1. Σύμφωνα με ποιο βιβλίο/θρησκεία κρίνονται οι μη μουσουλμάνοι που ζουν σε ένα ισλαμικό κράτος; Ποια είναι η απόδειξη;
2. Με ποια κριτήρια κρίνονται όσοι δεν ανήκουν στις θρησκείες του Βιβλίου;
3. Με ποια κριτήρια κρίνονται οι άπιστοι στις μεταξύ τους διαφωνίες; (Έχουν την ελευθερία να κριθούν σύμφωνα με το Ισλάμ ή με τους δικούς τους θρησκευτικούς κανόνες; Ποια είναι η απόφαση επί αυτού;)
4. Ποια κριτήρια εφαρμόζονται στις διαφωνίες μεταξύ απίστων και μουσουλμάνων; (Υπάρχει ελευθερία επιλογής μεταξύ της ισλαμικής δικαιοσύνης και των δικών τους θρησκευτικών κανόνων; Ποια είναι η απόφαση σε αυτήν την περίπτωση;)
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Κυριαρχία,
ορίζεται ως η εξουσία ενός κράτους να κυβερνά και να δραστηριοποιείται εσωτερικά και εξωτερικά χωρίς την επίβλεψη και την παρέμβαση καμίας ξένης δύναμης.
Στην κυριαρχία του κράτους επί της επικράτειάς του και των εντός αυτής ευρισκομένων.
εσωτερική κυριαρχία
, να δραστηριοποιείται σε διεθνές επίπεδο χωρίς παρεμβάσεις και επιτήρηση.
εξωτερική κυριαρχία
ή ονομάζεται ανεξαρτησία.
Ως αναγκαία συνέπεια της εσωτερικής κυριαρχίας του κράτους
η δικαιοδοσία και η αρμοδιότητα ανήκουν στο κράτος, το οποίο εκπροσωπεί και ασκεί την πολιτική κυριαρχία εξ ονόματος της ισλαμικής κοινωνίας
ανήκει σε.
(Νίσα 4/105; Μάιδα 5/48; Σάδ 38/26)
Βρίσκεται σε μια ισλαμική χώρα.
όλοι οι άνθρωποι, μουσουλμάνοι ή μη, πολίτες ή ξένοι, υπάγονται στο δικαστικό σύστημα και τους νόμους του κράτους
υπόκειται σε.
Ωστόσο, ως απαραίτητη συνέπεια της θρησκευτικής ελευθερίας που το Ισλάμ αναγνωρίζει στους μη μουσουλμάνους,
σε θέματα που σχετίζονται στενά με τη θρησκευτική πίστη, όπως το οικογενειακό δίκαιο, το δίκαιο των προσώπων, το κληρονομικό δίκαιο και το δίκαιο των οφειλών
τους έχει παραχωρηθεί δικαστική και νομική αυτονομία, κατά την έκφραση των Χαναφιτών νομομαθών σε αυτό το θέμα
“να τους αφήσουμε να ζήσουν σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους”
(Σεράχσι, αλ-Μαμπσούτ, XI, 102; Κασάνι, II, 311)
έχει υιοθετηθεί η αρχή.
Αυτή η νομική πολυφωνία που εισήγαγε το Ισλάμ, διατηρώντας τη θρησκευτική-πολιτισμική πολυφωνία, επέτρεψε στους μη μουσουλμάνους να διατηρήσουν την ύπαρξή τους μέσα στην ισλαμική κοινωνία για αιώνες.
Οι μη μουσουλμάνοι, μεταξύ τους
όπως έχουν το δικαίωμα να φέρνουν τις νομικές τους διαφωνίες στα δικά τους δικαστήρια, έτσι και στα ισλαμικά δικαστήρια.
μπορούν επίσης να καταθέσουν αγωγή.
Τα προβλήματα που ανακύπτουν στο εσωτερικό των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων, στο πλαίσιο ενός πολυνομικού συστήματος, πρέπει να επιλύονται από τις ίδιες τις κοινότητες.
