– Άκουσα ότι ένας Βεδουίνος τράβηξε τον μανδύα του Προφήτη από πίσω, αφήνοντας σημάδι στον λαιμό του. Είναι αλήθεια;
– Αν είναι αλήθεια, τι είπε ο Προφήτης μας μετά από αυτό;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η σχετική αφήγηση έχει ως εξής:
Ο Άνις, ο Θεός να είναι ευχαριστημένος μαζί του, αφηγείται τα εξής:
Περπατούσα μαζί με τον Αγγελιοφόρο του Θεού, ειρήνη και ευλογία σε αυτόν.
Φορούσε ένα χοντρό, σκληρό μανδύα από ύφασμα Νετζράν. Ένας Βεδουίνος έφτασε τον Αγγελιοφόρο του Θεού και τράβηξε απότομα τον μανδύα του. Κοίταξα το σημείο του μανδύα που έφτανε στο λαιμό του, του Βεδουίνου…
Λόγω του δυνατού τραβήγματος, το τελείωμα της ζακέτας είχε σφηνωθεί γύρω από το λαιμό του.
Στη συνέχεια, ο Βεδουίνος:
– Ω Μωάμεθ! Πες να μου δώσουν και εμένα από τα αγαθά που ανήκουν στον Θεό και βρίσκονται στα χέρια σου.
είπε.
Ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) γύρισε προς τον Βεδουίνο και γέλασε. Στη συνέχεια, διέταξε να του δοθεί κάτι.
(1)
Ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) φορούσε συχνά απλά και λιτά ρούχα. Ωστόσο, θεωρούσε καλό για όσους είχαν την οικονομική δυνατότητα να φορούν ωραία ρούχα από καλής ποιότητας υφάσματα. Σε όποιον θαύμαζε ένα ρούχο του ή ζητούσε το ρούχο του με την επιθυμία να το κρατήσει μετά το θάνατό του, το έδινε αμέσως.
Εκείνη την ημέρα, ένας Βεδουίνος, ντυμένος με ένα σκληρό και χοντρό ύφασμα, παρόμοιο με εκείνο που φορούσε ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν), ήρθε στον Προφήτη (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) για να ζητήσει κάτι από το δημόσιο ταμείο, το λεγόμενο μπεϊτ-υλ-μαλ. Σε μια κίνηση που έδειχνε ότι δεν έβλεπε μπροστά του έναν προφήτη, αλλά έναν απλό άνθρωπο, τράβηξε γρήγορα το χιτώνιό του, ή σύμφωνα με κάποιες πηγές, το μανδύα του.
Σύμφωνα με μια άλλη αφήγηση, η οποία υποδηλώνει ότι το περιστατικό συνέβη αρκετές φορές, η χλαμύδα, μη αντέχοντας την ένταση, σκίστηκε και το άκρο της έμεινε γύρω από τον ευλογημένο λαιμό του Προφήτη. Ο βεδουίνος, αδιαφορώντας, και ίσως για να μην αισθάνεται υποχρεωμένος, είπε με αγενή τρόπο:
–
Μωάμεθ! Πες τους να μου δώσουν κι εμένα από τα αγαθά που ανήκουν στον Θεό και που βρίσκονται στα χέρια τους.
λέει.
Δεδομένου ότι κανένας μουσουλμάνος δεν θα απευθυνόταν στον Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) με το όνομά του, γίνεται κατανοητό ότι ο Βεδουίνος ανήκει σε εκείνους που ονομάζουμε “müellefe-i kulub”, δηλαδή σε εκείνους των οποίων η καρδιά επιθυμεί να ηρεμήσει στο Ισλάμ.
Σύμφωνα με τις πιο εκτενείς αφηγήσεις του ιερού χαντίθ, το περιστατικό έλαβε χώρα στο Μεσχίντ-ι Νεμπεβί. Ένας Βεδουίνος ήρθε με δύο καμήλες. Δείχνοντας τις καμήλες, είπε:
– Μωχάμμετ! Φόρτωσε τροφή σε αυτές τις δύο καμήλες μου! Δεν μου δίνεις τίποτα, ούτε από τα δικά σου ούτε από τα του πατέρα σου.
