Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Κατά τη διάρκεια της λατρείας, η επιδίωξη της εύνοιας του Θεού, καθώς και η απόκτηση του παραδείσου και η αποφυγή της κόλασης, αν και δεν εμποδίζει την εγκυρότητα της λατρείας και δεν καθιστά το άτομο αμαρτωλό, βλάπτει την ειλικρίνεια, η οποία είναι η ψυχή της λατρείας. Διότι…
“Ακόμη και μια μικρή πράξη που γίνεται με ειλικρίνεια είναι ανώτερη από χιλιάδες πράξεις που γίνονται χωρίς ειλικρίνεια.”
Από αυτή την άποψη, κατά την τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων, δεν πρέπει να επιδιώκεται κανένας σκοπός, αλλά να γίνονται επειδή ο Θεός το έχει διατάξει.
Επίσης, πρέπει να εγκαταλείψουμε τις αμαρτίες, επειδή αυτός το διέταξε.
Οι θρησκευτικές πράξεις έχουν δύο πλευρές. Η μία είναι η αιτία, η άλλη η σοφία. Η κύρια αιτία και ο λόγος ύπαρξης μιας θρησκευτικής πράξης είναι η αιτία της. Η αιτία είναι η εντολή ή η απαγόρευση του Θεού. Έτσι, η αιτία και ο κύριος λόγος μιας θρησκευτικής πράξης είναι η εντολή και η απαγόρευση του Θεού. Το αποτέλεσμα είναι η απόκτηση της ευαρέσκειας του Θεού. Ο καρπός και το αποτέλεσμα είναι ο παράδεισος στην άλλη ζωή.
«Ειλικρίνεια» σημαίνει ότι η λατρεία τελείται αποκλειστικά και μόνο επειδή έχει διαταχθεί.
Η λατρεία πρέπει να γίνεται μόνο επειδή έχει διαταχθεί. Δεν υπάρχει άλλη σοφία ή όφελος στη λατρεία μας.
«κύρια αιτία»
δεν θα έπρεπε.
Μόνο· η σοφία και τα οφέλη της λατρείας μας
“προτιμώμενος”,
Δηλαδή, δεν υπάρχει καμία βλάβη στο να είναι αυτός ο λόγος προτίμησης. Επομένως, ας ζητήσουμε από τον Θεό να μας ωφελήσει η λατρεία μας στην άλλη ζωή, χωρίς να το θεωρούμε κύριο λόγο. Μπορούμε να ζητήσουμε από τον Θεό τον Παράδεισο μετά την λατρεία μας. Εφόσον η άλλη ζωή είναι η σφαίρα της μονοθεΐας, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να προσπαθούμε και να λατρεύουμε τον Θεό σκεπτόμενοι την ευτυχία της άλλης ζωής. Δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε για κάτι που να αντιτίθεται στην ειλικρίνεια σε αυτό.
Ωστόσο, αν η επιδίωξη της μεταθανάτιας ευτυχίας γίνει η κύρια αιτία της λατρείας μας και υπερκαλύψει την πρόθεση να κερδίσουμε την ευαρέσκεια του Θεού, τότε η ειλικρίνειά μας σίγουρα θα πληγεί. Διότι εμείς, πάνω απ’ όλα, είμαστε υπηρέτες του Θεού, και έχουμε την υποχρέωση να κερδίσουμε την ευαρέσκειά Του. Όπως λέει ο Μπεντιουζζάμάν, ένας πιστός που διδάσκεται από το Κοράνι είναι ένας τέλειος υπηρέτης. Αλλά είναι ένας υπηρέτης με αξιοπρέπεια, που δεν υποκλίνεται ούτε στα μεγαλύτερα πλάσματα, ούτε θεωρεί την απόκτηση του Παραδείσου, ακόμα και ως το μεγαλύτερο όφελος, ως σκοπό της λατρείας του.
(Λόγια, σελ. 122)
Το Ιερό Κοράνιο,
«Ω άνθρωποι! Λατρεύετε τον Κύριό σας!»
καλεί τους ανθρώπους στη λατρεία με την εντολή του. Αυτή η κλήση γίνεται με τη γλώσσα της κατάστασης,
“Για ποιο λόγο να προσευχόμαστε;”
Στην ερώτηση που τέθηκε, το Κοράνι απαντά:
«Διότι Κύριος είναι ο Δημιουργός σας.»
απαντάει.
(Αλ-Μπακάρα, 2:21)
Έτσι, το ίδιο το Κοράνι θεωρεί το γεγονός ότι ο Κύριός μας μάς δημιούργησε ως επαρκή λόγο για να Τον λατρεύουμε. Στο τέλος του στίχου,
«Έτσι θα μπορέσετε να επιτύχετε την ευσέβεια.»
Η φράση αυτή, από την άλλη, δηλώνει το αποτέλεσμα της λατρείας μας. Σύμφωνα με αυτό το στίχο, το αποτέλεσμα της λατρείας μας είναι η επίτευξη της ευσέβειας. Η πρόσβαση στον Παράδεισο ή η απόλαυση των ατελείωτων ευλογιών της μετά θάνατον ζωής είναι, αν το θελήσει ο Θεός, δική Του χάρη.
Ουσιαστικά, το να ζούμε για τον Θεό, το να υπάρχουμε για τον Θεό, είναι ο σκοπός της δημιουργίας μας. Πράγματι, όταν μας συμβαίνει μια συμφορά, η σουννα (προφητική παράδοση) ορίζει να πούμε:
«Ιννά λιλλάχι ουα ιννά ιλέιχι ρατζι’ούν / Είμαστε του Αλλάχ και σ’ Αυτόν θα επιστρέψουμε.»