από δικαστές που διορίζονται ή ορίζονται από αυτούς, σύμφωνα με τους δικούς τους θρησκευτικούς κανόνες
Έχει επιλυθεί. Το κράτος, ως νομική αρχή, αναγνώρισε το δικαίωμα των μειονοτήτων να εκλέγουν και να εκπαιδεύουν τους δικούς τους θρησκευτικούς ηγέτες, θεώρησε τον εκπρόσωπο που ορίζεται από αυτούς ως νόμιμο εκπρόσωπο και, συνεπώς, κατέταξε τις αποφάσεις που έλαβε στην κατηγορία των νόμιμων αποφάσεων.
Ωστόσο, διατήρησε το δικαίωμα των <i>ζιμμήδων</i> να προσφεύγουν σε μουσουλμάνους δικαστές. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι μουσουλμάνοι δικαστές φαίνεται να εκδικάζουν κυρίως υποθέσεις όπως οι διαφωνίες για τη γη.
[βλ. Βεκί, Μουχάμμαντ μπιν Χαλέφ μπιν Χαγιάν, (306/918), Αχμπάρουλ-Κουδάτ, Ι-ΙΙΙ, Βηρυτός, χ.χ., ΙΙΙ, 88; ΙΙ, 281]
Εάν μία από τις πλευρές είναι μουσουλμανική.
η μόνη αρμόδια αρχή για την εκδίκαση της υπόθεσης, εφόσον προκύψει τέτοια.
Είναι ισλαμικό δικαστήριο.
Σε διαφωνίες μεταξύ μη μουσουλμάνων και του κράτους ή μεταξύ μη μουσουλμάνων και μουσουλμάνων, οι μουσουλμάνοι δικαστές έχουν την εξουσία (ως θρησκευτικός κανόνας). Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι δικαστές, κατ’ αρχήν,
δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων, αντιμετωπίζει τα μέρη ισότιμα ενώπιον του νόμου.
αποδέχονται.
Πράγματι, υπάρχουν πολλά παραδείγματα από τις πρώτες περιόδους του Ισλάμ, όπου μουσουλμάνοι δικαστές έλαβαν αποφάσεις υπέρ των μη μουσουλμάνων σε πολλές περιπτώσεις. Στο πλαίσιο αυτό, ο αρχηγός του κράτους (χαλίφης)
Η ιστορία του Εβραίου που κατήγγειλε τον Χαζράτ Αλί στον δικαστή Σουρεΐχ.
Ας το αναφέρουμε εδώ. Ο ενάγων, ένας Εβραίος, και ο εναγόμενος, ο αρχηγός του κράτους, προσέρχονται στο Δικαστήριο, το οποίο διευθύνει ο Σουρέιχ, ο καδής της Κούφας. Ο χαλίφης θέλει να καθίσει δίπλα στον καδή, αλλά ο δικαστής τον προειδοποιεί και τον βάζει να καθίσει δίπλα στον ενάγοντα. Μάλιστα, σύμφωνα με μια αφήγηση, εκδίδει απόφαση εναντίον του χαλίφη σε αυτή τη δίκη.
Ως παραδείγματα μπορούν να αναφερθούν η ακύρωση της πώλησης ενός σπιτιού από έναν μουσουλμάνο, ο οποίος το πούλησε σε κάποιον άλλον ενώ ο γείτονάς του που ήταν μειονότητα είχε εκφράσει ενδιαφέρον, με το αιτιολογικό ότι δεν σεβάστηκε το δικαίωμα προτίμησης αγοράς (şuf’a), και η πώληση του σπιτιού στον μειονότητα.
(βλ. Βεκί, ΙΙ, 389)
Και οι δύο πλευρές είναι μη μουσουλμανικές.
Και το εάν το ισλαμικό δικαστήριο έχει την ελευθερία να εκδικάσει αυτήν την υπόθεση σε περίπτωση προσφυγής σε αυτό, είναι αμφιλεγόμενο μεταξύ των νομικών λογίων.
Σύμφωνα με τους Χαναφίτες,
Η υπόθεση πρέπει να εκδικαστεί και να περατωθεί, ανεξάρτητα από το αν οι διάδικοι είναι υπόχρεοι ή δικαιούχοι· το δικαστήριο δεν έχει δικαίωμα επιλογής.
