– Σε τι πρέπει να προσέξουμε;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η καθοδήγηση πρέπει να προσαρμόζεται στην κατάσταση του κάθε ατόμου.
Από αυτή την άποψη, δεν πρέπει να περιοριζόμαστε σε συγκεκριμένα πρότυπα κατά την κοινοποίηση, αλλά η κοινοποίησή μας πρέπει να διαμορφώνεται ανάλογα με την κατάσταση του αποδέκτη.
1. Πρέπει να διαπιστωθεί το είδος της απιστίας του συνομιλητή· αν αφορά το σύνολο ή ορισμένα μόνο στοιχεία της πίστης,
Πρέπει να δοθεί η δέουσα προσοχή στο ζήτημα που χρήζει περίφραξης. Εν τω μεταξύ, δεν πρέπει να χάνεται χρόνος με άτομα που έχουν τυφλή εμμονή ή είναι αδιάφορα.
2.
Το επίπεδο κουλτούρας του συνομιλητή,
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε το κοινωνικό του υπόβαθρο και να του μιλάμε σε μια γλώσσα που μπορεί να καταλάβει.
Σε κάποιον με υψηλό πολιτισμικό επίπεδο, η προσπάθεια κάποιου με λιγότερες γνώσεις να του εξηγήσει κάτι, συνήθως αντιμετωπίζεται με αντίδραση. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, είναι αδύνατο να εξηγήσεις κάτι σε άτομα με πολύ ανεπτυγμένη εγωπάθεια, ειδικά αν νομίζουν ότι ξέρουν κάτι. Σε τέτοιους ανθρώπους, πρέπει να εξηγήσεις τα πράγματα που πρέπει να ειπωθούν, με τρόπο που να μην αισθάνονται ότι απευθύνεσαι άμεσα σε αυτούς, αλλά από κάποιον στο δικό τους επίπεδο, για να επιτευχθεί ο σκοπός.
Είναι επίσης πολύ σημαντικό να χρησιμοποιείτε γλώσσα που ο συνομιλητής σας μπορεί να καταλάβει.
Σήμερα, οι διαστρεβλώσεις της σκέψης έχουν διαβρώσει τη γλώσσα μας σε τέτοιο βαθμό, που είναι σχεδόν αδύνατο να ισχυριστούμε ότι οι γενιές που ζουν στα ίδια εθνικά σύνορα μιλούν την ίδια γλώσσα. Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ο έντυπος τύπος και η τηλεόραση, ως ενοποιητικοί παράγοντες, θα μπορούσαν να συμβάλουν θετικά στη δημιουργία μιας ενιαίας γλώσσας και ενός ενιαίου ύφους. Ωστόσο, επειδή διάφορες ομάδες, αφοσιωμένες σε διαφορετικές ιδεολογίες, έχουν τα δικά τους βιβλία, τις δικές τους εφημερίδες και περιοδικά, οι άμοιρες γενιές δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη ζωή σε κλειστές, εσωστρεφείς ομάδες. Διαφορετικές ορολογίες και διαφορετικές μεθοδολογίες δημιουργούν αγεφύρωτες χάσματα μεταξύ των γενεών.
Επομένως, είναι απαραίτητο να διαπιστωθεί με ακρίβεια πόσο καλά γνωρίζει ο αποδέκτης τα λόγια και τον τρόπο έκφρασης που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν. Διαφορετικά, θα μοιάζει με μια συζήτηση μεταξύ δύο αγνώστων που δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον, και δεν πιστεύουμε ότι θα είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη. Πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην εξαιρετική σαφήνεια της ορολογίας και της σκέψης που θα φωτίσει τον σκοπό και τον στόχο.
3.
Αυτό που θα σας πούμε είναι ήδη ευρέως γνωστό.
Είναι απαραίτητο να προετοιμαστούν πειστικές απαντήσεις σε πιθανές ερωτήσεις σχετικά με τα θέματα που θα παρουσιάσουμε.
4.
Στην αφήγηση, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ακολουθείται η διαλεκτική και η μέθοδος της αντιπαράθεσης.
