– Στην θρησκεία μας, ποιο είναι το όριο για κάποιον που θέλει να κερδίσει την εκτίμηση των ανθρώπων, να κερδίσει τον θαυμασμό τους, να τον θεωρούν σπουδαίο, να κάνει πράγματα για το εγώ του – σε αντίθεση με την αλαζονεία, που είναι το να υποτιμάς τους άλλους;
– Πρέπει να αμβλύνουμε τέτοια συναισθήματα;
– Ακόμα κι αν λογικά πιστεύουμε ότι τέτοια πράγματα είναι λάθος, πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, πώς μπορούμε να νικήσουμε τον εγωισμό μας, αφού είναι αδύνατο να αλλάξουμε τα συναισθήματα;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η αναζήτηση της αποδοχής και του επαίνου των ανθρώπων είναι μια μορφή εξάρτησης για όσους είναι συναισθηματικά αδύναμοι. Ωστόσο, η αποδοχή των αδύναμων ανθρώπων δεν προσφέρει τίποτα. Το πραγματικά σημαντικό είναι να κερδίσουμε την αποδοχή και την εκτίμηση του Θεού. Διότι ο Θεός κρατάει τα ηνία των πάντων και όλα κινούνται με την εντολή Του. Η συναισθηματική ικανοποίηση και η γαλήνη μπορούν να βρεθούν μόνο στην ευαρέσκεια του Θεού.
Διαφορετικά, το να ενεργείς για να ευχαριστήσεις τους άλλους, σαν να είσαι εθισμένος στο τσιγάρο, σε μετατρέπει σε σκλάβο της κοινωνίας. Αρχίζεις να ζεις όχι για τον εαυτό σου, αλλά για την κοινωνία. Κάθε μέρα απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου, γίνεσαι ανίκανος να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου και να ξέρεις τι θέλεις.
Ο Κύριός μας, στο ιερό του στίχο,
“…Οι καρδιές βρίσκουν γαλήνη μόνο με την ανάμνηση του Θεού.”
(Ρα’δ, 13/28)
Δηλαδή, αυτό που ικανοποιεί την καρδιά του ανθρώπου είναι μόνο η ανάμνηση του Θεού, η μνημόνευση του Θεού. Η επιδοκιμασία και η εκτίμηση των ανθρώπων δεν θα ικανοποιήσει την καρδιά του ανθρώπου, αλλά θα την κάνει ακόμα πιο ανικανοποίητη. Η επιδοκιμασία και η εκτίμηση του Θεού είναι το μόνο πράγμα που θα ικανοποιήσει την καρδιά.
Το σημαντικό είναι αν η συμπεριφορά που επιδεικνύεται συνάδει με τον εαυτό σας και με τη θέληση του Θεού. Αν προγραμματίσουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις εντολές και τις απαγορεύσεις του Κυρίου μας, τότε θα έχουμε επιλέξει τον τρόπο ζωής που ταιριάζει περισσότερο στο ανθρώπινο πρόγραμμα που έχει εμφυτευθεί στη φύση μας. Έτσι, ο άνθρωπος ολοκληρώνει τον εαυτό του και μπορεί να φτάσει σε μια τέλεια κατάσταση.
Γι’ αυτόν τον λόγο
Πάντα, το μέτρο μας πρέπει να είναι η ευαρέστηση του Θεού.
Αν προσπαθήσουμε να προσαρμόσουμε το μέτρο στις αξίες της κοινωνίας και να βασιστούμε στην έγκριση και την εκτίμησή της, τότε αρχίζουμε να παρεκκλίνουμε από τους νόμους της φύσης μας και να απομακρυνόμαστε από τον τέλειο άνθρωπο που είμαστε.
Η συναναστροφή με ανθρώπους που μετρούν την ευαρέσκεια του Θεού θα μας προστατεύσει επίσης από τις παραπλανήσεις της κοινωνίας.
Η δράση με ομαδικό πνεύμα, μαζί με ανθρώπους που επιδιώκουν την ευαρέσκεια του Θεού, θα δημιουργήσει μια πνευματική δύναμη ενάντια στις κατακρίσεις και τον αποκλεισμό από την κοινωνία…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
