– Η οικογένεια της συζύγου μου
“Σε σπουδάσαμε τόσο πολύ, κοπιάσαμε για σένα, αν δεν δουλέψεις, δεν σου συγχωρούμε το κόπο μας!…”
Λένε διάφορα. Εγώ πάλι δεν θέλω να δουλεύει. Η γυναίκα μου είναι πολύ καταπονημένη από αυτή την πίεση της οικογένειάς της.
– Αν ο σύζυγός μου δεν με ακούσει σε αυτό το θέμα, θα ευθύνεται ο ίδιος αν η οικογένειά του δεν του δώσει την ευλογία της;
– Τώρα οι δασκάλες εργάζονται με μαντίλα στα σχολεία, αλλά παρόλα αυτά δεν θεωρώ σωστό η σύζυγός μου να βρίσκεται σε περιβάλλον με άνδρες. Επίσης, η οικογένεια της συζύγου μου είναι πολύ εμμονική με το θέμα της εργασίας, θέλω να τους απαντήσω με θρησκευτικά επιχειρήματα από το Κοράνι ή τα Χαντίθ, μπορείτε να με βοηθήσετε σε αυτό;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η γυναίκα υπάγεται στον σύζυγό της· δεν μπορεί να εργαστεί χωρίς την άδειά του.
Των γονέων
“Δεν σας συγχωρούμε”
Η γυναίκα δεν ευθύνεται για τα λεγόμενά της.
Το Ιερό Κοράνιο,
«Πες στους πιστούς άνδρες, ω Αγγελιοφόρε, να συγκρατούν τα βλέμματά τους από το απαγορευμένο και να προστατεύουν την τιμή τους.»
(Νουρ, 24/30)
) ορίζει, το ίδιο και για τις γυναίκες
«Πες και στις πιστές γυναίκες να συγκρατούν τα βλέμματά τους από το αθέμιτο και να διαφυλάσσουν την τιμή τους. Να μην αποκαλύπτουν τα στολίδια τους, εκτός από όσα είναι αναγκαίο να φαίνονται.»
(Νουρ, 24/31)
γίνεται προειδοποίηση.
Αυτά τα εδάφια αναφέρονται μετά τα εδάφια περί αδείας (να ζητάς άδεια για να μπεις στο σπίτι κάποιου). Ο Αϊνί, ο οποίος επισήμανε αυτό το σημείο στην ερμηνεία του Μπουχάρι, λέει ότι ο κύριος σκοπός της αναφοράς αυτού του εδαφίου μετά τα εδάφια περί αδείας είναι να προστατεύσει ο οικοδεσπότης τις γυναίκες της οικογένειάς του από το βλέμμα των επισκεπτών που δεν επιτρέπεται να τις κοιτάζουν και να μην τις δείχνει σε ξένους άνδρες.
(Αινί, Ουμντέτ’υλ-Κάρι. 22. 231)
Επίσης, στο Μπουχάρι, μετά την ερμηνεία αυτού του στίχου,
«Ο Θεός γνωρίζει τόσο τις περιέργειες των πονηρών ματιών όσο και τις κρυφές τάσεις των διεφθαρμένων καρδιών».
(Ο πιστός, 40/19)
Αναφέρεται στο στίχο που έχει την εξής έννοια: Ο Ιμπν Αμπάς, ερμηνεύοντας αυτόν τον στίχο, κάνει την εξής εξήγηση: Ο ύπουλος οφθαλμός ανήκει σε εκείνον που, ενώ κάθεται σε μια συνάθροιση, αν περάσει δίπλα του μια όμορφη γυναίκα ή αν δει μια όμορφη γυναίκα σε ένα σπίτι όπου είναι καλεσμένος, κρυφά και ύπουλα κοιτάζει τη γυναίκα χωρίς να το καταλάβουν οι γύρω του. Και όταν οι γύρω του τον κοιτάξουν, αμέσως αποστρέφει το βλέμμα του. Αλλά ο Αλλάχ γνωρίζει ότι, αν ο ύπουλος οφθαλμός είχε τη δύναμη να εισέλθει στην ιδιωτική σφαίρα της γυναίκας, θα κατέφευγε στην ανομία.
(Αϊνί, Ουμντέτ’υλ-Καν, 22: 231, Τετζρίτ Τερτζεμεσί, 12: 171.)
