Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Τα γεγονότα της ιστορίας, οι εμπειρίες που βίωσαν άτομα και κοινωνίες, αποτελούν ένα λαμπρό κάτοπτρο που φωτίζει το μέλλον. Από τα ιστορικά γεγονότα, τα έθνη μπορούν να αντλήσουν πολλά διδάγματα και παραδείγματα. Είναι απαραίτητο να αξιοποιήσουμε αυτές τις εμπειρίες για να προετοιμαστούμε για το αύριο, και να προσπαθήσουμε να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Πράγματι, ο Θεός, σε ένα στίχο, λέει (μεταφρασμένο):
«Πες: “Περιηγηθείτε στη γη και δείτε πώς κατέληξαν οι προηγούμενοι!”»
(Ρουμ, 30/42)
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε αυτό το εδάφιο και τα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, και πρέπει να αποφεύγουμε με κάθε τρόπο συμπεριφορές που διαταράσσουν την ενότητα και την ακεραιότητα των Μουσουλμάνων.
Ναι, η τάξη και η πειθαρχία του κόσμου εξαρτώνται από την υπακοή.
Διότι
υπακοή
είναι η βάση της τάξης και της πειθαρχίας.
Είναι η ουσία της ευημερίας και της ευλογίας, της ειρήνης και της ηρεμίας, της ενότητας και της αλληλεγγύης. Όποιος υπακούει σε αυτήν, επιτυγχάνει τον σκοπό του και απολαμβάνει την επίγεια και την αιώνια ευτυχία.
Πρώτα, η υπακοή στον Αλλάχ, τον Δημιουργό του σύμπαντος και τον Κύριο όλων των πλασμάτων, είναι υποχρεωτική. Έπειτα, η υπακοή στον Προφήτη (σ.α.β.), τον λόγο της δημιουργίας του σύμπαντος, και τέλος, η υπακοή στον ηγέτη, δηλαδή τον αρχηγό του κράτους, είναι επίσης υποχρεωτική. Ωστόσο, δεν πρέπει να πειραχθεί κανείς που διαφωνεί με τον αρχηγό του κράτους, αλλά δεν επιχειρεί εξέγερση. Διότι…
«Η ανυπακοή είναι άλλο πράγμα, η ανταρσία είναι άλλο πράγμα.»
Σε αυτό το σημείο, θεωρούμε χρήσιμο να υπενθυμίσουμε την ακόλουθη αξιολόγηση, προκειμένου να γίνει καλύτερα κατανοητό το ζήτημα και να γίνει αντιληπτό ότι οι αποφάσεις που ελήφθησαν είναι σύμφωνες με τη δικαιοσύνη.
Στη Φιχι (Ισλαμική Νομολογία)
“απόφαση”
και
“άδεια”
Υπάρχουν δύο βασικές έννοιες που είναι γνωστές ως. Η πρώτη από αυτές τις έννοιες είναι
«ευλάβεια»
ο άλλος
«φάτβα»
είναι.
Αν και η ουσία είναι να ζεις και να κρίνεις με βάση την ευσέβεια, η έκδοση και η εφαρμογή φετφάδων σε δύσκολες καταστάσεις έχει αποτελέσει μια πόρτα αδειών που αναζητά η κοινότητα.
Επομένως, η εξέταση και η αξιολόγηση τέτοιων θεμάτων και γεγονότων από την άποψη της θρησκευτικής ευλάβειας μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθος. Το γεγονός ότι όλοι οι μουτζαχίτ μας φημίζονται για την ευλάβειά τους και ότι καθοδηγούν την κοινότητα με φετφάδες, αποτελεί μια καλή απόδειξη αυτού.
Ειδικά όταν εξετάζονται ζητήματα τιμωρίας, συμπεριλαμβανομένης της κρατικής διοίκησης, έρχονται στο προσκήνιο δύο έννοιες δικαιοσύνης:
Ένα από αυτά είναι το αγνό, ανόθευτο, αμιγές και σύμφωνο με την ευσέβεια.
«Απόλυτη δικαιοσύνη»
το άλλο είναι αυτό που δίνεται σε δύσκολες καταστάσεις και
«Απόλυτη Δικαιοσύνη»
που μπορεί να εφαρμοστεί ως φετβά σε περιβάλλοντα όπου το [κείμενο] δεν μπορεί να εφαρμοστεί,
«Σχετική Δικαιοσύνη»
είναι.
