– Μπορούμε να καθίσουμε μαζί και να φάμε, λέει. Είμαι μπερδεμένος όσον αφορά την ιδιωτικότητα, μπορείτε να μου το διευκρινίσετε;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η μετάφραση του 61ου στίχου της Σούρας Νουρ έχει ως εξής:
«Δεν υπάρχει καμιά ενοχή για τον τυφλό, ούτε για τον κουτσό, ούτε για τον άρρωστο. Δεν υπάρχει καμιά ενοχή για εσάς να φάτε και να πιείτε στα σπίτια σας, στα σπίτια των πατέρων σας, στα σπίτια των μητέρων σας, στα σπίτια των αδελφών σας, στα σπίτια των αδελφών σας, στα σπίτια των θείων σας, στα σπίτια των θείων σας, στα σπίτια των θείων σας, στα σπίτια των θείων σας, στα σπίτια που έχετε τα κλειδιά τους και από τον φίλο σας. Δεν υπάρχει καμιά ενοχή για εσάς να φάτε μαζί ή χωριστά.»
(Νουρ, 24/61)
Σε αυτό το εδάφιο, με μια πρώτη ματιά, φαίνεται να υπάρχουν τέσσερα ξεχωριστά θέματα:
Απαλλαγή από υποχρεώσεις για τους ασθενείς και τους ανάπηρους, φαγητό και ποτό στα σπίτια των συγγενών, φαγητό μαζί ή χωριστά, χαιρετισμός κατά την είσοδο στα σπίτια.
Έχει συζητηθεί αν τα δύο πρώτα από αυτά τα τέσσερα θέματα αποτελούν ένα ενιαίο θέμα. Στη μετάφραση
“Και για εσάς”
Αν η φράση που αρχίζει με “διότι” συνδέεται με το προηγούμενο τμήμα, τότε το θέμα είναι ενιαίο. Αν όχι, τότε τα θέματα είναι διαφορετικά. Για να μπορέσουμε να επιλέξουμε, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τις παραδόσεις σχετικά με την αιτία της αποκάλυψης του στίχου:
α)
Υπήρχε πιθανότητα να αδικηθούν οι άρρωστοι και οι ανάπηροι όταν έτρωγαν μαζί με τους άλλους, να μην χορταίνουν, γι’ αυτό και υπήρχαν άτομα που ένιωθαν άβολα.
“Δεν υπάρχει πρόβλημα να φάτε μαζί.”
ανακουφίστηκε με την εξής δήλωση.
β)
Διευκρινίζεται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα για τους ασθενείς και τους ανάπηρους να τρώνε από τα σπίτια των συγγενών που αναφέρονται στη συνέχεια του εδαφίου.
(Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, τα δύο πρώτα θέματα δεν είναι διαφορετικά, δηλαδή δόθηκε εξήγηση σε ένα μόνο θέμα).
γ)
Αν οι άνθρωποι που πήγαιναν τους ασθενείς και τους ανάπηρους στα σπίτια τους για να τους ταΐσουν δεν έβρισκαν φαγητό εκεί, τους πήγαιναν στους συγγενείς που αναφέρονται στο στίχο, και αναφέρεται ότι δεν υπήρχε πρόβλημα σε αυτό.
δ)
«Μην καταβροχθίζετε τα αγαθά ο ένας του άλλου με αθέμιτο τρόπο.»
(Αλ-Μπακάρα, 2:188)
όταν ήρθε το εδάφιο που έλεγε:
“Η κατανάλωση φαγητού και ποτού από το σπίτι συγγενών και φίλων, χωρίς να υπάρχει κάποια συναλλαγή όπως δωρεά ή αγοραπωλησία, είναι επίσης αθέμιτη και αποτελεί κατανάλωση φαγητού και ποτού με αθέμιτο τρόπο.”
Η πεποίθηση ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως τέτοιο ενόχλησε κάποιους, και για να το διορθώσει αυτό, αποκαλύφθηκε ένα στίχο.
ε)
Οι πιστοί πολεμιστές, φεύγοντας για τον πόλεμο, εμπιστεύονταν τα σπίτια τους σε όσους δεν μπορούσαν να πολεμήσουν λόγω αναπηρίας ή άλλων δικαιολογιών. Οι θεματοφύλακες, ωστόσο, δεν αισθάνονταν άνετα να χρησιμοποιούν τα τρόφιμα που υπήρχαν σε αυτά τα σπίτια, γι’ αυτό και τους δόθηκε άδεια.
