– Στην ιστοσελίδα σας είδα δύο αντικρουόμενες διατάξεις. Στη μία αναφέρεται ότι ο άνδρας που διαπράττει μοιχεία με τη γυναίκα του πρέπει να θανατωθεί με αντίποινα, ενώ στην άλλη αναφέρεται ότι αυτό είναι θεμιτό και δεν απαιτούνται αντίποινα. Ποια είναι η σωστή; Γιατί λέτε αντικρουόμενα πράγματα; Σε ποια να πιστέψουμε;
– Και παρακαλώ, μην με ρωτάτε άλλες ερωτήσεις, έχω διαβάσει όλες τις ερωτήσεις σχετικά με αυτό το θέμα από την ιστοσελίδα σας. Έχω διαβάσει και το θέμα της Λιάν. Μάλιστα, ένας φίλος μου είπε, πολύ σωστά, ότι τότε ο καθένας θα σκοτώνει τη γυναίκα του όπως θέλει, τι ανάγκη υπάρχει για τέσσερις μάρτυρες, και ότι οι ποινές πρέπει να επιβάλλονται από το κράτος. Δεν έχω λάβει ικανοποιητική απάντηση από εσάς σε αυτό.
– Εσείς λέτε ότι χρειάζονται μάρτυρες, ότι η δολοφονία δεν είναι επιτρεπτή, αλλά στο τέλος της ίδιας φετφάς αναφέρεται ότι οι τέσσερις ιμάμηδες των μεζχέμπ θεώρησαν τη δολοφονία θεμιτή. Αυτή την αντίφαση εγώ ρωτάω.
– Δεν επιτρέπεται σε κανέναν, ο οποίος γνωρίζει με βεβαιότητα ότι η σύζυγός του ή η κόρη του ζει παράνομα, να επιχειρήσει να την σκοτώσει ή να την κάνει να σκοτωθεί. Ένας άνδρας ήρθε στον Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) και τον ρώτησε, με την έννοια:
«Αν έμπαινα στο σπίτι μου και έβλεπα τη γυναίκα μου να μοιχεύει με έναν άντρα και τον σκότωνα, τι θα λέγατε;» «Θα ήθελα τέσσερις άνδρες μάρτυρες.» «Αν δεν τους έβρισκα;» «Τότε θα σου επιβαλλόταν η ποινή της ανταπόδοσης.»
– Αν ένας άνδρας βρει τη γυναίκα του ή μια γυναίκα με την οποία έχει συγγένεια να μοιχεύει με έναν άνδρα και τον σκοτώσει, αυτό είναι θεμιτό γι’ αυτόν και δεν υφίσταται ποινή θανάτου.
(Εντ-Ντουρρού’λ-Μουχτάρ, III, 197, V, 397.)
– Αυτή είναι επίσης η άποψη των Χαναμπιτών, των Σαφιιτών και των Μαλικιτών.
(al-Mughni, VIII, 332; al-Muhazzab, II, 225; ash-Sharh al-Kabir, IV, 357.)
– Εάν η γυναίκα διέπραξε μοιχεία με τη δική της θέληση, τότε, σύμφωνα με τους Χαναφίτες και τους Χανμπαλίτες, ο σύζυγος μπορεί να σκοτώσει και τους δύο.
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Πρωτίστως, ας αναφέρουμε ότι η πράξη ενός άνδρα που βλέπει τη γυναίκα του να διαπράττει μοιχεία και τον εραστή της, να τους σκοτώσει ενώ διαπράττουν αυτή την αμαρτία, έχει δύο διαστάσεις: μία από την άποψη της κρίσης της μεταθανάτιας ζωής και μία από την άποψη της κρίσης του εγκόσμιου νόμου.
Την αλήθεια, δηλαδή αν κάποιος έχει δίκιο ή όχι, την ξέρει μόνο ο Θεός. Αν έχει δίκιο, δεν θα λογοδοτήσει στη μεταθανάτια ζωή και δεν θα είναι υπεύθυνος. Αν έχει άδικο, θα λογοδοτήσει και θα υποστεί τιμωρία στη μεταθανάτια ζωή.
Ωστόσο, από την άποψη του παγκόσμιου δικαίου, ο άνδρας που σκοτώνει τη γυναίκα του επειδή τον απατά πρέπει να το αποδείξει, αλλιώς τιμωρείται με θάνατο (εάν δεν μπορεί να το αποδείξει).