Σχετικά με την τιμωρία εκείνων που δολοφόνησαν τον Οσμάν (ο Θεός να τον ευλογεί) και προκάλεσαν αναταραχή, μια ομάδα, ανάμεσά τους διακεκριμένοι σύντροφοι του Προφήτη, όπως ο Ταλχά και ο Ζουμπεΐρ, που συγκαταλέγονται στους δέκα που έλαβαν την ευχάριστη είδηση, καθώς και η Αΐσα (ο Θεός να τους ευλογεί όλους),
«Στην εποχή του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν), του Αβουμπακρ (να είναι ευχαριστημένος ο Θεός μαζί του) και του Ομάρ (να είναι ευχαριστημένος ο Θεός μαζί του), μπορούσε να εφαρμοστεί η «απόλυτη δικαιοσύνη». Αλλά τώρα, επειδή το περιβάλλον είναι πολύ μπερδεμένο, δεν μπορούμε να δράσουμε με αυτήν. Επομένως, πρέπει να κρίνουμε με «σχετική δικαιοσύνη».»
εξέφρασαν την άποψη ότι.
Ακόμη και κατά την εποχή των Σαχάμπα η κατάσταση ήταν τέτοια, πόσο μάλλον κατά την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
«Σχετική Δικαιοσύνη»
σε εκτελέσεις και ποινές που επιβλήθηκαν στο πλαίσιο του νόμου και σύμφωνα με τις φετφάδες (θρησκευτικές αποφάσεις) που εκδόθηκαν από τους λογίους της εποχής·
“γιατί αληθινή δικαιοσύνη”
Δεν είναι уместно να επικρίνουμε λέγοντας ότι δεν τηρήθηκαν οι κανόνες.
Ο Dede Efendi, ο οποίος μεταφέρει τις θρησκευτικές διατάξεις από τα βιβλία της φικχ (ισλαμικής νομολογίας) και αναφέρει τις πηγές τους μία προς μία,
“Πολιτικόν”
αναφέρει τα εξής στο έργο του με τίτλο:
“Αυτός που προκαλεί την αναταραχή στην τάξη του κράτους,
Έχει εκδοθεί φετφά ότι όσοι υποκινούν σε στάση και διαφθορά, ακόμα και αν δεν διαπράττουν οι ίδιοι αυτές τις κακές πράξεις, μπορούν να εκτελεστούν. Επιπλέον, για την άσκηση αυτού του πολιτικού δικαιώματος που αναγνωρίζεται στον ηγέτη, δεν είναι απαραίτητο να έχει πράγματι διαπραχθεί διαφθορά και ο υπαίτιος να είναι στην πραγματικότητα κακός και ύποπτος. Διότι η αποτροπή της διαφθοράς πριν συμβεί είναι ευκολότερη από την αποκατάστασή της μετά. Ο ευσεβής σουλτάνος που φοβάται τη διάδοση της αίρεσης ενός αιρετικού, για να προστατεύσει το έθνος του από το κακό τους και για την τάξη του κόσμου, μπορεί να εκτελέσει όποιον επιχειρεί να στασιάσει.”
Χαναφί
και
Χανμπαλί
οι περισσότεροι ιμάμηδες των διαφόρων δογμάτων,
“η θανατική ποινή μπορεί να επιβληθεί για την διασφάλιση της παγκόσμιας τάξης”
είπαν.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι Οθωμανοί Σουλτάνοι, βλέποντας ότι η διατήρηση του κράτους απαιτούσε ενιαία διακυβέρνηση, έδωσαν τέλος στη ζωή των αδελφών και των γιων τους που προσπάθησαν να το διασπάσουν, όχι από προσωπική φιλοδοξία, αλλά με βάση τη φετφά του Σεϊχουλισλάμ, για την επιβίωση του κράτους και την σωτηρία του έθνους. Ήταν πολύ προσεκτικοί και άγρυπνοι σε αυτό το θέμα και δεν επέτρεψαν ποτέ τέτοιες ενέργειες. Προτίμησαν να θυσιάσουν τη ζωή ενός ατόμου για να σώσουν χιλιάδες ανθρώπους και το κράτος.
