Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Κατά την περίοδο των Ταμπιίν,
Σε όλο τον ισλαμικό κόσμο αναδείχθηκαν πολλοί θεολόγοι και γνώστες των χαντίθ.
Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν το βαθμό του μουτζαχίτ και ποτέ δεν μιμούνταν ο ένας τον άλλον. Αποδέχονταν ακριβώς τα ζητήματα στα οποία είχαν συμφωνήσει οι Σαχάμπε-ι Κιράμ.
Όλες οι συζητήσεις κατά την εποχή των Ταμπιίν ήταν ευλογημένες και καρποφόρες, χάρη στην εγγύτητα του φωτός της προφητείας. Η πίστη των σοφών που συμμετείχαν σε αυτές τις συζητήσεις ήταν πιο σταθερή από τα βουνά, πιο ισχυρή από το ατσάλι. Οι συνειδήσεις τους ήταν αγνές, τα μυαλά τους διαυγή. Όπως οι Ασχάμπ-ι Κιράμ Εφέντιμις είχαν αντλήσει το φανερό και το κρυφό νόημα του Ισλάμ από τον ήλιο της Προφητείας, έτσι και αυτοί ακολούθησαν την ίδια πορεία.
Ωστόσο, σε αμφιλεγόμενα ζητήματα μεταξύ των συντρόφων του Προφήτη, προτιμούσαν εκείνη την άποψη και γνώμη που θεωρούσαν ισχυρότερη και πιο σύμφωνη με τις δικές τους ερμηνείες. Η επιστήμη της ερμηνείας, η οποία θεμελιώθηκε την εποχή των συντρόφων του Προφήτη, έφτασε στο αποκορύφωμά της την εποχή των ταμπιίν και απέκτησε το καθεστώς μιας ανεξάρτητης επιστήμης.
Εκείνη η περίοδος, χάρη στους μουτζαχίτ, έγινε πράγματι μια εποχή γνώσης και σοφίας. Οι σοφοί εκείνης της εποχής αφιέρωσαν όλη την προσπάθειά τους στην πρόοδο και την εξέλιξη της γνώσης και της σοφίας, ιδιαίτερα στην επιστήμη της ερμηνείας (ιτζτιχάτ). Διότι, κατά την άποψή τους, ο ύψιστος σκοπός ήταν η εξαγωγή και η ερμηνεία λεπτομερών ζητημάτων από το Κοράνι και τα χαντίθ για την επίλυση των θρησκευτικών προβλημάτων των ανθρώπων.
Οι σοφοί εκείνης της εποχής ήταν οι αληθινοί κληρονόμοι του Προφήτη (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού). Προτίμησαν την αρετή από τα εφήμερα αγαθά του κόσμου, όπως ο πλούτος, η εξουσία, η φήμη και η δόξα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν επιδίωξαν τη δόξα και την τιμή του κόσμου, αλλά η δόξα και η τιμή τους ακολούθησαν. Αν εξετάσουμε προσεκτικά τις ζωές αυτών των ευτυχισμένων ανθρώπων, θα δούμε ότι ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο όχι για ηδονή και τρυφηλότητα, αλλά μόνο για αρετή και σοφία.
Αρετή,
Είναι μια υπέρτατη ιδιότητα που προκύπτει από την ένωση της γνώσης και της λατρείας.
Η ουσία και η ψυχή αυτού είναι η θεία ευαρέσκεια, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί με κανένα υλικό ή πνευματικό μέσο, ούτε καν με τον Παράδεισο. Ναι, η αίσθηση της αρετής είναι πολύ ανώτερη από τις εγκόσμιες και σαρκικές απολαύσεις. Όποιος δεν την έχει γευτεί, δεν μπορεί να την καταλάβει, όποιος δεν την έχει απολαύσει, δεν μπορεί να την αντιληφθεί.
Η ισλαμική ιστορία μάς δείχνει ότι,
Μετά την εποχή του Προφήτη, η πιο ένδοξη και ευλογημένη περίοδος της γνώσης και της σοφίας ήταν η εποχή των Ταμπιίν και των Ταμπι-ι Ταμπιίν.
Τότε, όλοι οι μουσουλμάνοι έτρεφαν βαθιά ευλάβεια και αληθινή αγάπη για τη θρησκεία. Η πίστη και το Κοράνι δεν κυριαρχούσαν μόνο στις καρδιές και τις συνειδήσεις τους, αλλά αντανακλούσαν με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια και στις πράξεις τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων προτιμούσε, πάνω απ’ όλα, τις συγκεντρώσεις των λογίων. Διδάσκονταν από τα γεγονότα και τις συζητήσεις που λάμβαναν χώρα σε αυτές τις συγκεντρώσεις. Σ’ εκείνη την εποχή, η ικανότητα και η κλίση όλων των λογίων ήταν στραμμένη εξ ολοκλήρου στην ερμηνεία του θρησκευτικού νόμου (ιτζτιχάντ), και σε σύντομο χρονικό διάστημα χιλιάδες λόγιοι είχαν κατακτήσει εξέχουσα θέση στον κόσμο της ερμηνείας του θρησκευτικού νόμου.
Ο Ιμάμ Αζάμ, ο Ιμάμ Σαφί, ο Ιμάμ Μάλικ, ο Ιμάμ Αχμέτ.
Τέτοιοι ιδιοφυείς σοφοί, φωτεινά μυαλά, είναι οι φάροι της γνώσης και της σοφίας που αναδύθηκαν σε αυτήν την εποχή. Είναι οι πιο κοντινοί κληρονόμοι του ήλιου της προφητείας. Η συμβολή αυτής της εγγύτητας είναι πολύ μεγάλη στις αρετές που διακρίνουν αυτούς τους ανθρώπους από τους σοφούς των επόμενων αιώνων. Γι’ αυτό κανένας από τους μετέπειτα νομικούς δεν μπόρεσε να φτάσει αυτούς τους σοφούς. Όταν κοιτάζουμε εκείνη την εποχή με μια σοφή ματιά, βλέπουμε ότι οι μεγάλοι νομοθέτες ασχολούνταν πάντα με την εξύψωση της σοφίας και της γνώσης. Βρήκαν την ύψιστη ευχαρίστηση και χαρά της ζωής σε αυτήν την ενασχόληση.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
