Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η προετοιμασία και η ταφή ενός αποθανόντος μουσουλμάνου,
δηλαδή, το πλύσιμο, η ταφική περιβολή, η τέλεση της νεκρώσιμης προσευχής και η ταφή του νεκρού αποτελούν συλλογική υποχρέωση (φαρζ) για τους μουσουλμάνους που μένουν πίσω.
(1) Αν ένας ή μερικοί μουσουλμάνοι εκπληρώσουν αυτό το καθήκον, οι υπόλοιποι απαλλάσσονται από την ευθύνη. Αν όμως κανείς δεν το εκπληρώσει, τότε όλοι φέρουν την ευθύνη.
Το πλύσιμο, το τύλιγμα με σάβανο, η προσευχή και η ταφή του νεκρού αποτελούν έθιμο από την αρχαιότητα. Σύμφωνα με μια αφήγηση που αποδίδεται στον Ουμπέι μπιν Κα’μπ (θ. 21/642), όταν ο Αδάμ (ας) πέθανε, οι άγγελοι ήρθαν από τον παράδεισο με σάβανα και αρώματα, τον έπλυναν, τον τύλιξαν με σάβανο, τον άλειψαν με ωραία αρώματα. Στη συνέχεια, προσευχήθηκαν γι’ αυτόν, τον έβαλαν στον τάφο που είχαν σκάψει και τον σκέπασαν με πλίνθους, ισοπεδώνοντας το χώμα. Αφού ολοκλήρωσαν αυτές τις εργασίες, είπαν στους γιους του Αδάμ:
«Ω, υιοί του Αδάμ, αυτό που κάναμε είναι η σουνέτ σας, ο νόμος σας. Από εδώ και πέρα, τελέστε τις κηδείες και τις ταφές των νεκρών σας όπως είδατε να τις κάνουμε εμείς.»
(2)
είπαν. Σε όλες τις θείες θρησκείες από την εποχή του Αδάμ (α.σ.) και έπειτα, οι νεκροί αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο.
Πράγματι, ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν), ο κήρυκας του Ισλάμ, της τελευταίας θεϊκής θρησκείας, ανέφερε ότι η ταφική τελετή του μουσουλμάνου μετά το θάνατό του αποτελεί ένα από τα δικαιώματα του νεκρού επί των ζωντανών μουσουλμάνων, και διέταξε τους μουσουλμάνους που επιζούν να εκπληρώσουν αυτό το τελευταίο καθήκον απέναντι στους νεκρούς αδελφούς τους, διδάσκοντάς τους και τον τρόπο εκτέλεσής του. Όλοι οι ιμάμηδες-μουτζαχίντ συμφώνησαν, εξαιτίας αυτής της εντολής του Αγγελιοφόρου του Θεού (ειρήνη σ’ αυτόν), ότι η προετοιμασία και η ταφή είναι υποχρεωτική πράξη (φαρζ-ι κιφάγιε). (3)
Η νεκροψία είναι μια πράξη σεβασμού προς τον άνθρωπο, ένα ευγενές ον. Είναι υποχρεωτική για τον καθαρισμό και την τιμή του.
Ο νεκρός άνθρωπος αξίζει σεβασμού. Αυτός ο σεβασμός, από τη μια πλευρά, αποτελεί παρηγοριά για τους συγγενείς του νεκρού, ενώ από την άλλη, υποδηλώνει ότι ο θάνατος δεν είναι ανυπαρξία, αλλά επιστροφή στην αληθινή πατρίδα, και ότι ο νεκρός πρέπει να αποσταλεί εκεί καθαρός και αγνός. Το πλύσιμο του νεκρού, σαν να ήταν νεογέννητο μωρό, συμβολίζει, από τη μια πλευρά, αυτή την αναγέννηση, και από την άλλη, αντιπροσωπεύει την απομάκρυνση της βρωμιάς, της σκόνης και των ρύπων που άφησε η θνητή πορεία, δηλαδή η επίγεια ζωή, πάνω του. Μετά το πλύσιμο, τυλίγεται σε σάβανο, σαν να του φορούσαν ένα βρεφικό ρουχαλάκι, και με μεγάλη προσοχή τοποθετείται στο κρεβάτι του.
Υποσημειώσεις:
1. Ιμπν αλ-Χουμάμ. Καμαλεντίν Μουχάμμαντ μπ. Αμπντουλβάχιντ, Σαρχου Φετχ αλ-Καντίρ, τόμ. Ι, σελ. 447. Μπουλάκ, 1315 εγ.; Ταχτάβι, Χαšiγέτου Αλά Μεράκι αλ-Φελάχ, σελ. 447. Κάιρο, 1970.
2. Ιμπν Κεθίρ, αλ-Μπιντάγια ουα’ν-Νιχαγιά, τόμ. Ι, σελ. 98, Βηρυτός, 1977; Αμπντ αλ-Χαμνπάλ, Μουσνέδ, τόμ. V, σελ. 136.
3. Η Ζωή στον Τάφο, Αναπληρωτής Καθηγητής Δρ. Σουλεϊμάν Τοπράκ.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
