– Κύριε, η ερώτησή μου θα αφορά τη σπατάλη και τα είδη της:
– Εγώ συνήθως γνώριζα μόνο την σπατάλη ως αμαρτία, αλλά σε μια πηγή που διάβασα πρόσφατα, διάβασα ότι εκτός από το αμαρτωλό κομμάτι της σπατάλης, υπάρχει και ένα κομμάτι που είναι απλώς απεχθές. Για να το πω χονδρικά;
Στο κείμενο αναφερόταν ότι “η σπατάλη που δεν συνάδει με τη θρησκεία είναι απαγορευμένη, ενώ η σπατάλη που δεν συνάδει με την ευπρέπεια είναι απευκταία”.
– Για να μην μπερδευτώ και να μην ακούσω κάτι για πρώτη φορά, ήθελα να σας συμβουλευτώ. Θα μπορούσατε, παρακαλώ, να μου εξηγήσετε με μερικά παραδείγματα ποιες πράξεις είναι απαγορευμένες (χαράμ) και ποιες είναι απλώς απεχθείς (μεκρούχ);
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Στα βιβλία της ισλαμικής νομολογίας, το θέμα αυτό συνήθως θίγεται εμμέσως.
σπατάλη
Σε αντίθεση με τη λεξική του έννοια, δεν έχει δοθεί ένας σαφής και σταθερός ορισμός, ούτε έχουν καθοριστεί τα όριά του. Ο σημαντικότερος λόγος γι’ αυτό είναι
η έννοια της σπατάλης ποικίλλει ανάλογα με τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες
είναι.
Κριτήρια που καθορίζουν τη σπατάλη
θρησκευτικοί, εθνικοί, κοινωνικοί, οικογενειακοί, επαγγελματικοί βασικοί ρόλοι
για την ορθή εκτέλεσή του
τα πράγματα που είναι απαραίτητα πνευματικά, διανοητικά και σωματικά
στην απασχόληση πόρων και στις δαπάνες για την ικανοποίηση του
η υπέρβαση των ορίων που καθορίζονται από τη θρησκεία, τη λογική και τα ειωθότα
μπορεί να θεωρηθεί ως.
Σπατάλη
η πραγματική έννοια της έννοιας
ξεπερνώ το σωστό μέτρο
ή
παραβίαση
είναι. Στο Ισλάμ, ο στόχος είναι η τελειότητα του ανθρώπου. Αυτό επιτυγχάνεται όχι με την κατανάλωση, αλλά με το να γίνουμε πιο ενάρετοι. Είναι βέβαιο ότι υπάρχει θετική σχέση μεταξύ της αρετής και της λιτότητας.
Στο πλαίσιο αυτό, οι δαπάνες που είναι απαραίτητες για τη διαβίωση των ανθρώπων δεν θεωρούνται σπατάλη. Επιπλέον, δεν θεωρείται επιβλαβές να γίνονται δαπάνες για αγαθά που, αν και δεν είναι απαραίτητα, προσφέρουν άνεση και ευκολία.
Πέρα από αυτό, οι δαπάνες για πολυτέλεια και χλιδή αποσκοπούν λιγότερο στην κάλυψη αναγκών, στην παροχή άνεσης και ευκολίας, και περισσότερο σε…
κατανάλωση και δαπάνες που υποκινούνται από εγωιστικά συναισθήματα όπως η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, ο άχρηστος ανταγωνισμός και η κομπορρημοσύνη
Σίγουρα θεωρείται σπατάλη.
Αλκοόλ, τζόγος, πορνεία, δωροδοκία
Η κατανάλωση και οι δαπάνες που προκαλούν ατομικές και κοινωνικές βλάβες, όπως και η σπατάλη, περιλαμβάνονται στην κατηγορία του χαράμ (απαγορευμένου).
Ό,τι δεν απαγορεύει η θρησκεία και θεωρείται θεμιτό, δεν είναι σπατάλη, εφόσον κερδίζεται με θεμιτό τρόπο και δαπανάται/καταναλώνεται εντός του νόμιμου πλαισίου.
