– Στο 135ο εδάφιο του Αλ-Ιμράν, η φράση «δεν επιμένουν στις αμαρτίες τους» αναφέρεται σε κάποιον που, ας πούμε, έκανε 100 αμαρτίες, αλλά σε κάθε περίπτωση μετανόησε ειλικρινά. Θεωρείται αυτό επιμονή;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Εκείνοι που επιμένουν στην αμαρτία,
είναι εκείνοι που δεν μετανοούν για την αμαρτία.
Η συγχώρεση του Θεού είναι βέβαιη.
Ωστόσο, ο Θεός δεν έχει υποσχεθεί να συγχωρήσει κάθε αμαρτία και τις αμαρτίες όλων. Η υπόσχεση της συγχώρεσης δίνεται μόνο μετά από ειλικρινή και αποδεκτή μετάνοια.
Αν ένας άνθρωπος, αφού μετανοήσει και εγκαταλείψει την αμαρτία, ξαναπέσει στην παγίδα του εγώ και του διαβόλου και επιστρέψει στην ίδια αμαρτία, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μετανοήσει ξανά. Η εγκατάλειψη της αμαρτίας από τέτοιον άνθρωπο δείχνει την ειλικρίνειά του εκείνη τη στιγμή. Η επανάληψη της ίδιας αμαρτίας αργότερα δεν αναιρεί την προηγούμενη ειλικρίνειά του.
Πράγματι, όπως αναφέρεται σε ένα ιερό χαντίθ, ο Προφήτης μας (ειρήνη σε αυτόν) είπε:
«Αυτός που ειλικρινά μετανοεί και ζητά συγχώρεση, -ακόμα κι αν το κάνει εβδομήντα φορές την ημέρα,- δεν θεωρείται επίμονος στην αμαρτία.»
διέταξε.
(Ιχιά, 1/312; 4/47).
Αυτή η παράδοση αναφέρεται από τον Αμπού Νταβούντ, Σαλάτ, 361, Βιτίρ, 26 και Τιρμίζι, Ντααβάτ, 106.
Οι μελετητές εξήγησαν το σχετικό χαντίθ ως εξής:
Εάν κάποιος μετανοήσει για μια αμαρτία που έχει διαπράξει, αλλά επιστρέψει και διαπράξει την ίδια αμαρτία ή διαπράξει μια άλλη αμαρτία,
Ακόμα κι αν μετανοεί κάθε φορά, αυτός ο άνθρωπος, όσο συχνά κι αν επιστρέφει στην ίδια αμαρτία μέσα σε μια μέρα, δεν θεωρείται επίμονος στην αμαρτία.
Ο επίμονος είναι εκείνος που δεν ζητά συγχώρεση για τις αμαρτίες του, που δεν μετανοεί. Η επιμονή σημαίνει να διαπράττεις πολλές αμαρτίες. Ο Ιμπν Μέλεκ λέει ότι επιμονή σημαίνει να επιμένεις στην αμαρτία, να συνεχίζεις να αμαρτάνεις αδιάκοπα.
Επιπλέον, αναφέρεται ότι δεν πρέπει να χάνεται η ελπίδα για τη συγχώρεση του Θεού, ότι η πόρτα του Θεού είναι πάντα ανοιχτή σε όποιον έχει αποφασίσει να επιστρέψει από τις αμαρτίες που διαπράττει, και ότι η ποσότητα, η σοβαρότητα ή η ποικιλία των αμαρτιών που έχουν διαπραχθεί στο παρελθόν δεν αποτελούν εμπόδιο στην αποδοχή μιας τέτοιας μετάνοιας.
Πράγματι, το ιερό κείμενο αναφέρει τα εξής:
«Ω εσείς που έχετε υπερβεί τα όρια (στην αμαρτία) εις βάρος των εαυτών σας! Μην απελπίζεστε από τη χάρη του Αλλάχ… Διότι ο Αλλάχ συγχωρεί όλες τις αμαρτίες.»
(Αλ-Ζουμάρ, 39/53)
Άρα,
Νασούχ Τέβμπε
Η μετάνοια που γίνεται με ειλικρίνεια παύει να είναι εμμονή στην αμαρτία.