στ)
Όταν αποκαλύφθηκε αυτό το εδάφιο, τα σπίτια συνήθως δεν είχαν πόρτες, μόνο κουρτίνες, και η είσοδος ήταν εύκολη. Ο επισκέπτης μερικές φορές δεν έβρισκε τους ιδιοκτήτες και χρειαζόταν να φάει ή να πιει κάτι. Αργότερα, κατασκευάστηκαν πόρτες στα σπίτια, και οι ιδιοκτήτες τις έκλειναν όταν έφευγαν, οπότε η πρακτική αυτή έπαψε να υφίσταται.
γ)
Το τμήμα που αφορά τους ασθενείς και τους ανάπηρους διαφέρει από το επόμενο τμήμα, το οποίο αναφέρεται σε όσους τρώνε και πίνουν ο ένας στο σπίτι του άλλου, και ορίζει ότι αυτοί εξαιρούνται από ορισμένες εντολές και απαγορεύσεις, κυρίως από το τζιχάντ, λόγω των δικαιολογιών τους.
(Cessâs, III, 334; Ebû Bekir İbnü’l-Arabî, III, 1402)
Από τις διάφορες ερμηνείες που προκύπτουν από αυτές τις αφηγήσεις, οι δύο που ταιριάζουν περισσότερο τόσο με τα ιστορικά γεγονότα όσο και με το κείμενο του στίχου είναι οι εξής:
α)
Αυτοί που είναι κουτσοί, τυφλοί και άρρωστοι, ειδικά αυτοί που συμμετέχουν σε τζιχάντ…
-απαιτείται να είναι σε καλή κατάσταση, να είναι ικανό να ανταπεξέλθει-
απαλλάσσονται από πολλές υποχρεώσεις.
β)
Εκείνες τις μέρες, επειδή υπήρχε ανάγκη και είχε γίνει έθιμο, οι συγγενείς και οι φίλοι πήγαιναν ο ένας στο σπίτι του άλλου χωρίς να ζητήσουν την άδεια του ιδιοκτήτη.
-και πάλι, σύμφωνα με τα ειωθότα και τα έθιμα
– επιτρέπεται να τρώνε και να πίνουν.
Μια συνήθεια που οι Άραβες διατήρησαν και μετά το Ισλάμ ήταν να μοιράζονται τις προμήθειές τους στα ταξίδια και να τρώνε από αυτές όταν χρειαζόταν.
Σε αυτή την περίπτωση, μερικοί έτρωγαν πολύ ή συχνά, άλλοι λίγο, και μερικοί δεν ήθελαν να φάνε από το κοινό απόθεμα τροφίμων, εκτός εάν όλοι μαζεύονταν μαζί.
Το σχετικό τμήμα του στίχου δείχνει ότι επιτρέπεται να τρώει κανείς μόνος του ή με φίλους, αρκεί να το κάνει με καλή πρόθεση και εντός των ορίων της ανάγκης.
Όσον αφορά την παρουσία και το φαγητό σε κοινό χώρο ανδρών και γυναικών που είναι μεταξύ τους σύζυγοι:
Είναι προτιμότερο οι γυναίκες και οι άνδρες να κάθονται σε ξεχωριστούς χώρους, για να αισθάνονται άνετα και να προστατεύονται από ανεπιθύμητες συμπεριφορές. Ωστόσο, δεν είναι σωστό να θεωρούμε αυτό ως εντολή του Ισλάμ, να λέμε ότι οι γυναίκες και οι άνδρες δεν μπορούν να βρίσκονται μαζί και να το θεωρούμε αναπόσπαστο μέρος της θρησκείας.
Το Ισλάμ επιβάλλει ένα είδος κάλυψης/σεμνότητας τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες. Εάν και οι δύο πλευρές πληρούν τις βασικές προϋποθέσεις, δεν βρίσκονται σε κλειστό χώρο μόνοι, δεν υπάρχει σωματική επαφή και δεν υπάρχουν άλλες ανησυχίες όπως η ακολασία, τότε δεν υπάρχει θρησκευτικό εμπόδιο στο να βρίσκονται στον ίδιο χώρο και να τρώνε μαζί.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Ποια είναι τα θέματα που πρέπει να προσέχουν οι άνδρες και οι γυναίκες στις σχέσεις τους;
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
