– Μερικές φορές φαντάζομαι το μέλλον. Σχεδιάζω τι θα κάνω σε μερικά χρόνια.
– Αυτό εμπίπτει στην κατηγορία της αμαρτίας που ονομάζεται “ματαιοδοξία”;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ας ρίξουμε μια ματιά στην καθημερινή μας ζωή:
– Τι είναι σημαντικό στη ζωή μας;
– Για ποιες αξίες ζούμε;
– Τι κυνηγάμε;
Στην πραγματικότητα, αυτές οι ερωτήσεις
“Ποιος είσαι, από πού έρχεσαι, πού πηγαίνεις;”
πρέπει να εξεταστεί σε συνδυασμό με τις πιο θεμελιώδεις ερωτήσεις, οι οποίες εκφράζονται ως εξής.
Είναι πραγματικά πολύ σημαντικό το πώς ο άνθρωπος αυτοπροσδιορίζεται.
“Ο εαυτός”
Ο ορισμός του εαυτού είναι στην ουσία ο ορισμός της ζωής και της ύπαρξης. Διότι, κάθε άνθρωπος είναι το κέντρο και ο άξονας του δικού του κόσμου. Η ύπαρξη αντανακλάται σε αυτόν και αποκτά νόημα και χρώμα ανάλογα με το δικό του πρίσμα. Ακόμη και οι καθημερινές αλλαγές στη διάθεση, το ταμπεραμέντο, ακόμα και στην ψυχολογία του ανθρώπου, επηρεάζουν την οπτική του για την ύπαρξη και την αντίληψή του για τα πράγματα. Ο λυπημένος άνθρωπος αντιλαμβάνεται όλη την ύπαρξη σε πένθος, ενώ ο χαρούμενος άνθρωπος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του και όλη την ύπαρξη σαν μια γιορτή.
“Κατάθλιψη”
Ενώ για ένα άτομο που βρίσκεται σε κατάθλιψη, η ζωή και τα περιεχόμενά της είναι βυθισμένα σε μια ατμόσφαιρα μεγάλης απαισιοδοξίας, για ένα άτομο σε μανία (σε μια κατάσταση υπερβολής και έξαψης), τα πάντα είναι ζωντανά και συναρπαστικά, η ύπαρξη είναι γεμάτη χαρά.
Για την επιδίωξη των συμφερόντων.
η ορμή της επιθυμίας
, για να προστατευτείτε από τους κινδύνους
δύναμη της οργής
και για να μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό
Διανοητική ικανότητα
Η εσωτερική μας αντίληψη για τον εαυτό, που διατηρείται χάρη στην ανθεκτικότητά του, και οι αντικατοπτρισμοί του, στην πραγματικότητα διαμορφώνουν τις αξίες με τις οποίες ορίζουμε την ύπαρξη. Στο μέσο αυτών των δυνάμεων, δηλαδή στο μονοπάτι που περνάει από την εγκράτεια, την ανδρεία και τη σοφία, ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει σε μια ισορροπημένη αντίληψη για τον εαυτό και την ύπαρξη. Σε αυτή την αντίληψη…
“εγώ”
σε και
“οντότητα”
Οι αξίες γίνονται μετριοπαθείς και ισορροπημένες στον βαθμό που αποκαθίσταται η σύνδεση με τον Δημιουργό.
Ναι, τι είναι σημαντικό στη ζωή μας; Το σχολείο, που θέλουμε να πετύχουμε και πιστεύουμε ότι θα χτίσουμε το μέλλον μας πάνω σε αυτό; Το καινούργιο αυτοκίνητο που σκεφτόμαστε να πάρουμε; Το σπίτι, που ξοδεύουμε δισεκατομμύρια και κουραζόμαστε να ασχολούμαστε με τους τεχνίτες, και που ποτέ δεν καταφέρνουμε να το φτιάξουμε όπως θέλουμε; Η νέα επένδυση που θα κάνουμε; Η οικονομική κρίση; Η τρύπα του όζοντος; Ή μήπως κάποιο άλλο πρόβλημα που προκύπτει από την αδυναμία μας να ξεπεράσουμε τα όρια του στενού μας κόσμου και να συνδεθούμε με άλλες οντότητες;
Ζούμε μόνο για τέτοια προβλήματα; Αν ναι, ποιο ήταν το νόημα της ζωής ενός πλούσιου ανθρώπου που είχε αποκτήσει όλα αυτά τα πράγματα, αλλά τα έχασε όλα με τον θάνατο και καμία από τις υλικές αξίες που είχε αποκτήσει δεν του ωφέλησε; Ή μήπως, όπως συχνά λέγεται…
“Η ζωή είναι άδεια!”
