– Θα φέρει ο άνθρωπος τα σημάδια των ασθενειών που αντιμετώπισε στη γη και στον άλλο κόσμο, δηλαδή στον παράδεισο ή στην κόλαση;
– Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που δεν έχει χέρι ή πόδι θα συνεχίσει να υπάρχει στην ίδια κατάσταση;
– Οι δυσκολίες, όπως οι ασθένειες, οι ενοχλήσεις και οι χειρουργικές επεμβάσεις, θα ωφελήσουν τους ανθρώπους στη μεταθανάτια ζωή;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Στον Παράδεισο δεν θα υπάρχουν τέτοια. Ακόμη και ένας πιστός που ήταν τυφλός και υπέμεινε την κατάστασή του στη γη, θα είναι από τους πρώτους που θα δουν τον Παράδεισο και η όρασή του θα είναι καλύτερη. Οι ασθένειες και οι δυσκολίες που υπέστη κανείς στη γη θα έχουν ανταμοιβή.
Είναι βέβαιο ότι οι αμαρτίες που δεν έχουν συγχωρεθεί θα έχουν συνέπειες στην κόλαση.
Σημαίνει ότι, στο ταξίδι της ζωής μας, περνώντας από τα στάδια της πατρικής σπερματογένεσης, της μήτρας της μητέρας και της παιδικής ηλικίας, φτάνοντας στην ενηλικίωση, ανοίγονται μπροστά μας δύο δρόμοι: η πίστη ή η απιστία. Ως συνέχεια αυτής της πορείας, μετά τα στάδια του θανάτου, του τάφου, της ανάστασης και της κρίσης, θα βρεθούμε σε ένα σταυροδρόμι δύο αιωνιοτήτων. Ο αιώνιος παράδεισος και η κόλαση…
Εκείνοι που λένε ότι δεν πιστεύουν στη μεταθανάτια ζωή, είναι εκείνοι που δεν μπορούν να κατανοήσουν την ανάσταση μετά θάνατον. Αυτό που στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν είναι το γεγονός της ανάστασης. Διαφορετικά, η απιστία στη μεταθανάτια ζωή θα ήταν μια ανοησία, σαν να αντιτίθεται κανείς στη ροή του χρόνου και να μην πιστεύει στο αύριο. Κάθε άνθρωπος, με την αγωνία του θανάτου, αποχωρίζεται από τον κόσμο, βγάζει τα ρούχα του. Τη στιγμή που πεθαίνει, βρίσκεται σε έναν νέο κόσμο.
Λέγεται. Και τα ονόματά τους μοιάζουν. Κάθε βράδυ, ο άνθρωπος που βυθίζεται στον ύπνο, τον μικρό αδελφό του θανάτου, και ξυπνάει κάθε πρωί σαν να ανασταίνεται, παρακολουθεί καθημερινά τα σημάδια της συντέλειας και της ανάστασης.
Οι ακτίνες εκείνης της ζωής μάς καλούν διαρκώς. Αλλά το σημαντικό είναι να αποδεχτούμε εκείνο το μέρος προτού φτάσουμε εκεί· να μπορέσουμε να παρατηρήσουμε τον ήλιο στα πρώτα του φώτα. Αφού ανατείλει ο ήλιος, τι αξία έχει πια η αποδοχή του;
Και μια ακτίνα αυτού του ήλιου βρίσκεται και στον δικό μας πνευματικό κόσμο!… Η αιώνια επιθυμία. Ο μεγάλος Δάσκαλος, ο σουλτάνος του λόγου, εκφράζει αυτή την επιθυμία ως μια ξεχωριστή απόδειξη της ύπαρξης της μεταθανάτιας ζωής με αυτή την υπέροχη ρήση:
Αυτή η επιθυμία, που είναι εμφυτευμένη στην ανθρώπινη ψυχή, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για την ύπαρξη της μεταθανάτιας ζωής.
Μερικοί άνθρωποι:
Αγνοούν εντελώς το πρώτο σκέλος της θεϊκής εντολής στο ιερό εδάφιο και ξοδεύουν όλη τους την ενέργεια για την εγκόσμια ζωή.
