– Το να αποκαλείς το χαλάλ χαράμ είναι βλασφημία, οπότε πώς γίνεται να υπάρχουν τέτοιες διχογνωμίες μεταξύ των θρησκευτικών δογμάτων σχετικά με το χαλάλ και το χαράμ όσον αφορά τα θαλασσινά;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Υπάρχουν πολλά πράγματα που θεωρούνται χαλάλ σε μια θρησκευτική αίρεση, αλλά απαγορευμένα σε μια άλλη.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με τη σουνιτική σχολή Σαφί, ο γάμος δεν μπορεί να τελεστεί χωρίς κηδεμόνα, δηλαδή αυτή η πράξη είναι απαγορευμένη, ενώ σύμφωνα με τη σουνιτική σχολή Χαναφί, αυτό είναι επιτρεπτό.
Για παράδειγμα, στη σχολή Χαναφί, η παράλειψη της προσευχής Βιτρ είναι αμαρτία, ενώ στη σχολή Σαφί, επειδή είναι σουνέτ, η παράλειψή της μερικές φορές δεν θεωρείται καν απεχθής.
Για παράδειγμα, για έναν Σαφίτη, το να προσευχηθεί με το ίδιο αμπντέστ (τελετουργική καθαριότητα) μετά από επαφή με γυναίκα είναι απαγορευμένο, δεν επιτρέπεται. Στη Χαναφιτική σχολή σκέψης, ωστόσο, επιτρέπεται -χωρίς αποδοκιμασία-.
Ερχόμενοι στο κύριο θέμα,
Σύμφωνα με τη Χαναφιτική σχολή σκέψης, η κατανάλωση όλων των θαλασσινών/υδρόβιων προϊόντων, εκτός από τα ψάρια, είναι απαγορευμένη (χαράμ).
Αποδεικτικά στοιχεία:
«Τα ζώα που πέθαναν από μόνα τους σας είναι απαγορευμένα.»
(Αλ-Μα’ίντα, 5/3),
«Εκείνοι που ακολουθούν τον αλφάβητο προφήτη, του οποίου τα χαρακτηριστικά αναγράφονται στην Τορά και στο Ευαγγέλιο που βρίσκονται δίπλα τους. Ο προφήτης αυτός τους διατάσσει τα νόμιμα, τους απαγορεύει τα κακά, τους επιτρέπει τα καλά και τα ευχάριστα, και τους απαγορεύει τα ακάθαρτα.»
(Αλ-Α’ράφ, 7/157)
Αυτά είναι τα εδάφια που αναφέρονται στο κείμενο. Σύμφωνα με αυτούς, τα άλλα θαλάσσια ζώα εκτός από τα ψάρια είναι αηδιαστικά, ακάθαρτα πράγματα. Τα πτώματά τους δεν τρώγονται.
Σύμφωνα με τις τρεις σουνιτικές σχολές σκέψης/τη συντριπτική πλειοψηφία των μελετητών, εκτός από τους Χαναφίτες, όλα τα θαλασσινά/υδρόβια προϊόντα είναι χαλάλ. Τα επιχειρήματά τους είναι τα εξής:
«Σας επιτρέπεται το κυνήγι στη θάλασσα και τα θαλασσινά.»
(Αλ-Μα’ίντα, 5/97),
«Το νερό της θάλασσας είναι καθαρό και καθαριστικό, και το ψάρι που πεθαίνει σε αυτήν είναι χαλάλ (επιτρεπτό).»
(Ναϋλ αλ-Αυτάρ, 8/149),
«Ο Αλλάχ επέτρεψε στους απογόνους του Αδάμ να τρώνε τα θαλασσινά χωρίς να τα σφάζουν (δηλαδή, είναι χαλάλ να τα τρώνε χωρίς σφαγή).»
(Ναϋλ αλ-Αυτάρ, 8/150).
Υπάρχουν και άλλα αυθεντικά χαντίθ σχετικά με τον Κουμχ.
(βλ. V. Zhaylî, el-Fıkhu’l-İslamî, 3/678-680).
Σε ένα ιερό χαντίθ, ο Προφήτης μας (ειρήνη σε αυτόν) είπε:
«Το αμαρτωλό είναι ξεκάθαρο, και το επιτρεπτό είναι ξεκάθαρο. Υπάρχουν όμως πολλά πράγματα ανάμεσα σε αυτά τα δύο, τα οποία οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν.»
(Μπουχάρι, Πίστη, 39).
