Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Πρώτον, ο Θεός είναι εκείνος που επιθυμεί τον διαχωρισμό των ανθρώπων με διαμάντινη ψυχή από εκείνους με ψυχή από κάρβουνο, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να κρίνει την κατάσταση των ανθρώπων. Άρα, ο Θεός είναι εκείνος που επιθυμεί τον διαχωρισμό αυτών των θετικών και αρνητικών δομών. Ο Θεός θέλει να δει μια τέτοια εικόνα. Το να γνωρίζει με την αιώνια γνώση Του πώς θα γίνουν τα πράγματα είναι ένα πράγμα, και η εκδήλωσή τους στον εξωτερικό κόσμο είναι άλλο. Στην δοκιμασία, μιλάμε για την εμφάνιση των αποτελεσμάτων στον εξωτερικό κόσμο.
Στις στίχους που αναφέρονται, υποδεικνύεται ότι ο Θεός θέτει σε δοκιμασία τους ανθρώπους. Συνεπώς, η διάκριση μεταξύ των ανθρώπων με διαμάντινη ψυχή και εκείνων με ψυχή από κάρβουνο έχει άμεση σχέση με τον ίδιο τον Θεό.
Είναι η αξιολόγηση της κατάστασης των νικητών και των ηττημένων. Ο μεταθανάτιος κόσμος, όπου γίνεται αυτή η αξιολόγηση, θα είναι ο τόπος όπου θα αντικατοπτρίζεται η άπειρη δικαιοσύνη του Θεού. Διότι ο κόσμος δεν είναι κατάλληλος για την πλήρη εκδήλωση της θεϊκής δικαιοσύνης. Όπως ο Θεός δημιούργησε αμέτρητα έργα τέχνης στο σύμπαν, έτσι και εδώ έχει οργανώσει τη δοκιμασία.
Η εκδήλωση αυτής της γενναιοδωρίας και της ευσπλαχνίας, η συνέχιση των ευεργεσιών και των δωρεών, είναι δυνατή μόνο με την ύπαρξη ενός αιώνιου κόσμου.
Ο Παράδεισος είναι κατάλληλος για μια τέτοια αποστολή. Ωστόσο, η άπειρη ευσπλαχνία του Θεού επιθυμεί να εκδηλωθεί σε όσους αξίζουν την ευσπλαχνία. Διαφορετικά, δεν θα συμβαδίζει ούτε με την προσεκτική εκδήλωση της ευσπλαχνίας, ούτε με την αληθινή δικαιοσύνη.
Αυτές οι διαφορετικές ιδιότητες επιθυμούν να εκδηλωθούν με διαφορετικό τρόπο. Πράγματι, όπως μας παρουσιάζεται ως και έτσι μας συστήνεται και ως και .
Όπως η ευσπλαχνία και η συμπόνια επιθυμούν να αγκαλιάσουν τους υπάκουους, ανταμείβοντάς τους, έτσι η τιμή και η δόξα επιθυμούν να χαστουκίσουν τους ανυπότακτους, βάζοντάς τους στη θέση τους.
Ο παράδεισος και η κόλαση υπάρχουν γι’ αυτό. Χωρίς παράδεισο και κόλαση, αυτές οι αιώνιες και αθάνατες εκδηλώσεις δεν θα υπήρχαν.
Για παράδειγμα, η δημιουργία του κόσμου από το μηδέν οφείλεται στην επιλογή Του, και όχι σε κάποια αναγκαιότητα. Η επιθυμία του Θεού να δει τη δόξα και την ομορφιά Του είναι μια σοφία. Η επιλογή του Θεού, ο οποίος είναι ο κριτής, δεν απαιτεί άλλη αιτία.
Από αυτή την άποψη, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η έναρξη της δοκιμασίας είναι μια επιλογή του Θεού· αν ήθελε, θα μπορούσε να μην την είχε ξεκινήσει. Ωστόσο, επειδή επέλεξε να την ξεκινήσει, υπήρξε η δοκιμασία.
Στο εδάφιο με το παραπάνω νόημα γίνεται αναφορά σε αυτή την αλήθεια.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