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος που επιθυμεί το κατώτερο, συνηθίζει την κατωτερότητα και επιδιώκει κατώτερες πράξεις σε όλη του τη ζωή, δεν μπορεί πλέον να φροντίσει για την αιώνια κατοικία του. Τα υψηλά ιδανικά, οι θεϊκές ιδιότητες και οι καλές ηθικές αρχές σβήνονται σταδιακά από την ψυχή του. Υπάρχει και το αντίθετο. Όσο ο άνθρωπος προοδεύει στην πίστη, τόσο περισσότερο επιθυμεί να συναντήσει τον Κύριό του. Όσο περισσότερο στέλνει πλούτο στην αιώνια ζωή, τόσο περισσότερο επιθυμεί να φτάσει εκεί. Όπως ένας επιμελής μαθητής που σκέφτεται το μέλλον του και λαμβάνει υπόψη τις θέσεις που θα καταλάβει στο μέλλον, δεν ενδιαφέρεται πλέον για την αυλή, την τάξη, την καφετέρια ή το θρανίο του σχολείου, έτσι και η αγάπη για τον κόσμο μειώνεται σταδιακά στην καρδιά του.
Κανένας υγιής νους δεν μπορεί να δεχτεί ότι η ζωή αρχίζει και τελειώνει σε αυτόν τον κόσμο. Κανένας νους δεν μπορεί να πει «ναι» στην ιδέα ότι τα δισεκατομμύρια κύτταρα του σώματός μας, τα εκατομμύρια είδη ζωντανών οργανισμών γύρω μας και τελικά τα άπειρα αστέρια που κοσμούν τον ουρανό, περιμένουν απλώς το τέλος αυτής της σύντομης επίγειας ζωής.
Μετά την Μι’ράτζ, ο ένδοξος Προφήτης μας (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) περιέγραψε τον κόσμο της μετά θάνατον ζωής στους συντρόφους του ως εξής:
Ο παράδεισος δεν μπορεί να περιγραφεί καλύτερα από αυτό. Γιατί αυτή η περιγραφή είναι η περιγραφή κάποιου που έχει δει τον παράδεισο.
Δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε την προσευχή του μεγάλου δασκάλου Bediüzzaman ως εξής; Ο κόσμος είναι απλώς ένας κόσμος εικόνων και σκιών. Όσο πιο πίσω είναι η φωτογραφία ενός ανθρώπου από τον ίδιο, τόσο πιο μπροστά είναι η κατάστασή του στον παράδεισο από αυτήν στον κόσμο αυτό.
Εξάλλου, η λογική το υπαγορεύει. Αν περπατήσει κανείς μερικά χιλιόμετρα, νιώθει την ανάγκη να ξεκουραστεί μερικές ώρες και λέει στον εαυτό του: «Αν αξιωθώ να πάω στον παράδεισο, δεν πρέπει να πάω με αυτά τα πόδια. Χρειάζομαι πόδια που δεν κουράζονται σε εκείνον τον αιώνιο κόσμο».
Όσο γλυκιά κι αν είναι μια συζήτηση, αν διαρκέσει μερικές ώρες, το μυαλό αρχίζει να κουράζεται και η προσοχή να διασπάται. Άρα, με αυτό το μυαλό δεν πας στον παράδεισο. Χρειαζόμαστε ένα μυαλό που να απολαμβάνει όλο και περισσότερο όσο ακούει, που να μην ξέρει τι είναι η κούραση, που να μην γνωρίζει την ανία…
Λεωφορεία, ταξί, αεροπλάνα, είναι μέσα που μας βάζουν σε αγώνα με τον χρόνο, που μας βοηθούν να φτάσουμε γρήγορα στον προορισμό μας. Αφού ο κόσμος αυτός είναι μια σκιά σε σύγκριση με τον άλλο κόσμο, η ταχύτητα εκεί δεν θα συγκρίνεται με τίποτα από αυτά. Εκεί η ύλη θα υπερβεί τον χρόνο. Το πλοίο θα καταπιεί τη θάλασσα. Η διαφορά μεταξύ μακριά και κοντά θα εξαφανιστεί. Ο άνθρωπος θα βρίσκεται αμέσως εκεί που επιθυμεί.
