– Στο Σαφάχ του Μεχμέτ Ακίφ υπάρχει μια ιστορία. Αναφέρεται σε έναν λοχαγό επί Αμπντούλ Χαμίντ, ο οποίος παραιτήθηκε από το στρατό για να ασχοληθεί με άλλη δουλειά. Σε ένα όνειρο του Προφήτη, ο οποίος επιθεωρούσε τα στρατεύματα, το τάγμα του λοχαγού φαινόταν ατακτο. Όταν ο Προφήτης ρώτησε το λόγο, του απάντησαν ότι ο διοικητής του τάγματος παραιτήθηκε, γι’ αυτό και το τάγμα είναι σε τέτοια κατάσταση, και ότι τον έκαναν να παραιτηθεί. Ο λοχαγός, λοιπόν, έκλαιγε κάθε μέρα γι’ αυτό.
– Ποια είναι τα διδάγματα που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτή την ιστορία;
– Να υπηρετείς το έθνος σε δύσκολες στιγμές;
– Μπορείτε να εξηγήσετε;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Κατ’ ουσίαν, το δημόσιο συμφέρον προηγείται του ιδιωτικού. Πρέπει να είμαστε εμείς-κεντρικοί, όχι εγώ-κεντρικοί.
Για παράδειγμα, ένα μάτι πρέπει πρωτίστως να εκπληρώνει τα καθήκοντά του που αφορούν το σώμα και την ψυχή. Μπορεί επίσης να επιτελεί μια ειδική εργασία, όπως μια νόμιμη ευχαρίστηση ή ανάπαυση, χωρίς να βλάπτει αυτό το καθήκον. Επίσης,
Δεν μπορεί να εγκαταλείψει τη θέση και τα καθήκοντά του, εκτός εάν έρθει κάποιος να τον αντικαταστήσει και να αναλάβει τα ίδια καθήκοντα.
Ομοίως, τα καθήκοντα που ανήκουν στο δημόσιο δίκαιο, τα οποία ονομάζουμε δημόσια δικαιώματα, προηγούνται πάντοτε των ιδιωτικών δικαιωμάτων μας. Λόγω αυτής της σημασίας,
δημόσια δικαιώματα
επίσης
Χουκουκουλλάχ
δηλαδή, αναφέρονται τα δικαιώματα του Θεού.
(βλ. Αμπντούλ Αζίζ Μπουχάρι, Κεσφούλ-εσράρ, 4/1255)
Αυτή η πτυχή των δικαιωμάτων του Θεού παραλληλίζεται με την έννοια της δημόσιας τάξης στο σύγχρονο δίκαιο.
Αυτό το ζήτημα αφορά την προσταγή του καλού και την αποτροπή του κακού, ένα καθήκον που το Ισλάμ επιβάλλει στα άτομα και στις κοινωνίες.
(Εντολή για το καλό και αποτροπή από το κακό)
είναι μια φυσική συνέπεια της αρχής.
Συνεπώς
Δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε κάτι που θα βλάψει το κοινό.
Ακόμη και όταν ασκούμε ένα νόμιμο και θεμιτό ιδιωτικό δικαίωμά μας, οφείλουμε να ενεργούμε με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.
Από την άλλη πλευρά, όταν κάποιος εργάζεται, μπορεί να αποτελεί παράδειγμα για τους άλλους με τις ηθικές αξίες, την προσωπικότητα και τις δεξιότητές του.
Επομένως, είναι συνετό να μην εγκαταλείπουμε τον τόπο εργασίας μας, εφόσον εκεί υπάρχει ένα κατάλληλο περιβάλλον.
Διότι, η αποχώρησή μας από εκεί θα μπορούσε να αποτελέσει κακό παράδειγμα για όποιον μας διαδεχθεί. Η δουλειά που κάνουμε…
-επειδή είναι παρελθόν-
είναι επίσης γνωστό ότι είναι προδιαγεγραμμένο.
Η εγκατάλειψη ενός έργου που η θεία πρόνοια έκρινε κατάλληλο, χωρίς αναγκαιότητα, αντιβαίνει στη σοφία της πρόνοιας.
Συμπερασματικά, η παραμονή του ανθρώπου στον τόπο του είναι σημαντική τόσο από πλευράς δημοσίων δικαιωμάτων, όσο και από πλευράς εργασίας, όσο και από πλευράς παραδειγματισμού, όσο και από πλευράς αποτροπής κατάληψης και βλάβης του τόπου από κακόβουλους ανθρώπους.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
