Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η υπόθεση που άσκησε ένας από τους συζύγους που προσέφυγαν στο δικαστήριο, και η απόφαση του δικαστή να τους χωρίσει, αποδεχόμενος την αγωγή ως λόγο διαζυγίου, αναφέρεται στη σύγχρονη νομική βιβλιογραφία.
“διαχωρισμός”
όπως αναφέρεται. Στις κλασικές πηγές της ισλαμικής νομολογίας, αυτή η δικαστική απόφαση
“ακύρωση”
θεωρείται επίσης ως.
Η απόφαση “διαζυγίου” που εκδίδει το δικαστήριο έχει ορισμένες κύριες αιτίες. Αυτές περιλαμβάνουν την μη παροχή διατροφής (τροφή, ένδυση και στέγαση) από τον σύζυγο στη σύζυγό του, την πραγματική εγκατάλειψη της συζύγου, την ύπαρξη σωματικής ή ψυχικής κατάστασης που εμποδίζει τη σεξουαλική επαφή σε έναν από τους συζύγους και την ασυμφωνία μεταξύ των συζύγων. Εδώ, χωρίς να μπούμε σε άλλες λεπτομέρειες, θα εξετάσουμε την αίτηση που υποβάλλεται στο δικαστήριο από έναν από τους συζύγους λόγω ασυμφωνίας, η οποία σήμερα αποτελεί την πιο συχνή αιτία διαζυγίου.
Σύμφωνα με τους Χαναφίτες, τους Σαφιίτες και τους Χανμπαλίτες,
όσο έντονη κι αν είναι, η ασυμφωνία
“διαχωρισμός”
Δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια αιτία, το δικαστήριο δεν μπορεί να λάβει τέτοια απόφαση. Κατ’ αυτούς, ζητήματα όπως ο σύζυγος που κακοποιεί τη γυναίκα του, την ταλαιπωρεί, την προσβάλλει με άσχημες λέξεις, την εγκαταλείπει άδικα, της γυρίζει την πλάτη, τα οποία αποτελούν αιτία διαφωνίας, μπορούν να εξαλειφθούν με δικαστική απόφαση, οι διαφωνίες να επιλυθούν, ο σύζυγος να τιμωρηθεί με αναγκαστικά μέτρα –αν μπορούμε να το πούμε έτσι– να συνετιστεί και να σταματήσει την κακοποίηση. Η διάσωση της οικογένειας με αυτά τα μέτρα είναι το κύριο μέλημα. (el-Fıkhu’l-İslamî, V/527).
Σύμφωνα με τους Μαλικίτες,
Η ασυμφωνία είναι λόγος διαζυγίου και, εάν το δικαστήριο κρίνει βάσιμους τους ισχυρισμούς του ενάγοντος, θα διατάξει “χωρισμό” μεταξύ των συζύγων.
Σύμφωνα με αυτούς τους μελετητές, το να θεωρείται η “ασυμφωνία που μετατρέπει την οικογένεια σε κόλαση” ως λόγος διαζυγίου και να “χωρίζονται” τα ζευγάρια,
“Στο Ισλάμ δεν υπάρχει η πρόθεση να βλάψεις τον άλλον, ούτε να ανταποδώσεις το κακό με κακό.”
σύμφωνα με την αρχή.
Αυτή η “διάζευξη”, η οποία χωρίζει τους συζύγους με δικαστική απόφαση, θεωρείται οριστικό διαζύγιο και όχι ανακλητό (βλ. ανωτέρω).
Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, οι Χανμπαλίτες μελετητές έχουν την ίδια άποψη με τους Μαλικίτες (βλ. Ιλμιχάλ-Ισλάμ και Κοινωνία, TDVY, II/236). Ορισμένοι Σαφιίτες μελετητές, ειδικά, θεωρούν την αδυναμία του συζύγου να παρέχει την απαραίτητη διατροφή στη σύζυγό του ως λόγο διαζυγίου. Ωστόσο, η πλειοψηφία σκέφτεται όπως οι Χαναφίτες (Ιμπν Αμπιντίν; III/590).
Στο υπόλοιπο της ερώτησής σας, η απάντηση μπορεί να δοθεί ως εξής:
Σε μια μη μουσουλμανική χώρα, η απόφαση ενός μη μουσουλμάνου δικαστή είναι δεσμευτική και για τους μουσουλμάνους, εφόσον είναι σύμφωνη με τις αρχές του Ισλάμ.
Αναμφίβολα, για έναν μουσουλμάνο, το κύριο είναι να απευθύνεται σε έναν μουσουλμάνο δικαστή/δικαστήριο για θέματα που τον αφορούν. Ωστόσο, αυτό δεν είναι εφικτό για τους ανθρώπους που ζουν σε μη μουσουλμανικές χώρες. Στην περίπτωση αυτή, σε περιπτώσεις ανάγκης, επιτρέπεται σε αυτούς τους ανθρώπους να απευθύνονται στα δικαστήρια της χώρας και να ενεργούν σύμφωνα με τις αποφάσεις που θα εκδοθούν (εφόσον δεν έρχονται σε σαφή αντίθεση με το Ισλάμ). Διότι η διαμονή σε μια χώρα συνεπάγεται την σιωπηρή/έμμεση αποδοχή των εθίμων, των παραδόσεων και των νόμων της χώρας (που δεν αντιτίθενται στο Ισλάμ). Αυτό,
“Το γνωστό κατά συνήθεια είναι σαν το ρητά οριζόμενο” (ή “Αυτό που είναι γνωστό κατά συνήθεια, είναι σαν αυτό που ορίζεται ρητά”).
σύμφωνα με τον νομικό κανόνα που έχει τη μορφή:
Πράγματι, σύμφωνα με διάσημους νομικούς όπως ο Ιζζ μπιν Αμπντουσσαλάμ, ο Ιμπν Τεϊμίγια και ο Σατίμπι, είναι επιτρεπτό, σε περιπτώσεις ανάγκης, να υπακούει κανείς στις αποφάσεις των μη μουσουλμάνων δικαστών/δικαστηρίων, προκειμένου να λαμβάνεται υπόψη το συμφέρον της κοινωνίας, να αποτρέπεται η αναταραχή και να αποφεύγεται η αναρχία στον κοινωνικό και νομικό τομέα. (Δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι πολλές διατάξεις του κοσμικού δικαίου δεν έρχονται σε αντίθεση με τις ισλαμικές διατάξεις. Οι παρενθέσεις μας με τη φράση “όχι αντίθετα με το Ισλάμ…” πρέπει να αξιολογηθούν από αυτή την άποψη). (βλ. Kararatu’l-meclisi’l-urubbî li’l-iftâi ve’l-buhus, 3/16/1426-25/4/2005).
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