Σε εκείνον τον κόσμο θα βιώσουμε τις αλήθειες της πίστης που τώρα πιστεύουμε αόρατα. Τώρα, η συνάντησή μας με τους προφήτες είναι δυνατή μόνο με τη φαντασία, δεν ξεπερνά τη σκιά. Εκεί θα συναντηθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με όλους τους σεβαστούς ανθρώπους. Αυτή η αλυσίδα τιμών που θα απολαύσουμε θα φτάσει στο αποκορύφωμά της…
Σε αυτόν τον κόσμο των φαινομένων, όπου η κούραση κρύβεται πίσω από το περπάτημα, τα χαμόγελα είναι υποκρισία, το φαγητό περιορίζεται στην ικανοποίηση της πείνας, και οι λύπες και οι χαρές κυνηγούν η μία την άλλη ασταμάτητα, σαν μέρα και νύχτα, όσοι δεν παραπλανηθούν θα φτάσουν στην αλήθεια. Εκεί θα βρουν την αληθινή ευτυχία.
Εμπνεόμενοι από το ιερό χαντίθ, και με πίστη στη χάρη του Κυρίου μας, μιλούσαμε πάντα για τον Παράδεισο. Η Κόλαση είναι μια άλλη γωνιά του κόσμου των αιώνων. Η ουσία του πόνου, της οδύνης, της μετάνοιας, της θλίψης, του στεναγμού, του αλίμονο, βρίσκεται εκεί. Αυτά που υπάρχουν εδώ είναι σκιές και εικόνες σε σύγκριση με εκείνα. Τόσο αδύναμα, τόσο κατώτερα… Φυσικά, ένα άτομο που θα υποστεί τέτοια αιώνια τιμωρία πρέπει να έχει μια διαφορετική φύση από αυτήν του κόσμου τούτου. Και πράγματι, έτσι είναι… Το σώμα ενός αμαρτωλού που καίγεται και καταστρέφεται στη φωτιά της Κόλασης θα αναπληρώνεται αμέσως και η τιμωρία θα συνεχίζεται αδιάκοπα…
Χρησιμοποιείται η έκφραση «για». Εκεί, όλα θα υλοποιηθούν ακαριαία, εκτός χρόνου. Αλλά και αυτή η ακαριαία διάθεση της δύναμης θα ακολουθεί τη σοφία.
Ο Παράδεισος και η Κόλαση έρχονται μετά την κρίση. Επομένως, όλες οι πράξεις σε αυτούς τους κόσμους θα είναι μετρημένες και ζυγισμένες. Όπως ζυγίζεται και το ελάχιστο καλό και το ελάχιστο κακό στη ζυγαριά, έτσι και η ευχαρίστηση στον Παράδεισο και η τιμωρία στην Κόλαση θα κατανεμηθούν με μια πολύ λεπτή δικαιοσύνη. Ο καθένας θα απολαύσει ανάλογα με τις αρετές του και θα υποφέρει ανάλογα με τις αμαρτίες του…
Αυτό που γίνεται αργά, μπορεί να γίνει και γρήγορα. Μπορεί να εκδηλωθεί σταδιακά, αλλά και στιγμιαία. Ο νομοθέτης μπορεί να καταργήσει ή να τροποποιήσει τον νόμο. Η φαντασία μας ταξιδεύει σε μια στιγμή στην άλλη άκρη του κόσμου, ενώ τα πόδια μας προχωρούν βήμα βήμα. Στον άλλο κόσμο, αν ο νόμος της φαντασίας εφαρμοστεί στα πόδια μας, ποιος θα μπορέσει να το εμποδίσει; Και πράγματι, έτσι θα γίνει.
Εξάλλου, το να πηγαίνουμε αργά είναι με τη δύναμη του Θεού, όπως και το να πηγαίνουμε γρήγορα…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