Σχετικά με αυτό το θέμα, ο Μπεντιουζζαμάν,
“Σε μια συντροφιά φίλων, όσο πιο όμορφη είναι η γυναίκα που μπαίνει, τόσο περισσότερο η υποκρισία και η ζήλια αναταράσσουν τις φλέβες.”
(Λόγια, σελ. 678)
πόσο εύστοχη είναι η διαπίστωση με τη μορφή αυτή.
Αν και η απλή ματιά δεν συνεπάγεται ευθύνη ισοδύναμη με μοιχεία, οι πιστοί προειδοποιούνται να την αποφεύγουν, διότι αποτελεί πύλη προς αυτήν. Ο Αμπού Χουρέιρα, παραθέτοντας ένα χαντίθ που αναφέρεται στο μερίδιο των άλλων μελών του σώματος στη μοιχεία και την κατάταξή τους στις μικρές αμαρτίες, αναφέρει ότι ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία του Θεού να είναι επ’ αυτού) είπε:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλλάχ έχει καταγράψει το μερίδιο της μοιχείας για τον γιο του Αδάμ. Αυτό θα το φτάσει αναπόφευκτα. Η μοιχεία των ματιών είναι το κοίταγμα, η μοιχεία των αυτιών είναι το άκουσμα, η μοιχεία της γλώσσας είναι η ομιλία, η μοιχεία του χεριού είναι το άγγιγμα, και η μοιχεία του ποδιού είναι το περπάτημα. Η καρδιά επιθυμεί και λαχταρά. Το γεννητικό όργανο το επιβεβαιώνει ή το διαψεύδει.»
(Μουσλίμ, Καντέρ: 21; Μπουχάρι, Ιστίζαν: 12)
Σε αυτές τις περιπτώσεις, που εμπίπτουν στην κατηγορία της μεταφορικής μοιχείας, υπάρχει ηδονή και ευχαρίστηση στο βλέμμα, γίνονται και ακούγονται παράνομες και ανήθικες συζητήσεις, και αν η ψυχή επιθυμεί έντονα, η σφαίρα της ευθύνης μεγαλώνει. Επειδή αυτά τα ζητήματα ανήκουν στην κατηγορία των μικρών αμαρτιών, εφόσον δεν οδηγούν σε μοιχεία, με την μετάνοια πλησιάζουν τη συγχώρεση του Θεού.
Επειδή τέτοιες ανεπιθύμητες καταστάσεις μπορεί να προκύψουν, ο ασφαλέστερος τρόπος είναι να κάθονται οι γυναίκες και οι άνδρες χωριστά και να μην βλέπουν ο ένας τον άλλον χωρίς ανάγκη.
(βλ. Μεχμέτ ΠΑΚΣΟΥ, ΓΥΝΑΙΚΑ, ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ)
ΣΥΓΧΥΣΗ:
Μια ανάμειξη πραγμάτων. Η ανάμειξη ανδρών και γυναικών, το να κάθονται και να συναναστρέφονται μαζί.
Η ισλαμική θρησκεία δεν εγκρίνει την αδιάκριτη ανάμειξη ανδρών και γυναικών, την αλόγιστη συναναστροφή τους, αλλά επιβάλλει την τήρηση μιας απόστασης μεταξύ τους στην καθημερινή ζωή και ορίζει ότι οι σχέσεις τους πρέπει να διέπονται από μέτρο και πειθαρχία. Διότι από την ανάμειξή τους μπορεί να προκύψουν διάφορες κακές συνέπειες, ακόμη και μεγάλες αμαρτίες όπως η μοιχεία, που καταστρέφουν την οικογενειακή και κοινωνική ζωή. Η ισλαμική θρησκεία, κατ’ αρχήν, απαγορεύει τις κακές πράξεις, αλλά και προληπτικά απαγορεύει καταστάσεις και συμπεριφορές που οδηγούν ή προκαλούν κακές πράξεις, δημιουργώντας έτσι μια απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και το κακό, κλείνοντας τις οδούς του κακού.
Ο Προφήτης μας (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν),
«Φοβηθείτε τη δοκιμασία των γυναικών, διότι η πρώτη δοκιμασία των Ισραηλιτών προήλθε από τις γυναίκες.»
