Ποια είναι η αιτία της ήττας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Μήπως η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ολοκληρώσει τον ιστορικό της ρόλο;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η αντιμετώπιση και η αξιολόγηση των γεγονότων ως γυμνών γεγονότων είναι μια μάταιη προσπάθεια, όπως και η μετατροπή γεγονότων που βρίσκονται εκτός της άμεσης σφαίρας επιρροής μας σε προτεραιότητα για εμάς, δεν προσφέρει τίποτα άλλο παρά θλίψη και απελπισία. Αυτό, μερικές φορές, καθιστά τον άνθρωπο άξιο της τιμωρίας του ενός εδαφίου, και μερικές φορές του άλλου.
Γνωρίζουμε, και το γνωρίζουν και οι υπεύθυνοι των γεγονότων που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες, ότι το Ισλάμ δεν έχει και δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την τρομοκρατία. Ωστόσο, για να τεθεί σε εφαρμογή και να δράσει ένα σχέδιο που είχε χαραχθεί πολύ νωρίτερα, χρειαζόταν τουλάχιστον μια δικαιολογία, τουλάχιστον στα μάτια των μαζών, και εδώ και δέκα χρόνια προωθείται το ψέμα της «ισλαμικής τρομοκρατίας». Η απόδειξη του αντιθέτου εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τον χρόνο. Επομένως, το θέμα που πρέπει να εξεταστεί εδώ είναι γιατί, παρά τα εκατομμύρια μάρτυρες που έχουν θυσιαστεί εδώ και τουλάχιστον ενάμισι αιώνα, η Μοίρα εξακολουθεί να επιτρέπει τα οδυνηρά γεγονότα που ζούμε. Φυσικά, παρά τις πολλές θεάρεστες δραστηριότητες που έχουν επιτευχθεί κατά τη διάρκεια αυτού του ενάμισι αιώνα, ίσως πολλοί αναρωτιούνται αν το μέλλον θα είναι πάντα σκοτεινό.
Εξετάζοντας προσεκτικά το Κοράνι, φαίνεται πως η ιστορία της ανθρωπότητας και των προφητών εισέρχεται σε μια νέα περίοδο με τον Μωυσή, και πιο συγκεκριμένα με το πνίξιμο του Φαραώ και των στρατευμάτων του στη θάλασσα. Στην περίοδο που προηγείται αυτής της ημερομηνίας, ο Θεός κατέστρεψε ορισμένες πολύ ισχυρές κοινότητες και καθάρισε τη γη από τη βρωμιά τους, τουλάχιστον στις περιοχές που κατοικούσαν, περνώντας τες από μια σοβαρή απολύμανση. Αν εξετάσουμε αυτό το γεγονός και την ερώτηση που μπορεί να προκύψει από αυτό, σε συνδυασμό με την απάντηση που δόθηκε σε μια προσωπικότητα που εκπροσωπούσε την εποχή, στα τέλη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και τα γραπτά του για το ίδιο θέμα σε άλλες περιπτώσεις, και τα εφαρμόσουμε στο σήμερα,
Πριν από τον Προφήτη Μωάμεθ (σ.α.ς.), στην ιστορία, σημαντικές κοινότητες καταστράφηκαν με τρόπους που φαινομενικά έμοιαζαν με φυσικές καταστροφές. Στην ερώτηση γιατί αυτό συνέβαινε τότε και όχι τώρα, μπορεί να απαντηθεί ως εξής: Ο Προφήτης Μωάμεθ (σ.α.ς.) είναι έλεος για όλη την κτίση· επομένως, η θρησκεία του και το Κοράνι είναι επίσης έλεος. Συνεπώς, όσο υπάρχουν το Ισλάμ και το Κοράνι, μια ολική καταστροφή όπως εκείνες των προηγούμενων εποχών, που έρχεται ξαφνικά, δεν είναι πιθανή. Ωστόσο, η καταστροφή της ανθρωπότητας θα έρθει όταν δεν θα απομένει σχεδόν κανένας μουσουλμάνος και το Κοράνι δεν θα έχει πλέον καμία σημασία.
Πριν από το Ισλάμ, οι κοινότητες ήταν βεδουίνικες· πολύ πεισματάρικες, αδιάλλακτες, πολύ πιο κακομαθημένες και αλαζονικές. Οι κακές πράξεις που οδήγησαν στην καταστροφή τους ήταν διαδεδομένες σε όλη την κοινωνία. Η γη δεν μπορούσε πλέον να τις αντέξει. Επιπλέον, ελάχιστοι από αυτούς πίστεψαν στους προφήτες που τους είχαν σταλεί, και αυτοί ήταν αδύναμοι και μειοψηφία, χωρίς να δίνουν ελπίδα για το μέλλον όσον αφορά την επικράτηση της θρησκείας του Θεού σε εκείνα τα εδάφη.
