Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ο θάνατος είναι το τέλος της επίγειας ζωής, αλλά η αρχή μιας αιώνιας ζωής. Στο Κοράνι υπάρχουν πολλά ιερά εδάφια που αναφέρουν ότι ο θάνατος συμβαίνει με την θέληση του Θεού, ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος και ότι είναι η αρχή μιας νέας ζωής.
Για παράδειγμα, στο δεύτερο στίχο της Σούρας αλ-Μουλκ αναφέρεται το εξής σχετικά με τη ζωή και τον θάνατο:
Οι ερμηνευτές του Κορανίου, μελετώντας το Κοράνι, εξετάζουν και τον θάνατο. Στην ερμηνεία του παραπάνω στίχου, ο θάνατος περιγράφεται ως ευλογία:
λέγεται. Ενώ, φαινομενικά, ο θάνατος είναι διάλυση, ανυπαρξία, αποσύνθεση, σβήσιμο της ζωής, καταστροφέας των απολαύσεων. Πώς μπορεί να είναι δημιούργημα και ευλογία;
Birinci sualin cevabının sonunda belirtildiği gibi, ölüm, hayattan bir terhistir, bir paydostur, bir mekan değişikliğidir, bir vücut dönüşümüdür, ebedi hayata bir davettir, bir başlangıçtır, ebedi hayatın bir önsözüdür. Nasıl ki hayata gelmek bir yaratılış ve takdirdir, öyle de dünyadan gitmek de bir yaratılış ve takdirle, bir hikmet ve tedbirle olur. Çünkü, en basit hayat tabakası olan bitkisel hayatın ölümü, hayattan daha düzenli bir sanat eseri olduğunu gösteriyor. Zira, meyvelerin, çekirdeklerin, tohumların ölümü çürüme ve dağılma ile görünürken, son derece düzenli bir kimyasal işlem ve ölçülü bir unsur karışımı ve hikmetli bir atomik oluşumdan ibaret olan bir yoğurmadır ki, bu görünmeyen düzenli ve hikmetli ölümü, sümbülün hayatıyla tezahür ediyor. Demek ki çekirdeğin ölümü, sümbülün hayatının başlangıcıdır; belki de hayatın aynısı hükmünde olduğu için, bu ölüm de hayat kadar yaratılmış ve düzenlidir.
“Επειδή ο θάνατος των ζωντανών καρπών ή των ζώων στο στομάχι του ανθρώπου αποτελεί την αρχή της ανθρώπινης ζωής, ο θάνατος αυτός ονομάζεται πιο τακτικός και δημιουργημένος από τη ζωή τους.”
“Αν ο θάνατος, ακόμα και στο κατώτερο επίπεδο ζωής, τη φυτική ζωή, είναι τόσο δημιουργικός, σοφός και κανονισμένος, τότε ο θάνατος, που έρχεται στο ανώτερο επίπεδο ζωής, τη ζωή του ανθρώπου, θα είναι σίγουρα, όπως ένας σπόρος που μπαίνει κάτω από τη γη και γίνεται δέντρο στον κόσμο του αέρα, έτσι και ο άνθρωπος που μπαίνει κάτω από τη γη θα δώσει σίγουρα ένα βλαστάρι αιώνιας ζωής στον κόσμο του Μπερζάχ.”
Είναι η μεγαλύτερη ευλογία, διότι απαλλάσσει από το βαρύ φορτίο της ζωής και τις υποχρεώσεις της, και αποτελεί μια πύλη συνάντησης με το 99% των αγαπημένων προσώπων στον κόσμο του Μπαρζάχ (μεταθανάτιος κόσμος).
Είναι να βγεις από το στενό, θλιβερό, ταραγμένο, σεισμικό μπουντρούμι του κόσμου και να εισέλθεις στην ευρεία, χαρούμενη, αβασάνιστη, αιώνια ζωή, στην σφαίρα της ελεημοσύνης του Αιώνιου Αγαπημένου.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι, όπως η γήρανση, που επιβαρύνουν τις συνθήκες ζωής και καθιστούν τον θάνατο ευλογία ανώτερη από τη ζωή. Για παράδειγμα, αν οι πολύ ηλικιωμένοι γονείς σου, που σου προκαλούν πόνο, και οι προπάπποι σου, με τις άθλιες συνθήκες ζωής τους, βρίσκονταν τώρα μπροστά σου, θα καταλάβαινες πόσο βάρος είναι η ζωή και πόσο ευλογία ο θάνατος. Επίσης, για παράδειγμα, γίνεται κατανοητό πόσο δύσκολη είναι η ζωή και πόσο ευλογία ο θάνατος για τις όμορφες μύγες, εραστές των όμορφων λουλουδιών, μέσα στις δυσκολίες του χειμώνα.
