Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Σουρα Γιασίν, Στίχοι 66-67-68:
«Αν θέλαμε, θα τους τυφλώναμε εντελώς, και θα μιλούσαν για να βρουν το δρόμο. Αλλά πώς θα μπορούσαν να το δουν αυτό!»
«Και αν θέλαμε, θα τους αλλάζαμε στη θέση τους, και δεν θα μπορούσαν ούτε να προχωρήσουν ούτε να γυρίσουν πίσω.»
«Ωστόσο, όποιον και αν παρατείνουμε τη ζωή του, τον δημιουργούμε εκ νέου»
(απορροφώντας τη δύναμη και την ισχύ του)
Ανατρέπουμε τα πράγματα. Δεν θα συνετιστούν ποτέ;”
Εξήγηση των Στίχων:
Συνήθως θεωρείται ότι και οι στίχοι 66 και 67 περιγράφουν τη μεταθανάτια ζωή. Ωστόσο, αυτές οι εκφράσεις συνδέονται με τους στίχους 45-48, οι οποίοι αναφέρονται στους αρνητές, και ιδιαίτερα με…
«Μήπως εμείς θα ταΐσουμε εκείνους που ο Αλλάχ θα ταΐσει, αν το θελήσει;»
Είναι δυνατόν να συνδέσουμε αυτό το εδάφιο με το 47ο εδάφιο, το οποίο επικρίνει τους αχάριστους, και να το εξηγήσουμε ως εξής:
Ναι, στην άλλη ζωή θα αποκαλυφθούν όλες οι αλήθειες· αλλά αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να τους τυφλώσουμε εντελώς τώρα, και θα έτρεχαν να βρουν το δρόμο. Αυτό όμως θα ήταν εξαναγκασμός στην πίστη. Πώς θα καταλάβαιναν αυτοί οι αμυαλοι, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δουν τις τόσο σαφείς αποδείξεις, ότι θα μπορούσαμε να το κάνουμε; Ομοίως, αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να τους μεταμορφώσουμε, και θα έμεναν ακινητοποιημένοι στη θέση τους, και δεν θα μπορούσαν πια να αμφισβητούν. Αν αυτό δεν γίνεται, δεν είναι επειδή δεν μπορεί να γίνει, αλλά επειδή έχει οριστεί να δοθεί η τιμωρία τους στην άλλη ζωή.
(Ελμαλή, VI, 4037-4038)
Στίχος 66
με τρόπο που να συμπεριλαμβάνει όλους τους ανθρώπους
«Αν θέλαμε, θα έριχναμε ένα πέπλο άρνησης μπροστά στα μάτια τους, θα δέναμε τις διανοητικές τους ικανότητες, και κανείς πια δε θα μπορούσε να βρει το σωστό δρόμο. Σκέψου τότε πώς θα έψαχναν το δρόμο, αλλά πώς θα τον έβλεπαν σε αυτή την κατάσταση!»
έχει εξηγηθεί και με το νόημά του.
(Ιμπν Ατίγια, IV, 461)
Εδώ, ο κύριος σκοπός θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι να επιστήσει την προσοχή των πιστών στο εξής σημείο: Η δυνατότητα επιλογής μεταξύ πίστης και απιστίας βασίζεται σε μια σοφία. Η επίγεια ζωή έχει σχεδιαστεί ως πεδίο δοκιμασίας που επιτρέπει τη διάκριση του καλού από το κακό. Επομένως, οι πιστοί, ακόμη και αν αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες, πρέπει να συνεχίσουν με επιμονή τον αγώνα για την ενότητα του Θεού, χωρίς να χάνουν την ελπίδα στη βοήθεια του Θεού.
(Ιμπν Άσούρ, XXIII, 51)
Ωστόσο, όποιον και αν αφήνουμε να ζήσει περισσότερο, όποιον και αν δεν παίρνουμε σε νεαρή ηλικία και τον αφήνουμε να ζήσει μακροζωία, τον αναποδογυρίζουμε στη δημιουργία.