Αυτή η μέθοδος, που διεγείρει τον εγωισμό, είναι ταυτόχρονα και άκαρπη. Η διάδοση και η ανάπτυξη των φώτων της πίστης στην καρδιά εξαρτάται από τη στενή σχέση με Εκείνον που δημιουργεί αυτήν την πίστη. Χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ευαρέσκειά Του και η επίβλεψή Του, οι αλαζονικές διαμάχες και οι συζητήσεις με αδιάφορους, ακόμα κι αν χρησιμεύουν για να καταδικάσουν και να σιωπήσουν τον αντίπαλο, δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς με βεβαιότητα ότι θα έχουν αποτέλεσμα. Ειδικά αν η βάση μιας τέτοιας διαμάχης και συζήτησης είναι γνωστή από την αρχή και έρχονται εκεί προετοιμασμένοι και με υψηλή ένταση… Τέτοιοι άνθρωποι κάθονται με μίσος και φεύγουν με οργή, περισσότερο σαν εχθροί παρά σαν συζητητές. Και φεύγοντας, με τις καρδιές τους αμετάπειστες, σηκώνονται με την σκέψη να αναζητήσουν απαντήσεις σε όσα προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε. Και το υπόλοιπο είναι πλέον γνωστό… Θα απευθυνθούν στους φίλους τους, θα ψάξουν σε βιβλία και θα καταφύγουν σε χίλιους τρόπους για να αναζητήσουν απαντήσεις σε όσα προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε. Αυτό όμως θα τους οδηγήσει ένα βήμα πιο πέρα στην απιστία, με αποτέλεσμα να προκληθεί μια κατάσταση αντίθετη με αυτό που ο καθοδηγητής ήθελε να πετύχει.
5.
Στην αφήγηση, πρέπει να απευθύνεσαι στην καρδιά του ακροατή.
Κάθε πρόταση πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει με ειλικρίνεια και αγάπη. Οποιαδήποτε σκληρότητα (αγένεια, τραχύτητα) προς τον συνομιλητή ή τις σκέψεις του θα καταστρέψει εντελώς την επίδραση αυτών που θα πούμε, και θα τον αποξενώσει.
Ο Μουρσίτ, σαν ένας συμπονετικός γιατρός που είναι αποφασισμένος να θεραπεύσει τον ασθενή του, σκύβει πάνω του, τον ακούει και βιώνει τις πνευματικές του οδύνες στη συνείδησή του, είναι ένας αληθινός απόστολος και υπηρέτης της αλήθειας. Η φωνή και ο λόγος, μέσα σε αυτή την κατανόηση, γίνονται μουσική και αν ρέουν στην καρδιά του άλλου με ένα γλυκό ψιθύρισμα, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τον έχουμε κατακτήσει.
Πρέπει μάλιστα να προσέχουμε τις εκφράσεις του προσώπου και τις χειρονομίες του συνομιλητή μας και να προσαρμοζόμαστε συχνά. Έτσι, δεν θα επαναλαμβάνουμε πράγματα που τον κουράζουν ή τον ενοχλούν.
Εδώ, το ακόλουθο σημείο δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί:
Καθώς ο συνομιλητής μας αποχωρεί, θα πάρει μαζί του την ειλικρίνεια που εκπέμπουμε, τα χαμογελαστά βλέμματα και την αφοσίωση και την πίστη που διαχέονται από όλο το σώμα μας, και δεν θα τα ξεχάσει ποτέ. Αν προσθέσουμε σε αυτό και την επιθυμία για μια δεύτερη συνάντηση, τότε έχουμε πει το μεγαλύτερο μέρος από όσα έπρεπε να ειπωθούν.
6.
Δεν πρέπει να επικρίνουμε τις εσφαλμένες σκέψεις, τις ανακριβείς δηλώσεις ή την υπερηφάνεια του συνομιλητή με τρόπο που να τον θίγει.
Ποτέ δεν πρέπει να καταφεύγουμε σε πράγματα που θα τον ταπεινώσουν μπροστά σε άλλους. Αν ο σκοπός είναι να του εμφυσήσουμε κάτι, τότε, αν χρειαστεί, η τιμή μας πρέπει να καταπατηθεί και η περηφάνια μας να συντριβεί. Άλλωστε, είναι απολύτως αδύνατο να τον κάνουμε να αποδεχτεί κάτι, θίγοντας τον “ευαίσθητο” του σημείο. Αντίθετα, κάθε τέτοια ενέργεια θα τον απομακρύνει από εμάς και τις ιδέες μας.
7.
Μερικές φορές, το να φέρεις έναν άπιστο σε επαφή με φίλους με ισχυρή πίστη, φωτισμένη ψυχή και καλή συμπεριφορά, είναι πιο αποτελεσματικό από χίλιες συμβουλές.
Ωστόσο, μια τέτοια μέθοδος δεν είναι κατάλληλη για κάθε άπιστο. Επομένως, ο καθοδηγητής πρέπει να γνωρίζει λίγο-πολύ τον μαθητή του και να εφαρμόζει μια μέθοδο ανάλογα με αυτόν.
8. Αντίθετα, δεν πρέπει ποτέ να έρχεται σε επαφή με άτομα που είναι επιπόλαια στη συμπεριφορά τους, ασυνεπή στις σκέψεις τους και έχουν αδύναμη αφοσίωση και ηρεμία απέναντι στον Υπέρτατο Δημιουργό.