Ο ύπνος, όπως είναι μια ανάπαυση, μια ελεημοσύνη, μια ξεκούραση –ιδιαίτερα για τους πληγέντες από συμφορές, τους τραυματίες, τους αρρώστους– έτσι και ο θάνατος, ο μεγαλύτερος αδελφός του ύπνου, είναι μια ευλογία και μια ελεημοσύνη για όσους έχουν πληγεί από συμφορές και για όσους έχουν υποκύψει σε καταστροφές που οδηγούν στην αυτοκτονία. Αλλά για τους αμαρτωλούς, όπως αποδείχθηκε κατηγορηματικά σε πολλά λόγια, ο θάνατος, όπως και η ζωή, είναι συμφορά μέσα στη συμφορά, τιμωρία μέσα στην τιμωρία· αυτό είναι εκτός συζήτησης.
Είναι πολύ σημαντικό και αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι σκοποί, οι στόχοι και η σοφία της προγραμματισμένης θνησιμότητας που περιγράφεται παραπάνω, και οι στίχοι του Κορανίου που αποκαλύφθηκαν πριν από 14 αιώνες σχετικά με τη δημιουργία και τη σοφία του θανάτου, βρίσκονται στην ίδια παράλληλη γραμμή.
Η αλήθεια ότι ο θάνατος είναι δημιουργημένος έγινε κατανοητή μετά την ανακάλυψη του προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου, περίπου 50 χρόνια πριν. Ωστόσο, το Κοράνι, περίπου 1450 χρόνια πριν, δηλώνει ρητά ότι ο θάνατος είναι δημιουργημένος και χιλιάδες ερμηνευτές έχουν γράψει έργα που εξηγούν αυτήν την έννοια.
Κάθε ζωντανό ον είναι προγραμματισμένο να πεθάνει.
Ο θάνατος δεν είναι ένα παθητικό γεγονός, αλλά απαιτεί σύνθεση ενέργειας και ύλης (Δημιουργία).
Το ωραίο με τον θάνατο είναι ότι η συνέχεια της ζωής είναι εφικτή χάρη σε αυτόν.
Σε αυτά τα τρία σημεία, οι ισλαμικές και επιστημονικές απόψεις συγκλίνουν. Ωστόσο, οι υλιστές εξελικτιστές ερμηνεύουν διαφορετικά τα επιστημονικά δεδομένα. Σύμφωνα με αυτούς, κάθε κύτταρο διαθέτει πρόγραμμα θανάτου, αλλά δεν υπάρχει προγραμματιστής. Η αποχώρηση κάθε ζωντανού οργανισμού από αυτόν τον κόσμο έχει αποφασιστεί, αλλά δεν υπάρχει αυτός που αποφασίζει. Ο προγραμματισμένος θάνατος είναι ωφέλιμος και καλός για τον ζωντανό οργανισμό, αλλά το γήρας και ο θάνατος μέσω προγραμματισμένου θανάτου είναι άσχημα. Μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε τέτοιες παράλογες προτάσεις που αντικατοπτρίζουν τη φιλοσοφία των υλιστών εξελικτιστών.
Από ισλαμική άποψη, αν κάθε κύτταρο έχει ένα πρόγραμμα θανάτου, τότε υπάρχει και ο προγραμματιστής. Αν η αποχώρηση (θάνατος) κάθε ζωντανού πλάσματος από αυτόν τον κόσμο είναι προκαθορισμένη, τότε πρέπει να υπάρχει και αυτός που το αποφάσισε. Αν ο προγραμματισμένος θάνατος είναι προς όφελος και καλό για το ζωντανό πλάσμα, τότε η γήρανση και ο θάνατος που προκύπτουν από τον προγραμματισμένο θάνατο είναι επίσης προς όφελος και καλό για το ζωντανό πλάσμα.