(Αλ-Μπακαρά, 2:156)
Αυτή η στίχος μας δίνει μια σαφή εικόνα του λόγου για τον οποίο ζούμε. Αυτός που ζει για τον Θεό, φυσικά, λατρεύει μόνο τον Θεό.
Ο Μπεντιουζζάμ, ερμηνεύοντας τον παραπάνω στίχο, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι η «τακβά» (ευσέβεια) παρουσιάζεται ως επαρκής στόχος για την λατρεία. Σύμφωνα με τον Μπεντιουζζάμ, από τον στίχο καταλαβαίνουμε ότι η λατρεία είναι αληθινή λατρεία μόνο με ειλικρίνεια. Η λατρεία δεν γίνεται για κάτι άλλο, για παράδειγμα για τον κόσμο, ούτε καν για τον Παράδεισο και την αιώνια ευτυχία. Η λατρεία δεν είναι μέσο, αλλά ο τελικός στόχος. Η λατρεία είναι ο σκοπός καθ’ εαυτόν, δηλαδή ο μοναδικός σκοπός της δημιουργίας μας. Δεν κάνουμε λατρεία με την πρόθεση να πετύχουμε κάτι άλλο. Δεν κάνουμε λατρεία για να κερδίσουμε αμοιβή και να αποφύγουμε την τιμωρία. Κάνουμε λατρεία επειδή είναι ο σκοπός της δημιουργίας μας, επειδή είναι ο στόχος που πρέπει να επιτύχουμε.
(βλ. Ισάρατ αλ-Ι’τζάζ, ερμηνεία του σχετικού στίχου)
Αυτό συμβαίνει επειδή, όταν τελούμε την λατρεία, νιώθουμε μια εσωτερική γαλήνη και ηρεμία, καθώς επιτυγχάνουμε τον σκοπό της δημιουργίας μας.
Διότι εμείς δεν δημιουργηθήκαμε για να φτάσουμε στον Παράδεισο ή να είμαστε ευτυχισμένοι στη μετά θάνατον ζωή, αλλά για να λατρεύουμε! Αυτός ο σκοπός μας εξηγείται πολύ σαφώς και από το ακόλουθο εδάφιο:
«Εγώ δημιούργησα τα τζίν και τους ανθρώπους για να με λατρεύουν.»
(Αλ-Ζαριγιάτ, 51/56)
Με αυτές τις προθέσεις, με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του Θεού, με την εύνοια και τη χάρη Του, και αποκλειστικά για την ευχαρίστηση του Θεού, υπακούοντας μόνο στις εντολές Του, τελούμε τη λατρεία μας. Στην αιώνια κατοικία της μετά θάνατον ζωής, αναμένουμε και ελπίζουμε τον Παράδεισο, τη χάρη και τη συγχώρεση του Θεού όχι ως ανταμοιβή για τη λατρεία μας, αλλά από τη χάρη, την ευλογία και τη φιλανθρωπία Του.
Στον κόσμο, η λατρεία μας είναι μια απαραίτητη πτυχή της υπακοής μας, όπως και στη μεταθανάτια ζωή.
-όχι ως αντάλλαγμα για τη λατρεία μας-
Η ελπίδα μας για έλεος από τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Θεού, και η προσδοκία μας να μας χαρίσει τον Παράδεισο, είναι εξίσου απαραίτητη πτυχή της υπακοής μας. Στον δούλο ταιριάζει να ζητά, στον Θεό να δίνει!
Συνεπώς,
“Γιατί προσεύχεσαι;”
η απάντηση σε μια ερώτηση όπως η παρακάτω:
«Επειδή το πρόσταξε ο Κύριος.»
θα είναι με αυτόν τον τρόπο. Η τήρηση αυτής της εντολής έχει πολλά οφέλη, τόσο στον κόσμο τούτο όσο και στον άλλο. Αλλά η λατρεία δεν γίνεται για αυτά τα οφέλη. Αυτά είναι οι σοφίες του ζητήματος. Η δουλειά του δούλου είναι η λατρεία· η υπακοή στις εντολές και η αποφυγή των απαγορεύσεων. Στον δούλο ταιριάζει η δουλεία. Οι ευεργεσίες, οι τιμές και οι βαθμοί που θα δώσει ο Κύριος στον δούλο που εκτελεί τη λατρεία του με αυτή τη συνείδηση, είναι οι σοφίες της λατρείας.
Ας συνοψίσουμε το θέμα με ένα παράδειγμα:
Ο θείος Χακί είχε έναν υπέροχο κήπο, γεμάτο με τα πιο νόστιμα δέντρα: μουριές, βερίκοκα, κερασιές… Ο μικρός Φατίχ, όταν πήγαινε με τον πατέρα του στο σπίτι του θείου Χακί, έτρωγε με την καρδιά του από αυτά τα φρούτα. Πράγματι, το να τρως τα φρούτα κατευθείαν από το δέντρο είχε μια εντελώς διαφορετική γεύση. Μια μέρα είπε στον πατέρα του…
“Μπαμπά, ξέρεις ότι αγαπώ πολύ τον θείο Χακί.”
είπε. Ο πατέρας του απάντησε, μισοαστεία μισοσοβαρά:
«Γιε μου, εσύ δεν αγαπάς τον θείο Χακί, αλλά τον κήπο του.»
Ο θείος Χακί ήταν πράγματι ένας αξιαγάπητος άνθρωπος. Υπήρχε όμως διαφορά ανάμεσα στο να τον αγαπάς για τον εαυτό του και στο να τον αγαπάς για τον κήπο του.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Τι είναι η ειλικρίνεια;
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