Σύμφωνα με τους Μαλικίτες και τους Χαμπαλίτες
το δικαστήριο έχει την ευχέρεια να εξετάσει την υπόθεση· οι διάδικοι είναι υπόχρεοι ή εντολείς
(αλλοδαπός μη μουσουλμάνος με διαβατήριο),
Δεν έχει σημασία αν ανήκουν στην ίδια ή σε διαφορετική θρησκεία. Από τον Αχμάντ ιμπν Χανμπάλ παραδίδεται και η άποψη ότι πρέπει να εκδικάζονται οι υποθέσεις των ζιμμήδων.
Σύμφωνα με τη σουνιτική σχολή Σαφίι,
Εάν και οι δύο πλευρές είναι μισθωτές, ο δικαστής έχει την ευχέρεια να αποφασίσει. Ωστόσο, εάν μία ή και οι δύο πλευρές είναι υπόχρεες καταβολής φόρου, η επικρατούσα άποψη είναι ότι η υπόθεση πρέπει να εκδικαστεί.
Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το δικαστήριο διστάζει να εκδικάσει την υπόθεση,
«Αν έρθουν σε σένα, είτε κρίνε ανάμεσά τους είτε αποστρέψου από αυτούς. Αν αποστρέψεις από αυτούς, δεν θα μπορέσουν να σου βλάψουν με τίποτα. Αν κρίνεις ανάμεσά τους, κρίνε με δικαιοσύνη. Διότι ο Αλλάχ αγαπά τους δίκαιους.»
(Αλ-Μα’ίντα, 5/42)
ενώ άλλοι επικαλούνται το εδάφιο που αναφέρεται στο γεύμα,
«Κρίνε ανάμεσά τους με ό,τι έχει αποκαλύψει ο Αλλάχ και μην ακολουθείς τις επιθυμίες τους.»
(Αλ-Μα’ίντα 5/49)
Βασίζονται στο εδάφιο που έχει την έννοια “…” και υποστηρίζουν ότι αυτό το εδάφιο καταργεί το άλλο.
Ορισμένοι νομικοί από αυτή την ομάδα πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κατάργηση εδώ, και ότι ο πρώτος στίχος αφορά τους αλλοεθνείς, ενώ ο άλλος αφορά τους υπό προστασία πολίτες.
Οι νομικοί, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το δικαστήριο έχει την ελευθερία να εκδικάζει τις υποθέσεις των μυστέμιν, λένε επίσης ότι αυτοί δεν δεσμεύονται να συμμορφώνονται με τους ισλαμικούς κανόνες μέσω της σύμβασης αμάν, ούτε το ισλαμικό κράτος δεσμεύεται να αποτρέπει τις αδικίες μεταξύ τους.
Άλλοι νομικοί υποστηρίζουν ότι οι μυστέμιν (müste’men), όπως και οι ζιμμή (zimmî), βρίσκονται υπό την προστασία του ισλαμικού κράτους και ότι το κράτος πρέπει να αποτρέπει τις αδικίες που μπορεί να τους γίνουν.
Για να εκδικάσει το δικαστήριο την υπόθεση.
εάν απαιτείται η συναίνεση και των δύο πλευρών
και πάλι έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης.
Σύμφωνα με τους Χαναφίτες, αρκεί η αγωγή να κατατεθεί από μία μόνο πλευρά, είτε πρόκειται για ζιμμή είτε για μουστα’μίν. Σύμφωνα με τους Μαλικίτες, απαιτείται η συναίνεση και των δύο πλευρών.
Οι Σαφιίτες και οι Χανμπαλίτες θεωρούν απαραίτητη τη συναίνεση μόνο της μιας πλευράς στις περιπτώσεις των ζιμμήδων, και των δύο πλευρών στις περιπτώσεις των μουστα’μίν.
Οι διαφωνίες σε αυτό το θέμα γενικά βασίζονται στο ερώτημα εάν μια πλευρά, κατόπιν αιτήματος της άλλης πλευράς, θα πρέπει να δεσμεύεται από μια απόφαση που έρχεται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις της.