Επιπλέον, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι παρόμοιες καταστροφές δεν συμβαίνουν και σήμερα. Οι καταστροφές εκείνης της εποχής, φαινομενικά, ήρθαν με τη μορφή “φυσικών” καταστροφών, όπως σεισμοί, πλημμύρες, κατακλυσμοί, συνεχείς καταιγίδες και ηφαιστειακές εκρήξεις. Οι ίδιες καταστροφές συμβαίνουν και σήμερα σε μεγάλη κλίμακα, αλλά επειδή οι άνθρωποι σήμερα προσεγγίζουν τα πράγματα και τα γεγονότα με νατουραλιστική και υλιστική οπτική, τα απορρίπτουν ως “φυσικές καταστροφές”. Ωστόσο, και αυτές είναι τιμωρίες που στέλνει ο Θεός, χρησιμοποιώντας τα “στρατεύματά” Του. Οι παγκόσμιοι πόλεμοι, οι ξηρασίες, οι σεισμοί, οι εσωτερικές διαμάχες, οι οικονομικές ανισορροπίες είναι τιμωρίες. Για παράδειγμα, ο Μπεντιουζμάν εξετάζει την κύρια αιτία, δηλαδή γιατί η μοίρα επέτρεψε αυτή την καταστροφή, σε δύο κύριες κατηγορίες:
Και έχει μια πορεία, με άλλα λόγια, μια δράση που δημιουργεί και διαχειρίζεται το σύμπαν, τα πράγματα και τα γεγονότα, καθώς και την ατομική και κοινωνική ζωή του ανθρώπου σε όλες τις πτυχές της. Επειδή αυτή η δράση, από την άποψη της εξωτερικής εμφάνισης, δείχνει μια συνέχεια και συνέπεια, καταλήγουμε σε ορισμένα συμπεράσματα με τη μορφή αρχών και νόμων μελετώντας το σύμπαν, τα πράγματα και τα γεγονότα, την ιστορία και την ανθρώπινη ζωή, τα οποία σήμερα αποκαλούμε νόμους. Εδώ, υπακοή και ανυπακοή στον Θεό έχουν μια ανταμοιβή, και αυτή η ανταμοιβή, με τη μορφή νίκης ή ήττας, πλούτου ή φτώχειας, επιτυχίας ή αποτυχίας, προόδου ή οπισθοδρόμησης, εμφανίζεται κυρίως στον κόσμο αυτό, και εν μέρει και στη μεταθανάτια ζωή.
Ο Θεός διέταξε πέντε προσευχές την ημέρα, που διαρκούν μία ώρα ή λίγο περισσότερο, σε ένα 24ωρο· τις αμελήσαμε και σε αντάλλαγμα ο Θεός δεν μας άφησε να σηκώσουμε το μέτωπό μας από την προσευχή για πέντε χρόνια στα μέτωπα (και ως ισλαμικός κόσμος, δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να σηκώσουμε το κεφάλι μας από αυτή την προσευχή). Ο Θεός διέταξε να νηστεύουμε έναν μήνα το χρόνο, σε αντάλλαγμα για το φαγητό μας για έντεκα μήνες. Αμελήσαμε, λυπηθήκαμε τον εαυτό μας· σε αντάλλαγμα, νηστεύουμε αναγκαστικά για πέντε χρόνια (και ίσως συνεχίζουμε να νηστεύουμε για ένα τέταρτο του αιώνα, ίσως και ακόμα). Ο Θεός διέταξε να δίνουμε το ένα τέταρτο, το ένα τριακοστό, το ένα εικοστό, το ένα δέκατο ή το ένα πέμπτο των περιουσιών μας, ανάλογα με το είδος της περιουσίας, ως ζακάτ. Αμελήσαμε, γίναμε φιλάργυροι, και σε αντάλλαγμα ο Θεός πήρε όλη την περιουσία μας για πέντε χρόνια (και επειδή δεν έχουμε ακόμα συνέλθει, όλος ο υπόγειος και υπέργειος πλούτος μας εξακολουθεί να λεηλατείται και μάλιστα, εξακολουθούμε να θυσιάζουμε γι’ αυτό). Ο Θεός διέταξε να πάμε σε προσκύνημα, μια πολύ σημαντική και πολυδιάστατη λατρεία, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή, για όσους έχουν τη δυνατότητα, το αμελήσαμε και για πέντε χρόνια σπρωχτήκαμε από μέτωπο σε μέτωπο (και εξακολουθούμε να περιπλανιόμαστε σε ξένες χώρες, αναζητώντας τροφή).
