Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ένας τέτοιος άνθρωπος,
Πρωτίστως, πρέπει να ζει το Ισλάμ στο σύνολό του, να είναι μια υποδειγματική προσωπικότητα της οποίας κάθε πράξη, κάθε συμπεριφορά και κάθε κατάσταση να είναι αξιέπαινη.
Κατά τη γνώμη μας, η πιο σημαντική από τις ιδιότητες που πρέπει να έχει αυτό το πρότυπο ανθρώπου είναι η εξής:
συμπόνια
είμαστε. Εμείς, όταν γεννιόμαστε,
«Ω, έθνος μου, έθνος μου»
Είμαστε η κοινότητα ενός Προφήτη (ειρήνη σε αυτόν) που είπε:
“Η μητέρα μου”
πριν πω
«το έθνος μου»
λέγοντας: παιδιά μου, εγγόνια μου, χωρίς να κάνει διακρίσεις.
«το έθνος μου»
η κοινότητα ενός Προφήτη (ειρήνη σε αυτόν) που είπε…
Αυτό
«ουμμέτι»
Στην κραυγή του πόνου, το μεγαλύτερο μερίδιο πρέπει να ανήκει σε αυτήν την τρομερή εποχή, την έσχατη. Ένας πατέρας αγαπά όλα τα παιδιά του, αλλά θυμάται περισσότερο εκείνο που είναι άρρωστο, εκείνο που παλεύει με τον θάνατο. Η καρδιά του χτυπάει πιο δυνατά γι’ αυτό. Αυτό είναι…
«ουμμέτι»
Από την κραυγή του, είμαστε υποχρεωμένοι να αξιολογήσουμε πολύ καλά το μεγάλο μερίδιο που αναλογεί στην εποχή μας. Πώς; Αισθανόμενοι στην καρδιά μας τον πόνο τόσων αμαρτιών και επαναστάσεων που διαπράττουν όσοι ανήκουν στην κοινότητά του (ειρήνη σε αυτόν).
Δεν πρέπει να συγχέουμε την ανταρσία με την απιστία. Οι λέξεις ανταρσία και αμαρτία χρησιμοποιούνται για τους πιστούς. Δεν μιλάμε για την ανταρσία του άπιστου, αλλά για την απιστία και την ειδωλολατρία του. Άλλωστε, το σκοτάδι της απιστίας, που αφήνει έξω την πίστη, καλύπτει κάθε είδους σκοτεινό χρώμα· δεν το αφήνει να φανεί.
Αφού η αμαρτία και η απειθαρχία αφορούν τον μουσουλμάνο… τότε, όποιος τις διαπράττει δεν χάνει την ιδιότητα του να ανήκει στην κοινότητα του Προφήτη μας (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού). Αυτή η ιδιότητα χάνεται μόνο με την άρνηση.
Δεν θα έπρεπε να σκεφτούμε το εξής;
Αν ο Προφήτης μας (ειρήνη σ’ αυτόν) ζούσε σήμερα, πώς θα συμπεριφερόταν σε αυτή την ανυπάκουη κοινότητα;
Θα τους έδιωχνε από την παρουσία του ή θα φρόντιζε για τη θεραπεία τους; Θα τους απέρριπτε ή θα τους συμβούλευε; Η συνειδητοποίηση αυτού είναι καθήκον κάθε μουσουλμάνου, ιδιαίτερα εκείνων που ισχυρίζονται ότι υπηρετούν το Ισλάμ…
Δύο σκέλη της ανακοίνωσης:
«τεμπσίρ»
και
«τενζίρ»;
δηλαδή
“ευαγγέλιον χαράς”
και
“εκφοβισμός με βασανιστήρια”
Πρέπει να συνεργαζόμαστε, να δουλεύουμε μαζί, αλλά με μέτρο. Η υπερβολή και στις δύο περιπτώσεις πληγώνει την καρδιά. Η υπερβολική τρομοκρατία οδηγεί στην απελπισία, ενώ η υπερβολική ελπίδα οδηγεί στην τεμπελιά και την αμαρτία.
Αντίθετα, ο άνθρωπος που θέλει να βοηθήσει τον άνθρωπο της εποχής μας πρέπει να είναι απαλλαγμένος από κάθε είδους λανθασμένες αντιλήψεις και καταστροφές της εποχής. Πρέπει να βγει από το βάλτο για να μπορέσει να βοηθήσει τον άλλον. Αυτή η δουλειά δεν γίνεται μέσα στη λάσπη… Αυτή η δουλειά ίσως να μην απαιτεί γνώσεις· μαθαίνουμε αυτό που δεν ξέρουμε και το μεταφέρουμε στον συνομιλητή μας. Ή τον οδηγούμε σε κάποιον που ξέρει. Αλλά αυτή η δουλειά ποτέ δεν γίνεται χωρίς συμπόνια.
Αυτός που δεν πονάει, δεν μπορεί να βοηθήσει…
Χωρίς συμπόνια, δεν υπάρχει ζήλος.
Ο αμείλικτος δεν έχει ευσπλαχνία.
Δεν μπορούμε να θηλάσουμε τον συνομιλητή μας αν δεν τον αγκαλιάσουμε με μητρική στοργή. Αλλά μπορούμε να τον σκοτώσουμε και από πολύ μακριά.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