Δηλαδή, αντίθετα με την αρχική κατάσταση, με τη νεότητα, η γήρανση μας αποδυναμώνει μέρα με τη μέρα, αυξάνει την αδυναμία μας και μας οδηγεί προς το θάνατο. Δεν θα συνετιστούν ποτέ; Δεν θα καταλάβουν ότι η δύναμη που το κάνει αυτό, μπορεί να σβήσει και να μεταμορφώσει με τον ίδιο τρόπο, και δεν θα ακολουθήσουν το σωστό δρόμο;
(βλ. Ερμηνεία Ελμαλή)
Ο Θεός τερματίζει τη ζωή κάποιων ανθρώπων σε νεαρή ηλικία, ενώ σε άλλους χαρίζει μακροζωία. Ωστόσο, η μακροζωία δεν σημαίνει αθανασία, αντιθέτως, όσοι γερνούν βλέπουν όλο και πιο καθαρά τα σημάδια του θανάτου που πλησιάζει.
Εάν ερμηνευθεί σε σύνδεση με τα δύο προηγούμενα εδάφια, από αυτήν την υπενθύμιση μπορούν να εξαχθούν δύο κύρια συμπεράσματα:
α)
Των ατόμων που επιθυμεί –
στην εφηβεία, ακόμη και στην παιδική ηλικία –
Ο Παντοδύναμος Θεός, που τερματίζει τις ζωές, θα μπορούσε βεβαίως, όπως αναφέρεται στα εδάφια 66 και 67, να τυφλώσει τα μάτια των απίστων και να τους οδηγήσει στην πίστη, ή να τους τιμωρήσει ακόμη και ενόσω ζουν. Αλλά Εκείνος δεν έχει υποχρεώσει τους ανθρώπους σε κάτι τέτοιο, τους έχει προικίσει με την ικανότητα να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, το καλό από το κακό.
β)
Η μακροζωία δεν αποτελεί εγγύηση για το μέλλον, αλλά αντίθετα, δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθεί κανείς με μεγαλύτερη σαφήνεια την πεπερασμένη φύση της ζωής. Επομένως, η αντίληψη των αρνητών ότι η ευκαιρία και ο χρόνος που τους δίνεται στον κόσμο είναι ένα ατέλειωτο κεφάλαιο, αποτελεί μεγάλη πλάνη. Στο στίχο κατακρίνεται η αδυναμία τους να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους και να σκεφτούν πάνω σε αυτές τις αλήθειες.
(Ο Ζαμαχσέρι, αναφερόμενος σε αυτό το στίχο, εξηγεί ότι ο Θεός, ο Παντοδύναμος, ο οποίος, όπως αναφέρεται στα στίχους 66 και 67, αντιστρέφει τις ιδιότητες και τις ικανότητες του ανθρώπου στην τρίτη ηλικία, καθιστώντας τον ανίκανο να γνωρίζει ό,τι γνώριζε, είναι βεβαίως ικανός και για τα όσα αναφέρονται σε αυτόν τον στίχο, III, 292).
Σε μια πιο γενική ερμηνεία, αυτός ο στίχος αναφέρεται σε όσους επιμένουν στην άρνηση.
«Είναι φανερό ότι ο Παντοδύναμος Θεός μεταβάλλει τον άνθρωπο από κατάσταση σε κατάσταση. Δεν σκέφτονται λοιπόν αυτή την πραγματικότητα και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι ικανός να τον αναστήσει και μετά θάνατον;»
θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι ασκείται κριτική με αυτόν τον τρόπο.
(Σεβκάνι, IV, 434)
Ο Ιμπν Άσούρ, ωστόσο, πιστεύει ότι η έννοια εδώ είναι η εξής: Αν δεν κάνουμε ό,τι αναφέρεται στα εδάφια 66 και 67 σε όσους δίνουμε μακροζωία, αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να τους ταπεινώσουμε και να τους νικήσουμε, επειδή επιμένουν στην άρνηση και την κακία, παρά την αναβολή που τους δίνουμε. (XXIII, 53-54; Αναφορά του Κορανίου στην σταδιακή εξασθένηση των οργανικών και πνευματικών ικανοτήτων του ανθρώπου και στην προχωρημένη γήρανση)
“η πιο παρακμιακή περίοδος της ζωής”
για τις εκφράσεις που χαρακτηρίζουν ως
(βλ. Ναχλ 16/70 και Χατζ 22/5) (βλ. Ερμηνεία της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων, Ο Δρόμος του Κορανίου: IV/449-450.)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