Αυτό που μας αναλογεί είναι να μετρήσουμε την ειλικρίνειά μας τη στιγμή που μετανοούμε και ζητάμε συγχώρεση. Εάν ο σκοπός είναι,
«Ας κάνω μια μετάνοια για να σβηστούν οι τωρινές αμαρτίες μου, και μετά θα κάνω ξανά μετάνοια για τις αμαρτίες που θα κάνω στο μέλλον· έτσι ούτε η σούβλα θα καεί ούτε το κεμπάπ…»
Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να δώσουμε μεγάλη προσοχή στην προειδοποίηση του ακόλουθου εδαφίου του Αλλάχ:
«Να ξέρετε ότι ο Θεός γνωρίζει καλά όλα όσα κρύβετε μέσα σας, γι’ αυτό να φοβάστε να παραβείτε τις εντολές Του!»
(Αλ-Μπακάρα, 2:235)
Μετά από αυτήν την σύντομη εξήγηση, ας περάσουμε στις λεπτομέρειες των στίχων:
Οι μεταφράσεις των σχετικών στίχων έχουν ως εξής:
«Αγωνιστείτε να κερδίσετε τη συγχώρεση του Κυρίου σας και τον Παράδεισο, που έχει ετοιμαστεί για τους ευσεβείς και η έκτασή του είναι όσο οι ουρανοί και η γη!»
Αυτοί είναι που ξοδεύουν για την αρετή του Θεού, είτε έχουν αφθονία είτε στερούνται, και καταπραΰνουν τον θυμό τους και συγχωρούν τους ανθρώπους. Ο Θεός αγαπά όσους πράττουν το καλό.
Όταν διαπράττουν κάτι κακό ή αδικούν τον εαυτό τους, θυμούνται τον Θεό και αμέσως ζητούν συγχώρεση για τις αμαρτίες τους. Άλλωστε, ποιος άλλος εκτός από τον Θεό μπορεί να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους; Δεν επιμένουν σκόπιμα στις πράξεις τους.
Αυτοί θα ανταμειφθούν από τον Κύριό τους με συγχώρεση και με κήπους, κάτω από τους οποίους ρέουν ποτάμια, και θα κατοικήσουν εκεί για πάντα. Πόσο ωραία είναι η ανταμοιβή όσων πράττουν καλό!
(Αλ-Ιμράν, 3/133-136)
Στις τρεις πρώτες στροφές, περιέχονται οι κύριες αρχές που θα θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλεί η τοκογλυφία, όπως η εγωπάθεια, η φιλαργυρία, η απληστία και η πλεονεξία σε αυτόν που την παίρνει, και το μίσος, η ζήλια, ο θυμός και η εχθρότητα σε αυτόν που την δίνει, και δίνεται μια περίληψη της ισλαμικής ηθικής.
Όπως και στο προηγούμενο 131ο εδάφιο, όπου αναφέρεται η αποφυγή της τοκογλυφίας ως ένδειξη σωτηρίας από την κόλαση που προορίζεται για τους άπιστους, έτσι και εδώ, τα εδάφια ανακοινώνουν τις ανταμοιβές που θα δοθούν σε όσους αποκτήσουν τις ηθικές ιδιότητες που αναφέρονται σε αυτά, και κατευθύνουν τους Μουσουλμάνους προς αυτή την κατεύθυνση.
Στο 133ο εδάφιο, αναφέρεται ότι η απόκτηση της συγχώρεσης του Κυρίου μας και του παραδείσου, που εκτείνεται όσο ο ουρανός και η γη, αποτελεί τον θεμελιώδη σκοπό όλων των ηθικών μας πράξεων· υπενθυμίζεται ότι η καλοσύνη πρέπει να γίνεται όχι από ανησυχία για ορισμένα εγκόσμια οφέλη, αλλά αποκλειστικά για την αιώνια ευτυχία, με κίνητρο την ευσέβεια, που σημαίνει σεβασμό και αγάπη προς τον Θεό.
Στις στροφές 134 και 135, αναφέρεται ο ιδανικός τύπος ηθικής στο Ισλάμ.
“ευσεβής άνθρωπος”
θεωρούνται θεμελιώδεις ηθικές αρετές.
Αυτά είναι:
– Να είσαι γενναιόδωρος σε κάθε περίσταση,
– Να νικάς τον θυμό,
– Συγχωρώ τους ανθρώπους,
– Πρόκειται για αρετές όπως η αναγνώριση του λάθους και η αποχή από αυτό.
Αυτές οι αρετές είναι χαρακτηριστικές των ανώτερων ψυχών που έχουν κατακτήσει την ελευθερία τους απέναντι στα πάθη και τα εγωιστικά συναισθήματα.