Από αυτό το χαντίθ σαφώς καταλαβαίνουμε ότι τα χαράμ και τα χελάλ δεν είναι πάντα ξεκάθαρα. Τα χαράμ και τα χελάλ που αποτελούν αντικείμενο ιερονομικών ερμηνειών είναι αυτά που παραμένουν ασαφή. Αυτά που στοχεύουν τα χαντίθ που δηλώνουν ότι το να θεωρείς χαράμ το χελάλ ή χελάλ το χαράμ είναι απιστία, είναι εκείνα που ορίζονται σαφώς ως χαράμ ή χελάλ στα στίχους του Κορανίου και στα χαντίθ. Όπως π.χ. η άρνηση της υποχρεωτικότητας της προσευχής.
Ακόμη και αν υπάρχουν διαφορετικές διατάξεις σε διαφορετικά εδάφια ή σε διαφορετικά χαντίθ, αυτό καθιστά αναγκαία τη μεταφορά του θέματος στο πεδίο της ερμηνείας.
Επομένως, επειδή οι διαφορετικές ερμηνείες των διαφόρων δογμάτων και οι διαφορετικές αποφάσεις σχετικά με το επιτρεπτό και το απαγορευμένο δεν είναι οριστικές, αυτοί οι μελετητές, πόσο μάλλον να φέρουν οποιοδήποτε θρησκευτικό κίνδυνο, λαμβάνουν την ανταμοιβή της λατρείας για τις προσπάθειές τους.
Zaten mezhepler arasındaki farklılıklar, daha çok zaruri olmayan, içtihada dayalı teorik konular için söz konusudur. Bu da genellikle ayet ve hadislerin farklı algılanmasından kaynaklanmaktadır. Ehl-i sünnet, Kur’an ve hadisleri dayanak göstererek yanlışa düşen bir kısım batıl görüş sahiplerine kâfir demeyi uygun görmemişlerdir. Çünkü ne de olsa ehl-i kıbledir, demişler ve hadiste ehl-i kıbleyi tekfir etmemeyi öngören talimatı hatırlatmışlardır.
(βλ. Μπουχάρι, Σαλάτ, 28)
έχουν λάβει ως βάση.
Αυτές οι διαφωνίες προκύπτουν από διάφορες αιτίες. Στίχοι του Κορανίου που εκφράζουν διατάγματα
(τα οποία ονομάζονται κείμενα)
Η κατανόηση μπορεί να διαφέρει από άτομο σε άτομο. Διότι, όπως αναφέρεται στη μεθοδολογία της ισλαμικής νομολογίας (ουσούλ-ι φικχ), τα κείμενα έχουν πολλές πτυχές:
Ασαφές, συνοπτικό, σαφές, υπαινιγμός, μεταφορά, αλήθεια, απόλυτο-περιορισμένο, ειδικό-γενικό
κ.λπ. Γι’ αυτό και οι ερμηνείες των μουτζαχίντ (μουφτήδων) για το ίδιο κείμενο διαφέρουν. Επιπλέον, υπάρχουν διάφορα είδη και κατηγορίες χαντίθ.
Μουταβάτιρ, μεσχούρ, χαμπέρ-ι βαχίντ, μουρσέλ, μουττασίλ, μυνκατί.
κ.λπ. Και οι μελετητές διαφωνούν ως προς τη χρήση αυτών των χαντίθ ως αποδεικτικών στοιχείων. Ως αποτέλεσμα, έχουν προκύψει διαφορετικές απόψεις. Για παράδειγμα, οι Χαναφίτες είναι αυστηροί όσον αφορά τα χαντίθ. Αναφορικά με το χάμπερ-ι βαχίντ…
(Χαδις που μεταφέρθηκε από έναν μόνο σύντροφο του Προφήτη)
Δεν το αποδέχονται ως αποδεικτικό στοιχείο. Οι Σαφιίτες, ωστόσο, αποδέχονται το ατομικό χαντίθ και το προτιμούν από την αναλογία (Κιγιάς). Οι Χαναφίτες αποδέχονται το αποσπασματικό χαντίθ, ενώ οι Σαφιίτες όχι. Αυτή η διαφωνία στα αποδεικτικά στοιχεία και η διαφορετική κατανόηση των αποδεκτών αποδεικτικών στοιχείων οδήγησε τους μουτζαχίντ να εκδίδουν διαφορετικές αποφάσεις στο ίδιο ζήτημα. Τα έθιμα και οι παραδόσεις της περιοχής όπου εκδίδεται η φετφά επηρέασαν επίσης τις ιεροδικαστικές αποφάσεις των μουτζαχίντ.
«Ένας δικαστής, αν πετύχει στην ερμηνεία του νόμου στην απόφασή του, κερδίζει δύο αμοιβές, αν αποτύχει, κερδίζει μία αμοιβή.»
(Ιμπν Μάτζε, Αχκάμ, 3)
Το χαντίθ, που έχει το εξής νόημα, ρίχνει φως σε αυτό το θέμα.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Φάκελος Αιρέσεων – Μέρος Πρώτο.
– Φάκελος Αιρέσεων – Δεύτερο Μέρος.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