Πολλά γονίδια, κυρίως, είναι υπεύθυνα για τη σύνταξη και την εκτέλεση του προγράμματος θανάτου στους ζωντανούς οργανισμούς. Τα γονίδια και τα προγράμματα που είναι γραμμένα στα γονίδια δεν μπορούν να έχουν προκύψει από τυχαίες μεταλλάξεις και φυσική επιλογή, όπως ισχυρίζονται οι υλιστές εξελικτιστές. Διότι τα γονίδια και το πρόγραμμα θανάτου στα γονίδια είναι εξαιρετικά πολύπλοκα λογισμικά με μηχανισμούς που δεν κατανοούνται ούτε σήμερα. Επιπλέον, έχουν δημιουργηθεί με γνώμονα σημαντικά οφέλη και για συγκεκριμένους σκοπούς. Επομένως, πρέπει να υπάρχει ένας δημιουργός που έχει ενσωματώσει το πρόγραμμα θανάτου στον ζωντανό οργανισμό και ελέγχει την εκτέλεσή του.
Η εκτέλεση και η λειτουργία του προγράμματος θανάτου δεν είναι παθητική διαδικασία. Διότι συντίθενται εκατοντάδες πολύ ειδικές ενώσεις. Αυτό απαιτεί ενέργεια. Δηλαδή, η θανάτωση ενός ζωντανού οργανισμού υπό κανονικές φυσιολογικές συνθήκες είναι στην πραγματικότητα μια ενεργητική διαδικασία. Στην ισλαμική βιβλιογραφία, αυτό αντιστοιχεί στη δημιουργία. Όπως υπάρχει πράξη, πρέπει να υπάρχει και δράστης. Ακριβώς όπως υπάρχουν δημιουργήματα, πρέπει να υπάρχει και δημιουργός.
Το ενδιαφέρον είναι ότι το πρόγραμμα θανάτου στα έμβια όντα είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να λαμβάνει υπόψη και τις περιβαλλοντικές επιδράσεις. Ωστόσο, αυτή η επίδραση δεν είναι απεριόριστη, αλλά μάλλον μια παράταση ή συντόμευση. Διότι, ανεξάρτητα από το πόσο ευνοϊκές είναι οι περιβαλλοντικές συνθήκες, το πρόγραμμα θανάτου εκτελείται, οδηγώντας το κύτταρο ή το ζωντανό ον σε θάνατο. Τα έμβια όντα είναι προγραμματισμένα να πεθάνουν και δεν υπάρχει σωτηρία από το θάνατο. Επομένως, πρέπει να υπάρχουν σημαντικοί λόγοι και σκοποί πίσω από το θάνατο των έμβιων όντων.
Δηλαδή, η συνέχιση της ζωής εξασφαλίζεται με την ισορροπημένη λειτουργία του προγράμματος θανάτου. Για παράδειγμα, η παραγωγή αναπαραγωγικών κυττάρων, η επαναπροετοιμασία της μήτρας κάθε μήνα, η δημιουργία ιστών και οργάνων στη μήτρα με τρόπο κατάλληλο για τη ζωή σε αυτόν τον κόσμο, η προστασία από ασθένειες στη ζωή σε αυτόν τον κόσμο και η διατήρηση της ομοιόστασης επιτυγχάνονται όλα με προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο. Η γήρανση και ο θάνατος του ζωντανού οργανισμού σε κανονικές συνθήκες συμβαίνουν επίσης με φυσιολογικά προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο. Επομένως, μπορεί να ειπωθεί ότι η γήρανση και ο θάνατος του ζωντανού οργανισμού είναι προς όφελος του και είναι όμορφα.
Πρωτίστως το Ισλάμ και όλες οι θεϊστικές θρησκείες, και κατ’ εξοχήν ο προφήτης μας και όλοι οι αληθινοί προφήτες, λένε ότι ο θάνατος δημιουργήθηκε και το αποτέλεσμά του είναι καλό. Οι υλιστές εξελικτιστές, με εξαίρεση μία περίπτωση, αποδέχονται ότι ο προγραμματισμένος κυτταρικός θάνατος είναι ωφέλιμος για τον ζωντανό οργανισμό. Η εξαίρεση αυτή είναι η γήρανση του οργανισμού και ο θάνατος που προκύπτει από αυτήν.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