Αυτή είναι η εικόνα που θα αντικρίσουμε αν προσεγγίσουμε τα γεγονότα όχι από την επιφάνεια, αλλά από το βάθος. Σε ποιο βαθμό μας πονάει ό,τι συμβαίνει; Σε ποιο βαθμό μας απασχολεί, επηρεάζει την καρδιά και το μυαλό μας, κυριαρχεί στη ζωή μας και μας κατευθύνει η κατάσταση του Ισλάμ και όσα υφίσταται εξαιτίας μας; Είναι η ζωή μας, η ζωή του Ισλάμ, η επιδίωξη της ευαρέσκειας του Θεού, ένα μέσο ικανοποίησης των επιθυμιών μας, όπως η δόξα, το κέρδος, η επίδειξη, η υπεροχή, η εγωπάθεια, η ζήλια – επιθυμίες που οδηγούν τον άνθρωπο στα βάθη της αθλιότητας – ή μήπως είναι ένας δρόμος που καταπνίγει όλα αυτά, τα μετατρέπει σε καλοσύνη και μας συνδέει αληθινά με τον Θεό; Ο Θεός, που απαντά στην προσευχή ενός μικροοργανισμού στα βάθη του ωκεανού, που πεινάει, θα απορρίψει τις προσευχές του μουσουλμάνου, του χαλίφη του στη γη, του πιο τιμημένου πλάσματος; Ποτέ! Αλλά αν αυτή η προσευχή δεν γίνεται με την ίδια ανάγκη και πόνο, όπως η προσευχή του στομαχιού για χορτασμό από την πείνα, ή του σώματος για θεραπεία από την αρρώστια, αν το Ισλάμ δεν κυριαρχεί στη ζωή, την ύπαρξη και την προσωπικότητά μας σε αυτό το βαθμό, τότε οι προσευχές των άλλων, οι πράξεις τους για την κατάκτηση του κόσμου και την κυριαρχία, η αφοσίωσή τους σε αυτόν τον σκοπό, θα τους οδηγήσουν στη νίκη και στα μέσα για την επίτευξή της, ενώ εμείς, οι μουσουλμάνοι, θα συνεχίσουμε να υποφέρουμε.
Ας ρίξουμε μια ματιά και σε αυτά τα εδάφια, που φέρουν νόημα μέσα στο νόημα και είναι ικανά να εξηγήσουν, κατά κάποιο τρόπο, κάθε ζήτημα:
(Αλ-Α’ράφ, 7/55-58)
Στο Κοράνι, πολλές φορές, οι αλήθειες του σύμπαντος, οι κοινωνιολογικές αλήθειες και οι αλήθειες που αφορούν την πνευματική ζωή του ανθρώπου, περιγράφονται αλληλένδετα και με παραδείγματα. Ένα από τα ωραιότερα παραδείγματα είναι αυτά τα εδάφια. Μετά τα εδάφια που μιλούν για τη δημιουργία, για την απόλυτη υπακοή των ουρανών, της γης και των μεγάλων σωμάτων που βρίσκονται σε αυτά, όπως ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια, στον Θεό, και συνεπώς για την απόλυτη κυριαρχία του Θεού στο σύμπαν, αυτά τα εδάφια καλούν τον άνθρωπο στην υπακοή στον Θεό και, ως εκ τούτου, στην προσευχή και τη λατρεία, και διδάσκουν πώς πρέπει να γίνεται αυτό. Στην καρδιά του ανθρώπου, στη ζωή των κοινωνιών και στη ζωή της γης, οι μέρες και οι νύχτες (το φως και το σκοτάδι), οι άνοιξες και οι χειμώνες, η ξηρασία και η αφθονία, διαδέχονται η μία την άλλη. Είναι ο Θεός που μετατρέπει τις νύχτες σε μέρες, τους χειμώνες σε άνοιξες, την ξηρασία σε αφθονία, και το καθήκον του ανθρώπου είναι να προσεύχεται σε Αυτόν με φόβο και ελπίδα, να εκπληρώνει το καθήκον του μέσα στα όρια που Αυτός έχει ορίσει για εμάς, δηλαδή παραμένοντας πιστοί στο Ισλάμ.
Όπως ο Θεός δέχεται την προσευχή της γης που έχει ξεραθεί από την ξηρασία ή τον χειμώνα, και την αναβιώνει με ανέμους που φέρνουν βροχή και σύννεφα, έτσι και οι νεκρές καρδιές και οι νεκρές κοινωνίες αναβιώνουν με τις βροχές της αποκάλυψης, της χάριτος και της ελεημοσύνης, ως αποτέλεσμα της επιστροφής τους στον Θεό. Σε αυτό το σημείο, το σημαντικό είναι η γη, οι καρδιές και τα μυαλά να είναι γόνιμα, καθαρά και δεκτικά· απαλλαγμένα από ρύπους όπως προκαταλήψεις, αδικία, λανθασμένη οπτική, προσκόλληση στον κόσμο και υποταγή στις εγκόσμιες επιθυμίες. Τότε, τέτοια γη, τέτοια μυαλά και καρδιές, με την άδεια του Θεού, θα παράγουν άφθονους καρπούς, θα είναι καταπράσινες και θα βγάζουν κάθε είδους φυτά· θα αποτελούν πηγή πίστης, ηθικής, αρετής και καλών πράξεων. Διαφορετικά, από άγονη γη, από μυαλά και καρδιές μολυσμένες από αμαρτίες, προκαταλήψεις, αδικία και την επιδίωξη της εγκόσμιας ζωής, όσο “έλεος” και να πέσει από τον ουρανό, θα βγουν μόνο ζιζάνια, σκέψεις σαν σκουπίδια, ψευδείς ιδεολογίες και συστήματα.
