– Πρόκειται για μια κατάσταση που ο Θεός ρητά αναφέρει στο εδάφιο: «Δεν θα τιμωρήσουμε κανέναν προτού στείλουμε έναν αγγελιοφόρο/προφήτη» (Ισραήλ, 17/15).
– Από την αυτοαποδεικτική φύση αυτού του στίχου, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο Θεός δεν έστειλε αγγελιοφόρους σε μία ή περισσότερες περιόδους (ή σε μία ομάδα ανθρώπων). Αν ίσχυε το αντίθετο, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μια φράση όπως “δεν αφήσαμε κανέναν χωρίς αγγελιοφόρο και χωρίς ειδοποίηση”.
– Από τη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, η ευθύνη να βρούμε την αληθινή θρησκεία, να ζήσουμε σύμφωνα με αυτήν και να παραμείνουμε στο σωστό δρόμο, μας έχει ανατεθεί. Και η έννοια που φέρει το βαρύτερο βάρος αυτής της ευθύνης είναι η ύπαρξη ενός αγγελιοφόρου που δείχνει αυτήν την αλήθεια.
– Κάτι με απασχολεί και, ειλικρινά, νιώθω ότι όσο δεν βρίσκω απάντηση, τόσο απομακρύνομαι από την ορθή πορεία, εξαιτίας αυτού του κενού που δημιουργείται στην έννοια της δικαιοσύνης στο Ισλάμ.
– Συμφωνούμε ότι η εύρεση του σωστού δρόμου μετά τη γέννηση είναι δική μας ευθύνη, με τη βοήθεια της λογικής και της σκέψης, σύμφωνα με το βιβλίο που μας έφεραν ο προφήτης και οι απόστολοι. Ωστόσο, η φυλή, η εθνικότητα ή η χρονική περίοδος κατά την οποία θα γεννηθούμε, εξαρτάται αποκλειστικά από τη βούληση του Θεού. Σε αυτή την περίπτωση, οι άνθρωποι που γεννιούνται σε μια εποχή ή σε μια φυλή χωρίς προφήτη, απαλλάσσονται από την τιμωρία της μετά θάνατον ζωής, σύμφωνα με το λόγο του Θεού, ενώ εγώ, με τη βούληση του Θεού, υποβάλλομαι σε δοκιμασία σε μια εποχή που ο Θεός έστειλε προφήτη, και αντιμετωπίζω τον κίνδυνο μιας πιθανής τιμωρίας στη μετά θάνατον ζωή.
– Στην περίπτωση που αναφέρεται στο στίχο, αν δεν υπάρχει τιμωρία, τότε υπάρχει είτε ανταμοιβή είτε ολική εξαφάνιση. Σύμφωνα με αυτό, οι άνθρωποι εκείνης της περιόδου δεν θα υποβληθούν σε δοκιμασία με βάση τις πράξεις τους κατά τη διάρκεια της ζωής τους και θα βιώσουν μία από τις δύο αυτές ανώδυνες πιθανότητες. Εγώ όμως, γεννημένος σε αυτήν την περίοδο, θα υποβληθώ σε δοκιμασία και θα αντιμετωπίσω την πιθανότητα να υποστώ την κόλαση, μια τιμωρία πολλαπλάσια χειρότερη από τις ταλαιπωρίες και τις θλίψεις αυτού του κόσμου, και μάλιστα, ίσως για πάντα, σε σύγκριση με τον χρόνο αυτού του κόσμου.
– Δεν δημιουργεί μια άδικη κατάσταση το γεγονός ότι ο Θεός στέλνει εμένα σε μια περίοδο δοκιμασιών και κάποιον άλλον σε μια περίοδο χωρίς δοκιμασίες;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
–
«Δεν θα τιμωρήσουμε κανέναν προτού στείλουμε έναν αγγελιοφόρο/προφήτη.»