Εάν ένα ισλαμικό δικαστήριο εκδικάσει μια υπόθεση που αφορά μη μουσουλμάνους, τότε εφαρμόζεται το ισλαμικό δίκαιο και όχι το δικό τους δίκαιο.
Οι ισλαμιστές νομικοί, επικαλούμενοι διάφορα εδάφια ως αποδεικτικά στοιχεία σε αυτό το θέμα
(Βλ. π.χ. Αλ-Μα’ίντα, 5/42, 44, 48)
υπάρχει ομοφωνία.
Κατά γενικό κανόνα, οι διατάξεις του νόμου που ισχύουν για τους μη μουσουλμάνους είναι ίδιες με εκείνες που ισχύουν για τους μουσουλμάνους. Ωστόσο, όσον αφορά τις πράξεις που θεωρούν νόμιμες λόγω της πίστης τους…
χοιρινό και κρασί
όσον αφορά τις αποταμιεύσεις σε αγαθά όπως αυτά και σε ορισμένα άλλα ζητήματα που θεωρούνται θεμιτά από τους ίδιους, υπόκεινται σε διαφορετικές διατάξεις. Υπάρχουν επίσης διαφορετικές απόψεις μεταξύ των νομικών σχετικά με αυτά τα ζητήματα.
(βλ. Ahmed Özel, Η έννοια της χώρας στο Ισλαμικό Δίκαιο, Κωνσταντινούπολη 1991, σ. 355-364)
Δικαστική και νομική αυτονομία που αναγνωρίζεται στους μη μουσουλμάνους για τις νομικές τους υποθέσεις.
δεν ισχύει για ποινικές υποθέσεις.
Από αυτή την άποψη, όταν διαπράττουν μια πράξη που θεωρείται έγκλημα σε μια ισλαμική χώρα, κατ’ αρχήν ισχύει το ίδιο και γι’ αυτούς.
Διατάξεις του ισλαμικού ποινικού δικαίου
εφαρμόζεται.
Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις σε αυτόν τον γενικό κανόνα, λόγω της ελευθερίας θρησκείας που τους αναγνωρίζεται. Για παράδειγμα,
εάν δεν επιβάλλεται η ποινή του μαστιγώματος όταν πίνουν αλκοόλ
και σε περίπτωση παραβίασης της δημόσιας τάξης, επιβάλλεται ποινή τα’ζîρ.
Επιπλέον, αν και διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, ορισμένα εγκλήματα δεν τιμωρούνται με την προβλεπόμενη ποινή, επειδή οι προϋποθέσεις για τη διάπραξή τους δεν πληρούνται από τους μη μουσουλμάνους. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τους Χαναφίτες νομικούς, εκτός από τον Αμπού Γιουσούφ, η ποινή της λιθοβολίας απαιτεί…
ευεργεσία
Επειδή η προϋπόθεση είναι να είναι μουσουλμάνοι, εάν οι ζιμμήδες διαπράξουν μοιχεία, δεν τιμωρούνται με λιθοβολισμό, αλλά με μαστίγωση.
Σε αντίθεση με τους ζιμμήδες, έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις σχετικά με την εφαρμογή του ποινικού δικαίου στους μουστα’μένους. Ο Αμπού Γιουσούφ υποστηρίζει ότι, όπως και στους ζιμμήδες, θα πρέπει να εφαρμόζονται όλες οι διατάξεις του ποινικού δικαίου και στους μουστα’μένους, ενώ άλλοι νομικοί, αν και με διαφορετικές εκτιμήσεις, ομαδοποιούν τα εγκλήματα ανάλογα με το αν στρέφονται κατά του δικαιώματος του Θεού (της κοινωνίας) ή κατά του δικαιώματος του ατόμου, και γενικά λένε ότι οι ποινές που αφορούν κυρίως το δικαίωμα της κοινωνίας δεν εφαρμόζονται στους μουστα’μένους.
Η διαφωνία σε αυτό το θέμα επικεντρώνεται στο ποια κριτήρια πρέπει να πληροί ο αλλοδαπός που διαμένει προσωρινά σε μια ισλαμική χώρα.
(βλ. Özel, σ. 369-372; TDV İslam Εγκυκλοπαίδεια, Gayri Müslim, Zimmi λήμμα)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