(Μουσλίμ, Ζικρ, 99)
Με τα λόγια αυτά προειδοποίησε την κοινότητά του ενάντια στον πειρασμό των γυναικών, δηλώνοντας ότι το να κοιτάζει κανείς μια ξένη γυναίκα (ναζάρ) είναι μοιχεία των ματιών και απαγορευμένο.
(Μπουχάρι, Ιστι’ζαν 12)
απαγορεύει την κατ’ ιδίαν συνάντηση γυναίκας και άνδρα (χαλβέτ) και το ταξίδι της γυναίκας χωρίς συνοδό.
(Μπουχάρι, Νικάχ, 111).
Σε περίπτωση ανάμειξης ανδρών και γυναικών, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει αναπόφευκτα αθέμιτη ματιά. Σε ό,τι αφορά τον καθορισμό του κανόνα και του μέτρου αυτού, το ακόλουθο ιερό χαντίθ είναι εξαιρετικά ενδεικτικό:
«Η Ουμ Σαλαμά λέει: Ενώ εγώ και η Μέιμουνά ήμασταν με τον Αγγελιοφόρο του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες να είναι επάνω του), ήρθε ο Αμπντουλλάχ μπιν Ουμμι Μέκτουμ και μπήκε κοντά του. Αυτό συνέβη μετά την εντολή να καλυπτόμαστε. Ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες να είναι επάνω του) είπε:»
“Κρυφτείτε από αυτόν/αυτήν”
είπε. Κατόπιν
«Ω Αγγελιοφόρε του Θεού! Δεν είναι τυφλός; Δεν μας βλέπει και δεν μας αναγνωρίζει;»
είπα. Ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογίες σε αυτόν)
“Είστε και οι δυο τυφλοί, δεν τον βλέπετε;”
είπε
(Τιρμίζι, Εντέμπ, 63)
.
Παρόλο που στο Ισλάμ δίνεται τεράστια σημασία στην προσευχή της Παρασκευής και στην ομαδική προσευχή στο τζαμί, ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) απέκλεισε τις γυναίκες από αυτές τις προσευχές για να αποτρέψει την ανάμειξη ανδρών και γυναικών, και δήλωσε ότι η προσευχή στο σπίτι είναι πιο ευάρεστη για τις γυναίκες από την προσευχή στο τζαμί.
«Το καλύτερο τζαμί για τις γυναίκες είναι η γωνιά του σπιτιού τους.»
(Αχμάντ ιμπν Χανμπάλ, VI, 297).
Η Αίσα, βλέποντας την ανάμειξη ανδρών και γυναικών κατά την περίοδο των Ομεϋαδών, είπε τα εξής:
«Αν ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) έβλεπε τις γυναίκες να κάνουν τέτοια πράγματα, θα τις απέτρεπε από το να έρχονται στο τζαμί, όπως ακριβώς οι γυναίκες των Ισραηλιτών είχαν αποκλειστεί από το να έρχονται στο τζαμί».
(Μπουχάρι, Εζάν, 163).
Στο Τζαμί του Προφήτη υπήρχε μια πόρτα αποκλειστικά για γυναίκες. Ο Χαλίφης Ομάρ, για να αποτρέψει την ανάμειξη ανδρών και γυναικών, απαγόρευσε στους άνδρες να περνούν από αυτήν την πόρτα κατά τη διάρκεια της θητείας του.
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) δεν εμπόδισε τις γυναίκες που ήθελαν να έρθουν στο τζαμί και διέταξε να μην εμποδίζονται.
(Μπουχάρι, Εζάν, 165).
Ωστόσο, οι γυναίκες που έρχονταν στο τζαμί για να προσευχηθούν δεν αναμειγνύονταν με τους άνδρες, αλλά στέκονταν πίσω από αυτούς, και για να μην αναμειγνύονται με τους άνδρες μετά την προσευχή, ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) παρέμενε για λίγο στη θέση του πριν σηκωθεί, αφού χαιρετούσε, και σηκωνόταν αφού οι γυναίκες είχαν φύγει, και οι άνδρες σηκωνόταν μετά από αυτόν.
(Μπουχάρι, Εζάν, 162).
Οι γυναίκες έρχονταν στις εορταστικές προσευχές. Ωστόσο, ο χώρος τους στο μυσάλλα ήταν ξεχωριστός και ο Προφήτης, αφού τελείωνε την ομιλία του στους άνδρες, πήγαινε κοντά τους και τους έδινε συμβουλές.
