– Τι σημαίνει σιωπή / πώς επιτυγχάνεται η σιωπή;
– Πώς εξήγησε ο Μεβλανά το να σιωπάς;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Σιωπηλός;
Σημαίνει σιωπηλός, ήσυχος, λιγομίλητος, ήρεμος.
Χαμούς και μπισρέφ = Σώπα και άκου!
Μερικές φορές η γλώσσα του σώματος είναι πιο αποτελεσματική από την προφορική γλώσσα.
Μιλάω με τη γλώσσα του σώματος.
Ο Μεβλανά έγραψε το μεγαλύτερο μέρος των γαζελίων του για τον Σαμς, καθώς και για λίγους άλλους, όπως ο Σαλαχεντίν-ι Ζερκούμπ και ο Χουσαμεντίν Τσελεμπί, και κυρίως
«Σεμς», β
επίσης
«Σαλαχεντίν», «Χουσαμεντίν»
χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα.
Επίσης, σε ένα μέρος των γαζελίων του.
«Σιωπηλός»
Χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο (σιωπηλός). Ο Μεβλανά, ο οποίος έδινε μεγαλύτερη έμφαση στην ποίηση μετά τη συνάντησή του με τον Σαμς.
«Σιωπηλός»
πιθανότατα έγραψε τα ποιήματά του με ψευδώνυμο πριν από τον Σαμς.
Εν ολίγοις;
Στα τέλη των γαζελίων του, ο Μεβλανάνα πάντα χρησιμοποιούσε το όνομα
Σεμς-ι Τεμπρίζι
χρησιμοποίησε το όνομά του. Σπάνια, σε ορισμένα γαζέλια του, αναφέρει το όνομα Σελαχεντίν-ι Ζερκουμπί, ενώ μερικές φορές χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο “Χαμούς”.
Χουσεΐν Ιμπν Μανσούρ αλ-Χαλλατζ
“Ενελ Χακ”
εναντίον του Μεβλανά
“Χαμούσι”
προτίμησε.
Δηλαδή, η κατάσταση που εκφράζεται από τη γλώσσα της ψυχής, η οποία αναγκάζεται να σιωπήσει όσον αφορά την ουσία των αληθειών.
Τα περισσότερα από τα ποιήματά του στο Divan-ı Kebir
Σιωπή
και το εκφράζει με παρόμοιες διατυπώσεις.
«Ο Κεχούδας είδε στον ύπνο του εκείνον τον ευλογημένο λογοθετητή.»
Κάθισε στην άκρη του δωματίου, στη γωνία.Του είπε: “Ω καλέ και γλυκύτατε Κεχούδα, όλα όσα είπες τα άκουσα ένα προς ένα. Αλλά δεν μου επιτρεπόταν να απαντήσω. Δεν μπορώ να ανοίξω το στόμα μου χωρίς άδεια. Μας έχουν σφραγίσει τα στόματα, επειδή γνωρίζουμε την πορεία των πραγμάτων.”
Δεν μας αφήνουν να μιλήσουμε, για να μην αποκαλυφθούν τα μυστικά του αγνώστου. Για να μην καταστραφεί αυτή η ζωή, αυτή η διαβίωση.
Μας έκαναν να σωπάσουμε, για να μην σκιστεί εντελώς η κουρτίνα της αμέλειας, για να μην μείνει μισοψημένη η κατσαρόλα της ταλαιπωρίας. Δεν μας έμεινε αυτί, αλλά είμαστε αυτί από την κορυφή ως τα νύχια.
Δεν μιλάμε με το στόμα, δεν έχουμε χείλη, αλλά είμαστε γεμάτοι λόγια από την κορυφή ως τα νύχια. Ό,τι δώσαμε, το βρήκαμε τώρα εδώ. Αυτός ο κόσμος είναι μια κουρτίνα, ενώ ο άλλος κόσμος είναι ο αληθινός, ο πραγματικός κόσμος.”
Ο Μεβλανά αναφέρει ότι γνωρίζει ορισμένα μυστικά σχετικά με τις ειδήσεις που αφορούν τον αόρατο κόσμο, αλλά ότι η αποκάλυψή τους δεν είναι σκόπιμη.
Για να εκφράσουμε αυτή την έννοια:
«Ω Χοσρόη, εσύ που αναζητάς τη θάλασσα, πρόσταξε να βρέξει,
Σαν το μαργαριτάρι, εγώ έδεσα το στόμα μου, γι’ αυτό και έχω πολύτιμους λίθους.
Σωπαίνει για να ακούσει την θεϊκή φωνή που έρχεται από μέσα του.
Αφού απέκτησε αυτό το δικαίωμα, προτίμησε να σιωπήσει.
Εκατοντάδες χιλιάδες διερμηνείς ξεπηδούν από την καρδιά, χωρίς λόγια, χωρίς σημάδια, χωρίς γραφή.
Το γράμμα είναι το δοχείο, η σημασία του είναι σαν το νερό.
Η σιωπή είναι ένας κώδικας και ένα κλειδί για τον Μεβλανά.
Για τον Μεβλανά, το να μιλάς είναι ασήμι, το να σιωπάς είναι χρυσός.
“Δεν είμαι άνθρωπος των λόγων.”
λέει.
Η σιωπή είναι για να προστατεύει τα μυστικά.
– Σώπα, η ομιλία είναι από αυτόν τον κόσμο, εγκατέλειψε αυτόν τον φαινόμενο κόσμο.
– Είναι πιο ευχάριστο να υπάρχουν δηλώσεις σε μια σιωπή που μοιάζει με καθρέφτη.
– Τα μυστήρια της αλήθειας αποκαλύπτονται όταν σιωπούμε.
Από την άλλη πλευρά, η σιωπηρή νηστεία του Ζαχαρία (α.σ.) και της Μαρίας δεν αποτελεί πραγματική νηστεία. Στην περίπτωση του Ζαχαρία, η σιωπή του δόθηκε ως σημάδι της θαυματουργής γέννησης του παιδιού του. Η σιωπή της Μαρίας, από την άλλη, ήταν μια προετοιμασία για να μιλήσει ο Ιησούς (α.σ.) που βρισκόταν ακόμα στην κούνια.
«Σε μια τέτοια κατάσταση, ό,τι και να έλεγε, δεν θα μπορούσε να πείσει κανέναν και να αποδείξει την αθωότητά της. Γι’ αυτό, με εντολή του Θεού, κράτησε σιωπή. Η σιωπή της Μαρίας σήμαινε ότι ο Θεός θα την υπερασπιζόταν. Πράγματι, ο Θεός ολοκλήρωσε τη δοκιμασία και έλυσε το μυστήριο, κάνοντας το μωρό στην αγκαλιά της να μιλήσει.»
Η σιωπή οδηγεί και στον διαλογισμό.
Πράγματι, όπως αθώωσε την Παναγία Μαρία κάνοντας το παιδί της να μιλήσει, αθώωσε και την Αίσα με το στίχο που αποκάλυψε…
– Να μιλάει όποιος πρέπει να μιλάει, και να σωπαίνει όποιος πρέπει να σωπαίνει.
Ακριβώς όπως στο τέλος του ποιήματος “Αηδόνι” του Μεχμέτ Ακίφ:
«Δικό μου είναι το πένθος, σώπα, αηδόνι, δεν είναι δικό σου!»
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
