Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Σύμφωνα με το Χαναφιτικό δόγμα, ο μάρτυρας θάβεται με τα ρούχα του, τελείται η νεκρώσιμη προσευχή, αλλά αν είναι ενήλικος και καθαρός, δεν πλένεται. Όσον αφορά εκείνους που βρίσκονται σε κατάσταση ιερότητας (τζουνούπ), εμμηνόρροιας (χαγίζ) και λοχείας (νιφάς): Αν αυτοί γίνουν μάρτυρες σε καιρό πολέμου, σύμφωνα με τον Αμπού Χανίφα, πλένονται όπως τα παιδιά και οι τρελοί, ενώ σύμφωνα με τους ιμάμηδες, δεν πλένονται.
Ο Ιμάμ Αμπού Χανίφα, για να αποδείξει ότι η πλύση είναι υποχρεωτική για όσους είναι σε κατάσταση ακαθαρσίας (τζουνούπ) και παρόμοιες καταστάσεις, επικαλείται το εξής: “Όταν ο Χανζάλα μπιν Αμπού Αμίρ μαρτύρησε στην Οχούντ, ο Προφήτης (ειρήνη σε αυτόν) είπε:
“Τον φίλο σου, Χανζάλα, τον πλένουν οι άγγελοι.”
Ρώτησαν τη σύζυγό του, και η σύζυγός του είπε:
“Βγήκε στη μάχη όντας σε κατάσταση ιεροσυλίας.”
είπε. Τότε ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) είπε:
“Γι’ αυτό τον έλουσαν οι άγγελοι.”
είπε.”(1)
Η απόδειξη στην οποία βασίζονται ο Ιμάμ Αμπού Γιουσούφ και ο Ιμάμ Μουχάμμαντ είναι η εξής: Αν το πλύσιμο ήταν υποχρεωτικό, θα ήταν υποχρεωτικό για όλους τους απογόνους του Αδάμ και δεν θα αρκούσε το πλύσιμο από τους αγγέλους. Σε απάντηση σε αυτό, λέγεται: Αυτό επιτυγχάνεται και με το πλύσιμο από τους αγγέλους. Διότι το υποχρεωτικό είναι το πλύσιμο, όχι το ποιος το πλένει.
Το αίμα του μάρτυρα δεν πλένεται, τα ρούχα του δεν βγαίνουν. Ο μάρτυρας θάβεται με το αίμα και τα ρούχα του. Αφαιρούνται μόνο τα πράγματα που δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως σάβανο, όπως η γούνα, τα όπλα, τα παπούτσια και παρόμοια. Διότι ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε:
“Θάψτε τους με το αίμα τους.”
διέταξε.(2)
Σύμφωνα με τον/την Τζουμχούρ:
Ο μάρτυρας δεν πλένεται, δεν τυλίγεται σε σάβανο και δεν τελείται επ’ αυτού νεκρώσιμη προσευχή. Ωστόσο, αν υπάρχουν ακαθαρσίες εκτός από το αίμα, αυτές πλένονται, διότι δεν αποτελούν σημάδια μαρτυρίου. Διότι στο χαντίθ του Τζαμπίρ αναφέρεται:
“Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) διέταξε να ταφούν οι μάρτυρες του Οχούδ με το αίμα τους, χωρίς να τους πλύνει και χωρίς να τελέσει την νεκρώσιμη προσευχή πάνω τους.”
(3)
Μάρτυρας,
Αφού αφαιρεθούν το δέρμα και τα όπλα από πάνω του, θάβεται με τα ρούχα του. Διότι ο Προφήτης (ειρήνη σε αυτόν) είπε:
“Θάψτε τους με τα ρούχα τους.”
(Ιμπν Μάτζε, κηδείες 28)
Αυτό συνιστάται, αλλά σύμφωνα με τους Χαναμπίτες δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά προτιμητέο.
Σύμφωνα με τους Μαλικίτες και τους Σαφιίτες, οι άνθρωποι που πέθαναν στο πεδίο της μάχης ενώ ήταν σε κατάσταση ιερότητας (τζουνούπ), εμμηνόρροιας ή παρόμοιας κατάστασης, δεν πλένονται. Διότι όταν ο Χανζάλα μπιν Ραχίμπ σκοτώθηκε στη μάχη του Οχούντ ενώ ήταν σε κατάσταση ιερότητας, ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) δεν τον έπλυνε και είπε:
“Είδα αγγέλους να τον λούζουν.”
διέταξε.(4)
Υποσημειώσεις:
1. Ναϋλ αλ-Αυτάρ, IV, 29.
2. Τιρμίζι, Φεντα’ιλ αλ-Τζιχάντ: 11; Ιμπν Μάτζε, Τζιχάντ: 15
3. Ατμός, στο τμήμα Μεγάζι,
“Οι Μουσουλμάνοι που σκοτώθηκαν την ημέρα του Οχούδ”
σχετικά με αυτό, αναφέρεται και στο 5/39.
“Διέταξε να ταφούν με το αίμα τους. Δεν πήγε κοντά τους. Δεν τα έπλυνε.”
Στην ενότητα των κηδειών,
“Δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ να πλένουν τους μάρτυρες.”
σχετικά με αυτό, αναφέρεται στο 2/93.
4. Αναφέρεται στα Σαχίχ του Ιμπν Χιμπάν και του Χακίμ.
Πηγή:
Ισλαμική Νομολογία, Ζουχάιλι, ΙΙΙ, 104-105.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