Στο λεξικό
“καλύπτω”
Η λέξη συγχώρεση, που σημαίνει συγχώρηση, ορίζεται ως:
“η συγχώρεση των αμαρτιών και των εγκλημάτων των ανθρώπων από τον Παντοδύναμο Θεό”
χρησιμοποιείται με την έννοια του.
Παράδεισος
στο λεξικό
“κήπος, τόπος καλυμμένος με φυτά και πυκνά δέντρα”
σημαίνει.
Ως όρος
Ο παράδεισος είναι “η κατοικία της μετά θάνατον ζωής, στολισμένη με διάφορες ευλογίες, όπου οι πιστοί θα παραμείνουν αιώνια”.
σημαίνει.
που αναφέρεται στο εδάφιο 134
σερρά’
η λέξη στις ερμηνείες
“κατάσταση που προκαλεί χαρά και άνεση”
;
δάρρα
‘ενώ’ ή ‘αντίθετα’
“κατάσταση που προκαλεί βλάβη και δυσφορία”
όπως εξηγείται παρακάτω. Σύμφωνα με αυτό, οι δύο τύποι δαπανών εδώ είναι:
“σε πλούτο και σε φτώχεια”, “σε χαρές και σε λύπες”, “εν ζωή και με διαθήκη θανάτου”
όπως γίνεται κατανοητό από τις πραγματοποιηθείσες δαπάνες
“βοήθεια που χαροποιεί τους συγγενείς και έξοδα που γίνονται για να νικηθεί ο εχθρός”
Μπορεί επίσης να γίνει κατανοητό ως εξής.
Αφού ο Παντοδύναμος Θεός κάλεσε τους υπηρέτες Του να συναγωνιστούν για να κερδίσουν τον παράδεισο που έχει ετοιμαστεί για τους ευσεβείς στην προηγούμενη στίχο, προέκυψε το ερώτημα ποιοι είναι οι ευσεβείς και τι ιδιότητες έχουν. Γι’ αυτό, σε αυτούς τους στίχους περιγράφονται οι ιδιότητες των ευσεβών.
Αυτά είναι:
α)
Δαπανούν για την υπόθεση του Θεού, είτε βρίσκονται σε αφθονία είτε σε στέρηση, δηλαδή ξοδεύουν τα αγαθά τους για καλό σκοπό.
Και στις δύο περιπτώσεις, η συμπεριφορά τους δεν αλλάζει: η αφθονία δεν τους κάνει εγωιστές και απατεώνες, ούτε η φτώχεια τους κάνει να ξεχάσουν να ξοδεύουν για το καλό του Θεού.
β)
Κατακτούν τον θυμό τους, συγχωρούν τα λάθη των ανθρώπων. “Θυμός”
που μεταφράζουμε ως
οργή
ο όρος “λέξη”
“η συγκίνηση που νιώθει κανείς απέναντι σε κάτι δυσάρεστο”
Σημαίνει οργή. Θεωρείται η πηγή της οργής. Η οργή γεννά την επιθυμία για εκδίκηση και τα σημάδια της εμφανίζονται ακούσια στο πρόσωπο και σε άλλα μέλη του σώματος, ενώ η μνησικακία είναι ένα συναίσθημα που υπάρχει μόνο στην καρδιά.
(Αλούσι, ερμηνεία του σχετικού στίχου)
Σύμφωνα με την περιγραφή του στίχου, η ευσέβεια των ανθρώπων επηρεάζει και αυτά τα ζητήματα, επιτρέποντάς τους να ξεπερνούν τον θυμό και να συγχωρούν τους άλλους. Πράγματι, ο στίχος αναφέρει:
«Κάζιμ»
η λέξη (πληθυντικός του κâzım)
“αυτός που καταπραΰνει την οργή του, που δεν επιδιώκει εκδίκηση εναντίον εκείνων που τον έχουν βλάψει, παρόλο που έχει τη δύναμη να το κάνει, και που υπομένει”
σημαίνει.
(Ερμηνεία του σχετικού εδαφίου από τον Ελμαλή)
γ)
Όταν διαπράττουν μια κακία ή μια αμαρτία με σκοπό να βλάψουν ή να καταπιέσουν τους εαυτούς τους.
αμέσως επικαλούνται τον Αλλάχ και μετανοούν για τις αμαρτίες τους,
Δεν επιμένουν σε αυτό που κάνουν.