Πρέπει να αποτρέπεται απολύτως η γνωριμία και η επαφή με άτομα που, αν και προσποιούνται ότι είναι ευσεβείς και μορφωμένοι, στερούνται αγάπης για τη λατρεία και έχουν συγκεχυμένες σκέψεις και συναισθήματα.
9.
Πρέπει να τον ακούμε κατά διαστήματα και να του δίνουμε την ευκαιρία να μιλήσει.
Πρέπει να τον σέβονται και να αντιμετωπίζουν τις απόψεις του με κατανόηση, λαμβάνοντας υπόψη ότι και αυτός είναι άνθρωπος.
Η εμβάθυνση της πίστης ενός ατόμου, όσο περισσότερο εσωστρεφής είναι, τόσο περισσότερο τον ωριμάζει και τον καθιστά ενάρετο. Αντίθετα, η εξωστρέφεια, και ιδιαίτερα η στάση απέναντι σε όσους δεν γνωρίζουν, δεν χρησιμεύει σε τίποτα άλλο παρά να προκαλεί αποστροφή και μίσος.
Στην πραγματικότητα, η ακρόαση ψευδών ιδεών πληγώνει την ψυχή και διαφθείρει τις αγνές σκέψεις. Ωστόσο, αν με την υπομονή σε τέτοια βάσανα κερδίσουμε μια καρδιά, πρέπει να σφίξουμε τα δόντια και να υπομείνουμε.
Αν δεν του αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να σκέφτεται και να εκφράζεται ελεύθερα, και αν επιμένουμε να τον διδάσκουμε, ακόμα κι αν η αίθουσα ξεχειλίζει από τις φωνές μας, τίποτα δεν θα περάσει στο μυαλό του. Υπάρχουν πολλοί που έχουν αποτύχει σε αυτό το θέμα, και παρά τις τεράστιες προσπάθειές τους, δεν έχουν καταφέρει να διδάξουν σωστά ούτε έναν άνθρωπο, σαν να προσπαθούν να γεμίσουν ένα τρύπιο κουβά με νερό.
Αλίμονο σε όσους πάσχουν από λογοδιάρροια και στερούνται την ευγένεια να ακούν τους άλλους!
10.
Σε όσα λέγονται, είναι χρήσιμο να αναφερθεί ότι αυτός που τα λέει δεν είναι μόνος, αλλά πολλοί άνθρωποι από παλιά σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.
Ακόμη και σήμερα, είναι απαραίτητο να τονίσουμε ότι πολλοί στοχαστές διαθέτουν ακλόνητη πίστη, αντισταθμίζοντας έτσι την απιστία ενός ή δύο ατόμων. Και αυτό πρέπει να γίνει όχι με αφηρημένες δηλώσεις, αλλά με παραδείγματα.
11.
Σε αυτό το πλαίσιο,
Αυτό που θέλουμε να πούμε πρώτα, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι ότι η «Λέξη της Ενότητας» πρέπει να έχει δύο πυλώνες.
Ωστόσο, εάν διαπιστωθεί ότι έχει φτάσει σε ειλικρινή πίστη και πεποίθηση, είτε με τις προηγούμενες γνώσεις του είτε με όσα του δίνονται εκείνη τη στιγμή, τότε μπορεί να προχωρήσει σε άλλα θέματα.
Πρέπει να αποφεύγεται αυστηρά η συζήτηση θεμάτων στα οποία ο άπιστος μπορεί πάντα να βρει αφορμή για κριτική, εκτός εάν η πίστη του έχει εδραιωθεί.
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι,
αφού διαπιστωθεί η κατάσταση του ατόμου, τα πράγματα που πρέπει να ειπωθούν πρωτίστως, στο πλαίσιο της προαναφερθείσας διαδικασίας, είναι τα εξής:
Δόγματα πίστης και προσευχή
πρέπει να είναι. Σε αυτά, αφού η καρδιά βρει την ηρεμία της, γεννιέται η δυνατότητα και η ευκαιρία να ειπωθούν και άλλα ζητήματα. Αντίθετα, όπως συμβαίνει σήμερα,
“Σκύλος τρώει χόρτο, άλογο τρώει κρέας”
Θα υπάρξουν εσφαλμένες παρουσιάσεις, όπως το να σερβίρεις το κομπότ στην αρχή του γεύματος ή σαν σερβιτόρος που δεν ξέρει πώς να σερβίρει, και όσο και αν μας αρέσει μια τέτοια παρουσίαση, θα έχει μεγάλη αρνητική επίδραση στην άλλη πλευρά.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Ποιος πρέπει να είναι ο τρόπος της διδασκαλίας μας; Πώς πρέπει να διδάσκω σε όσους υποτιμούν τις ισλαμικές αξίες μας;
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
