– Τι έχετε να πείτε για τον ισχυρισμό ότι δεν υπήρξε δίκαιη μεταχείριση στις περιπτώσεις δολοφονιών που διαπράχθηκαν από ελεύθερους ανθρώπους εναντίον σκλάβων;
– Στο Ισλάμ, υπάρχει η ποινή της καύσης ως αντίποινα;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Δόξα τω Θεώ, ο στόχος του Ισλάμ είναι
«κατάργηση της δουλείας»
Έστω και αργά, αυτό το όνειδος έχει εξαλειφθεί και η ανθρωπότητα έχει σωθεί από αυτό. Όσον αφορά την ερώτηση σχετικά με το τι συνέβη στην ιστορία:
Αρχικά, θα δώσουμε μια γενική πληροφορία σχετικά με το ότι οι ελεύθεροι θα τιμωρούνται με αντίποινα και για φόνο που διαπράχθηκε εναντίον σκλάβου, και στη συνέχεια θα απαντήσουμε στο ερώτημα εάν επιτρέπεται να καίει κανείς έναν άνθρωπο ή ένα μέλος του σώματός του με φωτιά, είτε για λόγους ανταπόδοσης είτε για άλλους λόγους.
«Ω εσείς που πιστεύετε! Σας έχει επιβληθεί η ανταπόδοση για τους φονευθέντες: ελεύθερος για ελεύθερο, δούλος για δούλο, γυναίκα για γυναίκα. Αλλά όποιος συγχωρηθεί από τον αδελφό του, ας ακολουθήσει το δίκαιο και ας πληρώσει το υπόλοιπο με καλοσύνη. Αυτό είναι μια ελάφρυνση και μια χάρη από τον Κύριό σας. Και όποιος παραβεί τα όρια μετά από αυτό, θα υποστεί οδυνηρή τιμωρία.»
Στην ανταπόδοση υπάρχει ζωή για εσάς.
Ω εχέφρονες, ίσως και να σωφρονισθείτε.
(Αλ-Μπακάρα, 2:178, 179)
Σε αυτά τα δύο εδάφια, η ανταπόδοση (κίσας) αναφέρεται ως μέτρο για την προστασία της ζωής, η οποία αποτελεί μία από τις θεμελιώδεις αξίες που στοχεύει να προστατεύσει η θρησκεία. Τόσο η ανταπόδοση όσο και η αποζημίωση (ντιγέτ)
(χρηματική αποζημίωση, αποζημίωση)
μετάφρασης, της όμορφης αμοιβής γι’ αυτήν και της εφαρμογής του νόμου της ανταπόδοσης.
-που αναφέρεται στον προηγούμενο στίχο-
Σχετίζεται με την ηθική της ελεημοσύνης (της φιλανθρωπίας).
Πριν από το Ισλάμ, οι διαφυλετικές συγκρούσεις, οι επιδρομές, οι λεηλασίες και οι εκδικητικές πράξεις ήταν πολύ διαδεδομένες στους Άραβες. Δεν υπήρχε σεβασμός για τη ζωή των ανθρώπων εκτός της φυλής, με αποτέλεσμα οι ισχυροί να καταπιέζουν και να σφαγιάζουν αδίστακτα τους αδύναμους. Οι Άραβες…
«Ο μόνος τρόπος να σώσεις μια ζωή είναι να σκοτώσεις.»
λέει, και με το να σκοτώνουν τον δολοφόνο, έπαιρναν μέτρα και εκδίκηση· αλλά κάνοντας αυτό, επειδή ενεργούσαν με αίσθημα εκδίκησης και δεν τηρούσαν τη δικαιοσύνη, αντί να προστατεύουν το δικαίωμα στη ζωή, το καταργούσαν. Σύμφωνα με τις παραδόσεις, η αποκάλυψη αυτού του στίχου προκλήθηκε από τα έθιμα και τις στάσεις των Αράβων.
Πριν από το Ισλάμ, δύο φυλές που είχαν διαμάχες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να σκοτωθούν και να τραυματιστούν αμοιβαία, θεωρούσαν η μία τον εαυτό της ανώτερο από την άλλη, επιθυμώντας να σκοτώσουν δύο άνδρες από την αντίπαλη πλευρά για έναν άνδρα, έναν άνδρα για μια γυναίκα και έναν ελεύθερο άνδρα για έναν σκλάβο. Όταν και οι δύο φυλές προσπάθησαν να συνεχίσουν αυτή την επιθυμία και πρακτική μετά την αποδοχή του Ισλάμ, ο νόμος μετέτρεψε την προσωπική εκδίκηση σε νομική τιμωρία, εξατομικεύοντας την τιμωρία.
(που απαγορεύει τη δολοφονία οποιουδήποτε άλλου εκτός από τον δολοφόνο),
Αποκαλύφθηκαν στίχοι που δηλώνουν ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ πολύτιμης και άχρηστης ζωής, και ότι όλες οι ζωές είναι ίσες όσον αφορά την ιερότητα και την αξία.
