Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ένας ικανός/έμπειρος γιατρός.
Εάν ο ιατρός έχει πράξει ό,τι έπρεπε να πράξει κατά τη θεραπεία και τη χειρουργική επέμβαση, και δεν υπάρχει αμέλεια, απροσεξία ή άλλη υπαιτιότητα, δεν ευθύνεται για τραυματισμό, μη ίαση ή θάνατο, και δεν απαιτείται καταβολή αποζημίωσης.
Σε περίπτωση αναπηρίας ή θανάτου λόγω αμέλειας ή λάθους του γιατρού.
, εκτός από την ποινή που θα επιβάλει το δικαστήριο, θα πρέπει να πληρώσει επιπλέον “όσο χρειάζεται για να ολοκληρώσει τη δίαιτά του”.
Ωστόσο, σε περιπτώσεις ακούσιας ανθρωποκτονίας και τραυματισμού, αναπηρίας, το κόστος δεν το πληρώνει μόνο ο γιατρός· συμμετέχουν στην πληρωμή και οι συγγενείς του, το συνδικάτο ή η ένωσή του, αν υπάρχει, το υπουργείο υγείας… (Καθηγητής Δρ. Χαϊρετίν Καραμάν)
που ορίζεται ως το να συμβαίνει κάτι με τρόπο που δεν είναι σύμφωνος με τη θέληση αυτού που το έκανε
“σφάλμα”
(Zeydan, 1979: 115; Karaman, 1999: 250), δεν καταργεί ούτε την υποχρέωση ούτε την ικανότητα εκτέλεσης. Ωστόσο, το σφάλμα έχει γίνει αποδεκτό ως δικαιολογία σε ορισμένες πράξεις. Το σφάλμα, που προκύπτει από την ερμηνεία του νόμου, αποτελεί δικαιολογία έναντι των δικαιωμάτων του Θεού και απαλλάσσει τον δράστη από την αμαρτία. Επίσης, αποτελεί αμφιβολία σε ποινές όπως η τιμωρία και η ανταπόδοση, οι οποίες δεν εφαρμόζονται όταν υπάρχει αμφιβολία (M. Koçak, 1991: 97).
Εγκλήματα με πρόθεση
εκτός από τις περιπτώσεις όπου μπορεί να διαπιστωθεί μια ηθική σύνδεση μεταξύ του δράστη, της πράξης και του νομικού κανόνα
“από αμέλεια”
Σε ορισμένες συμπεριφορές έχουν αποδοθεί ποινικές συνέπειες.
Αμέλεια,
Πρόκειται για την περίπτωση κατά την οποία, αν και μια πράξη ή παράλειψη που έγινε εκούσια από τον δράστη δεν ήταν επιθυμητή από τον ίδιο, προκύπτουν αποτελέσματα που τιμωρούνται από το νόμο.
Εγκλήματα με πρόθεση και εξ αμελείας,
τιμωρείται με βάση την αρχή της ηθικής ευθύνης. (Çolak, 2003: 128; βλ. Apaydın, H. Yunus, “Hata”, XVI, DİA. Κωνσταντινούπολη, 1997, 438-439).
Ο γιατρός που παρείχε ιατρική φροντίδα,
Ο γιατρός ενεργεί με σκοπό να θεραπεύσει τον ασθενή του, όχι να διαπράξει έγκλημα εις βάρος του. Ο σκοπός του γιατρού, ο οποίος συνίσταται στην άσκηση του επαγγέλματός του, εξαλείφει το δόλο και το έγκλημα που μπορεί να διαπραχθεί με δόλο, και ο γιατρός μπορεί να φέρει ποινική ευθύνη λόγω αμέλειας μόνο εάν η ιατρική παρέμβαση έχει γίνει ελαττωματικά. (Dönmezer και Erman, 1999: II, 46). Ωστόσο, η αιτία της νομιμότητας δεν υφίσταται σε περίπτωση κατάχρησης του δικαιώματος και ειδικά εάν παραβιαστούν τα αντικειμενικά και υποκειμενικά όρια που σχετίζονται με το επάγγελμα. (Dönmezer και Erman, 1999: II, 51).
Το υποκειμενικό όριο της άσκησης του δικαιώματος είναι:
…συνίσταται στο να ενεργεί κανείς σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ιατρικού επαγγέλματος και της τέχνης, και να μην διαπράττει αμελή επαγγελματικό σφάλμα. Έτσι, το πρώτο όριο που απαιτείται για να επωφεληθεί ο δικαστής από την ασυλία είναι η παρέμβαση να είναι σύμφωνη με τους κανόνες της ιατρικής τέχνης και επιστήμης. Είναι θεμελιώδες ότι κάθε γιατρός πρέπει να έχει τις γνώσεις που απαιτεί το επάγγελμά του. Όσον αφορά αυτές τις γνώσεις, εάν υπάρχει απειρία ή αμέλεια, ο γιατρός φέρει ευθύνη και είναι απαραίτητη η αποδοχή της ποινικής ευθύνης που βασίζεται σε αμέλεια. (Dönmezer και Erman, 1999: II, 52).