Αυτό το επίπεδο κατανάλωσης και δαπανών είναι υπερβολικό / πέρα από το αναγκαίο.
αποφευκτέο, απευκταίο
έχει γίνει αποδεκτό.
Ωστόσο, υπάρχουν και μελετητές που υποστηρίζουν ότι τέτοιου είδους κατανάλωση και δαπάνες αποτελούν σπατάλη, η οποία είναι αμαρτία.
(βλ. Αλ-Α’ράφ, 7/31; Μπουχάρι, Ζακάτ, 18; Ιστικράζ, 19)
Επομένως, η κατανάλωση ειδών που θεωρούνται πολυτελή, τα οποία απαγορεύονται θρησκευτικά, είναι σπατάλη, όπως και η κατανάλωση ειδών που θεωρούνται χαλάλ, πέρα από τις ανάγκες της ημέρας.
υπερκατανάλωση
από
απαγορευμένο
ή
αποκρουστικό
έχει καταμετρηθεί.
Βασικά, γενικά.
οικονομία
και
μετριοπάθεια
Αποτελεί θεμελιώδη αρχή που το Ισλάμ διδάσκει ακόμη και στις θρησκευτικές τελετουργίες. Πράγματι, η αμέλεια των ευθυνών λόγω υπερβολικής ενασχόλησης με τη λατρεία, η υπερβολική διακόσμηση των τζαμιών και οι υπερβολικές δαπάνες για τους τάφους δεν θεωρούνται πρέποντα.
Πότε κάτι που είναι χαλάλ γίνεται σπατάλη;
Στα βιβλία της φικχικής νομολογίας, η σπατάλη δεν ορίζεται με σαφή και σταθερό τρόπο, ούτε καθορίζονται τα όριά της, σε αντίθεση με την λεξική της έννοια. Ο κυριότερος λόγος γι’ αυτό είναι η μεταβλητότητα της έννοιας της σπατάλης ανάλογα με τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες. Η αύξηση του ατομικού και κοινωνικού επιπέδου ευημερίας αλλάζει τις καταναλωτικές συνήθειες.
Οι ισλαμιστές νομικοί ιεραρχούν το συμφέρον ως εξής:
αναγκαιότητα, ανάγκη
και
Ευχαριστίες
(τελειοποίηση)
να τα χωρίσουμε σε τρεις κατηγορίες, και πέρα από αυτές
η πολυτελής κατανάλωση που γίνεται αποκλειστικά για την ικανοποίηση των εγωιστικών επιθυμιών και των ιδιοτελών συναισθημάτων
σπατάλη
απαριθμεί.
Επίσης, το να ξοδεύεις χρήματα για πολυτέλειες ή για πράγματα που δεν είναι απαραίτητα, ενώ υπάρχουν επείγουσες ανάγκες, είναι επίσης (σ.σ. κατακριτέο).
σπατάλη
φορτηγό.
Ωστόσο, στην πράξη, είναι αδύνατο να καθοριστούν με ακρίβεια τα όρια αυτών των εννοιών. Σε τέτοιες περιπτώσεις:
– Ιμπραχίμ αλ-Νεχάι
των αξιών του λαού,
– Ταμπέρσι
τις απόψεις των ευφυών ανθρώπων,
– Ο Κουρτούμπι, από την άλλη,
με γνώμονα τη λογική και τη θρησκεία
συνιστάται να λαμβάνεται υπόψη.
Στα βιβλία ηθικής, σε αυτή την περίπτωση, αντί των εγκόσμιων επιθυμιών του ανθρώπου
υπακούοντας στη φωνή της λογικής και της συνείδησής του
Συνιστάται να κινείται.
(Για παράδειγμα, βλ. Gazali, Mizanü’l-amel, σελ. 65-67)
Επίσης, η σπατάλη πόρων, χρόνου, ικανοτήτων και ενέργειας σε επιστημονικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες που δεν ωφελούν την κοινωνία,
οι δαπάνες που γίνονται σε άλλα μέρη, ενώ οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων δεν ικανοποιούνται,
σπατάλη
έχει καταμετρηθεί.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
