίνει. Για παράδειγμα, μια αμαρτία που διαπράχθηκε μια εβδομάδα πριν, σχετική με το δικαίωμα του Θεού, δεν μπορεί να αποτραπεί τώρα. Σε αμαρτίες που σχετίζονται με τα δικαιώματα των ανθρώπων, τα δικαιώματα αποκαθίστανται και επιστρέφονται στους δικαιούχους.
δ.
Η αμαρτία πρέπει να είναι φανερή, αλλιώς δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνουμε στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων και να ερευνούμε κρυφές καταστάσεις.
ε.
Η αποτροπή από μια αμαρτία δεν πρέπει να οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη αμαρτία.
στ.
Πρέπει να συμβουλεύεται με ευγένεια.
Συμπέρασμα
Δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, και μάλιστα μπορεί να είναι απαραίτητο, να δημιουργηθεί μια δομή με την ονομασία «αστυνομία ηθών» ή με κάποιο άλλο όνομα, αρκεί να τηρούνται οι προϋποθέσεις. Εφόσον τηρούνται τα σημεία που συνοψίσαμε παραπάνω, και υπό το φως των άλλων προϋποθέσεων που αναφέρουν οι θρησκευτικοί ηγέτες, είναι αποδεκτό από θρησκευτική άποψη.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΧΙΣΜΠΕ…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
