Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
–
Αυτά τα εδάφια είναι τα εδάφια 67 και 68 της Σούρας Αλ-Ανφάα.
– Αυτά τα εδάφια αποκαλύφθηκαν μετά την απελευθέρωση των αιχμαλώτων της μάχης του Μπαντρ με αντάλλαγμα λύτρα, και αναφέρουν ότι η πράξη ήταν εσφαλμένη. Ωστόσο, στο εδάφιο 69, τονίζεται ότι τα λάφυρα και τα λύτρα είναι πλέον θεμιτά, φέρνοντας ανακούφιση στους συντρόφους του Προφήτη.
Αυτή η προειδοποίηση αποτελεί σαφή απόδειξη της αληθινής προφητείας του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν). Διότι η προειδοποίηση αυτή αποδεικνύει ότι η εντολή προέρχεται από ανώτερη πηγή. Ίσως ο σημαντικότερος λόγος αυτής της προειδοποίησης είναι να επιστήσει την προσοχή σε αυτό το σημείο.
Στη Μάχη του Μπαντρ, αιχμαλωτίστηκαν περίπου εβδομήντα εχθρικοί πολεμιστές. Αυτοί ήταν εχθροί του Ισλάμ και είχαν σκοπό να εξολοθρεύσουν τους οπαδούς του. Αν σκοτώνονταν στη μάχη, θα εμποδίζονταν οι κακές πράξεις που θα μπορούσαν να διαπράξουν και θα μειωνόταν ο αριθμός των εχθρών του Ισλάμ. Παρόλα αυτά, οι μουσουλμάνοι πολεμιστές δεν τους σκότωσαν, αλλά τους πήραν αιχμαλώτους. Σύμφωνα με τις πληροφορίες του Ιμπν Χισάμ…
(Σειρήν, ΙΙ, 269)
Ο Προφήτης, αναφέροντας ονόματα όπως ο θείος του Αμπάς και ο Αμπούλ-Μπουχτούρι, δήλωσε ότι αυτοί είχαν έρθει στη Μάχη του Μπαντρ παρά τη θέλησή τους και ζήτησε να μην σκοτωθούν. Φαίνεται ότι αυτή η επιθυμία επηρέασε ορισμένους συντρόφους του Προφήτη να πάρουν αιχμαλώτους αντί να σκοτώσουν τον εχθρό.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος και άρχισε η συζήτηση για το τι θα γινόταν με τα λάφυρα και τους αιχμαλώτους, προέκυψαν δύο απόψεις σχετικά με τους αιχμαλώτους. Ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του θέματος από ένα χαντίθ που μετέδωσε ο Μουσλίμ.
Ο Χαζράτ Ομέρ αφηγείται:
«Ο Προφήτης ρώτησε τον Αμπού Μπακρ και εμένα: “Ποια είναι η γνώμη σας για αυτούς τους αιχμαλώτους;”. Ο Αμπού Μπακρ είπε: “Είναι παιδιά θείων και συγγενών, θεωρώ σκόπιμο να πάρουμε λύτρα από αυτούς. Έτσι, τα λύτρα θα μας δώσουν δύναμη ενάντια στους απίστους, και ίσως με τη χάρη του Θεού γίνουν και μουσουλμάνοι στο μέλλον”… Εγώ είπα: “Στην αλήθεια, δεν σκέφτομαι όπως ο Αμπού Μπακρ. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να μας επιτρέψεις να τους αποκεφαλίσουμε· ο Αλί να αποκεφαλίσει τον Ακίλ, εγώ τον τάδε συγγενή μου, γιατί αυτοί είναι οι ηγέτες και οι προύχοντες των απίστων”. Ο Αγγελιοφόρος του Θεού προτίμησε τη γνώμη του Αμπού Μπακρ και όχι τη δική μου. Την επόμενη μέρα, όταν πήγα κοντά τους, βρήκα και τους δύο να κάθονται και να κλαίνε, και όταν τους ρώτησα: “Γιατί κλαίτε;”, ο Αγγελιοφόρος του Θεού είπε: “Εξαιτίας αυτού που έφεραν οι σύντροφοί τους στο κεφάλι μου παίρνοντας λύτρα!” και (δείχνοντας ένα δέντρο κοντά) είπε: “Είδα την τιμωρία να πλησιάζει τόσο κοντά όσο αυτό το δέντρο”.»