Για παράδειγμα, όταν ο Σουλτάνος Σελίμ Α’ ανέβηκε στο θρόνο, βρέθηκε αντιμέτωπος, αφενός μεν με εχθρούς που εποφθαλμιούσαν το μέλλον του κράτους, αφετέρου δε με πρίγκιπες που επιβουλεύονταν την εσωτερική ειρήνη της χώρας. Όπως σε κάθε αλλαγή εξουσίας, πολλοί πρίγκιπες που εποφθαλμιούσαν το θρόνο θα έπρεπε να εκτελεστούν. Αν δεν εκτελούνταν, η χώρα θα χανόταν, θα ξεσπούσε εμφύλιος πόλεμος και θα χυνόταν άφθονο αίμα. Ίσως σήμερα η Κωνσταντινούπολη, το κόσμημα του κόσμου, και η Ανατολία, το κέντρο της εξουσίας, να μην ήταν στα χέρια μας.
Για να μην αντιμετωπίσουμε αυτούς τους τρομερούς κινδύνους και για την επιβίωση του κράτους και την ευημερία του έθνους, ορισμένοι, όπως ο Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ,
Οι σουλτάνοι, με βάση τις φετφάδες που λάμβαναν, αναγκάζονταν να εκτελούν ορισμένους πρίγκιπες και ορισμένους κρατικούς αξιωματούχους.
Για παράδειγμα, ο αδελφός του Γιαβούζ Σελίμ.
Πρίγκιπας Αχμέτ
, αρνήθηκε να αναγνωρίσει την κυριαρχία του, κήρυξε πόλεμο εναντίον του με τους στρατιώτες που είχε υπό τις διαταγές του και, αφού έχασε αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο, εκτελέστηκε σύμφωνα με το νόμο. Επίσης, ο αδελφός που αγαπούσε περισσότερο
Κορκούτ
τον είχε εκτελέσει επειδή συνεργαζόταν με ληστές. Λέγεται ότι ο Γιαβούζ θρήνησε και πενθούσε για μέρες μετά την εκτέλεση του αδελφού του. Ωστόσο, έθεσε την επιβίωση του κράτους και την ευημερία του έθνους πάνω από την προσωπική του στοργή και αγάπη γι’ αυτόν.
Ο Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ εκτελούσε τις θανατικές ποινές με φετφά από τον Σέιχουλισλάμ και διαθήκε να τοποθετηθούν αυτά τα φετφά μαζί με τον ίδιο στον τάφο του, λέγοντας τα εξής:
«Θα επικαλεστώ την παρουσία του Θεού ως μάρτυρα για τις πράξεις μου και τις φετφάδες που εξέδωσα.»
Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν κατανοούν την αναγκαιότητα και τη σοβαρότητα του ζητήματος και επιδιώκουν να διαστρεβλώσουν σκόπιμα αυτή τη θυσία, παρουσιάζοντάς την ως σκληρότητα και βαρβαρότητα. Είναι παράλογο και ανήθικο να αγνοούνται οι υλικές και πνευματικές υπηρεσίες που προσέφεραν οι Οθωμανοί στον ισλαμικό κόσμο και στην ανθρωπότητα, και να εστιάζεται κανείς σε τέτοια ασήμαντα ζητήματα.
Πηγές:
– Μεχμέτ Κιρκιντζί, Η Ισλαμική Ένωση και ο Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ, Εκδόσεις Ζαφέρ.
– Αχμέτ Ουγκούρ, Η Πολιτική και Στρατιωτική Ζωή του Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ.
– Αχμέτ Ακγündüz, Οθωμανικά Νομοθετήματα, Τόμος 1 (Νομοθετήματα του Φατίχ), Εκδόσεις Ιδρύματος FEY, Κεμάλ Πασά-Ζαδέ, Τετράδιο IV, σελ. 113α.· Μ. Αρίφ, Νομοθετήματα του Φατίχ, Περιοδικό της Εταιρείας Οθωμανικής Ιστορίας, 1330 Εγίρας.
– Αχμέτ Ακγündüz – Αναπλ. Καθ. Δρ. Σαΐντ Öζτούρκ, Η Άγνωστη Οθωμανική Αυτοκρατορία, 1999 Κωνσταντινούπολη.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
