Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Στο Ισλάμ, η αρχή του τζιχάντ βασίζεται κατ’ αρχήν στην άμυνα.
Αυτή η αμυντική στρατηγική μπορεί να υλοποιηθεί με διάφορους τρόπους.
1)
Τζιχάντ είναι η ανάγκη των Μουσουλμάνων να αμυνθούν, κριτικάροντας την εποχή τους, επειδή υφίστανται πραγματικές επιθέσεις.
Ο πόλεμος κατά του εχθρού (τζιχάντ) επιτρέπεται εάν οι Μουσουλμάνοι εκδιωχθούν από τις πατρίδες τους, οι περιουσίες τους κατασχεθούν και υποστούν καταπίεση και ταπείνωση.
Η άδεια για την πρώτη τζιχάντ στο Ισλάμ δόθηκε μετά την κακομεταχείριση που υπέστησαν ο Προφήτης Μωάμεθ και οι σύντροφοί του από τους ειδωλολάτρες της Μέκκας.
-με το παρακάτω εδάφιο, του οποίου δίνεται η μετάφραση-
έχει αναφερθεί.
«Επιτρέπεται στους πιστούς που δέχονται επίθεση να πολεμήσουν, διότι υπέστησαν αδικία. Και ο Αλλάχ είναι βέβαια ικανός να τους δώσει τη νίκη.»
(Χατζ, 22/39).
Όλοι οι πόλεμοι που έγιναν με τους ειδωλολάτρες στην εποχή του Προφήτη βασίζονταν σε μια αμυντική αντίδραση απέναντι σε μια πραγματική επίθεση.
2)
Κατάσταση τζιχάντ, η οποία ορίζεται ως αμυντική στρατηγική για την αποτροπή πιθανής εχθρικής επίθεσης.
.
Συμβαίνει μερικές φορές ο εχθρός να μην σας επιτίθεται άμεσα, αλλά να είναι γνωστό ότι παραμονεύει για να σας επιτεθεί ανά πάσα στιγμή. Σ’ αυτή την περίπτωση, στο βαθμό που το επιτρέπουν οι συνθήκες της ημέρας…
-όπως προκύπτει με μεγάλη πιθανότητα από τα υπάρχοντα στοιχεία, ή όπως είναι σήμερα, το ενδεχόμενο να προκληθεί από κάποιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κάτι που ούτε καν φαντάζεστε-
Ο τζιχαντ μπορεί να διεξαχθεί με σκοπό την αποτροπή μιας επικείμενης επίθεσης.
«Ετοιμάστε όση δύναμη μπορείτε ενάντια στους εχθρούς. Εκπαιδεύστε πολεμικά άλογα, ώστε με αυτή την προετοιμασία να τρομάξετε και να αποθαρρύνετε τους εχθρούς του Θεού, τους εχθρούς σας και πέρα από αυτούς, άλλους εχθρούς που εσείς δεν γνωρίζετε, αλλά ο Θεός γνωρίζει. Οτιδήποτε ξοδέψετε στο δρόμο του Θεού, θα σας αποδοθεί πλήρως, και ποτέ δεν θα σας γίνει αδικία.»
(Αλ-Ανφάα, 8/60)
Στο εδάφιο αυτό διδάσκεται η στρατηγική του τζιχάντ.
Αυτή η στρατηγική εκδηλώνεται όχι μόνο με τη συγκρότηση ενός ισχυρού στρατού, αλλά και με την κατά καιρούς συγκέντρωση στρατευμάτων στα εδάφη του εχθρού και με ασκήσεις που στοχεύουν στη βελτίωση της κινητικότητας του στρατού. Οι ασκήσεις τζιχάντ που πραγματοποίησαν ορισμένες στρατιωτικές μονάδες/αποσπάσματα κατά την εποχή του Προφήτη αποτελούν εφαρμογή αυτής της στρατηγικής.