Αν ο γιατρός, αφού διαγνώσει την ασθένεια και εφαρμόσει τη θεραπεία, διαπιστωθεί ότι έκανε λάθος στη διάγνωση και το φάρμακο που χορήγησε επηρέασε μια περιοχή που δεν ήταν άρρωστη, με αποτέλεσμα το θάνατο του ασθενούς, αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα λάθους κατά την άσκηση του επαγγέλματος. Σύμφωνα με την άποψη που επικρατεί, σε μια τέτοια περίπτωση, ο γιατρός δεν θα ευθύνεται, εφόσον είναι αρμόδιος στον τομέα του, έχει καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια και δεν υπάρχει πιθανότητα κακεντρέχειας. (Ceburi, 1988: 402).
Η εκμάθηση της ιατρικής επιστήμης, λόγω της ανάγκης της κοινωνίας για γιατρούς, είναι σημαντική στη θρησκεία του Ισλάμ.
υποχρέωση που αρκεί να εκπληρωθεί από έναν (ή μερικούς) εκπρόσωπο(ους)
έχει αξιολογηθεί ως ιατρική παρέμβαση. Όταν η ιατρική παρέμβαση θεωρείται καθήκον, κατ’ αρχήν ο γιατρός δεν πρέπει να ευθύνεται για τις συνέπειες της ιατρικής παρέμβασης. Οι ισλαμιστές νομικοί έχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με τους λόγους για τους οποίους οι επιβλαβείς συνέπειες που προκύπτουν από την ιατρική παρέμβαση δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.
Στον Αμπού Χανίφα
Η ευθύνη αίρεται με την άδεια του ασθενούς ή του νόμιμου εκπροσώπου του (Kasani, ts: VII / 305).
Ο Ιμάμ Σαφίι, από την άλλη,
Η άποψη είναι ότι ο γιατρός απαλλάσσεται από την ευθύνη, με βάση τη συγκατάθεση του ασθενούς, την απουσία άλλης δυνατότητας θεραπείας και την πρόθεση θεραπείας (Σαφίι, 1973: VI, 172, 175). Επίσης, το άτομο που πίνει ένα ποτό αναμεμειγμένο με δηλητήριο με πρόθεση θεραπείας δεν θεωρείται επαναστάτης, επειδή δεν έχει την πρόθεση να βλάψει τον εαυτό του (Σαφίι, 1973: I, 70).
Προφανές σφάλμα,
Είναι η αμέλεια, η παράλειψη λήψης μέτρων, ενώ αυτό ήταν δυνατό, με αποτέλεσμα να επέλθει ένα ανεπιθύμητο αποτέλεσμα. Είναι η μη διενέργεια μιας εγχείρησης σύμφωνα με τους κανόνες, με αποτέλεσμα ο ασθενής να χάσει τη λειτουργία ενός οργάνου του. Νομικοί
χονδροειδές σφάλμα
συμφωνούν ότι απαιτείται αποζημίωση (Abu Zahra, 1976: 428).
Οι ισλαμιστές νομικοί έχουν αποδώσει την ευθύνη του γιατρού για τη ζημία που προκαλεί η ιατρική του παρέμβαση στον ασθενή σε διάφορες αιτίες.
Σύμφωνα με τον Αμπού Χανίφα, η απαλλαγή από την ευθύνη βασίζεται σε δύο λόγους.
Πρώτον
Η ιατρική είναι κοινωνική ανάγκη. Εάν ο γιατρός θεωρείται υπεύθυνος για ζημιές που προκύπτουν από λόγους πέρα από τον έλεγχό του, οι επαγγελματίες δεν θα μπορούν να ασκούν ελεύθερα το επάγγελμά τους και θα προκύψει μια κατάσταση επιζήμια για την κοινωνία.
Δεύτερον,
απαιτείται η συγκατάθεση του ασθενούς ή του νόμιμου εκπροσώπου του (Kasani, ts: VII, 305).
Ο Ιμάμ Μαλίκ, από την άλλη,
θεμελιώνει την εξουσία του ιατρού να ασκεί την τέχνη του. Ωστόσο, ορίζει ότι ο ιατρός θα ευθύνεται για την πράξη του που αντιβαίνει στους κανόνες που ορίζει η ιατρική και για το σφάλμα του κατά την άσκηση του επαγγέλματός του (Ιμπν Ρουσντ, 1985: ΙΙ, 349).
Σφάλμα παρόμοιο με:
Σε αυτό το είδος σφάλματος, το άτομο ενεργεί με πρόθεση, αλλά η απαγορευμένη συνέπεια προκύπτει από αμέλεια και υπαιτιότητα. Ο δράστης δεν προκαλεί με πρόθεση την εγκληματική συνέπεια, αλλά η αμέλεια και η υπαιτιότητά του προκαλούν την απαγορευμένη συνέπεια. Για παράδειγμα, όπως η περίπτωση που κάποιος χτυπάει κάποιον με ένα ραβδί και, αν και δεν είχε πρόθεση να τον σκοτώσει, ο θάνατος προκύπτει από το χτύπημα (Cessas, 1993: II / 316).
