Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
– Δεν υπάρχει κανόνας που να λέει “πρώτα”. Αν υπήρχε, τότε και οι πράξεις του κλέφτη θα ήταν προς όφελός του…
Δεν αναφέρεται σε στίχους όπως αυτός και σε παρόμοιους.
Τονίζεται ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν πάντα να βρουν την αλήθεια με το δικό τους μυαλό, και ότι μερικές φορές κάτι που τους αρέσει μπορεί να είναι επιβλαβές για αυτούς, ενώ κάτι που δεν τους αρέσει μπορεί να είναι προς όφελός τους.
– Μέσα από αυτό διδάσκεται ο άνθρωπος το εξής:
Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες, τις ορέξεις και τις παρορμήσεις τους. Αντίθετα, πρέπει να βασίζονται στις εντολές και τις απαγορεύσεις του Θεού… Γιατί ο Θεός γνωρίζει τα πάντα με ακρίβεια, ενώ οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν.
Συνεπώς, σε τέτοια εδάφια, η κύρια έμφαση δίνεται στην αναγκαιότητα της ακολούθησης του Κορανίου και του δρόμου του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν).
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στη ζωή, είτε σε επίπεδο σκέψης είτε σε επίπεδο πράξης, μπορούν να αποτελέσουν ένα είδος δοκιμασίας. Ωστόσο, ο κύριος υπαίτιος γι’ αυτό είναι και πάλι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Παθαίνει ατύχημα επειδή δεν τηρεί τους κανόνες. Πονάει το στομάχι του επειδή σπαταλάει φαγητό. Κρυολογεί επειδή πίνει κρύο νερό ιδρωμένος. Υποτίθεται ότι διαβάζει ορισμένα βιβλία που έχουν αρνητική, επιβλαβή επίδραση στο όνομα της γνώσης, και έτσι προσβάλλεται από την ψυχαναγκαστική διαταραχή…
Αυτή η λίστα μπορεί να επεκταθεί.
Αν χρεώσουμε στον Θεό τις συνέπειες τέτοιων λαθών, το τίμημα θα είναι βαρύ.
Στο εδάφιο που αναφέρεται παραπάνω, δίνονται σημαντικές διαστάσεις σχετικά με αυτό το θέμα.
– Ωστόσο, αν οι μη θρησκευτικές συμφορές και δυσκολίες αξιολογηθούν με βάση τον άξονα υπομονής-ευγνωμοσύνης που έχει προδιαγράψει ο Θεός, τότε αυτές μετατρέπονται σε καλό για τους ανθρώπους, όχι μόνο ευεργετικό, αλλά και ικανό να αποφέρει πολλές πνευματικές προαγωγές και ανταμοιβές.
Η ζωή σε ένα μονότονο κρεβάτι ανάπαυσης είναι πιο κοντά στην απόλυτη ανυπαρξία, που είναι το απόλυτο κακό, παρά στο σώμα, που είναι το απόλυτο καλό, και τείνει προς αυτήν.
Εφόσον είναι οίκος υπηρεσίας και τόπος λατρείας, οι ασθένειες και οι συμφορές, υπό την προϋπόθεση ότι δεν είναι θρησκευτικής φύσεως και ότι υπομένουμε, είναι πολύ κατάλληλες και ενισχυτικές για την υπηρεσία και τη λατρεία. Και επειδή κάθε ώρα φέρει την αξία μιας ημέρας λατρείας, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε, αλλά να ευχαριστούμε.
Σε αυτή την εποχή της αμέλειας, η συμφορά έχει αλλάξει μορφή. Επειδή βλέπω τους ασθενείς και τους πληγέντες από άλλες συμφορές της εποχής μας ευτυχισμένους, δεν μου δίνεται καμία ιδέα για το να είμαι εναντίον της ασθένειας και της συμφοράς. Και δεν μου προκαλεί το αίσθημα της λύπησης γι’ αυτούς. Διότι όποιος νέος ασθενής και αν έρχεται κοντά μου, βλέπω ότι έχει, σε σύγκριση με τους συνομηλίκους του, ένα βαθμό αφοσίωσης στα θρησκευτικά καθήκοντα και στην μεταθανάτια ζωή. Από αυτό καταλαβαίνω ότι: Τέτοιες ασθένειες δεν είναι συμφορές γι’ αυτούς, αλλά ένα είδος θεϊκής ευλογίας. Διότι, αν και η ασθένεια προκαλεί δυσκολία στη γήινη, εφήμερη, σύντομη ζωή του, ωφελεί την αιώνια ζωή του, αποκτά το καθεστώς ενός είδους λατρείας. Αν αναρρώσει, με τη μέθη της νεότητας και την ασωτία της εποχής, σίγουρα δεν θα μπορέσει να διατηρήσει την κατάσταση της ασθένειας, ίσως θα βυθιστεί στην ασωτία.