Ως μουσουλμάνοι, δεν πρέπει ποτέ να απελπιζόμαστε από τη χάρη του Θεού. Αυτά που συμβαίνουν τώρα αποτελούν σοβαρή προειδοποίηση για τους μουσουλμάνους, αλλά και μοχλό δράσης για το αύριο. Υπάρχει μια αλήθεια: ποτέ στην ιστορία οι μουσουλμάνοι δεν υπήρξαν τόσο αδύναμοι, ανυπεράσπιστοι, ταπεινωμένοι και διχασμένοι. Αλλά υπάρχει και μια άλλη αλήθεια: ο Θεός είναι ο δημιουργός όλης της καλοσύνης· το χέρι του ανθρώπου είναι πολύ μακρύ για το κακό, αλλά πολύ κοντό για το καλό, και αν ο Θεός, σε αυτήν την εποχή της αλαζονείας, έχει υποσχεθεί μια υπέροχη άνοιξη για την ανθρωπότητα διαμέσου των μουσουλμάνων, θα το κάνει όχι με φουσκωμένες αλαζονείες, αλλά με εκείνους που κατανοούν το μυστήριο της Ενότητας στο φως της Μοναδικότητας, που συνειδητοποιούν τη μηδαμινότητά τους και με αυτή τη συνείδηση στρέφονται προς Αυτόν. Σε αυτό το σημείο, Αυτός, για χάρη της ελπίδας, προσφέρει και πάλι μια μεγάλη παρηγοριά από την ιστορία:
(Αλ-Α’ράφ, 7/137)
Αυτή η στίχος εκφράζει μια άλλη σημαντική αρχή και αλήθεια για τη ζωή των ιστορικών περιόδων και των κοινωνιών. Η αδικία δεν διαρκεί ποτέ· δεν ευδοκιμεί με την καταπίεση και την τυραννία· το τέλος των συστημάτων που βασίζονται στην αδικία είναι η καταστροφή. Αντί να αποδέχονται την απιστία, την πολυθεΐα και την αδικία ως αναπόφευκτες και ακαταμάχητες δυνάμεις, ο Θεός υπόσχεται στους καταπιεσμένους πιστούς που προσκολλώνται στη θρησκεία Του, που εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους σύμφωνα με τις αρχές που ο ίδιος έχει θεσπίσει, και που υπομένουν κοροϊδίες, βασανιστήρια, εξορίες, δολοφονίες, και που επιμένουν στην λατρεία του Θεού, στην αποφυγή των αμαρτιών, και που επιδεικνύουν υπομονή και ευγνωμοσύνη, ακόμη και στις δυσκολίες του δρόμου. Η υπόσχεση αυτή είναι η χάρη Του, η ανάδειξή τους σε ηγέτες της ανθρωπότητας και η κληρονομιά της γης αντί των τυραννικών κοινωνιών. (Κασάς, 28/5). Σ’ αυτή τη στίχο, το Κοράνι, παραλείποντας πέντε αιώνες ανάμεσα στην έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο υπό την ηγεσία του Μωυσή, την πνιγμό του Φαραώ και του στρατού του, και την κυριαρχία των Ισραηλιτών σε μια περιοχή ευλογημένη και ευπρόσδεκτη από τον Θεό, προαναγγέλλει το τελικό αποτέλεσμα, την τελική νίκη που επιτεύχθηκε με τον Δαβίδ και τον Σολομώντα, και δηλώνει ότι αυτή η υπόσχεση εκπληρώθηκε χάρη σε μια τέτοια υπομονή.
Δεν είναι το να δεις το αναμενόμενο και υποσχεθέν αποτέλεσμα. Ούτε είναι σημαντικό να στοχεύεις σε αυτό το αποτέλεσμα. Αν η εκπλήρωση αυτού του χρέους και η απόκτηση της ευαρέσκειάς Του θα οδηγήσει στην πραγματοποίηση μιας υπόσχεσης ακόμα και πέντε αιώνες αργότερα, αυτό είναι δική Του δουλειά.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
