– Όταν μπει κανείς στον Παράδεισο, θα τρώει και θα πίνει όπως θέλει, θα απολαμβάνει τις χαρές χωρίς αντάλλαγμα, θα έχει τις χουρίδες και πολλές άλλες ευλογίες. Δηλαδή, η κύρια ερώτησή μου είναι:
– Ο Θεός χαίρεται, ευχαριστιέται, αισθάνεται ευχαρίστηση όταν οι κάτοικοι του Παραδείσου απολαμβάνουν τις χαρές τους; Πώς βλέπει τους υπηρέτες του εκεί;
– Τι νόημα έχει, λοιπόν, ένα μέρος όπου οι ευλογίες είναι άφθονες, ατελείωτες, ειρηνικές, και, με απλά λόγια, δωρεάν, χωρίς κόπο;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Είναι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι ο γενναιόδωρος και φιλεύσπλαχνος άνθρωπος επιθυμεί να ταΐζει και να ποτίζει τους απόρους.
Αυτός που κατέχει αμύθητους θησαυρούς, επιθυμεί να βοηθήσει τους φτωχούς…
Ένας αγαπημένος άνθρωπος θέλει να ευχαριστεί αυτούς που αγαπάει…
Μπορεί κανείς να απαριθμήσει πολλές τέτοιες αρετές, και όποιος τις κατέχει, ευχαριστιέται να προσφέρει βοήθεια χωρίς αντάλλαγμα.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία όλων των υπαρχόντων και του Κορανίου, είναι αναγκαίο, λόγω των υπέροχων ιδιοτήτων του Θεού, ο οποίος διαθέτει ασύγκριτη γενναιοδωρία, απεριόριστη φιλανθρωπία και ανεξάντλητους θησαυρούς, να τρέφει και να ποτίζει τους υπηρέτες του στον παράδεισο για πάντα.
– Ναι, υπάρχει μεγάλη ευχαρίστηση στο να δεχθεί ο Θεός τους ειλικρινείς υπηρέτες του στον παράδεισο, να τους χαρίσει αιώνια ζωή, να τους τρέφει και να τους ποτίζει πάντοτε, και να τους αποκαλύψει την ομορφιά του, σε εκείνους τους υπηρέτες που τον ποθούν. Όπως καμία ιδιότητα του Θεού δεν μοιάζει με τις ιδιότητες των ανθρώπων, έτσι και η ευχαρίστησή του δεν μοιάζει με τη δική τους. Υπάρχει μια ιερή ευχαρίστηση, αντάξια της Αγίας Του Υπάρξεως, η οποία δεν έχει ανάγκη από τίποτα.
– Επίσης, η απεριόριστη ομορφιά του Θεού.
(πνευματική ομορφιά)
και Κεμάλ
(άψογος, τέλειος επίθετα)
Υπάρχει. Εκείνη η αιώνια ομορφιά επιθυμεί τη διαρκή ύπαρξη των θαυμαστών και των εκτιμητών της. Διότι μια αιώνια ομορφιά δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με προσωρινούς θαυμαστές. Επειδή ένας θεατής που είναι καταδικασμένος να χαθεί οριστικά, με την ιδέα της φθοράς, μετατρέπει την αγάπη σε εχθρότητα, και η έκπληξη και ο σεβασμός/θαυμασμός και η τιμή τείνουν προς την περιφρόνηση. Διότι ο άνθρωπος είναι εχθρός σε ό,τι δεν γνωρίζει και δεν καταλαβαίνει.
Επομένως, το να είναι οι άνθρωποι φτωχοί και άποροι, να είναι ερωτευμένοι με την αιώνια ζωή, να συνειδητοποιούν την ευγνωμοσύνη τους για τις ευεργεσίες, να τρέφουν αγάπη σε βαθμό λατρείας για όποιον τους βοηθά, είναι παράλληλα με το να ικανοποιούνται ατελείωτα από την ανταπόκριση σε αυτές τις έμφυτες ανάγκες.
του Αλλάχ, του ελεήμονος, του γενναιόδωρου και του συμπονετικού
Η ύπαρξη αυτών των ιδιοτήτων συνεπάγεται την αιώνια παραμονή τους στον παράδεισο.
Δεν είναι δυνατόν μια άπειρη ευσπλαχνία, η οποία ικανοποιεί τις επιθυμίες και τις ανάγκες ακόμα και ενός εντόμου σε αυτόν τον κόσμο, να αγνοήσει τη μεγαλύτερη επιθυμία ενός τέλειου όντος όπως ο άνθρωπος.
Όσο παράλογο είναι να ακούς το βουητό ενός κουνουπιού και να μην ακούς τον ήχο μιας οβίδας, άλλο τόσο παράλογο είναι να μην ακούει ο Θεός, του οποίου η απέραντη ευσπλαχνία και βοήθεια είναι φανερή σε αυτόν τον κόσμο, τις φωνές των ανθρώπων στον άλλο κόσμο και να μην τους ελεεί.
“Κοίτα, σε αυτές τις εκθέσεις που δεν έχουν αρχή και τέλος”
(στο σύμπαν-στη γη)
τα ανεπανάληπτα κοσμήματα, τα ασύγκριτα εδέσματα που βρίσκονται σε αυτά τα τραπέζια
(τρόφιμα)
Δείχνουν ότι: Ο ηγεμόνας αυτών των τόπων διαθέτει απεριόριστη γενναιοδωρία και αμέτρητους θησαυρούς. Ωστόσο, τέτοια γενναιοδωρία και ανεξάντλητοι θησαυροί απαιτούν ένα μόνιμο και πολυτελές συμπόσιο, όπου όλα τα επιθυμητά είναι διαθέσιμα. Και επιθυμούν όσοι απολαμβάνουν αυτό το συμπόσιο να παραμείνουν εκεί, ώστε να μην υποφέρουν από την οδύνη της απώλειας και του αποχωρισμού. Διότι, όπως η απώλεια της οδύνης είναι ευχαρίστηση, έτσι και η απώλεια της ευχαρίστησης είναι οδύνη.
(βλ. Νουρσί, Λόγοι, σελ. 51)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