Στο στίχο αναφέρεται
πόρνη
λέξη
“άσχημη και αηδιαστική πράξη ή λόγος”
σημαίνει. Ειδικά
“μοιχεία”
χρησιμοποιείται με την έννοια του.
Το να αδικείς τον εαυτό σου,
“να διαπράξεις οποιαδήποτε αμαρτία”
δηλαδή. Στις αμαρτίες αυτές, η πρώτη και κύρια είναι η απόδοση συντρόφου στον Θεό (σιρκ).
Ωστόσο
πόρνη
“αμαρτία που διαπράττεται εις βάρος άλλου”;
το να αδικείς τον εαυτό σου
, όπως ερμηνεύεται ως “αμαρτία που αφορά μόνο το άτομο και δεν αφορά κανέναν άλλον”
(Ελμαλή, μήνας)
Πόρνη
“μεγάλα αμαρτήματα”
ο άλλος
ερμηνεύεται επίσης ως “μικρές αμαρτίες”.
(Ερμηνεία του Σαουκάνι για το σχετικό εδάφιο)
Ο Παντοδύναμος Θεός, που γνωρίζει πολύ καλά τις καλές και κακές πλευρές του ανθρώπου που δημιούργησε, από συμπόνια και έλεος, συγχωρεί έναν αμαρτωλό πιστό -ακόμα και αν έχει διαπράξει μεγάλα αμαρτήματα-
δεν τον απέκλεισε από τις τάξεις των πιστών
όπως και εκείνον που, σκεπτόμενος ότι θα λογοδοτήσει ενώπιον του Θεού, μετανιώνει για τις πράξεις του, μετανοεί και ζητά συγχώρεση.
δεν τον έχει απομακρύνει από τις τάξεις των ευσεβών που θα εισέλθουν στον παράδεισο.
Εκείνοι που φέρουν τα χαρακτηριστικά της ευσέβειας και εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, είναι αγαπητοί στον Θεό. Ο Θεός θα τους ανταμείψει στην άλλη ζωή. (βλ. Αμπού Νταβούντ, Εντέμπ, 2-3; Μουσνέδ, ΙΙΙ, 440)
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) είπε:
“Ο αληθινός παλαιστής δεν είναι αυτός που νικά τον αντίπαλό του, αλλά αυτός που ελέγχει τον θυμό του όταν θυμώνει.”
(Μπουχάρι, Εντέμπ, 76, 102; Μουσλίμ, Μπιρρ, 107, 108)
Ωστόσο, ενώ η καταπολέμηση του θυμού σε προσωπικά ζητήματα είναι εντολή του Θεού και θεωρείται αξιέπαινη πράξη, δεν πρέπει να επιδεικνύεται ολιγωρία σε ζητήματα που αφορούν το κοινό, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε διατάραξη της κοινωνικής τάξης και διάδοση του κακού.
Στην ήττα στη Μάχη του Ουχούντ, ο ρόλος των κακών συναισθημάτων, που υπήρχαν και στους τοκογλύφους, και ιδιαίτερα της υλιστικής προσκόλλησης, είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια.
Γι’ αυτόν τον λόγο ο Παντοδύναμος Θεός καλεί τους υπηρέτες Του:
– Να σταματήσουμε να δίνουμε τόκους που διδάσκουν κακές συνήθειες στους ανθρώπους,
– Να υπακούετε στον Αλλάχ και στον Απόστολό Του,
– Σας καλεί να συναγωνιστείτε σε έργα που θα σας χαρίσουν τη συγχώρεση του και τους απέραντους παραδείσους που έχουν ετοιμαστεί για τους ευσεβείς.
– Και δηλώνει ότι αγαπά τους δούλους Του που επιδεικνύουν αυτή την όμορφη συμπεριφορά.
Στο 136ο εδάφιο, ο Παντοδύναμος Θεός υπόσχεται να συγχωρήσει τις προηγούμενες αμαρτίες των ευσεβών πιστών που κατέχουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά και να τους εγκαταστήσει σε κήπους με ποτάμια που ρέουν από κάτω, όπου θα παραμείνουν αιώνια.
Αυτή η ανταμοιβή δεν είναι αποτέλεσμα των πράξεών τους, αλλά μια χάρη του Θεού και η εκπλήρωση της υπόσχεσής Του.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