λέει.
Τότε ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη σε αυτόν) είπε τρεις φορές:
– Όχι, δεν δίνω από τα δικά μου, Θεός φυλάξοι από τέτοια σκέψη. Αλλά δεν θα φορτώσω τις καμήλες σου αν δεν μου αποδώσεις το δίκαιο αντίτιμο για τον τραυματισμό μου.
ορίζει.
Βεδουίνος:
– Όχι, μα τον Θεό, δεν θα επιτρέψω να γίνει αντίποινα.
απαντάει.
Ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) επαναλαμβάνει τον όρο τρεις φορές. Αλλά ο βεδουίνος κάθε φορά λέει ότι δεν θα επιδιώξει εκδίκηση.
Ακούγοντας αυτό, οι σύντροφοι του Προφήτη πετάχτηκαν όρθιοι. Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν), φοβούμενος ότι οι σύντροφοί του θα έπιαναν τον Βεδουίνο από το λαιμό και θα τον έσερναν, τους είπε:
– Όσοι με ακούτε, θέλω να παραμείνετε στις θέσεις σας μέχρι να σας δώσω εγώ άδεια, διατάσσει. Σε έναν από τους συντρόφους του που ήταν εκεί, διατάσσει να φορτώσει κριθάρι σε μια καμήλα και χουρμάδες σε μια άλλη. Έπειτα, λέει στους συντρόφους του να διασκορπιστούν. (2)
Αυτό το περιστατικό, που μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να πάρουν εκδίκηση για τις αδικίες που υπέστησαν, δηλαδή να πάρουν το ίδιο κακό πίσω από εκείνον που τους έβλαψε, αποτελεί ένα από τα εντυπωσιακά παραδείγματα της ανώτερης ηθικής του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν).
Ακόμη κι αν κάποιος δεν γνωρίζει τα αναρίθμητα παραδείγματα της καλής ηθικής του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν), μόνο από αυτό το περιστατικό μπορεί να συμπεράνει ότι ήταν πράγματι προφήτης. Το να συγχωρήσει κάποιον που του φέρθηκε άσχημα, να τον σώσει από τα χέρια των συντρόφων του και να του δώσει αυτό που ήθελε, είναι πράγματι ένα παράδειγμα μεγάλης ωριμότητας και ασύγκριτης συγχώρεσης.
Αν ο Βεδουίνος δεν επέμενε να ζητήσει ανταπόδοση, ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογίες ας είναι επάνω του) μάλλον δεν θα τον τιμωρούσε. Γιατί ο Βεδουίνος δεν είχε κάνει αυτή την αγένεια σκόπιμα. Η αγένεια ήταν στη φύση τους. Ο Αγγελιοφόρος του Θεού, λέγοντας ότι αυτή η πράξη ήταν έγκλημα που απαιτούσε ανταπόδοση, έδωσε ένα μάθημα τόσο στον Βεδουίνο όσο και στην κοινότητα του.
Σύμφωνα με αυτό:
– Η υπομονή και η κατανόηση απέναντι σε αμαθείς και αγενείς ανθρώπους είναι ηθική προφήτη.
– Ο Προφήτης (ειρήνη σε αυτόν) ενοχλήθηκε πολλές φορές από τους αγροίκους και σκληρούς Βεδουίνους, και τους συγχώρησε σε κάθε περίπτωση.
– Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) διένειμε σε ορισμένους ανθρώπους χρήματα από τα έσοδα του κρατικού θησαυρού, όπως η ζακάτ ή τα λάφυρα, με σκοπό να τους φέρει πιο κοντά στο Ισλάμ. (3)
Υποσημειώσεις:
1) Μπουχάρι, Χουμύς 19, Λιμπάς 18, Εντέμπ 68· Μουσλίμ, Ζεκάτ 128.
2) βλ. Αμπού Νταβούντ, Εντέμπ 1; Νεσάι, Κασάμε 22; Αχμέντ μπ. Χανμπέλ, Μουσνέδ, 3/224.
3) Βλ. Ιμάμ Νεβέβι, Ριγιαζού’ς Σαλιχίν, μετάφραση και σχολιασμός.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