Οι διατάξεις της Σαρία αποδίδονται σύμφωνα με το φαινόμενο/την επιφάνεια.
Η απόφαση λαμβάνεται ανάλογα με το αν το άτομο έχει δίκιο ή όχι, αν υπάρχουν μάρτυρες ή όχι, και η ποινή επιβάλλεται ανάλογα.
Εδώ, έχουν εκδοθεί δύο διαφορετικές αποφάσεις, ανάλογα με το εάν ο άνδρας που ισχυρίζεται ότι σκότωσε τη γυναίκα του επειδή τον απατούσε μπορεί να το αποδείξει ή όχι, και ανάλογα με αυτές τις δύο διαφορετικές περιπτώσεις.
Πιο συγκεκριμένα:
– Στο Ισλάμ, για να αποδειχθεί η μοιχεία, απαιτούνται οι μαρτυρίες τεσσάρων μαρτύρων. Ωστόσο,
Η μαρτυρία του συζύγου ισοδυναμεί με τέσσερις μάρτυρες.
Σχετικά με αυτό.
“Lian / κατάρα”
εκτελείται.
Οι μεταφράσεις των σχετικών στίχων έχουν ως εξής:
«Εκείνοι που κατηγορούν τις συζύγους τους για μοιχεία και δεν έχουν μάρτυρες εκτός από τον εαυτό τους, η μαρτυρία καθενός από αυτούς πρέπει να είναι τέσσερις φορές, επικαλούμενος τον Θεό ως μάρτυρα ότι λέει την αλήθεια· και πέμπτον,
«Αν είναι από αυτούς που λένε ψέματα, ας τον καταραθεί ο Αλλάχ».
Αυτό είναι το θέμα. Όσον αφορά τη γυναίκα που κατηγορείται για μοιχεία, αν ο σύζυγός της ορκιστεί τέσσερις φορές στο όνομα του Θεού ότι λέει ψέματα, η ποινή αίρεται. Στην πέμπτη φορά, όμως,
να εύχεται να πέσει η οργή του Θεού πάνω του, αν ο σύζυγός της λέει την αλήθεια
θα είναι.”
(Νουρ, 24/6-9)
Από αυτούς τους στίχους καταλαβαίνουμε ότι, όσον αφορά τον άνδρα που είδε τη γυναίκα του να διαπράττει μοιχεία,
Η ποινή είναι η αμοιβαία κατάρα μεταξύ τους.
Σχετικά με αυτό το θέμα, υπάρχουν διάφορες παραδόσεις που αναφέρουν την αιτία της αποκάλυψης των παραπάνω στίχων, την περίπτωση όπου η μαρτυρία του συζύγου ισοδυναμεί με τέσσερις μαρτυρίες και την κατάσταση όπου η γυναίκα, με τον όρκο Λιάν, σώζεται από την ποινή του χαντ.
(βλ. Ραζή, Μαβερντί, Κουρτουμπί, Ιμπν Ασούρ, στις σχετικές θέσεις)
– Μπορεί ένας άνδρας να σκοτώσει κάποιον που έχει μοιχεία με τη γυναίκα του;
Εδώ υπάρχουν δύο απόψεις μεταξύ των λογίων:
Πρώτον:
Απόφαση που αποδίδεται στον Χαζράτ Αλί:
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Χαζράτ Αλί, όταν ρωτήθηκε σχετικά, απάντησε ως εξής:
«Αν ο σύζυγος μιας γυναίκας σκοτώσει τον άνδρα που έχει μοιχεία με τη γυναίκα του χωρίς να φέρει τέσσερις μάρτυρες, τότε και αυτός
-ως αντίποινα-
θανατώνεται. Εάν ο κηδεμόνας του θύματος το ομολογήσει, ο δολοφόνος δεν υπόκειται ούτε σε αντίποινα ούτε σε αποζημίωση.”
Δεύτερον:
Απόφαση που αποδίδεται στον Χαλίφη Ομάρ:
Σύμφωνα με την παράδοση, μια μέρα ο Χαλίφης Ομάρ έτρωγε πρωινό, όταν ένας άντρας έτρεξε προς το μέρος του με ένα σπαθί βουτηγμένο στο αίμα και κάθισε δίπλα του. Στη συνέχεια, μια ομάδα ανθρώπων που τον κυνηγούσαν έφτασαν και…
“Ω, Αρχηγέ των Πιστών! Αυτός ο άνθρωπος σκότωσε έναν φίλο μας, έναν συγγενή μας.”