ήταν;
Αν οι αξίες που επιδιώκουμε δεν υπερβαίνουν την ύλη και τον κόσμο, ναι, η ζωή είναι κενή! Διότι μόνο ο Δημιουργός, ο Ελεήμων και Φιλάνθρωπος, μπορεί να γεμίσει την ύπαρξη και τη ζωή. Οτιδήποτε και οπουδήποτε δεν υπάρχει Αυτός, είναι κενό και άσκοπο, τουλάχιστον στον δικό μας κόσμο. Μπορεί να έχει μια προσωρινή, ψυχαγωγική σημασία κατά τη διάρκεια της ζωής, αλλά με τον θάνατο, χάνεται και αυτή. Οι επιθυμίες, οι πόθοι, οι ατέρμονες επιδιώξεις που κυνηγάμε, χάνουν κάθε νόημα. Στην πραγματικότητα, το τέλος αυτών των ατέρμονων επιθυμιών είναι συνήθως ο τάφος. Γι’ αυτό, η ζωή που περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τον κόσμο, η επιδίωξη πλούτου και περιουσίας, και η φιλοδοξία για δόξα που καταλήγει σε υποκρισία, αποτελούν τη βάση…
μακροθυμία
Η θεραπεία της ασθένειάς του είναι η σύνδεση με τον θάνατο.
Πρωτίστως, πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι ατέρμονες επιθυμίες, η προσκόλληση στον κόσμο σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνουμε, δίχως να σκεφτόμαστε τον θάνατο και την μετά θάνατον ζωή, είναι μια ασθένεια. Γι’ αυτό, έννοιες όπως η απόλαυση, η ευτυχία και η ευημερία πρέπει να επαναπροσδιοριστούν στον κόσμο μας. Η απόλαυση που βιώνεται με την λήθη του Θεού είναι στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη οδύνη, και η δόξα που επιδιώκεται με την επιθυμία να κερδίσουμε την εκτίμηση των ανθρώπων και να γίνουμε αξιοζήλευτοι, είναι η ίδια η υποκρισία. Η επιφανειακή και εφήμερη ευτυχία που εξασφαλίζεται με τον πλούτο και τη δόξα, αποκομμένη από τον Δημιουργό, έχει ως αποτέλεσμα την τιμωρία στον κόσμο τούτο και στον άλλο. Η ευημερία που εξασφαλίζεται με την καταπίεση των άλλων, με την αδιαφορία για το περιβάλλον και τους άλλους ανθρώπους, με την εγωκεντρική σκέψη, είναι το έδαφος για μια ασφυκτική, ανήσυχη, κολασμένη κατάσταση. Μπορούμε να δούμε παραδείγματα όλων αυτών των καταστάσεων καθημερινά στη γειτονιά μας, στις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση.
Στις ζωές μας, όπου ο Δημιουργός θυμάται μόνο κατά τη διάρκεια των προσευχών, η ματαιοδοξία έχει εγκατασταθεί σαν καρκίνος που κατατρώει την πνευματική μας διάσταση. Δεν θα πρέπει να αναμένεται από τις ψυχές που ζουν τις καθημερινές τους ζωές ανεξάρτητα από τον Δημιουργό, που αντιλαμβάνονται την ύπαρξη μόνο μέσα από την εσωτερική λειτουργία των πραγμάτων, να αισθάνονται την παρουσία του Ελεήμονος Κυρίου με μια απότομη στροφή κατά τη διάρκεια των προσευχών. Διότι στη φύση του ανθρώπου υπάρχει μια κλίση προς ό,τι ασχολείται, εκτιμά και επιδιώκει, όπως εκφράζεται με έννοιες όπως η ηθική, η φύση και η δημιουργία. Αυτό στο οποίο δένει την καρδιά του γίνεται τρόπος ζωής ή τον επηρεάζει ριζικά. Στην καρδιά, όμως, οι δεσμοί δεν αλλάζουν γρήγορα, στιγμιαία, αλλά είναι συνήθως μόνιμοι και μακροχρόνιοι. Ένας άνθρωπος με καρδιά δεμένη στον κόσμο αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες να στρέψει την καρδιά του προς τον Κύριό του κατά τη διάρκεια της προσευχής.