3) Ο ιερός πόλεμος (τζιχάντ) που οφείλουν να διεξάγουν οι μουσουλμάνοι σε περίπτωση επίθεσης εναντίον οποιασδήποτε κοινότητας που τελεί υπό την προστασία ενός ισλαμικού κράτους…
Η κατάκτηση της Μέκκας μπορεί να θεωρηθεί ένα παράδειγμα ιερού πολέμου (τζιχάντ). Όπως είναι γνωστό, λίγο καιρό πριν, είχε συναφθεί η Συνθήκη της Χουδαιβίας μεταξύ των Μουσουλμάνων και των Κουρεϊσιτών της Μέκκας. Η φυλή Μπενί Μπεκίρ, σύμμαχος των Κουρεϊσιτών της Μέκκας, παραβίασε τη συνθήκη, επιτέθηκε στη φυλή Χουζάα, η οποία βρισκόταν υπό την προστασία των Μουσουλμάνων, και σκότωσε μερικούς από τους άνδρες της. Μετά από αίτημα βοήθειας από αυτή τη φυλή, ο Προφήτης έστειλε μήνυμα στη Μέκκα, ζητώντας την καταβολή αποζημίωσης για τους νεκρούς ή τον τερματισμό της συμμαχίας με τη φυλή Μπενί Μπεκίρ, αλλιώς η Συνθήκη της Χουδαιβίας θα θεωρούνταν άκυρη και θα αναγκάζονταν να πολεμήσουν. Οι Μεκκαίοι απέρριψαν τις προτάσεις και δήλωσαν ότι θα προετοιμάζονταν για πόλεμο. Αργότερα, οι Μεκκαίοι άλλαξαν γνώμη και έστειλαν τον Αμπού Σουφιάν στη Μεδίνα για να πείσει τους Μουσουλμάνους να συνάψουν ειρήνη. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις δεν κατέληξαν σε κανένα αποτέλεσμα. Και η Μέκκα κατακτήθηκε.
4)
Καταρχήν, οι ισλαμικοί στρατοί που συμμετείχαν σε τζιχάντ δεν είχαν ως στόχο την κατάκτηση εδαφών.
«Το να γίνεις αιτία της καθοδήγησης ενός ανθρώπου είναι ανώτερο από οτιδήποτε άλλο κάτω από τον ήλιο.»
(Κενζούλ-Ουμμάλ, αριθ. χ. 28802)
Βασιζόμενοι στην ευαγγελία που δίνει το ιερό χαντίθ και παρόμοια χαντίθ, ξεκίνησαν να καθαρίσουν από την ειδωλολατρία και την ανταρσία τις περιοχές που κυβερνώνταν από τυράννους, οι οποίοι εμπόδιζαν τον λαό, του οποίου οι ηγέτες ήταν άδικοι, να μάθει το Ισλάμ. Στα μέρη που πήγαν, δεν ανάγκασαν κανέναν να γίνει πιστός. Απλώς αφαίρεσαν τα εμπόδια που στέκονταν μπροστά στην πίστη του λαού. Δηλαδή, αφαίρεσαν τα εμπόδια στην ελευθερία της σκέψης και της συνείδησης και επέκτειναν το πεδίο ελευθερίας για την εκμάθηση της αλήθειας.
Η αφορμή για αυτό το είδος τζιχάντ:
«(Ω Μωαμεθανική κοινότητα!) Εσείς είστε η καλύτερη κοινότητα που έχει αναδειχθεί για το καλό των ανθρώπων: διαδίδετε το καλό, αποτρέπετε το κακό, διότι πιστεύετε στον Θεό…»
(Αλ-Ιμράν, 3/110)
Αυτή είναι η ευθύνη που επιβάλλει σε αυτό το έθνος το καθήκον της διάδοσης, όπως εκφράζεται από το στίχο που αναφέρεται και από παρόμοιους στίχους.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτή είναι η ευρύτερη αιτία για τον τζιχαντ στην ιστορία του Ισλάμ.
Τα λάθη που διαπράττουν ορισμένοι μουσουλμάνοι ηγέτες δεν μπορούν να αποδοθούν στο Ισλάμ.
Σε αυτόν τον αιώνα, με την άρση των υλικών εμποδίων στην αποστολή της διάδοσης του Ισλάμ και με τα ηλεκτρονικά δίκτυα επικοινωνίας να καλύπτουν ολόκληρο τον κόσμο, η πνευματική τζιχάντ έχει πλέον καταστεί η κύρια μορφή. Εκτός από την προετοιμασία στρατευμάτων για αμυντικούς σκοπούς, δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για υλική τζιχάντ όσον αφορά τη διάδοση του Ισλάμ.
«Αλλά τον εξωτερικό ιερό πόλεμο θα τον αναθέσουμε στις αδαμάντινες λεπίδες των αδιάσειστων αποδείξεων της ιεράς σαρία. Διότι η νίκη επί των πολιτισμένων επιτυγχάνεται με πειθώ, όχι με εξαναγκασμό, όπως με τους άγριους που δεν καταλαβαίνουν λόγια. Εμείς είμαστε οι αφοσιωμένοι της αγάπης, δεν έχουμε χρόνο για εχθρότητα.»
(Χουτμπέ-ι Σαμιγιέ, σελ. 88)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