είπαν. Ο Χαζράτ Ομέρ.
“Τι λες εσύ;”
ρώτησε. Ο άντρας:
“Ω, διοικητή των πιστών! Εγώ…”
(με το σπαθί μου)
οι δύο μηροί της γυναίκας μου
(των δύο ποδιών του)
Χτύπησα ανάμεσα στα δύο, και αν υπήρχε κάποιος εκεί, τον σκότωσα.”
είπε.Τότε ο Χαζράτ Ομέρ (στρεφόμενος προς τους άνδρες του θύματος),
“Τι λέτε εσείς;”
ρώτησε. Οι άνδρες:
“Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, όταν αυτός ο άντρας κουνάει το σπαθί του,
(εμείς)
ο άνθρωπός μας
(της μέσης του)
“σφηνώθηκε ανάμεσα στο μεσαίο δάχτυλο και στα δύο δάχτυλα της γυναίκας του.”
είπαν. Τότε ο Χαζράτ Ομέρ πήρε το σπαθί του άνδρα, το κούνησε λίγο και το επέστρεψε στον άνδρα, προσθέτοντας:
“Κοίτα, αν αυτοί…”
(οι μοιχοί, με τη γυναίκα σου)
Αν κάνουν την ίδια δουλειά, τότε γύρνα και εσύ στη δική σου δουλειά.
(δηλαδή, μπορείς να σκοτώσεις ξανά όταν δεις ξανά μια τέτοια σκηνή)
είπε.”
(Μουσταφά μπιν Σαδ αλ-Διμασχκί, Μεταλίμπ Ουλί’ν-νουχα, 6/42)
Ιμπν Καγίμ αλ-Τζαουζίγια
Σύμφωνα με την άποψη αυτή, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της διακυβέρνησης του Χαλίφη Ομάρ και του Χαλίφη Αλή. Κάποιοι, επειδή θεώρησαν επιφανειακά τις διακυβερνήσεις τους, έπεσαν στην πλάνη ότι υπήρχε αντίφαση μεταξύ τους. Η αλήθεια είναι:
Η απόφαση του Χαζράτ Αλί βασίζεται στον εξής νομικό κανόνα: Αν ένας άνδρας δει τη γυναίκα του να μοιχεύει με έναν άνδρα, αλλά τον σκοτώσει χωρίς να φέρει τέσσερις μάρτυρες, τότε ο ίδιος θανατώνεται ως αντίποινα (διότι, σύμφωνα με τις σχετικές στίχους της Σούρας Νουρ, η μόνη λύση σε αυτή την περίπτωση είναι η Λιάν/κατάρα. Το να μην το κάνει και να σκοτώσει τον άνδρα είναι αντίθετο με αυτούς τους στίχους).
Ο κύριος λόγος που ο Χαλίφης Ομάρ έδωσε την άδεια να σκοτωθεί ο μοιχός ήταν:
είναι η ομολογία του κηδεμόνα/των κηδεμόνων του θύματος.
Στην πραγματικότητα, ο κανόνας που αποδέχονται οι φίλοι μας είναι ο εξής:
«Εάν ο κηδεμόνας του θύματος ομολογήσει το έγκλημα της μοιχείας, ο δολοφόνος δεν υποχρεούται ούτε σε αντίποινα ούτε σε αποζημίωση.»
(βλ. Ζαδ αλ-Μεάδ, 562-563)
Ένας από τους διάσημους μελετητές των Χανμπαλιτών,
Ιμπν Κουδέαμ
και παρέθεσε τις παραπάνω πληροφορίες και τη σχετική φετφά του Χαζράτ Ομέρ,
στην ομολογία του κηδεμόνα
συνδέθηκε. Στη συνέχεια
«Ο Ιμάμ Σαφί, ο Ιμάμ ας-Σαβρ και ο Ιμπν αλ-Μουνζίρ»
με βάση τη φετφά του Χαζράτ Αλί
«Εάν ένας άνδρας δει τη γυναίκα του να μοιχεύει με έναν άνδρα, αλλά δεν μπορεί να φέρει τέσσερις μάρτυρες και σκοτώσει τον άνδρα, η γάτα του θανατώνεται ως αντίποινα.»
αφού υιοθέτησαν την απόφασή του’
«δεν γνωρίζει κανέναν που να αντιτίθεται σε αυτή την άποψη»
πρόσθεσε επίσης.
(βλ. αλ-Μουγνί, 8/270)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