Από την άποψη της αλήθειας, ο Σοφός, Δίκαιος και Μεγαλοπρεπής Δημιουργός έχει αποθηκεύσει σε αυτή τη μεγάλη φαρμακαποθήκη, που είναι η γη, ένα φάρμακο για κάθε ασθένεια. Αυτά τα φάρμακα επιζητούν τις ασθένειες. Έχει δημιουργήσει ένα φάρμακο για κάθε ασθένεια. Η λήψη και η χρήση φαρμάκων για θεραπεία είναι θεμιτή. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ότι η αποτελεσματικότητα και η θεραπεία προέρχονται από τον Παντοδύναμο Θεό. Όπως δίνει το φάρμακο, έτσι δίνει και τη θεραπεία. Η τήρηση των συμβουλών των ικανών και ευσεβών γιατρών είναι ένα σημαντικό φάρμακο. Διότι οι περισσότεροι ευσεβείς γιατροί, βεβαίως, συμβουλεύουν και δίνουν οδηγίες εντός των ορίων του θεμιτού. Αποτρέπουν από την κατάχρηση και την υπερβολή, και δίνουν παρηγοριά. Ο ασθενής, εμπιστευόμενος αυτές τις οδηγίες και την παρηγοριά, ανακουφίζεται από την ασθένειά του, και η ανησυχία του δίνει τη θέση της σε μια ανακούφιση. Αν πρόκειται για κάτι άλλο, το πιο αποτελεσματικό φάρμακο είναι να μην του δίνουμε σημασία. Όσο περισσότερο δίνουμε σημασία, τόσο μεγαλώνει και φουσκώνει. Αν δεν δίνουμε σημασία, συρρικνώνεται και διαλύεται.
Μια μορφή δοκιμασίας είναι και η εξής: αν δεν μπορούμε να πούμε “είναι”, ας γνωρίζουμε ότι αυτή η κατάσταση αβεβαιότητας είναι και αυτή μια δοκιμασία, και η επιτυχία σε αυτήν θα μας αποφέρει μεγάλη ανταμοιβή, οπότε μπορούμε να νιώθουμε ήρεμοι. Ειδικά, το να σκεφτόμαστε πάντα την άπειρη ευσπλαχνία του Θεού και να φανταζόμαστε ότι αυτές οι δυσκολίες σύντομα θα περάσουν, μπορεί να μας αποφέρει τόσο ανταμοιβή όσο και ευχαρίστηση. Γιατί, όπως και η φαντασία της φθαρτότητας, έτσι και η φαντασία της παροδικότητας δίνει ευχαρίστηση.
Δεν αισθανόμαστε πάντα τον ίδιο ενθουσιασμό στις σχέσεις μας με τον Θεό. Είναι καλό να σκεφτόμαστε και να ζητάμε συγχώρεση για τυχόν λάθη που προκάλεσαν αυτήν την ψυχική κατάσταση. Ωστόσο, είναι λάθος/ή όχι πάντα σωστό να ερμηνεύουμε αυτήν την κατάσταση ως απομάκρυνση από τον Θεό.
– Ας κλείσουμε αυτό το θέμα με τις ακόλουθες συνοπτικές εκφράσεις του Μπεντιουζζαμάν:
«Εγώ το έκανα.» Κι εγώ είπα: «Αυτές τις απολαύσεις που κολακεύουν την ψυχή, που προσφέρουν την αιώνια ανταμοιβή στον κόσμο τούτο και δίνουν αίσθημα εγωισμού, τις ανακαλύψεις, τις άφησες πίσω, πέταξες ψηλότερα, με ταπεινότητα και εγκατάλειψη της εγωπάθειας και των εφήμερων απολαύσεων. Ναι, μια θεία χάρη· ας μην οδηγήσει σε αλαζονεία και υπερηφάνεια.»
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