(Μουσλίμ, Τζιχάντ, 58)
Η εντολή να εξολοθρευτούν όλοι οι εχθροί χωρίς να αιχμαλωτιστούν, αναμφίβολα πήγαζε από μια αναγκαιότητα που υπαγόρευαν οι ιστορικές συνθήκες, από τον σκοπό της προστασίας του Ισλάμ, και δεν αποτελούσε μόνιμη εντολή του Θεού. Σε περίπτωση ανάγκης, θα γίνονταν και αιχμαλωτισμοί, και στη συνέχεια θα ακολουθούταν δίκαιη μεταχείριση.
(Μωάμεθ, 47/4)
Η αδιάλειπτη και γραπτή εντολή του Θεού.
(σύμφωνα με το κείμενο, το βιβλίο)
Αυτό ήταν. Πράγματι, η 69η στίχος εκφράζει αυτόν τον γενικό κανόνα, δηλώνοντας ότι μπορούν να φάνε τα λάφυρα που πήραν με ηρεμία:
«Τώρα, φάτε από τα λάφυρα που πήρατε, ό,τι είναι νόμιμο και καλό, και φοβηθείτε τον Αλλάχ. Ο Αλλάχ είναι πράγματι Συγχωρητής και Ελεήμων.»
Ο λόγος που τους προειδοποίησε, μάλιστα τους επέκρινε, ήταν η αμέλεια τους να πράξουν ό,τι έπρεπε σε αυτόν τον πόλεμο, και ίσως η επιθυμία ορισμένων από αυτούς για την εφήμερη υλική ευημερία, δηλαδή η υποταγή στα συναισθήματα που προκαλούν οι συγγενικοί δεσμοί ή η επιθυμία για επιρροή και κυριαρχία που θα τους χάριζε η αιχμαλωσία, με αποτέλεσμα να θέσουν σε κίνδυνο τη θρησκεία και τη ζωή τους. Η ατιμωρησία τους, παρά τα λάθη τους, οφειλόταν τόσο στην γενική ισχύουσα αρχή όσο και στο έθος του Θεού.
“Δεν υπήρχε έγκλημα και τιμωρία χωρίς νόμο και προειδοποίηση”.
Επίσης, είχε υποσχεθεί να συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες όσων είχαν συμμετάσχει στη Μάχη του Μπαντρ.
Πάλι, όπως αναφέρεται, οι σύντροφοι του Προφήτη, αφού νίκησαν τους άπιστους, σκότωσαν πολλούς από αυτούς, και οι υπόλοιποι άπιστοι τράπηκαν σε φυγή. Οι σύντροφοι του Προφήτη τους καταδίωξαν και έτσι απομακρύνθηκαν από τον Προφήτη, αιχμαλωτίζοντας κάποιους. Ο Προφήτης, ωστόσο, έμαθε για την αιχμαλωσία μόνο αφού οι σύντροφοί του επέστρεψαν στην παρουσία του. Ο Προφήτης ούτε αιχμαλώτισε κανέναν, ούτε διέταξε την αιχμαλωσία. Επιπλέον, είναι πιθανό το κλάμα του Προφήτη να οφειλόταν στο γεγονός ότι ορισμένοι σύντροφοί του, παραβιάζοντας την εντολή του Θεού να σκοτώσουν τους άπιστους, επέλεξαν να τους αιχμαλωτίσουν, και έτσι κινδύνευαν να υποστούν θεία τιμωρία.
(βλ. Ραζή, Μεφάτιχ, ερμηνεία των σχετικών στίχων)
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΠΕΝΤΡ.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
