Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
“Δεγιούς”
Είναι μια αραβική λέξη που σημαίνει “αυτός που δεν ζηλεύει (δεν φροντίζει) για την τιμή της γυναίκας του και των συγγενών του, και δεν προστατεύει την ακεραιότητά τους”. Λέγεται επίσης ότι η λέξη αυτή πέρασε από τα συριακά στα αραβικά. (Ibnü’I-Esîr, en Nihâye V/47)
Τουρκική Γλωσσική Εταιρεία
στο λεξικό του; ”
Αυτός που κλείνει τα μάτια στην απιστία της γυναίκας του ή μιας γυναίκας πολύ κοντινής του.
ορίζεται ως “βρισιά”, δηλαδή υβριστική έκφραση.
Ντεβέλιογλου;
Αυτός που κλείνει τα μάτια και ανέχεται την ανηθικότητα της γυναίκας του, είναι ένας “κουρσάκ”, όπως λέγεται. Σύμφωνα με το λεξικό:
“Ο αδιάφορος, ο άτιμος, ο αχρείος και ο αχάπαρος είναι όλοι ίδιοι.”
Στη Λισάν αλ-Αράμπ (Λεξικό της Αραβικής Γλώσσας):
αφού ειπώθηκε ότι η ρίζα της λέξης σημαίνει μαλάκωμα, ταπείνωση
“δειλός”
ως όρος, για τους οικείους του (τη σύζυγο και τους συγγενείς του)
“καββάδ”
Λέγεται ότι είναι κάποιος που μεσολαβεί, δηλαδή διευκολύνει τους άλλους να συναντηθούν, και δεν ζηλεύει τους συγγενείς του:
“Δεγιούς”
και
“ντέιμπους”
Είναι αυτός που βλέπει με τα μάτια του άλλους άνδρες να πλησιάζουν τις γυναίκες τους. Με αυτή τη στάση, είναι σαν να έχει κατευνάσει, πείσει και ταπεινώσει τον εαυτό του. Αυτή είναι η σύνδεση με την αρχική σημασία της λέξης. (Ibn Manzûr, Lisânü’l-Arap, “De-ye-se” md.)
Ούτε η λέξη αυτή, ούτε καμία άλλη λέξη που προέρχεται από αυτήν, αναφέρεται στο Κοράνι. Στα Χαντίθ, δε, απαντάται σπάνια. Σε ένα Χαντίθ που αναφέρεται από τους Νεσάι και Αχμέτ, αναφέρεται:
«Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων που ο Θεός δεν θα κοιτάξει την ημέρα της κρίσης: ο γιος που αψηφά τους γονείς του, η γυναίκα που προσπαθεί να μοιάσει σε άνδρα και ο ντεγιούς (ο άνδρας που ανέχεται την ανηθικότητα της γυναίκας του).»
(Νεσάι, Ζεκάτ 69)
Ιμπν αλ-Αθίρ
όπως αναφέρεται στην πηγή που παραθέσαμε παραπάνω:
“Ο παράδεισος απαγορεύεται στον νταγιάο.”
μεταφέρει ένα χαντίθ με την έννοια: Το ίδιο χαντίθ υπάρχει και στο άρθρο του Lisânü’l Arab που αναφέρεται. Μετά από αυτές τις περιγραφές
“δειλός”
της λέξης
“καββάδ”
Διαπιστώθηκε ότι, ως συνώνυμο του “μεγάλη προσβολή”, φέρει μια πολύ βαριά σημασία, υποδηλώνοντας ότι ωθεί άτομα του οίκου σε ανηθικότητα ή κλείνει τα μάτια στην ανηθικότητά τους.
Συνεπώς, εκείνος που δεν κλείνει τη γυναίκα του και την κόρη του, αν το κάνει με τη θέλησή του, αμαρτάνει, αλλά δεν είναι δειλός. Αυτή είναι μια ξεχωριστή αμαρτία, ενώ η δειλία είναι κάτι άλλο. Εκείνος που αποκαλεί δειλό ή καυκάσιο κάποιον που δεν είναι δειλός, αν και αφήνει τη γυναίκα του και την κόρη του ανοιχτές, τιμωρείται με τιμωρία τα’ζίρ σύμφωνα με το ισλαμικό ποινικό δίκαιο, ίσως και…
“αδίκημα συκοφαντίας”
τιμωρείται με.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
