Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Σύμφωνα με το ιερό χαντίθ, οι πιστοί χαιρετούν ο ένας τον άλλον.
Σύμφωνα με το ιερό χαντίθ, αυτός που χαιρετάει πρώτος κερδίζει περισσότερη αμοιβή.
Σύμφωνα με το στίχο, όποιος δέχεται χαιρετισμό οφείλει να ανταποδώσει το χαιρετισμό.
Σύμφωνα με αυτό, το να χαιρετάς είναι σουνέτ (συνήθεια του Προφήτη), ενώ το να ανταποδίδεις τον χαιρετισμό είναι φαρζ (υποχρεωτικό).
Αυτός είναι ο γενικός κανόνας. Η 69η στίχος της Σούρας Χουντ και παρόμοιες στίχοι το εξηγούν σαφώς:
Η φράση που αναφέρεται στο 54ο στίχο της Σούρας Εν’αμ δεν είναι ένας χαιρετισμός που πρέπει να ανταλλάσσουν οι πιστοί όταν συναντιούνται. Είναι ένας χαιρετισμός με την έννοια που αναφέρεται στο 73ο στίχο της Σούρας Ζουμέρ.
Όταν πρόκειται να δοθεί μια εξήγηση σε κάποιον, η διατύπωση της εξήγησης αυτής είναι η έκφραση του ομιλούντος απέναντι στον ακροατή.
Αυτή η φράση χαιρετισμού είναι σημαντική από την άποψη του/της…
Η μετάφραση του σχετικού στίχου είναι η εξής:
Αν και -όπως σημειώνει ο Ιμπν Ατίγια (III, 296)- η πλειοψηφία των ερμηνευτών υποστηρίζει ότι η πρώτη φράση του εδαφίου αναφέρεται ειδικά στους φτωχούς μουσουλμάνους που βρίσκονταν δίπλα στον Προφήτη, σύμφωνα με τον ίδιο ερμηνευτή, το εδάφιο δεν αναφέρεται σε καμία συγκεκριμένη ομάδα.
Η υπόσχεση του Παντοδύναμου Θεού, με μια τόσο κατηγορηματική δήλωση, να δείξει έλεος σε εκείνους που, έχοντας διαπράξει κάποιες κακές πράξεις, εν γνώσει ή εν αγνοία τους, μετανοούν αργότερα και διορθώνουν την πίστη και τον τρόπο ζωής τους,
Επιπλέον, εδώ φαίνεται ότι η μόνη προϋπόθεση για να τύχει κανείς της θεϊκής ευσπλαχνίας είναι να μετανοήσει και να στραφεί προς το δίκαιο και το καλό, και έτσι οι άνθρωποι γίνονται μουσουλμάνοι.
Με αφορμή αυτή την ερώτηση, αναδεικνύεται μια άλλη πολύ σημαντική πτυχή του χαιρετισμού.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