(Μπουχάρι, Ι’ντέιν, 7).
Μια μέρα, ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) βγαίνοντας από το τζαμί, είδε άνδρες και γυναίκες ανακατεμένους και φώναξε στις γυναίκες:
«Πηγαίνετε στην άκρη! Δεν έχετε δικαίωμα να περπατάτε στη μέση του δρόμου, περπατήστε στις άκρες», είπε. Τότε οι γυναίκες άρχισαν να περπατούν κολλημένες στον τοίχο, με αποτέλεσμα τα ρούχα τους να σκαλώνουν στον τοίχο.
(Αμπού Νταβούντ, Εντέμπ, 179).
Ο Ούκμπα ιμπν Αμίρ (ρα) λέει: Ο Προφήτης (σ.α.σ.)
“Μην πλησιάζετε (ξένες) γυναίκες.”
είπε. Ένας άνδρας από τους Ανσάρ
«Ω Αγγελιοφόρε του Θεού! Τι λες για τους συγγενείς του συζύγου;»
όταν ρωτήθηκε από τον Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν)
‘
Οι συγγενείς του συζύγου είναι θάνατος (δηλαδή, είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι).
είπαν.”
(Αχμάντ ιμπν Χανμπάλ, IV, 149).
Όλα αυτά δείχνουν ότι οι συναθροίσεις, οι συζητήσεις και η συναναστροφή ανδρών και γυναικών που δεν είναι συγγενείς, δεν συνάδουν με το πνεύμα και τον χαρακτήρα του Ισλάμ. Είναι αδιανόητο μια θρησκεία που δεν επιτρέπει την ανάμειξη ανδρών και γυναικών ακόμα και στους τόπους λατρείας, να επιτρέπει την τυχαία συνύπαρξή τους σε άλλους χώρους, σε άλλες συναθροίσεις και συζητήσεις, και την οικειότητα μεταξύ τους.
(βλ. Μαουντούντι, Εξήγηση της Σούρας Νουρ, σελ. 141-176).
Ωστόσο, σε περιπτώσεις όπου υπάρχει βεβαιότητα για την απουσία πειρασμού και ανάγκης, το Ισλάμ δεν θεωρεί απαραίτητα επιλήψιμο το να βοηθά μια γυναίκα ξένους άνδρες ή να εξυπηρετεί άνδρες επισκέπτες στο σπίτι, υπό την προϋπόθεση ότι τηρείται η σεμνότητα και οι κανόνες. Πράγματι, ο Αμπού Ουσεΐντ, ένας από τους συντρόφους του Προφήτη, όταν παντρεύτηκε, κάλεσε τον Προφήτη και μερικούς φίλους του στο γάμο, αλλά δεν είχε ετοιμάσει τίποτα για να τους προσφέρει. Ωστόσο, η νύφη (σύζυγός του), η Ουμ Ουσεΐντ, είχε μουλιάσει χουρμάδες σε ένα πέτρινο δοχείο από το προηγούμενο βράδυ, και αφού ο Προφήτης τελείωσε το φαγητό του, τα αραίωσε (έφτιαξε σιρόπι) και τα πρόσφερε στον Προφήτη και στους καλεσμένους.
(Μπουχάρι, Νικάχ, 77).
Η Ρουμπαϊγί, κόρη του Μουαββίζ, λέει:
«Εμείς βγαίναμε σε πόλεμο μαζί με τον Προφήτη (ειρήνη σε αυτόν) και υπηρετούσαμε τους στρατιώτες, τους δίναμε νερό να πιουν, περιθάλπαμε τους τραυματίες και φέρναμε τους νεκρούς (μάρτυρες) στη Μεδίνα.»
(Μπουχάρι, Τζιχάντ, 68).
Σε κάθε περίπτωση, στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, πρέπει να ακολουθείται η οδός της προσοχής και της σύνεσης. Ενώ έχουμε ωραίες παραδόσεις, όπως η διατήρηση της σεμνότητας και της ευπρέπειας, που ταιριάζουν με το πνεύμα του Ισλάμ, είναι μεγάλη αμαρτία και ανευθυνότητα για έναν μουσουλμάνο να εγκαταλείψει το δρόμο του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) και αυτές τις παραδόσεις, απλώς για να μιμηθεί τη δυτική κοινωνία.
(Αμπντουλκερίμ ΟΥΝΑΛΑΝ)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
