Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ο πλουτισμός είναι θεμιτός και ο δρόμος προς αυτόν είναι ανοιχτός σε κάθε μουσουλμάνο.
Αλλά, όταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα δεν επιτυγχάνεται, δεν έχει νόημα να βασανίζεις την ψυχή σου με φιλοδοξία ή μίσος για τον πλούτο. Ο δρόμος προς την ηρεμία…
“υποταγή στη μοίρα”
Αμφιβάλλω αν ο πλούτος φέρνει γαλήνη, αλλά είναι σαφές ότι η εχθρότητα που προκαλεί ο πλούτος είναι ενοχλητική.
Για να μην περιέλθουμε σε τέτοια κατάσταση, είναι απαραίτητο να αξιολογούμε τον πλούτο με μουσουλμανική οπτική, να τον βλέπουμε σύμφωνα με το Ισλάμ. Στο Ισλάμ, το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας αναγνωρίζεται, υπό την προϋπόθεση ότι αποκτάται με νόμιμο τρόπο.
κερδοσκοπία, δόλια πώληση, τυχερά παιχνίδια, κλοπή, εκφοβισμός,
Εν ολίγοις
Κάθε είδους καταπάτηση των δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων έχει απαγορευτεί.
Εξάλλου, τα είδη πρώτης ανάγκης, το νερό, η φωτιά, οι βοσκότοποι, εξαιρούνται από την ατομική ιδιοκτησία. Η ζακάτ αποτελεί έναν από τους πέντε πυλώνες του Ισλάμ, ενώ η ελεημοσύνη και η φιλανθρωπία ενθαρρύνονται διαρκώς.
«…Αν είχα πλούτο ίσο με το βουνό Οχούδ, θα τον ξόδευα στο δρόμο του Θεού. Πεθαίνοντας, δύο κιράτ…»
(το ένα δωδέκατο του διρχάμιου)
δεν το επιτρέπει η καρδιά μου να σε αφήσω, ιδιοφυΐα μου.”
(Μουσλίμ, Ζακάτ, 31)
Και το πιο σημαντικό:
«Η σπατάλη απαγορεύεται»
Αν ένας πλούσιος τηρεί πιστά όλες αυτές τις αρχές, είναι ένας ενάρετος άνθρωπος και υπηρετεί την κοινωνία· αν όχι, εξαπατά τον εαυτό του και παίζει με την αιώνια ευτυχία του.
Ο πλούτος είτε είναι νόμιμος, αποτέλεσμα ιδρώτα και κόπου, είτε είναι προϊόν προσπάθειας.
«Ο δίκαιος και έντιμος έμπορος θα αναστηθεί την ημέρα της κρίσεως μαζί με τους δίκαιους και τους μάρτυρες.»
(βλ. Τιρμίζι, Ζουχδ, 37; Αμπού Νταβούντ, Ιλίμ, 13)
περιλαμβάνεται στην ευαγγελία του ιερού χαντίθ. Ή είναι παράνομο, άδικο, φέρει το στίγμα της αδικίας. Του Χαζράτ Μεβλανά,
«Τα αγαθά των τυράννων φαίνονται ωραία από μακριά, αλλά στην πραγματικότητα είναι αίμα αθώων και αμαρτία.»
είναι από εκείνα που λέει.
Αν το κέρδος είναι νόμιμο, δεν γινόμαστε εχθροί του κατόχου του, αν είναι παράνομο, δεν το επιθυμούμε. Και στις δύο περιπτώσεις, σημαίνει ότι δεν έχουμε πολλή δουλειά με τους άλλους. Πρέπει να φροντίζουμε για τις δικές μας υποθέσεις, να καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια για την επίγεια και την αιώνια ευτυχία μας.
Κάποιος σοφός είπε:
«Μόνο όποιος είναι απασχολημένος με τη δουλειά του δεν βρίσκει λόγο να ζηλεύει. Γιατί η ζήλεια είναι ένα πάθος που σε κάνει να περιπλανιέσαι. Σε βγάζει από το σπίτι και σε στέλνει να γυρνάς στους δρόμους.»
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