(Ισραήλ, 17/15)
από το εδάφιο που αναφέρεται παραπάνω
«σε ορισμένες φυλές δεν στάλθηκαν προφήτες»
Δεν είναι πολύ ακριβές να ερμηνεύσουμε το νόημα με αυτόν τον τρόπο. Διότι, το εδάφιο δεν αναφέρεται στο αν οι προφήτες εστάλησαν ή όχι, αλλά…
η τιμωρία επέρχεται μόνο μετά την αποστολή των προφητών
έχει δοθεί έμφαση.
«Δεν υπάρχει έθνος από το οποίο να μην πέρασε ένας προειδοποιητής.»
(Φατίρ, 35/24)
Στο εδάφιο που αναφέρεται παραπάνω, υπογραμμίζεται αυτή η αλήθεια.
– Σύμφωνα με τον στίχο της Σούρας Ισρά, όσοι δεν έχουν δει, ακούσει ή κατανοήσει σωστά την προφητεία, δεν θα λογοδοτήσουν, σαν να ζουν σε μια περίοδο απουσίας προφητών.
Οι άνθρωποι της εποχής της παρακμής,
Τα παιδιά και τα άτομα με νοητική υστέρηση θα εισέλθουν στον παράδεισο χωρίς να λογοδοτήσουν.
Είναι αυτό δικαιοσύνη;
Ναι, είναι η ίδια η δικαιοσύνη. Διότι:
δικαιοσύνη
δηλαδή,
Δεν σημαίνει να σφετερίζεσαι τα δικαιώματα κανενός, να μην αδικείς κανέναν.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωσή μας. Δεν πρέπει να ζητηθεί λογαριασμός από το παιδί, τον διανοητικά ανάπηρο και τον αμνήμονα.
δεν παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων ανθρώπων.
– Αν οι αρχές σε όλο τον κόσμο προσλάμβαναν κάποιους με εξετάσεις και κάποιους χωρίς, θα υπήρχε αδικία. Διότι, εφόσον πολλοί διεκδικούν την ίδια θέση και οι θέσεις εργασίας είναι περιορισμένες, η πρόσληψη κάποιων χωρίς εξετάσεις θα αποτελούσε αδικία για τους υπόλοιπους.
Αντίθετα, στην εξέταση της Θρησκείας, η πρόσληψη/εισαγωγή κάποιων χωρίς εξέταση δεν προκαλεί καμία αδικία. Διότι η εγκατάσταση…
Ο χώρος είναι ευρύχωρος, οι θέσεις απεριόριστες, οι ανταμοιβές άφθονες για όλους, οι θησαυροί αστείρευτοι.
Εάν κάποιος, παρά τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες που είχε, διέπραξε πράξεις που επισύρουν τιμωρία, τότε το να χρεώνουμε το λογαριασμό αυτό σε άτομα με νοητική υστέρηση, σε παιδιά και σε ορισμένες κατηγορίες ατόμων με μειωμένη ικανότητα κρίσης, είναι μια άδικη και αβάσιμη δικαιολογία. Διότι, ακόμα και αν δεν υπήρχαν αυτές οι τρεις ομάδες ανθρώπων, ο ίδιος πάλι δεν θα μπορούσε να γλιτώσει την τιμωρία που του αξίζει.
– Εξάλλου, πέρα από τα δώρα της λογικής, της νεότητας και του μεγαλείου, κανείς δεν θα επέλεγε να είναι διανοητικά ανάπηρος. Κανείς δεν θα ήθελε να πεθάνει πριν μεγαλώσει.
Το να δικαιολογεί κανείς τη δική του οκνηρία, να αποδέχεται την υποταγή του στην ψυχή του, τις υποδείξεις του διαβόλου και να θρηνεί και να παραπονιέται επειδή έχασε την ανταμοιβή και τη δοκιμασία με τη δική του ελεύθερη βούληση, αναζητώντας τις αιτίες αυτής της κατάστασης έξω από τον εαυτό του, είναι μια στάση και συμπεριφορά που απέχει από τη δικαιοσύνη και την αμεροληψία.
Το να ρίχνεις το φταίξιμο σου σε άλλον είναι μεγάλη συκοφαντία και клевета…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