(Ιμπν Κεθίρ, Ερμηνεία, 1/299-301)
Αν και η πλειοψηφία των μελετητών έχει διαφορετική άποψη, ο Αμπού Χανίφα, με αφετηρία την έννοια της κατάργησης, ερμηνεύει το στίχο της Σούρας αλ-Μα’ίντα ως εξής:
«Στον Νόμο γράφεται: Ζωή αντί ζωής, μάτι αντί ματιού, δόντι αντί δοντιού, χέρι αντί χεριού, πόδι αντί ποδιού, και πληγή αντί πληγής».
(Αλ-Μα’ίντα 5/45),
Ερμηνεύοντας το στίχο με την έννοια της ολότητας, όπως ο Αμπού Γιουσούφ, και τους δύο στίχους γενικά.
(που επιβάλλει την αρχή της ανταπόδοσης, είτε μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είτε μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου και κοινωνικής θέσης)
σύμφωνα με τους μελετητές που ερμηνεύουν τις στροφές ως στίχους
Όποιος σκοτώνει έναν δούλο, τιμωρείται με αντίποινα.
«Θανατώνουμε εκείνον που σκοτώνει τον δούλο του…»
(Νταρίμι, Ντιγιάτ, 7; Τιρμίζι, Ντιγιάτ, 18)
Το χαντίθ που αναφέρεται παραπάνω υποστηρίζει την απόφαση περί ντέμπου.
Ως φυσική συνέπεια της ίδιας αντίληψης
Ο Μουσουλμάνος που σκοτώνει άδικα έναν μη μουσουλμάνο, τιμωρείται με αντίποινα.
Το χαντίθ που αναφέρεται στο αντίθετο, αφορά τους μη μουσουλμάνους (χαρμπί) που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με τους μουσουλμάνους.
Ο Αμπου Μπακρ Ιμπν αλ-Αραμπί, ένας νομικός της μαλίκι σχολής, αναφέρει μια συζήτηση που άκουσε ο ίδιος το 487 (1094) στην Ιερουσαλήμ, δίπλα στο Τέμενος Αλ-Άκσα, ανάμεσα σε έναν διάσημο νομικό της χαναφιτικής σχολής, τον Ζεβζενί, ο οποίος είχε έρθει να επισκεφθεί το μέρος, και έναν ντόπιο νομικό της σαφιιτικής σχολής, τον Άτα αλ-Μακντισί. Η συζήτηση αυτή, η οποία έλαβε χώρα σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής, σχετίζεται με το θέμα μας και ρίχνει φως στην κατανόηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ισλάμ (1/61-62):
(Οι νομικοί της Ιερουσαλήμ στον Ζεβζενί,
«Πρέπει να εκτελεστεί ο μουσουλμάνος που σκότωσε άπιστο με την αρχή της ανταπόδοσης;»
ρωτούν, και αυτός/αυτή
«Θα αποδοθεί δικαιοσύνη.»
απαντάει. Όταν του ζητούν αποδείξεις, διαβάζει το στίχο που αναφέραμε και λέει ότι αυτό είναι
«περιλαμβάνει όλους τους νεκρούς»
λέει, και σε αυτό το σημείο ο Ατά αντιτίθεται στο αποδεικτικό στοιχείο, ξεκινώντας τη συζήτηση).
Ατά,
“Η απόδειξη που πρότεινε ο καθηγητής”
(στίχος)
δεν αποτελούν αποδεικτικό στοιχείο για εκείνον από τρεις πηγές.”
αναφέροντας τα ακόλουθα στοιχεία:
1.
Ο Θεός Παντοδύναμος
«Σας επιβάλλεται η ανταπόδοση ίσης ποινής.»
ορίζοντας την αρχή της ανταπόδοσης μεταξύ των ίσων μουσουλμάνων, δηλώνει ότι ο άπιστος δεν είναι ίσος με τον μουσουλμάνο, διότι η άρνηση της αληθινής θρησκείας έχει υποβαθμίσει την αξία του.
2.
Υπάρχει νοηματική σχέση και ολότητα μεταξύ της αρχής και του τέλους του στίχου· αφού ο δούλος δεν είναι ίσος με τον ελεύθερο άνθρωπο επειδή ο δούλος είναι άπιστος, είναι προφανές ότι κάποιος που εξακολουθεί να είναι άπιστος δεν μπορεί να είναι ίσος με έναν μουσουλμάνο.
3.
Συνεχίζοντας το εδάφιο
«Σε όποιον χαριστεί κάτι από τον αδελφό του…»
παραγγέλλεται.
Δεν μπορεί να υπάρξει αδελφότητα μεταξύ απίστου και μουσουλμάνου.
Συνεπώς, ο άπιστος δεν υπάγεται στην ισχύ του εδαφίου.
