Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Μερικές φορές βλέπουμε στις εφημερίδες εικόνες που ανατριχιάζουν το δέρμα· συνήθως εικόνες φτωχών και εξαθλιωμένων ανθρώπων από τη Βόρεια Αφρική… Κάθε ένας από αυτούς μοιάζει με ζωντανό σκελετό… Σχεδόν δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στα κόκαλα και τη σάρκα. Με αυτή την κατάσταση, μας φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη:
«Πεινάμε, απλώστε μας χέρι βοήθειας!…»
Έτσι η υλική πείνα καταστρέφει, εξασθενεί και αποδυναμώνει τον άνθρωπο… Από την άλλη, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με ελάχιστα υλικά προβλήματα, αλλά πνευματικά πεινασμένοι και κατεστραμμένοι… Ανησυχείς μάζες που θέλουν να παρηγορηθούν με διασκέδαση, ασωτία, αλκοόλ ή ναρκωτικά. Τα προβλήματά τους είναι πιο σοβαρά από τα προηγούμενα… Και οι ονομασίες αυτής της ασθένειας είναι ακόμα πιο τρομακτικές:
Κατάθλιψη!… Στρες!…
Ψυχή
…ο σουλτάνος της χώρας του σώματος… Στους ανθρώπους που σπαρταράνε από την πείνα, η υπηρέτρια έχει εξασθενήσει, ενώ ο σουλτάνος είναι κατεστραμμένος από το άγχος. Και, οι πρώτοι αξίζουν την συμπόνια και τη φιλανθρωπία κάθε ανθρώπου με έλεος και συνείδηση. Ενώ τους δεύτερους τους κατακρίνει ο καθένας, όλοι γίνονται εχθροί τους…
Αυτοί όμως είναι που πραγματικά αξίζουν λύπηση και βοήθεια… Γιατί είναι και άρρωστοι και εχθροί της θεραπείας. Οι ειδικοί της θεραπείας πρέπει να είναι πολύ υπομονετικοί απέναντί τους.
«Μόνο οι σοφοί λυπούνται τους αμαρτωλούς.» [Αμπντουλκαδίρ Γκεϊλάνι (κ.σ.)]
Δεν είναι μόνο αυτοί οι άνθρωποι που αναζητούν σήμερα γαλήνη και ευτυχία. Σχεδόν όλοι φέρουν το σημάδι αυτού του προβλήματος. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, πρώτα απ’ όλα, να μιλήσουμε στον εαυτό μας. Γιατί βιώνουμε κατά καιρούς ψυχικές δυσκολίες, γινόμαστε ανυπόμονοι και βασανιζόμαστε από την ανικανότητα να κάνουμε κάτι; Από την υγεία του σώματός μας, την οικονομική μας κατάσταση, την κοινωνική μας υπόληψη, μέχρι τις εγκόσμιες απολαύσεις μας, τα θεωρούμε όλα ως προβλήματα και όταν δεν μπορούμε να τα λύσουμε, λυπόμαστε και αναστατωνόμαστε…
Αντί να πετάμε πάνω από τον κόσμο, βουτάμε κάτω από αυτόν.
Εμείς γινόμαστε υπηρέτες των πραγμάτων που υποτίθεται ότι πρέπει να μας εξυπηρετούν.
Αυτό, όμως, κουράζει και εξαντλεί την ψυχή μας. Δεν καταφέρνουμε να αντισταθούμε με υπομονή σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Διότι, με την ωραία διάγνωση του Κυρίου Μπεντιουζζαμάν,
“Διαμοιράζουμε τη δύναμη της υπομονής μας στο παρελθόν και στο μέλλον· δεν μας μένει δύναμη για υπομονή στο παρόν.”
και τελικά καταλήγουμε σε στενοχώρια και απελπισία.
Όταν φτάνουμε στην πηγή όλων αυτών, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το εξής λάθος:
«Έχουμε μπερδέψει την ικανοποίηση της ψυχής με την ικανοποίηση της καρδιάς».
Ο δρόμος που οδηγεί σε λάθος κατεύθυνση κουράζει. Αυτό είναι το μεγάλο λάθος που μας εξαντλεί, μας προκαλεί δυσκολίες και τελικά μας καταστρέφει… Τη στιγμή που θα επιστρέψουμε από αυτόν, θα έχουμε βρει τον σωστό δρόμο και θα κατευθυνθούμε προς την ειρήνη και την ευτυχία.
Η κακία τρέφεται από την ηδονή.
Η κακία πληγώνει την καρδιά, ταράσσει τη συνείδηση και κλέβει την ηρεμία. Αυτός ο φαύλος κύκλος είναι μια σημαντική πηγή ανησυχίας. Όσοι δεν καταφέρνουν να τον σπάσουν, όσο τρέφουν τις επιθυμίες τους, χάνουν την εσωτερική γαλήνη στην καρδιά και τη συνείδησή τους. Και αναζητούν τη λύση ξανά στην ικανοποίηση των επιθυμιών τους.
Μερικά παραδείγματα:
Η ψυχή τείνει προς την φιλαργυρία. Πιστεύει πως θα είναι ευτυχισμένη όσο περισσότερα χρήματα μαζεύει. Αντίθετα, η καρδιά και η συνείδηση απολαμβάνουν να χορταίνουν τους πεινασμένους. Η ψυχή είναι ερωτευμένη με την υπερηφάνεια, απολαμβάνει να καυχιέται… Η ηρεμία της καρδιάς και της ψυχής βρίσκεται στην ταπεινότητα και την μετριοφροσύνη. Η ψυχή, σαν τεμπέλης μαθητής, είναι εθισμένη στα παιχνίδια και τις διασκεδάσεις. Ο νους, αντίθετα, επιτάσσει την εργασία και την προσπάθεια, βρίσκει σ’αυτά την ηρεμία του. Και τέλος, η ψυχή είναι ερωτευμένη με τα φθαρτά και εφήμερα πράγματα. Η καρδιά, όμως, είναι ερωτευμένη με την αιωνιότητα, με το αιώνιο.
Μόνο τότε οι αντιφάσεις αυτές βρίσκουν τέλος στην εσωτερική σφαίρα του ανθρώπου.
“κατεύθυνση”
είναι εφικτό μόνο στην πορεία που ορίζουμε και για την οποία προσευχόμαστε να φτάσουμε στον Κύριό μας με κάθε Φάτιχα. Όσοι αναζητούν την ειρήνη εκτός αυτής της πορείας, κυνηγούν οφθαλμαπάτες και τελικά καταρρέουν εξαντλημένοι και λιπόθυμοι, και αν δεν τους τείνει χέρι συμπόνιας, ο θάνατός τους είναι αναπόφευκτος.
Άνθρωπος,
Δεν βρίσκει ευτυχία θρέφοντας τον εγωισμό του, αλλά ικανοποιώντας την καρδιά του.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