Πρόκειται για την περίπτωση κατά την οποία ένα άτομο, χωρίς να έχει την πρόθεση να διαπράξει μια αξιόποινη πράξη, προκαλεί την τέλεση αυτής της πράξης. Ένα παράδειγμα είναι η περίπτωση κατά την οποία ένα άτομο που κοιμάται πέφτει πάνω σε ένα παιδί, προκαλώντας τον θάνατό του. Στην περίπτωση του σφάλματος, η κατάσταση είναι βαρύτερη από εκείνη του λάθους. Διότι στο σφάλμα, το άτομο επιδιώκει μια πράξη με σκοπό να επιτύχει ένα αποτέλεσμα που δεν απαγορεύεται νομικά, αλλά λόγω αμέλειας και υπαιτιότητας, προκύπτει ένα απαγορευμένο αποτέλεσμα από αυτή την πράξη, όπως η περίπτωση κατά την οποία μια σφαίρα που ρίχνεται με σκοπό να χτυπήσει ένα θήραμα, χτυπάει έναν άνθρωπο (Cessas, 1993: II, 316; Udeh, 1990: I / 407).
Αν και η πράξη καθεαυτή είναι επιτρεπτή, η ρίψη σφαίρας χωρίς να έχεις βεβαιωθεί πλήρως για τον στόχο είναι μια απαγορευμένη ενέργεια. Επομένως, επειδή τα στοιχεία του εγκλήματος δεν έχουν διαμορφωθεί πλήρως, η τιμωρία είναι ελλιπής (Abdulaziz Buhari, 1992: IV / 381).
Σύμφωνα με τις παραπάνω εξηγήσεις, πρέπει να προσδιοριστεί εάν υπήρξε σφάλμα από πλευράς του γιατρού και, εάν ναι, σε ποιο βαθμό. Εάν ο γιατρός δεν έχει αμέλεια, δεν φέρει καμία ευθύνη. Σε τέτοια θέματα, δεν πρέπει να αναζητείται κακή πρόθεση ή δόλος.
Ωστόσο, εάν υπάρχει αμέλεια από πλευράς του γιατρού, και αποδειχθεί η αμέλειά του, τότε πρέπει να καταβληθεί αποζημίωση.
Πηγές:
– ABDULAZIZ BUHARI, A., 1992, Kesfü’l-Esrar ala Usuli’l-Pezdevi, I-IV, Κάιρο,
– APAYDIN, HY, 1997, “Σφάλμα”, XVI, Εγκυκλοπαίδεια του Ισλάμ της Τουρκικής Θρησκευτικής Ιδρύματος, Κωνσταντινούπολη, 438-439, 1996, “Αποκλεισμός”, XIV, Εγκυκλοπαίδεια του Ισλάμ της Τουρκικής Θρησκευτικής Ιδρύματος, Κωνσταντινούπολη, 513-517.
– AKBULUT, A., 2001, Η διαμάχη για την εξουσία κατά την περίοδο των Σαχάμπα, Pozitif Matbaacılık, Άγκυρα, IV+1-327 σελ.
– ΤΣΟΛΑΚ, Μ., 2003, Καταστάσεις που Επηρεάζουν την Ποινική Ικανότητα στο Ισλαμικό Δίκαιο, Αδημοσίευτη Διδακτορική Διατριβή, Ερζουρούμ, I-X+ 1-192σ.
– BILMEN, Ö. N., 1985, Εγκυκλοπαίδεια Ισλαμικού Δικαίου και Φιλολογίας, I/VIII, Εκδόσεις Bilmen, Κωνσταντινούπολη. CESSAS, E., 1993, Αχκάμ αλ-Κουράν, I, Βηρυτός.
– ΔΟΝΕΡΜΕΖΕΡ, Σ. – ΕΡΜΑΝ, Σ., 1999, Θεωρητικό και Πρακτικό Ποινικό Δίκαιο, Ι/ΙΙΙ, Κωνσταντινούπολη
– ΓΚΟΖΟΥΜΠΟΥΓΙΟΥΚ, Α.Σ., 1983, Εισαγωγή στο Δίκαιο και Βασικές Έννοιες του Δικαίου, Εκδόσεις “Σ”, 4η Έκδοση, Άγκυρα, I-XV+ 1-189σ.
– ΚΑΣΑΝΙ, Α., τ.σ., Bedaiü’s-Sanai Fi Tertibi’ş-Şerai, VII, Βηρυτός,
Σημείωση:
Ετοιμάστηκε με τη βοήθεια της διατριβής του Ümit Karslı με τίτλο “Ποινική Ικανότητα Σύμφωνα με τις Θρησκευτικές Σχολές και η Σύγκρισή της με το Σύγχρονο Δίκαιο”.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
ΔΙΑΙΤΑ…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