Μακροθυμία
και οι εγκόσμιες επιθυμίες καταπιέζουν και καταβάλλουν την καρδιά και την ψυχή, ακόμη και κατά τη διάρκεια της λατρείας.
Σε αυτό το σημείο, υπάρχει ένα δίλημμα, ιδιαίτερα για όσους επιθυμούν να κάνουν το Ισλάμ τρόπο ζωής. Στον Σουφισμό…
μακροθυμία
που αναπτύχθηκε ως φάρμακο
σύνδεσμος θανάτου
μια μορφή έκφρασης
“πεθαίνω πριν πεθάνω”
Η αλήθεια είναι ότι, αντί να βιώνουμε τον θάνατο πνευματικά και ψυχικά, καταλήγουμε να γινόμαστε “κινούμενοι νεκροί”, δηλαδή νεκροί που δρουν. Αυτό μεταφράζεται σε μια ζωή αποκοπής από τον κόσμο: να μην τρώμε, να μην πίνουμε, να μην εργαζόμαστε, να μην υπακούμε στους κανόνες του κόσμου. Σε αυτή την περίπτωση, γευόμαστε το χαστούκι της στέρησης και της αποτυχίας από τις ευλογίες του Ραχμάν, και ακολουθεί η απελπισία. Δηλαδή, όταν οι δυνάμεις δεν είναι ισορροπημένες, είτε αγκυλωνόμαστε με όλη μας τη δύναμη στον κόσμο και ξεχνάμε τον Ραχμάν, είτε εγκαταλείπουμε εντελώς τον κόσμο και ξεχνάμε τον Ραχμάν. Αντίθετα, πρέπει να αγκυλωνόμαστε στον κόσμο με όλη μας τη δύναμη, αλλά να τον εγκαταλείπουμε ψυχικά. Διότι ο κόσμος είναι ένα βιβλίο που εκφράζει τη φυσική νομοθεσία, τη σουνέτ-ουλλάχ και την αδέτ-ουλλάχ, και η ανυπακοή σε όσα λέει είναι εξέγερση ενάντια στη φυσική νομοθεσία και αξίζει το χαστούκι της αποτυχίας από τον Ραχμάν.
Ωστόσο, καμία ιδιότητα, καμία ομορφιά σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει την καρδιά, η οποία είναι καθρέφτης του Σαμίντ (Θεού). Η καρδιά δεν ικανοποιείται με τον κόσμο. Επομένως, δεν πρέπει να δεσμεύεται σε αυτόν. Μόνο όταν κοιτάζει κανείς προς τον Δημιουργό, όταν αγαπάει κάτι στο όνομά Του, με την κυριολεκτική έννοια, τότε μπορεί να υπάρξει η βάση για την αληθινή ευτυχία, την αληθινή απόλαυση και την αληθινή ευημερία. Αντίθετα, ο άνθρωπος που είναι εθισμένος στον κόσμο και στα περιεχόμενά του, στα αγαθά και στα υπάρχοντά του, στη δόξα και στη φήμη, χωρίς να σκέφτεται τον Δημιουργό, ζει σαν ένα παιδί που έχει απορροφηθεί στο παιχνίδι ή σαν έναν μεθυσμένο αλήτη. Επιδεικνύει στη ζωή του την ανοησία ενός ανθρώπου που απλώνει το χέρι του για να πάρει μπακλαβάδες, ενώ πίσω του ένα λιοντάρι έχει σηκώσει το νύχι του για να τον κατασπαράξει. Αυτός ο άνθρωπος θα απλώνει πάντα το χέρι του. Στο αύριο, στον επόμενο χρόνο, στα δέκα χρόνια, στον επόμενο αιώνα. Ενώ ο θάνατος κρύβεται μέσα σε λεπτά, σε δευτερόλεπτα.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