Ο Ζεβζενί υποστηρίζει ότι η απόδειξη που προβάλλει είναι ισχυρή και ότι οι αντιρρήσεις του Ατά δεν μπορούν να την αντικρούσουν, με τις ακόλουθες αιτιολογίες:
α)
Συμφωνώ με την άποψή σας ότι ο Θεός απαιτεί ισότητα στην τιμωρία, αλλά…
«δεν υπάρχει ισότητα μεταξύ μουσουλμάνου και απίστου όσον αφορά την ανταπόδοση»
Δεν θεωρώ σωστή την διαπίστωσή σας. Όπως και οι μουσουλμάνοι, έτσι και οι μη μουσουλμάνοι που ζουν σε ισλαμική χώρα ή έχουν εισέλθει σε αυτήν με άδεια, έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή, και από αυτή την άποψη υπάρχει ισότητα.
Ο μουσουλμάνος που κλέβει την περιουσία ενός μη μουσουλμάνου τιμωρείται.
Αυτή η διάταξη δείχνει ότι η ζωή του είναι ιερή, διότι αν ο ιδιοκτήτης δεν ήταν ιερός, η περιουσία του δεν θα ήταν ιερή.
β)
Δεν συμφωνώ με την άποψή σας ότι η αρχή του στίχου εξαρτάται από το νόημα της συνέχειάς του. Η αρχή του στίχου είναι γενική, η συνέχεια ειδική, και καθεμιά ισχύει στο δικό της πλαίσιο.
γ)
«Ο ελεύθερος που σκοτώνει δούλο δεν υπόκειται σε αντίποινα.»
Δεν αποδέχομαι την απόφασή σας. Αντιθέτως, και αυτός θα τιμωρηθεί με αντίποινα, και η απόφασή σας δεν αποτελεί απόδειξη εναντίον σας.
δ)
Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει θρησκευτική αδελφότητα μεταξύ μουσουλμάνων και απίστων· ωστόσο, η σχετική διάταξη αφορά τη συγχώρεση και την αποζημίωση και όχι την ανταπόδοση, και η μία δεν αναιρεί την άλλη.
Από την άλλη πλευρά, ο Χαζράτ Ομέρ
«Αν δεν είχα ακούσει ότι δεν επιτρέπεται η ανταπόδοση με θάνατο του πατέρα για τον γιο, ούτε του ελεύθερου ιδιοκτήτη για τον δούλο»
Η έκφραση που αναφέρεται στην έννοια αυτή βασίζεται σε παραδόσεις που δίνουν αυτή τη σημασία, και ορισμένοι νομικοί μελετητές καταλήγουν σε απόφαση σύμφωνα με αυτήν. Ωστόσο, οι αποδείξεις που αναφέρουν ότι η ανταπόδοση θα εφαρμοστεί σε όποιον σκοτώνει, είτε ο θύτης είναι ελεύθερος και το θύμα σκλάβος είτε μη μουσουλμάνος, είναι ισχυρότερες και σύμφωνα με αυτές τις αποδείξεις…
-όπως αναφέρθηκε και στην παραπάνω συζήτηση-
οι κυβερνώντες ιεροδιδάσκαλοι είχαν δίκιο και επέδειξαν μια κατανόηση σύμφωνη με το πνεύμα του Ισλάμ.
Όσον αφορά την ανταπόδοση με το κάψιμο:
Αυτό το θέμα αφορά την καύση ενός ανθρώπου ή ενός μέλους του σώματός του, σύμφωνα με τον κανόνα της ανταπόδοσης.
Ο Ιμάμ Σαφί, με βάση τις σχετικές παραδόσεις
“ο λαιμός θα καεί και θα υπάρξει ανταπόδοση”
κατέληξε στο συμπέρασμα. Ο Ιμάμ Μαλίκ υποστήριξε ότι η ανταπόδοση ήταν απαραίτητη, ενώ οι νομικοί της Μαλίκι σχολής
“αν η ανταπόδοση αυτή μπορεί να γίνει και με κάψιμο”
είχαν διαφορετικές απόψεις επί του θέματος.
Σύμφωνα με τους Χαναφίτες και τους Χανμπαλίτες, η ανταπόδοση γίνεται μόνο με σπαθί· όσοι σκοτώνουν με βασανιστήρια, με κάψιμο ή με άλλους τρόπους, υπόκεινται και αυτοί σε ανταπόδοση.
εκτέλεση με σπαθί
γίνεται.
Οι υποστηρικτές αυτής της νομολογίας
«Μόνο ο Κύριός του μπορεί να τον τιμωρήσει με φωτιά.»
Σχετικά με το αυθεντικό χαντίθ που αναφέρεται, βασίστηκαν στα κείμενα που απαγορεύουν τα βασανιστήρια, όπως στην ιστορία των Αρενιτών και σε παρόμοιες περιπτώσεις, λόγω της πιθανότητας υπέρβασης των ορίων και καταφυγής σε αδικία σε αυτή την τιμωρία.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
