Η έλλειψη βροχής, δηλαδή η ξηρασία, θεωρείται από τους μουσουλμάνους ως τιμωρία του Θεού για τους υπηρέτες Του. Λέμε λοιπόν ότι όταν δεν βρέχει, οι αμαρτίες αυξάνονται, η μοιχεία πολλαπλασιάζεται, γι’ αυτό ο Θεός δεν στέλνει τη χάρη Του. Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως είναι το εξής: σε ορισμένες χώρες, όχι μόνο δεν υπάρχει ξηρασία, αλλά βρέχει σχεδόν κάθε μέρα. Για παράδειγμα, η πόλη Ρίζε. Βρέχει σχεδόν καθημερινά. Δεν έρχεται σε αντίφαση αυτή η κατάσταση με την παραπάνω σκέψη;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Διότι η λατρεία και η προσευχή δεν γίνονται για να φέρουν βροχή. Αν γίνονταν με τέτοια πρόθεση, η προσευχή και η λατρεία δεν θα ήταν ειλικρινείς και άρα δεν θα γίνονταν δεκτές. Όπως η δύση του ηλίου είναι η ώρα της βραδινής προσευχής, έτσι και ο Θεός, στέλνοντας ξηρασία, επιθυμεί να προσεύχονται οι πιστοί.
Τόσο οι ηλιακές όσο και οι σεληνιακές εκλείψεις είναι οι χρόνοι δύο ειδικών προσευχών που ονομάζονται προσευχές εκλείψεων (κουσούφ και χουσούφ). Δηλαδή, επειδή η κάλυψη των φωτεινών στίχων της νύχτας και της ημέρας προκαλεί την ανακήρυξη της μεγαλοσύνης του Θεού, ο Παντοδύναμος Θεός καλεί τους υπηρέτες του σε μια μορφή λατρείας εκείνη την ώρα. Διαφορετικά, η προσευχή αυτή δεν είναι για την εμφάνιση του Ήλιου και της Σελήνης (το άνοιγμα και η διάρκεια των οποίων είναι γνωστά με αστρονομικούς υπολογισμούς).
Από αυτή την άποψη, η ανομβρία δεν πρέπει απαραίτητα να θεωρείται τιμωρία. Ο Θεός θέλει οι υπηρέτες του να προσεύχονται· και το δείχνει αυτό δημιουργώντας ανομβρία.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
Λέγεται ότι οι συμφορές είναι εκδηλώσεις της θεϊκής οργής. Είναι δυνατόν να πούμε το ίδιο για κάθε συμφορά;
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
